“เฉินเสียน” หลิ่วเหมยอู่กัดฟันกรอด “ท่านเกลียดข้าขนาดนี้ อยากจะเห็นข้าสิ้นหวังเต็มทีใช่หรือไม่!”

เฉินเสียนเอ่ยอย่างสงบว่า “จะว่าเกลียดก็ไม่ถูก ข้าก็แค่อยากเห็นเรือของเจ้าล่มกลางท้องร่อง” (*ในท้องร่องไม่มีลมและคลื่น เรือจึงไม่ควรล่ม หมายถึง ความผิดพลาดที่ไม่ควรจะเกิดขึ้น)

“ท่าน!”

“ถ้าจะบอกว่าเกลียด เจ้าต่างหากเป็นคนที่เกลียดข้ามากที่สุด ตอนนี้ต้องเป็นฝ่ายมาแสร้งทำดีกับข้า คงจะลำบากใจเจ้ามากแน่ๆ”

เฉินเสียนยิ้ม “ถ้าเจ้าไม่สิ้นไร้หนทาง เจ้าจะมาหาข้าที่นี่ทำไม แทนที่จะพูดอ้อมค้อมขอปรับความเข้าใจ สู้พูดกันแบบเปิดอกเลยไม่ได้กว่ารึ ว่าเจ้ามาที่นี่เพื่อหลิ่วเฉียนเฮ้อ”

เฉินเสียนเป็นฝ่ายเปิดเผยจุดประสงค์ของหลิ่วเหมยอู่

เฉินเสียนเอ่ยอย่างไม่แยแสว่า “หลิ่วเฉียนเฮ้อทำผิดร้ายแรงและเป็นนักโทษหลบหนี กำลังจะถูกประหารโดยใช้ม้าห้าตัวแยกร่าง เจ้าไปขอร้องท่านแม่ทัพไม่สำเร็จจึงต้องมาหาข้าที่นี่ คิดว่าถ้าข้ายอมนำเรื่องนี้ไปขอความเมตตากับท่านแม่ทัพให้ ไม่แน่ท่านแม่ทัพอาจจะยอมลดหย่อนโทษ… ไหนเจ้าลองบอกสิ มีเหตุผลอะไรที่ข้าต้องช่วยเจ้า ในเมื่อทั้งเจ้าและหลิ่วเฉียนเฮ้อพยายามจะเอาชีวิตข้า”

หลิ่วเหมยอู่ตอบว่า “ถ้าครั้งนี้ท่านช่วยไปขอร้องท่านแม่ทัพแทนท่านพี่ของข้า เราจะไม่มองว่าท่านเป็นศัตรูของพวกเราอีกต่อไป”

เฉินเสียนยิ้ม ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! ศัตรูของข้าก็ลดน้อยลงไปหนึ่งคนแล้วไม่ใช่หรือ ส่วนเจ้า แค่บีบนิดเดียวเจ้าก็ตายแล้ว ยังพูดได้อีกหรือว่าเป็นศัตรู”

ไม่รู้ว่าหลิ่วเหมยอู่เกลียดหรือเสียใจ ดวงตาของนางแดงก่ำ “แล้วท่านต้องการอะไรกันแน่ ขอแค่… ไม่สั่งให้ข้าไปจากท่านแม่ทัพ ไม่ว่าท่านต้องการอะไรก็ได้ทั้งนั้น”

“รวมถึงทำลายหน้าตาของเจ้าให้เสียโฉม ทำลายร่างกายของเจ้าให้เสียโฉมด้วยน่ะรึ” เฉินเสียนถามอย่างไม่ใส่ใจ

หลิ่วเหมยอู่เงยหน้ามองด้วยความตกใจ “ท่านแม่ทัพบอกว่าข้าโหดเหี้ยม แต่ความจริงแล้วท่านโหดเหี้ยมยิ่งกว่าข้า!”

เฉินเสียนชายตามองนางอย่างเหยียดหยามและกล่าวว่า “หลิ่วเหมยอู่ เจ้านี่เข้าใจอะไรๆ บ้างไหม ตอนนี้เจ้ามาขอให้ข้าช่วย แต่กลับจะให้ข้าสาบานด้วยพิษงั้นหรือ… ข้าแค่อยากจะรู้ความจริงทั้งหมดที่เกิดขึ้นในอดีตเท่านั้น ถึงแม้จะอยากนำไปบอกกล่าวให้ท่านแม่ทัพรู้ แต่ในเมื่อไม่มีหลักฐาน ท่านแม่ทัพคงไม่เชื่อ ถ้าเจ้าอยากพูดก็พูดมา ถ้าไม่อยากพูดก็ไสหัวออกไปซะ”

ต้องบอกว่าที่เฉินเสียนพูดมาก็มีเหตุผล

แม้ว่าหลิ่วเหมยอู่จะเล่าให้ฟังในวันนี้และเฉินเสียนนำไปบอกท่านแม่ทัพ เธอก็ไม่มีหลักฐานอะไรอยู่ดี ตราบใดที่หลิ่วเหมยอู่ยืนกรานปฏิเสธ เฉินเสียนก็ไม่มีทางทำอะไรนางได้

ไหนเลยจะรู้ว่าเวลานี้ฉินหรูเหลียงกำลังนั่งเงียบๆ อยู่หลังฉากกั้น ที่ด้านหน้าของฉากกั้นมีชุดกระโปรงแขวนอยู่ จึงบดบังเงาของเขาได้อย่างมิดชิด

เขานิ่งเฉยราวกับรูปปั้น สีหน้าของเขาเย็นชาราวกับน้ำค้างแข็ง มือทั้งสองข้างวางอยู่บนหัวเข่า ข้อต่อนิ้วเป็นสีขาวเล็กน้อย

“ก็ได้ ข้าบอกก็ได้”

หลิ่วเหมยอู่ตัดสินใจแล้ว นางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และหวนนึกถึงอดีต “ตอนนั้นข้าเพิ่งมาที่เมืองหลวง เพราะข้าไม่ได้ดีเทียบเท่าคุณหนูคนชายที่อยู่ในเมืองหลวง จึงทั้งถูกเยาะหยันและถูกดูแคลน ในตอนนั้นท่านเป็นองค์หญิงที่ทุกคนรักและโปรดปราน ข้าอยู่ในกำมือของทุกคน ข้าอยากเปลี่ยนมัน ดังนั้นจึงต้องเข้าหาท่าน”

หลิ่วเหมยอู่ตอนนั้นใช้ชื่อว่าหลิ่วเชียนเสวี่ย”

เฉินเสียนในอดีตอาจจะไม่ได้คิดป้องกันและคิดว่าหลิ่วเหมยอู่ต้องการผูกมิตรกับนางอย่างจริงใจ ดังนั้นเฉินเสียนจึงถูกท่าทีที่ใสซื่อและน่าสงสารของนางหลอก จนเฉินเสียนปรารถนาที่จะปกป้องนาง ไม่เพียงแต่ยอมรับนางอย่างจริงใจ แต่ยังคอยปกป้องไม่ให้นักเรียนในโรงเรียนไท่รังแกนางด้วย

หลังจากนั้นหลิ่วเหมยอู่ก็มักจะอยู่กับเฉินเสียน เมื่อเฉินเสียนมีของอร่อยหรือของเล่นสนุกๆ ก็มักจะนึกถึงนางเป็นคนแรก ช่วงเวลานั้นนางมีชีวิตที่สดชื่นมาก

แม้ว่าลับหลังจะมีคนบอกอยู่เสมอว่าหลิ่วเหมยอู่พยายามเอาใจองค์หญิง แต่สำหรับเฉินเสียน ทุกๆ คนต่างปฏิบัติกับนางในฐานะองค์หญิงและไม่กล้าทำตัวใกล้ชิดนางจนเกินไป มีเพียงหลิ่วเหมยอู่เท่านั้นที่อยู่ใกล้ชิด ดังนั้นนางจึงถนอมมิตรภาพระหว่างนางกับหลิ่วเหมยอู่มาก

เฉินเสียนในอดีตอาจจะไม่เข้าใจว่าเหตุใดสิ่งต่างๆ จึงกลายมาเป็นเช่นนั้นในภายหลัง

นั่นเพราะหลิ่วเหมยอู่ไม่เคยปฏิบัติต่อนางอย่างจริงใจ ที่หลิ่วเหมยอู่เข้ามาใกล้ชิดนาง มาตีสนิทนาง ล้วนมีจุดประสงค์เพียงเพราะว่า… นางเป็นองค์หญิง

เฉินเสียนกล่าวว่า “พูดต่อเถอะ”