เฉินเสียนเอ่ยด้วยเสียงที่แหบพร่าอย่างไม่ยินดียินร้ายว่า “นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว จะมาตรวจอะไรอีก เอ้อร์เหนียง เชิญหมอหลวงกลับไปก่อน พรุ่งนี้เมื่อมีเวลาค่อยกลับมาก็ยังได้”

แม่นมซุยไม่ตอบ คิดๆ ดูแล้วก็น่าจะเป็นเพราะกังวลเกี่ยวกับอาการของเธอ เมื่อใดก็ตามที่หมอหลวงมา นางจะเชิญหมอหลวงให้เข้ามาในห้องโดยไม่คำนึงว่าเป็นเวลาใด

เฉินเสียนได้ยินเสียงฝีเท้าอันแผ่วเบาเดินเข้ามาจากด้านนอกและตรงเข้ามาที่เตียงของเธอ เธอถอนหายใจและขยับตัวออกมาจากผ้าห่มเย็นๆ จากนั้นจึงลุกขึ้นนั่งเอนหลังพิงหัวเตียง

ถึงอย่างไรเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วก็ต้องใช้เวลาอีกสักพักกว่าจะผล็อยหลับลงไปอีก ไหนๆ หมอหลวงก็มาแล้ว จะตรวจก็ปล่อยให้ตรวจไป

เฉินเสียนดึงชายผ้าห่มขึ้นมาและเอ่ยว่า “กลางดึกเช่นนี้หมอหลวงยังอุตส่าห์มาที่นี่เพื่อตรวจร่างกายข้า ช่างขยันขันแข็งต่อหน้าที่เสียจริง” พูดจบเธอก็เลิกแขนเสื้อของตัวเองขึ้นและวางข้อมือซึ่งซีดเซียวและผอมบางลงที่ขอบเตียง “ต้องตรวจชีพจรก่อนหรือไม่ เชิญหมอหลวงตามสบาย”

เธอไม่มีข้อห้ามมากนักเพราะอยากรีบทำให้จบ จะได้ใช้เวลาเงียบๆ อย่างสงบในยามดึก

หมอหลวงอยู่ห่างจากเตียงของเธอไปสองก้าวและไม่ได้ขยับเขยื้อน

กลิ่นหอมเย็นๆ อันเจือจางลอยเข้ามาเตะจมูกของเฉินเสียน เป็นกลิ่นที่คุ้นเคยจนทำให้เธอใจเต้นไม่เป็นส่ำ

กลิ่นหอมของไม้กฤษณา

เธอขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัวและพบว่านอกจากซูเจ๋อแล้ว เธอไม่ชื่นชอบกลิ่นเช่นนี้ที่มาจากตัวของคนอื่นเลย ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! กวาดสายตามองไปทางเขา

แต่ไม่คิดว่าสายตาจะชะงักอยู่กับที่ทันทีที่เหลือบไปมอง เวลาดูเหมือนจะหยุดนิ่งและหลงเหลือไว้แต่เพียงแสงริบหรี่ภายในห้อง

บุรุษผู้นี้สวมชุดผ้าไหมสีน้ำเงินตัวยาวทรงกว้างเหมือนชุดของหมอหลวงในราชสำนัก เขาสวมหมวกขุนนาง ซึ่งภายใต้หมวกขุนนางนั้นมีใบหน้าที่งดงามไร้ที่ติดุจดั่งภาพวาดที่เทพเนรมิต

ดวงตาของเขาเรียวยาว หางคิ้วชี้ขึ้นเล็กน้อย ในแววตามีประกายให้เห็นรางๆ

เฉินเสียนมองเขาและชะงักอยู่เช่นนั้น แววตาสีขาวและดำที่ตัดกันค่อยๆ มีประกายใสๆ รื้นขึ้นมา

เธอไม่กะพริบตาและพยายามหายใจอย่างแผ่วเบาที่สุด ราวกับกลัวว่าการเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยจะไปรบกวนภาพที่เห็นตรงหน้า

ซูเจ๋อเปิดฝาและหยิบช้อนขึ้นมา เขาเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่วและเอ่ยอย่างแผ่วเบาว่า “ได้ยินเอ้อร์เหนียงบอกว่าท่านเอาแต่ดื่มยาทุกวันและไม่ยอมกินข้าว”

“แค่ดื่มยาหม้อพวกนั้นข้าก็อิ่มพอแล้ว”

ซูเจ๋อตักโจ๊กยื่นไปที่ปากของเธอ ทว่าเธอไม่ยอมอ้าปาก เพียงแค่ได้กลิ่นซุปเนื้อข้นๆ เธอก็รู้สึกเหม็นคาวขึ้นมาเล็กน้อย

นานแล้วที่เฉินเสียนไม่ได้แตะต้องอาหารคาวเช่นนี้ เธอไม่แม้แต่จะคิดถึงมันแถมยังรู้สึกเบื่ออาหารหน่อยๆ

โจ๊กในถ้วยมีสีสันขาวนวลและดูไม่เลี่ยน ดูแล้วน่าจะต้มด้วยน้ำซุปซี่โครง ซึ่งกลิ่นของมันทำให้ประสาทสัมผัสของเธออ่อนไหวกว่าปกติ

เฉินเสียนกล่าวว่า “ไม่กินไม่ได้หรือ ข้าไม่รู้สึกอยากอาหารเลย”

ซูเจ๋อกล่าวว่า “ข้าเองก็ยังไม่ได้กินข้าวเย็น เลยคิดว่ามากินด้วยกันกับท่านน่าจะดีกว่า”

หัวใจของเฉินเสียนเต้นแรง เธอมองเขาส่งช้อนเข้าปากของตนเองและกินโจ๊กไปหนึ่งคำ

เฉินเสียนเห็นลูกกระเดือกของเขาขยับและค่อยๆ กลืนลงไป

สีหน้าของเขาเองก็ดูไม่ค่อยดีนัก ดูเหนื่อยล้าและซีดเซียวราวกับว่ามีเรื่องให้ต้องขบคิดหลายวันติดต่อกัน

เพราะการปรากฏตัวของเขา จิตใจที่เคยสงบของเฉินเสียนจึงปั่นป่วนอยู่ตลอดเวลา ตอนนี้มันเป็นเหมือนกระแสน้ำขึ้นและเธอก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างสุดซึ้ง

เขาเหนื่อยยิ่งกว่าเธอ

ในช่วงหลายวันมานี้ขณะที่เธอหมดสติและวนเวียนอยู่ใกล้เส้นทางแห่งความตาย เขากลับต้องพยายามอย่างหนักเพื่อหาทางดึงเธอกลับมาจากถนนสายนั้น

เธอนอนสลบไสลอย่างง่วงงุนอยู่หลายวัน ในขณะที่เขาแทบจะไม่ได้นอนหลับอย่างสงบเลยด้วยซ้ำ

ซูเจ๋อตักโจ๊กป้อนเธออีกครั้ง เธอบอกด้วยเสียงที่แหบแห้งว่า “ท่านกินอีกคำสิ”

ด้วยเหตุนี้ซูเจ๋อจึงกินอีกหนึ่งคำ จากนั้นเธอจึงอ้าปากกินโจ๊กที่เขาป้อน

มีความรู้สึกคาวเล็กน้อยเมื่อโจ๊กเข้ามาในปาก และเมื่อกลืนลงไป ในท้องก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา

ซูเจ๋อกินไปสองคำ เฉินเสียนกินอีกหนึ่งคำ ในไม่ช้าโจ๊กก็ลดลงจนเห็นก้นถ้วย

มือของซูเจ๋อที่กำลังถือช้อนเป็นมือที่มีสัดส่วนงดงามและขาวสะอาดราวกับหยก เฉินเสียนมองดูมือนั้นซึ่งดูสวยเจริญตาและน่ากินเสียยิ่งกว่าโจ๊ก