แต่ตอนนี้ไม่ใช่… เรื่องของเฮ่อฟั่งเกิดขึ้นในเวลาที่ไม่เหมาะสม เห็นได้ชัดว่ามีคนบงการอยู่เบื้องหลัง

จักรพรรดิตรัสกับนางกำนัลที่อยู่ข้างกายว่า “นำคำสั่งของข้าไปบอกกรมอาญา ยังไม่ต้องรีบร้อนตัดสินคดีของเฮ่อฟั่ง คดีของซูเจ๋อยังไม่เสร็จสิ้น หลังจากคดียุติแล้วค่อยนำคดีนี้มาพิจารณาใหม่”

ที่คุกภายในศาลยุติธรรมต้าหลี่ตกอยู่ในความสงบมาสองวัน

ผู้คุมเฝ้าห้องขังที่ซูเจ๋อถูกคุมขังอยู่โดยไม่กล้าหย่อนยาน ซูเจ๋อไม่ได้พูดอะไรเลยตลอดทั้งวัน ความเงียบจึงเข้าครอบคลุม

ผู้คุมสองคนต่างผิงไฟให้ตัวเอง บางครั้งก็นำสุราและอาหารเล็กๆ น้อยๆ มาอุ่นท้องด้วย

เปลวเพลิงในเตาถ่านคุกรุ่นส่องประกายจนทำให้เกิดเป็นเงาร่างบนผนังที่มืดสลัว แฝงไปด้วยพลังอันเต็มเปี่ยมและความเฉลียวฉลาด

ทันใดนั้นซูเจ๋อก็เอ่ยขึ้นมาอย่างไม่ทันคาดคิด เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่งว่า “ดูเหมือนสองวันมานี้ใต้เท้าเฮ่อจะยุ่งมากและไม่สนใจข้าเลย”

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด เมื่อซูเจ๋อพูด เขาจะมีเสน่ห์บางอย่างที่ทำให้ผู้คนปฏิเสธไม่ได้

น้ำเสียงของเราเรียบนิ่งน่าฟัง ไม่มีการวางมาด และดูเหมือนเป็นการพูดเรื่องทั่วๆ ไปกับผู้คุม

เมื่อผู้คุมทั้งสองคนได้ยินดังนั้นจึงมองหน้ากันและกันแวบหนึ่ง จากนั้นจึงหันไปมองซูเจ๋อและกล่าวว่า “เช่นนี้ไม่ใช่โอกาสที่จะฉวยความสุขหรอกหรือ เมื่อใต้เท้าเฮ่อไม่อยู่ ท่านเองก็ไม่ต้องเจ็บเนื้อเจ็บตัว” ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! ไม่เพียงแต่จะมีความรู้อย่างลึกซึ้งในศาสตร์หลายแขนงและมีคุณธรรมสูงส่ง แต่ตามความเข้าใจของผู้คุม เขาดูไม่เหมือนคนเจ้าเล่ห์สับปลับเลยสักนิด

คนที่ไม่สนเรื่องการแก่งแย่งชิงดีและพอใจกับความสงบเรียบง่ายเช่นนี้ ไม่ว่าใครก็นึกไม่ถึงว่าเขาจะเป็นสายลับจากอาณาจักรเป่ยเซี่ย

เพียงแต่ว่าผู้คุมมีหน้าที่ต้องควบคุมดูแลนักโทษในคุก ไม่มีอำนาจอะไร แม้ว่าจะมีบางอย่างไม่ชอบมาพากล พวกเขาก็พูดอะไรไม่ได้อยู่ดี

ซูเจ๋อกล่าวว่า “การเจ็บเนื้อเจ็บตัว ถึงอย่างไรก็เป็นเพียงแค่การเจ็บเนื้อเจ็บตัว”

ผู้คุมฟังแล้วเหมือนจะเข้าใจแต่ไม่เข้าใจ

ผู้คุมคนหนึ่งพูดขึ้นว่า “ได้ยินมาว่าใต้เท้าเฮ่อมีคดีถูกฟ้องร้อง ตอนนี้อยู่ในคุกของกรมอาญา ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! ผู้คุมเองก็ได้ยินข่าวลือจากข้างนอกมาบ้างเหมือนกัน บางคนบอกว่าใต้เท้าซูผู้นี้ถูกใต้เท้าเฮ่อใส่ร้ายป้ายสีเพื่อทำลายชื่อเสียง

สองวันมานี้เฮ่อโยวออกไปแต่เช้าและกว่าจะกลับมาก็ดึก ไม่รู้ว่ากำลังยุ่งเรื่องอะไรอยู่ แต่เวลาที่กลับมา เขาก็มักจะมีท่าทีที่มีความสุข

เฮ่อเซียงคิดในใจว่า ซูเจ๋ออยู่ในคุก เฉินเสียนเป็นผู้หญิงคนเดียวจะติดต่อกิจธุระใดๆ กับราชสำนักได้ เรื่องของเฮ่อฟั่ง พวกเขาอาจจะมีกำลังใจเหลือเฟือแต่ไม่มีกำลังมากพอ

เฮ่อเซียงมองเฮ่อโยวที่กลับมาถึงเรือนด้วยใบหน้าที่ผ่อนคลาย แล้วจิตใจของเขาก็หม่นหมองลง

เขารู้ว่าเฮ่อโยวเกลียดเฮ่อฟั่ง และตอนนี้เฮ่อโยวก็อยู่อย่างสะดวกสบายในราชสำนัก จะว่าไปก็มีโอกาสเป็นไปได้เช่นกันว่าเขาจะเป็นคนทำเรื่องนี้

เฮ่อเซียงถามเขาอย่างตรงไปตรงมาว่า “เรื่องของเฮ่อฟั่ง เจ้าเป็นคนทำใช่หรือไม่”

ตอนแรกเขาคิดว่าเฮ่อโยวจะปฏิเสธ แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะตอบว่า “ใช่ แล้วยังไงหรือ”

“เจ้า!” เฮ่อเซียงโกรธมาก “ถึงอย่างไรเขาก็เป็นพี่ชายของเจ้า!”

เฮ่อโยวถามว่า “มีพี่ชายที่ไหนวางยาญาติผู้ใหญ่ในตระกูลเพื่อโยนความผิดให้น้อง? มีพี่ชายที่ไหนที่จ้างนักฆ่าโดยไม่ลังเลเพื่อฆ่าน้องชายของตัวเอง? ท่านอัครเสนาบดีของข้า คนผู้นั้นฆ่าท่านย่าของข้า เขาฆ่ามารดาของท่าน!”

เฮ่อเซียงพูดไม่ออกและรู้สึกสิ้นไร้เรี่ยวแรง

เฮ่อโยวยักไหล่และกล่าวว่า “ทุกสิ่งที่เขาประสบคือผลกรรมของเขาเอง ข้าไม่ได้ใส่ร้ายเขา ข้าเพียงแต่เปิดเผยสิ่งโสมมและน่ารังเกียจทั้งหมดที่เขาทำก็เท่านั้น”

ขณะที่เฮ่อโยวเดินผ่านเฮ่อเซียงไป เฮ่อเซียงก็ถามขึ้นมาอย่างเศร้าใจว่า “เจ้าจำเป็นจะต้องทำลายตระกูลเฮ่อด้วยหรือ”

“ตระกูลเฮ่อถูกทำลายไปนานแล้ว” เฮ่อโยวกล่าว “ท่านต้องการบุตรชายอย่างเขา หรือว่าต้องการบุตรชายอย่างข้า หากถูกลิขิตมาให้มีชีวิตอยู่ได้เพียงแค่คนเดียว ท่านก็เลือกเองเถิด แต่ไม่ว่าท่านจะเลือกใคร ข้าก็จะให้เขาตายไปโดยไร้ที่ฝังอยู่ดี”

“ลูกไม่รักดี! เจ้ามันเป็นลูกไม่รักดี!”

เฉินเสียนและฉินหรูเหลียงกลับไปที่จวนฉิน เมื่อเดินเข้าประตูไปแล้ว ฉินหรูเหลียงจึงกล่าวว่า “วันนี้ท่านได้เห็นเฮ่อฟั่งพ่ายแพ้สมใจ คืนนี้ท่านคงจะนอนหลับได้อย่างสงบ เย็นนี้จะกินอาหารที่ห้องอาหารหรือจะกินในเรือน”

“กินในเรือน”

เฉินเสียนกลับไปที่สวนสระวสันตฤดูและฉินหรูเหลียงก็ตามเธอไปที่นั่น

อวี้เยี่ยนกับแม่นมซุยกำลังวุ่นอยู่กับการทำอาหารเย็น

ทันทีที่เดินมาถึงประตูของลานบ้าน เฉินเสียนก็หันกลับไปขวางกั้นฉินหรูเหลียงให้อยู่ที่นอกลาน

ฉินหรูเหลียงเลิกคิ้ว “พอข้ามแม่น้ำได้แล้วท่านก็คิดจะทุบสะพานทิ้งเลยรึ? ข้าไปข้างนอกเป็นเพื่อนท่านมาทั้งวัน แค่เข้าไปกินข้าวให้อิ่มท้องสักมื้อก็ไม่ได้หรืออย่างไร”