เฉินเสียนที่ทำใจไม่ได้ รู้สึกเหมือนความอบอุ่นทั้งหมดกำลังจะสลายจางหายไปพร้อมกับเขายังไงอย่างงั้น

เธอจึงเอ่ยปากถามขึ้นว่า : “ท่านจะมาอีกหรือเปล่า?”

ซูเจ๋อชะงักฝีเท้าลง ค่อยๆ หมุนตัวกลับมา นัยน์ตาของเขาดุจเปลวไฟที่ลุกโชน เขายิ้มขึ้นที่มุมปากเบาบาง : “ไม่รู้ว่าครั้งหน้านั้นจะเป็นเมื่อไหร่กัน”

สีหน้าแววตาของเฉินเสียนท่วมท้นไปด้วยความรู้สึกที่ผิดหวัง ตอบกลับไปด้วยนำเสียงที่เบาบางว่า : “ข้ารู้แล้ว”

ซูเจ๋อจึงพูดขึ้นว่า : “ท่านทำใจจากข้าไม่ได้ แต่กลับไม่ยอมพูดอยู่แบบนี้ ข้าจะรู้ได้อย่างไรกัน”

เฉินเสียนอึ้งไปเล็กน้อย เธอค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองเขา พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ท่านรู้ดีอยู่แก่ใจว่าข้าทำใจให้ท่านจากไปไม่ได้อยู่แล้ว”

แววตาของซูเจ๋อลุ่มลึก และเมื่อได้ยินเฉินเสียนพูดคำว่า “ทำใจไม่ได้” ออกมา มันก็ยิ่งลุ่มลึกเข้าไปใหญ่ ราวกับว่าจะดูดเฉินเสียนเข้าไปทั้งตัวยังไงอย่างงั้น

เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่บางเบาว่า : “ยังมีอะไรที่อยากจะพูดอีก ข้าจะไปจริงๆ แล้ว” ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! : “ท่านรีบหรือเปล่า หากท่านไม่รีบ ข้าอยากจะกอดท่านอีกสักครั้ง”

ซูเจ๋อหัวเราะเบาๆ แล้วจึงตอบกลับไปว่า : “ไม่ค่อยรีบ”

เขาจึงเดินกลับมาที่ข้างเตียง วางหมวกขุนนางลง แล้วจึงค่อยๆ เอื้อมมือไปรั้งตัวของเฉินเสียนเข้ามากอดไว้

จากกันครั้งนี้ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้กอดเขาแบบนี้ คลอเคลียเขาแบบนี้ และได้ยินเสียงของเขาข้างหูแบบนี้อีก

ความคิดถึงคะนึงหาในแต่ละวันมันช่างยาวนานเสียเหลือเกิน

ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน!

เพราะการพบเจอเขาในทุกๆ ครั้ง ทุกๆ อย่างมันช่างมีค่าเสียเหลือเกิน

แขนทั้งสองข้างของเฉินเสียนสอดผ่านเอวของเขา เสื้อผ้าที่เนื้อสัมผัสละเอียดและอ่อนนุ่ม นำมาซึ่งผิวสัมผัสที่อ่อนละมุนและเย็นสบาย เธอดึงหลังของเขามาแนบชิด เส้นผมที่นุ่มสลวยของเขาซอกซอนไปตามซอกนิ้วของเธอ

“ไม่ว่าอย่างไรท่านก็ต้องระวังตัวเสมอ” เฉินเสียนไม่อยากจะปล่อยเขาไปเลย แต่เธอรู้ดีอยู่แก่ใจว่ายังไงก็ต้องปล่อย เธอจึงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเบาว่า : “ซูเจ๋อ ข้างนอกหิมะตกใช่หรือเปล่า”

“หิมะตกนิดหน่อย”

“ตอนที่ท่านกลับไปท่านจะหนาวหรือเปล่า?” เธอเอื้อมมือไปสัมผัสแขนของซูเจ๋อในแขนเสื้อ สัมผัสโดนแขนที่เรียวยาวของเขา นิ้วมือทั้งสิบจับไว้แน่น : “ยังดีที่มือของท่านไม่ค่อยเย็นเท่าไหร่ สภาพอากาศของเหมันตฤดูปีนี้ค่อนข้างแปรปรวน”

สุดท้ายแล้วเธอก็คลายมือออก แล้วยิ้มตาหยีให้กับเขา พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ถ้ายังจะพูดต่อ เกรงว่าคงจะคุยจนถึงเช้าเป็นแน่ ซูเจ๋อ ท่านไปเถอะ”

ซูเจ๋อเองก็ยิ้มขึ้น : “หากท่านปล่อยมือ ข้าก็จะไปจริงๆ แล้วนะ แต่หากท่านจะให้ข้าอยู่ที่นี่ต่อจนถึงเช้า ข้าก็จะอยู่ต่อ”

เฉินเสียนจึงพูดขึ้นว่า : “หากว่าท่านถูกคนอื่นจับได้ว่าท่านปลอมตัวเป็นหมอหลวงมาติดตามอาการป่วยของข้าแล้วล่ะก็ ไม่เป็นเรื่องใหญ่หรอกหรือ จะเก็บท่านไว้ก็ไม่ควรเก็บเวลานี้หรือเปล่า” เธอเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วจึงพูดขึ้นต่อว่า : “ข้าเริ่มรอคอยการพบเจอท่านในครั้งหน้าเสียแล้ว”

“งั้น ข้าไปแล้วนะ”

ซูเจ๋อหยิบหมวกขุนนางขึ้นมา เหลือบมองเฉินเสียนด้วยแววตาที่ลุ่มลึก จากนั้นก็หมุนตัวแล้วเดินจากไป จนถึงหน้าประตูก็ไม่ได้เหลียวกลับมาแม้แต่นิดเดียว

แม่นมซุยเข้ามาปรนนิบัติเฉินเสียนเข้านอน ถึงแม้ว่าใต้ผ้านวมนี้จะไม่ได้หนาวขนาดนั้น แต่เธอกลับรู้สึกว่าภายในห้องนั้นวังเวงว่างเปล่าไปหมด

ร่องรอยกลิ่นหอมอ่อนๆ ของไม้กฤษณายังคงหลงเหลืออยู่ในอากาศที่หนาวเย็นของหอนอน และยังคงอยู่กับเฉินเสียนจนถึงรุ่งเช้า

เมื่อคืนนี้แม่นมซุยเป็นคนเฝ้าเฉินเสียนทั้งคืน วันรุ่งขึ้นอวี้เยี่ยนตื่นเช้ามาก็เห็นสีหน้าของแม่นมซุยเต็มไปด้วยความปลื้มปริ่มอิ่มใจ อาการบาดเจ็บกระดูกของเฉินเสียนดูดีขึ้น สีหน้าท่าทางดูกระปรี้กระเปร่า สภาพจิตใจดูดีขึ้นเป็นกอง แตกต่างจากคืนที่ผ่านๆ มาอย่างสิ้นเชิง

เธอตั้งใจรักษาตัวเป็นอย่างมาก แรงบันดาลใจชัดเจน หวังให้ตัวเองหายโดยเร็ววัน

อวี้เยี่ยนได้ยินเฉินเสียนบ่นหิวแต่เช้าตรู่ นางจึงรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก รีบไปเตรียมอาหารเช้าทันควัน

เมื่อเฉินเสียนทานอาหารเสร็จแล้ว ก็เริ่มอ่านตำราต่อ

โดยปกติแล้วอวี้เยี่ยนไม่เคยมีอคติกับแม่นมซุยเลย ตอนเช้าในขณะที่แม่นมซุยกำลังต้มยาหม้ออยู่ใต้ชายคานั้น ก็เห็นเกล็ดหิมะที่ล่องลอยร่วงหล่นลงมาเป็นครั้งคราว ตกลงมาบนเตาแล้วค่อยละลายหายไป

ท้องฟ้าสว่างจ้าจนรู้สึกแสบตาไปหมด หากไม่ใช่เพราะมีหิมะตกลงมา อาจพลอยทำให้ผู้คนเข้าใจผิดคิดว่าท้องฟ้าปลอดโปร่งเป็นแน่แท้

อวี้เยี่ยนเดินเข้าไปพร้อมกับพูดขึ้นว่า : “เอ้อเหนียง วันนี้ท่านดูอารมณ์ดีจัง”

แม่นมซุยจึงพูดขึ้นว่า : “แน่นอนอยู่แล้ว อาการขององค์หญิงดีขึ้นในทุกๆ วัน ข้าย่อมดีใจเป็นธรรมดา”