“ตามสถานการณ์ในเวลานี้ ก็มีเพียงเช่นนี้แล้ว”

เธอได้ยินตัวเองถามอย่างรวดเร็ว“หากว่าข้าทำไม่สำเร็จล่ะ ล่าช้าไม่เปิดประตูเมือง ผู้ลี้ภัยด้านนอกเมืองเข้าตาจนไม่มีทางไป ต้องการเอาท่านมาประหารชีวิตจะทำอย่างไร?”

ซูเจ๋อกล่าวขึ้นว่า“ข้าเชื่อใจท่าน ไม่มีทางทอดทิ้งพวกเขาหรอก และก็ไม่มีทางพลั้งปากพูดต่อพวกเขาด้วย”

เขาเชื่อทั้งหมด และก็เพียงแค่หัวใจดวงนั้นที่เฉินเสียนปฏิบัติต่อคนธรรมดาอาณาประชาราษฎร์

เห็นชัดเจนว่าเธอรักเหล่าอาณาประชาราษฎร์ เป็นเขาที่ฝึกอบรมกับปั้นขึ้นมาทีละก้าวๆ แต่ถึงอย่างไรเขาก็มีความจิตตกหดหู่

ความรู้สึกอย่างนั้น คล้ายกับนำสิ่งที่รักมากมายของตัวเอง สิ่งของที่ใจดวงหนึ่งรักมากต้องการยึดใช้เพียงลำพังและเสพสุขเพียงลำพังตัดแบ่งมันมอบให้กับผู้อื่น

บางทีอาจจะโดยส่วนใหญ่เลย

หลังจากนี้เป็นต้นไป เธอก็มีเหตุผลครั้งหนึ่งที่จะไม่ทำเพื่อเขาอีก

สิ่งนี้สำหรับเขาแล้ว ไม่ใช่สิ่งที่โหดเหี้ยมไหนเลย

เพียงแต่ความโหดเหี้ยมอย่างนี้ เป็นตัวเขาเองที่ยินยอมสมัครใจยัดมันมาบนตัวของตัวเอง

“ไม่มีทางทอดทิ้งพวกเขา ไม่มีทางพลั้งปากต่อพวกเขา”เฉินเสียนละเมอพูดเสียงแผ่วเบา“หากมีวันหนึ่ง ข้าไม่มีทางเชื่อใจท่านอีกล่ะ จะทำอย่างไร?”

ซูเจ๋อกล่าวอย่างสง่างามว่า“ไม่ทำอย่างไร ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! เฉินเสียนพิงกับรถม้า เงยหน้าเล็กน้อย มองไปทางท้องฟ้ามืดมิดที่ว่างเปล่า

นานมากซูเจ๋อรอไม่ไหวให้เธอพูดอีก เคลื่อนไหวฝีเท้า แล้วกล่าวขึ้นว่า“ดึกมากแล้ว ท่านรีบพักผ่อนเถิด ข้าไม่รบกวนแล้วล่ะ”

“ซูเจ๋อ”

ซูเจ๋อหยุดร่างกายไว้นิ่ง

เฉินเสียนกล่าวขึ้นว่า“บางทีขอให้ท่านคิดเพื่อตัวเองบ้าง ได้หรือไม่?”

ไม่รอเฉินเสียนตอบตกลงหรือปฏิเสธ ฉินหรูเหลียงกับเฮ่อโยวก็บีบบังคับอยู่ที่นี่ ซูเจ๋อถูกผลักบีบบังคับไปอยู่ข้างกายเฉินเสียน

ฉินหรูเหลียงยังกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“หากท่านไม่ปกป้องนางให้ดี ท่านก็รอยอมรับผิดและขอโทษเถิดนะ”

“อย่างนี้ก็ดี”ซูเจ๋อโฉมหน้าเรียบเฉย กล่าวขึ้นว่า“อาเสียน หากท่านถือสา…..”

เฉินเสียนจับหน้ากล่าวอย่างจริงจังว่า“ข้ารู้ ข้ายังสามารถอดกลั้นอย่างเหมาะสมได้ ภารกิจที่ต้องทำในเวลานี้ ข้าไม่ถึงกับว่าแยกแยะไม่ได้ ไม่มีแบบแผนหรอก！”

ซูเจ๋อทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นกระตุกริมฝีปากขึ้น “ข้าก็หมายความว่าเช่นนี้แหละ”

หลังจากรอประกาศผลัดกะกันของทหารคุ้มกันเมืองบนศาลาบนประตูเมืองแล้ว หน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำขึ้นมาศาลาบนประตูเมืองด้วยตัวเอง หัวเราะแล้วกล่าวกับเฉินเสียนขึ้นว่า“องค์หญิงจิ้งเสียน เป็นไปตามที่คิดไว้ว่าคิดได้แล้ว อย่างนี้ก็ถูกแล้วไหมล่ะพ่ะย่ะค่ะ”

หน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำไม่สนใจว่าเฉินเสียนจะให้ผู้ใดอยู่นอกเมือง เพียงแค่เธอเข้ามาก็เพียงพอแล้ว

ถึงอย่างไรราชโองการนั้นก็มีเพียงเร่งรีบให้องค์หญิงจิ้งเสียนกลับเมืองหลวง

เฉินเสียนกับซูเจ๋อกล่าวลาผู้ลี้ภัยที่อยู่ด้านนอก ทหารใหม่เหลือไว้ให้ฉินหรูเหลียงควบคุม เธอกับซูเจ๋อก็บุกเดี่ยวเข้าเมือง

ตอนนี้มีท่านแม่ทัพใหญ่กับรองท่านทูตและผู้ลี้ภัยอยู่ด้านนอกเมืองด้วยกัน เหล่าผู้ลี้ภัยเชื่อใจองค์หญิงจิ้งเสียนว่าต้องกลับมาอย่างแน่นอน

หน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำป้องกันเหตุการณ์ที่ไม่แน่นอน อยู่ที่ศาลาบนประตูเมืองมือธนูจี้ไปที่ตัวเรียบร้อยแล้ว เพียงแค่ครั้งนี้ผู้ลี้ภัยไม่ได้วู่วามเหมือนครั้งก่อนแล้ว

จุดมุ่งหมายของพวกเขาคือส่งเฉินเสียนกับซูเจ๋อเข้าเมือง ทันทีหลังจากนั้นประตูเมืองได้ปิดลงอย่างช้าๆ

ภายในเมืองบ้านเรือนขนาดไม่ต่างกันมาก ถนนหนทางกว้างขวางมีระเบียบ ตอนนี้ถึงแม้ว่าจะเงียบเหงาวังเวง แต่ก็ปกคลุมความจริงที่เคยเจริญรุ่งเรืองไม่ได้

ไม่มีพ่อค้าที่เดินทางไปค้าขายต่างถิ่นในเมือง เมืองที่ว่างเปล่า เหตุใดถึงไม่สามารถบรรจุให้ผู้ลี้ภัยเข้ามาพักชั่วคราวได้?

หน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำลงมาจากศาลาบนประตูเมือง ลูบที่เสื้อคลุมยาวแล้วเดินมาด้านหน้า

ท้องโตพุงพลุ้ยนั่น ทั้งหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ทำให้คนรู้สึกสบายได้ได้เลยเสียจริง

หน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำยิ้มตาหยี ทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วพินิจพิเคราะห์เฉินเสียนอย่างละเอียด“นี่ก็เป็นองค์หญิงจิ้งเสียนแล้วล่ะ เดินทางมาอย่างยากลำบาก ตอนนี้นับว่าได้เข้าเมืองแล้ว กระหม่อมคำนับทักทายองค์หญิงพ่ะย่ะค่ะ”

เฉินเสียนแสยะริมฝีปาก แล้วกล่าวขึ้นว่า“ข้ามาถึงด้านนอกประตูเมืองนานแล้ว ใต้เท้าไม่ใช่ว่าไม่รู้ เวลานี้เหตุใดต้องพูดคำแสดงความที่เกรงใจเช่นนี้”