ซูเจ๋อพูดว่า “องค์หญิงกับรองท่านทูตเฮ่อและท่านแม่ทัพฉินออกไปเยี่ยมผู้ลี้ภัยแล้ว ท่านมาพบองค์หญิงรึ?”

เจิ้งเหรินโฮ่วพูด “ถ้าเช่นนั้นข้าน้อยพบใต้เท้าซูก็ไม่ต่างกัน เมื่อครู่มีม้าเร็วจากเมืองหลวงส่งพระโองการมาที่นี่อีกครั้ง”

ซูเจ๋อเหยียดมือออกไปหาเขา และก้าวไปข้างหน้าทำความเคารพ มือทั้งสองข้างที่ถือพระราชโองการไว้ได้ยื่นให้ซูเจ๋อ

เดิมทีพระราชโองการนี้จะต้องเป็นเฉินเสียนมารับด้วยตนเอง และเจิ้งเหรินโฮ่วควรทำเช่นเดียวกับที่ผู้พิทักษ์เมืองเคยทำมาก่อน ที่จะต้องอ่านประกาศพระราชโองการ

แต่พระราชโองการต่อหน้าได้ส่งถึงมือซูเจ๋อแล้ว ประเพณีที่ยึดถือกันมาเหล่านั้นก็ต้องยกเว้นไป

ซูเจ๋อเปิดพระราชโองการและมองดูเล็กน้อย จากนั้นจึงปิดและกล่าวว่า “ข้าจะส่งมอบพระราชโองการนี้ให้องค์หญิงภายหลัง”

เจิ้งเหรินโฮ่วพูดว่า “ต้องการให้ข้าน้อยจัดคนไปอารักขาองค์หญิงกลับเมืองหลวง?”

“เรื่องเหล่านี้ใต้เท้าเจิ้งไม่จำเป็นต้องกังวล ใต้เท้าเจิ้งเพียงจัดการเมืองเจียงหนานแห่งนี้ให้ดีก็พอ” ซูเจ๋อกล่าว “สำหรับผู้ลี้ภัยที่นี่ที่อาศัยอยู่ในโรงเตี๊ยมนี้ก็ไม่ใช่ทางออกระยะยาว หลังจากรอน้ำท่วมผ่านไป เจียงหนานจะต้องพัฒนาเศรษฐกิจเพื่อฟื้นฟูความเจริญให้เป็นดังเดิม พอถึงขณะนั้นผู้ลี้ภัยไม่สามารถอยู่ในเมืองต่อได้”

“ข้าน้อยน้อมรับฟังคำแนะนำของใต้เท้าซูด้วยความเคารพ”

ซูเจ๋อพูดว่า “ใต้เท้าเจิ้งสามารถมอบหมายให้พวกเขาเปิดที่รกร้างว่างเปล่าเพื่อขยายเมืองได้ ผู้ที่เต็มใจที่จะอยู่จะตั้งรกรากอยู่นอกเมือง และผู้ที่ไม่เต็มใจที่จะอยู่ก็ปล่อยให้พวกเขาออกจากเมืองไปทำมาหากินอีก

เจิ้งเหรินโฮ่วพูด ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! “ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับท่านจะจัดการอย่างไร เพียงแค่ไม่ทำให้ชื่อเสียงขององค์หญิงจิ้งเสียนถูกทำลาย และอย่าสะสมความคับข้องใจของผู้คน” ซูเจ๋อมองไปที่เจิ้งเหรินโฮ่วและกล่าวอย่างใจเย็นว่า “ถ้าราชสำนักส่งคนมาเข้าควบคุมเจียงหนาน ใต้เท้าเจิ้งรู้หรือไม่ว่าจะจัดการอย่างไร?”

“ใต้เท้าซูวางใจได้ ข้าน้อยได้อดทนมาหลายปีแล้ว เพียงเพื่อแลกกับสถานการณ์เช่นนี้ เป็นไปไม่ได้อย่างยิ่งที่จะปล่อยให้แมลงเม่าในราชสำนักกลับมาทำร้ายเจียงหนานได้อีกครั้ง ข้าน้อยจะต้องพยายามอย่างเต็มที่เพื่อปกป้องเมืองเจียงหนานและผู้คนที่นี่ จะไม่ทำให้ความคาดหวังของใต้เท้าซูผิดหวัง”

ซูเจ๋อพยักหน้าและกล่าวว่า “เช่นนั้น ความอดทนในเวลาหลายปีที่ผ่านมาของท่านจะไม่เสียแรงเปล่า”

เมื่อเฉินเสียนกลับมา เจิ้งเหรินโฮ่วก็ได้ออกไปแล้ว เธอเห็นซูเจ๋อและถามว่า “ได้ยินมาว่าใต้เท้าเจิ้งมาพบข้า?”

ความรักและความปรารถนาอันลึกซึ้งทั้งหมด ได้ถูกเฉินเสียนเก็บเข้าสู่หัวใจแล้ว

ทั้งที่รู้ว่าคนคนนี้อยู่เคียงข้างไม่ห่าง เธอยังต้องแสร้งทำเป็นไม่มีอะไร

ต่อมาซูเจ๋อแนะนำให้ทุกคนปลอมตัว ทุกคนต้องสวมเสื้อผ้าเป็นชาวบ้านธรรมดา และแยกกันเข้าเมือง

แม้ว่าทหารป้องกันเมืองจะทราบข่าวล่วงหน้าแล้วก็ตาม ได้รีบมาต้อนรับอยู่ที่ประตูเมือง หลังจากกลุ่มคนแต่งตัวเสร็จและเดินทางผ่านประตูเมืองไปแล้ว ทหารป้องกันเมืองก็ยังไม่รู้เรื่องอะไร

ทหารติดตามที่เหลือมีหน้าที่ควบคุ้มหลิ่วเฉียนเฮ้อ แล้วเข้าไปในเมือง

รอทหารป้องกันเมืองไม่ง่ายเลยรอจนกองกำลังมาแล้ว แต่พบว่าองค์หญิงจิ้งเสียนไม่อยู่ข้างในเลย ทหารติดตามได้เพียงแค่กล่าวว่าพวกเขามีหน้าที่รับผิดชอบในการควบคุมตัวนักโทษกลับไปที่เมืองหลวงเท่านั้น และไม่รู้ว่าองค์หญิงจิ้งเสียนอยู่ที่ไหน

หลังจากเข้าเมืองแล้ว ทุกคนเข้าพักที่โรงเตี๊ยม เพียงแค่ไม่มีเหตุการณ์สำคัญเกิดขึ้น ก็ไม่จำเป็นต้องแสดงตัวตน

สถานการณ์ภัยพิบัติทางเหนือของเจียงหนานนั้นไม่รุนแรงเท่าทางใต้ แม้ว่าจะได้รับความเสียหายในระดับหนึ่งแต่ไม่มีกลุ่มผู้ลี้ภัยมารวมตัวกันนอกเมือง

และหลังจากที่เรื่องราวของผู้พิทักษ์เมืองของเจียงหนานได้แพร่กระจายออกไป ชะตากรรมของการเสียชีวิตของผู้พิทักษ์เมืองของเมืองเจียงหนาน โดยไม่มีสถานที่ฝังศพยังเป็นเครื่องเตือนใจต่อเมืองและพื้นที่ต่างๆ ในท้องถิ่นอีกด้วย

หลังจากเข้าพักที่โรงเตี๊ยมแล้ว เฉินเสียนก็เห็นนักเล่านิทานคนหนึ่งอยู่ที่โถงชั้นล่าง นักเล่านิทานกำลังพูดถึงความพยายามขององค์หญิงจิ้งเสียนในการจัดการน้ำท่วมและช่วยชีวิตผู้ประสบภัย

คนที่นั่งฟังนักเล่านิทานได้นั่งล้อมอยู่ด้วยกันเยอะมาก

ซูเจ๋อรับผิดชอบในการติดต่อกับขุนนางเก่าที่รู้จักที่เป็นขุนนางในเมือง เฉินเสียนและคนอื่นๆ ก็พักอยู่ที่โรงเตี๊ยมเพื่อรอ

เธอพิงราวบันไดบนชั้นสอง ฟังผู้เล่านิทานเล่าเรื่องไปเป็นบางครั้ง และเหลือบมองที่ประตูห้องโถงใหญ่เป็นระยะๆ

ฉินหรูเหลียงเดินออกจากประตูมา ยืนอยู่ข้างๆ เฉินเสียน และมองตามสายตาของเธอไปที่ชั้นล่าง แล้วพูดว่า “รอเขากลับมา?”

เฉินเสียนตอบอย่างจริงจังว่า “ไม่ใช่ ข้ากำลังฟังนักเล่านิทานที่ชั้นล่าง”

ฉินหรูเหลียงพูด “ครั้งต่อไปหากจะโกหก อย่าลืมเก็บสายตาด้วย”

เฉินเสียนเงียบไปครู่หนึ่ง ฟังเสียงค้อนกระแทกบนโต๊ะจากด้านล่าง ราวกับกำลังคุยกับเพื่อนคนหนึ่งว่า “ข้าระมัดระวังตัวมากแล้ว ยังดูออกอยู่อีกรึ?”