เธอมองเห็นเฮ่อฟั่งขี่อยู่บนม้า องอาจผึ่งผายผ่านหน้าประตูไป

เจ้าหน้าที่ทหารเดินอย่างเป็นระเบียบ ด้านหลังควบคุมคนบางส่วนไว้ มีพ่อบ้านในเรือนซูเจ๋อ และบ่าวจำนวนหนึ่ง

ซูเจ๋อเดินอยู่ตรงกลาง ตอนที่มองสำรวจปรากฏอยู่ในวงกบของร้านเครื่องประดับ ราวกับภาพวาดกระโจนเข้าม่านตา

เขาสีหน้าเรียบเฉย ชุดขาวบริสุทธิ์ผมดำขลับ ร่างสูงชะลูดก้มลงเล็กน้อย แววตาเฉยชาราวกับฟ้าดินผนึกรวมกัน ไม่มีการตื่นตระหนกเลยแม้แต่น้อย

เขามักเป็นเช่นนี้เสมอ ไม่ว่าจะเป็นเวลาไหน ล้วนจะมีบุคลิกที่สงบคนอื่นไม่สามารถบรรลุผลเข้าถึงได้ แม้เพียงเขาถูกส่งเข้าคุก พอเข้าไปแล้วอาจยากที่จะเป็นอิสระ

เฉินเสียนไม่ทันที่จะได้มองเขานานๆ เขาก็ค่อยๆเลือนหายไปจากหน้าวงกบประตูแล้ว

ไม่รู้ว่าเขาเห็นตัวเองหรือไม่ เฉินเสียนคิดว่าน่าจะไม่เห็นหรอก

ไม่เห็นก็ดี เช่นนี้ซูเจ๋อก็ไม่มีทางได้รับทรมานเหมือนเธอแล้ว

เห็นชัดเจนว่าเขาอยู่ตรงหน้า เพียงแค่เธอเคลื่อนย้ายฝีเท้าไปที่ประตู ก็สามารถทักทายเขาได้แล้ว อาจจะได้คุยกันสักสองประโยค

เห็นชัดเจนว่าเขาจะต้องถูกจับไป เคราะห์ดีหรือร้ายยากที่จะคาดเดา เพียงแค่เธอกระโจนออกไปอย่างไม่มีเหตุผล ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! เธอก็อยากที่จะเข้าไปอยู่ร่วมกับเขาด้วย

แต่เธอทำไม่ได้ เธอต้องพยายามอดทนไว้！

เธอไม่สามารถเดินไปด้านหน้าพูดคุยกับเขา ไม่สามารถขัดขวางเฮ่อฟั่งไม่ให้ควบคุมตัวเขาไปได้

เธอทำได้เพียงมอง เขาที่จะต้องมีวิธีการอย่างนี้โอ้อวดผ่านเมือง ถูกผู้คนวิพากษ์วิจารณ์

แต่ว่าซูเจ๋อ เหตุใดถึงถูกปฏิบัติเช่นนี้ เขาเฮ่อฟั่ง กล้ามากที่รื้อค้นเรือนของเขา กล้าจับเขาเดินผ่านเมือง เฮ่อฟั่งคู่ควรหรือ?！

กองขบวนเดินผ่านหน้าร้านเครื่องประดับระยะห่างยาวไกลมาก

ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน!

อวี้เยี่ยนตอบว่า“อยู่เพคะ ปีนี้เป็นเวลาครึ่งปีกว่าจอดอยู่บริเวณริมแม่น้ำเพคะ ผู้คนท่องเที่ยวฆ่าเวลาผ่อนคลายอารมณ์ ตอนนี้องค์หญิงต้องการไปท่องเที่ยวด้านนั้นหรือไม่เพคะ?”

“เป็นเวลานานมากแล้วที่ไม่ได้ไป”

ต้นหลิวบริเวณขอบแม่น้ำหยางชุน ใบร่วงหล่นหมดไปตั้งนานแล้ว เหลือไว้เพียงกิ่งก้าน เข้าซึมลึกลงแม่น้ำที่เยือกเย็น เงียบเหงาวังเวง

แต่ว่าบนแม่น้ำมีเรือใหญ่เทียบท่าอยู่ ไม่มีความเงียบเหงาวังเวงเลยแม้แต่น้อย

สิ่งที่อยู่บนเรือของใช้มีครบครันทุกอย่าง ผู้คนที่ท่องเที่ยวลงเรือ ไม่ขาดสายตลอดมา

เฉินเสียนกับฉินหรูเหลียงเดินด้วยกัน อวี้เยี่ยนเดินด้านหลังอย่างไม่รีบร้อนแล้วขึ้นไปบนเรือ

เห็นเฉินเสียนดูคุ้นเคยเส้นทาง ฉินหรูเหลียงกล่าวว่า “ท่านคุ้นเคยกับสถานที่เช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”

เฉินเสียนกล่าวว่า “เมื่อก่อนมาบ่อยครั้ง”

แต่ตอนนั้นไปตอนที่เหลียนชิงโจวอยู่ เรือลำนี้เป็นเรือสงบที่เธอกับเหลียนชิงโจวจัดหาด้วยกัน และมาวันนี้มีความคึกคัก กลายเป็นสถานที่ของของตระกูลลูกหลานที่ร่ำรวยในเมืองหลวง

ตอนนี้ไม่รู้ว่าเหลียนชิงโจวไปไหนแล้ว เธอเป็นเถ้าแก่คนหนึ่ง ก็ควรที่จะมาเยี่ยมดูนานแล้ว

ผู้คนท่องเที่ยวบนเรือเป็นจำนวนมาก อีกทั้งสถานที่ขายสินค้าหน้าร้านใกล้ชิดกันแน่นมาก เที่ยวเตร่ซื้อของบนเรือบนเสียดมากกว่าบนถนน อากาศที่เย็นยะเยือกอย่างนี้กลับร้อนระอุเพิ่มมากขึ้น

ฉินหรูเหลียงร่างสูงใหญ่กำยำ แม้ว่าอยู่ในกลุ่มผู้คนเขาก็เด่นชัดต่อสายตา

ผู้สอดแนมเหล่านั้นที่อยู่ด้านหลัง จิตใต้สำนึกนำความสนใจมาอยู่ที่ตัวของฉินหรูเหลียง เพียงแค่จับจ้องเขา ก็เท่ากับจ้องเฉินเสียน

เฉินเสียนทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นกล่าวกับฉินหรูเหลียงว่า “พวกเราแยกกันเดินเถิด ท่านเป็นเป้าหมายที่ชัดต่อการมอง ง่ายต่อการดึงดูดพวกเขา หลังจากหนึ่งชั่วโมง มารวมตัวกันหน้าร้านแผงลอยหลิวอีกว้านะ”

เรือลำนี้แบ่งเป็นสามระดับชั้นตามการจ่ายตั๋วเงิน

หลิวอีกว้าเป็นร้านแผงลอยทำนายดวงชะตา ผู้ท่องเที่ยวมากสุดคือชั้นล่าง หลังจากเฉินเสียนกับฉินหรูเหลียง อวี้เยี่ยนแยกกันเดิน คุ้นเคยกับเรือลำนี้เป็นอย่างมาก ทะลุผ่านทางลับไม่กี่ที่ ก็สามารถสลัดผู้สอดแนมด้านหลังได้สำเร็จ มุ่งตรงถึงชั้นที่ต่ำสุดหน้าร้านแผงลอยหลิวอีกว้า

ในร้านแผงลอยของเขากิจการเทียบกับเมื่อก่อนที่อยู่บนถนนแล้วดีกว่ามาก ที่นี่ผู้คนเยอะ ง่ายต่อการก่อกวนเล็กๆน้อยๆ กล่าวโบกสะพัดไม่กี่ประโยค ก็สามารถดึงดูดแขกเข้ามาในร้านแผงลอยได้แล้ว