“องค์หญิงงงอะไรหรือเพคะ”

เธออ้าปากค้างอยู่ครู่ใหญ่ จากนั้นจึงจะเอ่ยเบาๆ ว่า “ซูเจ๋อเขา ดีมากๆ… เขาเป็นผู้ชายที่ยอดเยี่ยมที่สุดในโลก คนอย่างเขา ดูเหมือนจะสบประมาททุกคนที่เข้าใกล้ และทันใดนั้นข้าก็พบว่า ความจริงแล้วข้ากับเขานั้นห่างไกลกันมาก และตลอดชั่วชีวิตนี้ข้าอาจจะไม่มีทางไล่ตามเขาทัน”

เฉินเสียนไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อน

เมื่อก่อนเธอเคยได้รับความสนใจจากผู้คนนับไม่ถ้วน แต่เมื่อมาอยู่ต่อหน้าซูเจ๋อ เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่าตนเองอาจจะไม่คู่ควรกับเขา

เพราะเขางดงามเกินไป ยอดเยี่ยมเกินไป และอาจจะเหมาะแก่การเชยชมและบูชามากกว่า

แล้วเธอล่ะ เธอทำสิ่งต่างๆ ตามอารมณ์และความชอบ หุนหันพลันแล่นและมุทะลุ เธอฝ่าฟันอยู่ท่ามกลางกระแสแห่งการเมืองด้วยตัวคนเดียวไม่ได้ เธอจำเป็นต้องได้รับการปกป้องจากซูเจ๋อ

ความจริงแล้วเธอเป็นเพียงแค่คนธรรมดาคนหนึ่งซึ่งบังเอิญมีเปลือกพิเศษห่อหุ้มไว้บนหลัง

ซึ่งแม้แต่เปลือกที่พิเศษนี้ก็ยังเทียบไม่ได้กับซูเจ๋อ

อวี้เยี่ยนไม่เข้าใจความคิดของเธอ นางจึงพูดเพียงว่า “หากไล่ไม่ทันก็ไม่ต้องไล่สิเพคะ ไม่ว่าเขาจะยอดเยี่ยมแค่ไหน บ่าวก็คิดว่าเขากับองค์หญิงเดินอยู่บนเส้นทางคนละสาย เหตุใดองค์หญิงต้องทำให้ตนเองเหน็ดเหนื่อยขนาดนี้ด้วยเพคะ บ่าวคิดว่าสิ่งที่ดีที่สุดและยอดเยี่ยมที่สุดในโลกนี้ของคนเราไม่เหมือนกัน ในหัวใจของผู้ที่รักองค์หญิง องค์หญิงก็คือคนที่ดีและยอดเยี่ยมที่สุดเช่นกัน” ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! เธอกล่าวว่า “เจ้าปลอบคนได้เก่งดี”

อวี้เยี่ยนกล่าวว่า “อย่างเช่นแม่ทัพฉิน เขาจะต้องคิดเช่นนั้นแน่นอนเพคะ”

รอยยิ้มบนใบหน้าของเฉินเสียนหายวับไปทันที “เมื่อครู่นี้คิดเสียว่าข้าไม่ได้พูดก็แล้วกัน”

อวี้เยี่ยนยังคงพูดเจื้อยแจ้วว่า “องค์หญิงไม่ทรงทราบ ทุกวันช่วงที่องค์หญิงทรงหลับใหลอยู่ แม่ทัพฉินมาคอยดูแลเช็ดหน้าเช็ดตัวให้องค์หญิงอยู่เป็นครึ่งค่อนวัน ทั้งยังใส่ใจเป็นอย่างมาก”

เฉินเสียนเหลือบมองและกล่าวว่า “แล้วเจ้าล่ะ ยืนดูอย่างตื่นเต้นรึ”

อวี้เยี่ยนบอกว่า “เดิมทีบ่าวเป็นคนทำเพคะ ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน!

เฉินเสียน “…ก่อนนี้ไม่ใช่ว่าเคยบอกให้เจ้าทำตัวให้ฉลาดหน่อยหรือ ถ้าเขาอยากทำ เจ้าต้องไม่ให้เขาทำ”

อวี้เยี่ยนโค้งคำนับและตอบไปว่า “เจ้าค่ะ ท่านราชบุตรเขย”

ฉินหรูเหลียงเลิกคิ้วขึ้น ดูเหมือนเขาจะค่อนข้างพอใจกับชื่อนี้

เฉินเสียนกุมขมับ

ฉินหรูเหลียงห่มผ้าให้เฉินเสียนพลางพูดราวกับไม่ใส่ใจว่า “เฉินเสียน ตอนนี้ข้ายังเป็นสามีของท่าน ท่านวางใจเถิด ตราบใดที่ยังไม่ได้แยกจากกับท่าน ตราบใดที่ยังไม่เห็นท่านกับซูเจ๋ออยู่ต่อหน้าผู้คนในฐานะสามีภรรยากับตาของตัวเอง ข้าก็จะไม่หยุดคิดเรื่องนี้”

เขากล่าว “ในภายภาคหน้า หากข้าเห็นท่านกับเขาอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขและรักใคร่กลมเกลียวกันกับตาของข้าเอง ข้าจึงจะยอมแพ้”

เฉินเสียนระงับสีหน้าและถามว่า “ทำไมท่านยังต้องทำเช่นนี้อีก”

“ช่วงเวลาก่อนหน้านี้ที่ข้าควรปกป้องท่านดูแลท่าน ข้าทำพลาดไป ตอนนี้ข้าจึงอยากจะชดเชยให้ และหวังว่าจะยังไม่สายเกินไป”

“ข้ารู้สึกเพลียแล้ว”

ฉินหรูเหลียงพยักหน้า เขาลุกขึ้นยืนและเอ่ยว่า “ถ้าเช่นนั้นท่านก็พักผ่อนเถิด เมื่อท่านรู้สึกดีขึ้นแล้วข้าจะมาหาท่านใหม่ ตอนนี้มีเขาคอยวางแผนล่วงหน้าไว้ให้ท่าน ท่านจึงพักรักษาตัวได้อย่างสบายใจ ข้ายอมรับว่า ณ จุดนี้ ข้าเทียบเขาไม่ได้จริงๆ”

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาซูเจ๋อไม่เคยทอดทิ้งเฉินเสียนเลยสักครั้ง

ฉินหรูเหลียงคิดว่าเขามีสิทธิ์อะไรไปมองว่าซูเจ๋อเป็นศัตรูและปฏิบัติต่อเขาในฐานะคู่แข่ง ตอนนี้ซูเจ๋อช่วยชีวิตเฉินเสียนไว้อีกครั้งโดยไม่เปิดเผยตัว ซึ่งสิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่เขาทำไม่ได้

เขาพ่ายแพ้มานานแล้ว

ยาของหมอหลวงเห็นผลช้ามาก เฉินเสียนต้องง่วนอยู่กับยาหม้อทุกวัน

กลิ่นยาขมๆ ลอยอบอวลทั้งในห้องและด้านนอก

หลังจากดื่มยาไปหลายชุดตลอดทั้งวัน กระเพาะของเฉินเสียนก็รับอาหารได้ไม่มากนัก เป็นผลให้ตลอดทั้งวันเธอกินอาหารได้น้อยมากจนอ่อนล้าและไร้กำลังวังชา

สุขภาพร่างกายที่เคยแข็งแรงก่อนหน้านี้ เมื่อบริโภคอาหารน้อยลงไปกว่าครึ่งจึงทั้งอ่อนแรง ซีดเซียวและผอมลงไปมาก

อวี้เยี่ยนรู้สึกสงสารจับใจ นางยกอาหารอุ่นๆ ที่เพิ่งทำใหม่ๆ เข้ามาและโน้มน้าวว่า “องค์หญิงทรงเสวยสักนิดนะเพคะ”

เฉินเสียนกล่าวว่า “ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากกิน แต่ข้ากินไม่ลง”

อวี้เยี่ยนรู้ว่าเธอมีเรื่องอะไรบางอย่างในใจ สองสามวันมานี้ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมานางก็แทบจะไม่เห็นรอยยิ้มของเฉินเสียนเลย ทั้งที่เมื่อก่อนไม่ว่าจะพบเจอกับอะไร เฉินเสียนก็มักจะมองโลกในแง่ดีเสมอ