เฉินเสียนกล่าวด้วยความซาบซึ้ง “งั้นข้าต้องขอบคุณฮูหยินล่วงหน้าแล้ว”

ไม่นานก็ทำอาหารเสร็จ สตรีเจ้าบ้านผัดผักอีกสองจานก็ดึงเด็กเข้าเรือน ปล่อยให้ซูเจ๋อกับเฉินเสียนทานข้าวในห้องอาหารสองต่อสอง

ทั้งสองคีบอาหารได้ต่างก็ส่งไปหาอีกฝ่ายก่อน

เฉินเสียนกล่าว “ฝีมือปลายจวักของเจ้าของเรือนดีใช้ได้เลย แค่กลิ่นก็หอมมากแล้ว รีบกินสิ กินเยอะหน่อย”

ไม่ได้นั่งทานข้าวกับซูเจ๋อด้วยกันนานแล้ว เฉินเสียนแต่มองเขากินอย่างเชื่องช้าก็มีความสุขมากแล้ว

ซูเจ๋อกล่าวเสียงแผ่วเบา “เมื่อครู่คุยอะไรกับเจ้าของเรือน ไยท่านถึงอารมณ์ดีเช่นนี้?”

เฉินเสียนกล่าว “ใช่หรือ?”

เฉินเสียนรีบนวดคิ้วของตัวเอง “เด่นชัดขนาดนี้เลยหรือ?”

ซูเจ๋อยกเสียงสูงขึ้นเล็กน้อย “นินทาข้าหรือ?”

เฉินเสียนเม้มปากหัวเราะ พลางกล่าวว่า “ไม่ได้นินทา เจ้าของเรือนกลัวท่านจะสอนบุตรชายเขาผิด”

ซูเจ๋อยกคิ้วขึ้นนิดๆ ท่าทางขี้คร้านหลายส่วน

เฉินเสียนกล่าวต่อว่า “แล้วยังบอกให้ข้าจับตามองท่านไว้ให้ดีๆด้วย ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! ซูเจ๋อกล่าวได้ถูกใจมาก “งั้นก็ทายาไล่แมลงไล่ผึ้งก็สิ้นเรื่อง”

“เจ้าของเรือนยังบอกว่า” เฉินเสียนกล่าวด้วยเสียงอ่อนโยน “พวกเราหนีตามกันมา ท่านคิดว่าอย่างไร เหมือนหรือไม่?”

ซูเจ๋อหัวเราะเสียงเบา กล่าวว่า “คงจะเหมือนมากกระมัง เจ้าของเรือนจึงได้พูดเยี่ยงนี้”

เฉินเสียนรีบมองเขาโดยพลัน กล่าวว่า “เมื่อครู่ตอนใกล้ชิดท่าน ข้ารู้สึกว่าถึงจะต้องเจอทางตันข้าก็ไม่หวาดหวั่น”

เมื่อเฉินเสียนหยุดยิ้ม จู่ๆก็ยกเท้า ขยับกายไปจูบริมฝีปากของเขา เห็นเขาอึ้ง เฉินเสียนจึงกลับมายิ้มอีกครั้ง พลางกล่าวเสียงต่ำๆ “วันนี้แอบนัดเจอกับท่าน ทำให้ข้ารู้สึกตื่นเต้นระทึกขวัญมาก”

ซูเจ๋อกล่าว “แอบรักกันก็ตื่นเต้นระทึกขวัญอย่างนี้แหละ”

เฉินเสียนเงียบ “ท่านยังพูดได้เต็มปากอีก”

“ข้ามีปัญญามีชู้ ไยข้าถึงพูดเต็มปากไม่ได้”

“……”

ตั้งแต่แรกจนถึงบัดนี้ พวกเขาไม่อาจรักกันอย่างเปิดเผย ต้องลับๆล่อๆตลอด

เมื่อเฉินเสียนเดินออกจากลานบ้านพลันรู้สึกกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง เหยียบพื้นแล้วรู้สึกหนักอึ้งมาก ลมที่สัมผัสก็รู้สึกหนาวเย็น เสมือนการอยู่กับซูเจ๋อระยะสั้นเป็นเพียงความฝันล้มๆแล้งๆ

เธออยากหันกายกลับไป เธอรู้ว่าซูเจ๋ออยู่ด้านหลังประตูบานนั้น

ทว่าถึงเธอจะหันกลับไปกี่ครั้ง อาลัยอาวรณ์เพียงใด สุดท้ายเธอก็ต้องจากไปอยู่ดี

เดินเหินอยู่ในตรอกที่ไม่คุ้นเคย มาเดินบนถนนอีกครั้ง ซึ่งทิวทัศน์บนถนนสว่างและครึกครื้นกว่าตรอกซอย เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ถึงกระนั้นก็ยังคงรู้สึกสับสนพร่ามัวอยู่ดี

ยามนี้ได้จัดการเก็บกวาดเศษผักเน่ากับกลิ่นเหม็นของไข่บนถนนเรียบร้อยแล้ว

ร้านแผงลอยขายหน้ากากยังคงอยู่ เถ้าแก่กำลังเรียกลูกค้าให้มาซื้ออยู่

เฉินเสียนเดินเข้าไปเลือกซื้อหน้ากากธรรมดามาสวมหนึ่งอัน จากนั้นก็เดินทางกลับไปยังจวนแม่ทัพ

ดังคาด ยังกลับไม่ถึงจวนแม่ทัพ ผู้สอดแนมที่สะบัดทิ้งได้ก่อนหน้านี้ ตอนนี้ตามมาอีกแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอสวมหน้ากากหรือเปล่า ถึงทำให้คนกลุ่มนี้ไม่ค่อยมั่นใจ ติดตามด้วยความลังเล

เฉินเสียนทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยังคงเดินไปเองอยู่อย่างนั้น

พอเดินมาถึงครึ่งทางก็เริ่มมีหิมะโปรยปรายเล็กน้อย

อากาศหนาวเหน็บยิ่งนัก

เหมันตฤดูในเมืองหลวงช่างหนาวเหน็บและเนิ่นนานเสียจริง