สภาพร่างกายของเฉินเสียนในตอนนี้ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา หลังจากดิ้นรนอยู่สองสามทีก็ถูกเขาอุ้มเข้าไปในห้อง

อวี้เยี่ยนกำลังหยิบสัมภาระออกมาและเอ่ยถามช้าๆ ว่า “ท่านราชบุตรเขย ของของท่านยังต้องส่งกลับไปที่เรือนหรือไม่เจ้าคะ”

“ไม่ต้องแล้ว” ฉินหรูเหลียงเอ่ยอย่างเฉียบขาดว่า “ข้าจะอยู่ที่นี่ต่อ”

ฉินหรูเหลียงวางเฉินเสียนลงข้างๆ โต๊ะอาหาร จากนั้นจึงสั่งให้แม่นมซุยไปตักน้ำมาเพื่อให้เธอล้างหน้าล้างมือ “กินข้าว กินเสร็จจะได้ดื่มยา คืนนี้ท่านจะได้นอนหลับพักผ่อน”

เฉินเสียนถลึงตาใส่เขา

ฉินหรูเหลียงยังกล่าวอีกว่า “จ้องอะไร รอไว้ท่านมีแรงเมื่อไหร่ค่อยมาตีข้า”

เฉินเสียนหรี่ตา “ฉินหรูเหลียง ข้าเพิ่งรู้ว่ายิ่งนานวันท่านยิ่งพาลขึ้นเรื่อยๆ”

“นั่นก็เพราะถูกท่านบังคับนะสิ” ฉินหรูเหลียงนำอาหารมาวางไว้ให้เฉินเสียนพลางลดเสียงลง “สุภาพบุรุษถูกท่านบังคับจนกลายเป็นคนพาล กินให้เยอะๆ ไม่เช่นนั้นเมื่อซูเจ๋อออกมาแล้วท่านผอมเกินไป จะเอาอะไรไปสู้หน้าเขา เขาจะคิดได้ว่าข้าเอาเปรียบท่าน ไม่ยอมให้ท่านกินข้าว”

เขาพูดอย่างหยาบคายและแข็งกร้าว

ทว่าเฉินเสียนกลับรู้สึกตื้นตันและอบอุ่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน!

อวี้เยี่ยนเข้ามาช่วยเฉินเสียนล้างหน้าบ้วนปากหลังมื้ออาหารเย็น หลังจากนั้นเธอจึงเอนกายนอนลงบนเตียง

เมื่อฉินหรูเหลียงเห็นว่าเธอสงบเช่นนี้เขาจึงกลับไปที่ห้องของตัวเอง หากเกิดอะไรขึ้นในยามดึกเขาเองก็จะได้ไหวตัวทัน

ฉินหรูเหลียงตื่นขึ้นมากลางดึกด้วยความรู้สึกที่ไม่สบายใจ เหมือนมีอะไรมาดลใจให้เขาลุกออกจากเตียงและเดินไปดูว่าเฉินเสียนนอนหลับสบายดีไหม

ทันใดนั้นฉินหรูเหลียงก็ตระหนักได้ว่าเธอกำลังคิดถึงซูเจ๋อ เมื่อมีความคิดเช่นนี้เกิดขึ้นก็ไม่ต่างอะไรกับปีศาจร้าย และเกรงว่าจนถึงเช้าเธอก็คงจะไม่มีทางนอนหลับอย่างสงบ

ฉินหรูเหลียงหลุบตาลงและมองเธออย่างเคร่งขรึม เขาเม้มริมฝีปากก่อนจะกล่าวว่า “ท่านยังพบเขาได้ในความฝัน”

เฉินเสียนส่ายหน้า “ข้าไม่อยากพบเขาในความฝันอีกแล้ว ข้าอยากพบเขาในโลกของความเป็นจริง แบบที่ข้าเอื้อมมือไปสัมผัสเขาได้”

ฉินหรูเหลียงกล่าวด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำว่า “เฉินเสียน ตอนนี้เขาอยู่ที่คุกในศาลยุติธรรมต้าหลี่ ท่านมีสติหน่อยสิ อย่าทำให้เรื่องวุ่นวาย”

เฉินเสียนฉีกยิ้มมุมปากอย่างขมขื่น เธอเกยคางไว้ที่เข่าและพูดว่า “ข้ามีสติมากเกินไปจนนอนไม่หลับ ข้ารู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ในคุก”

เธอหยุดไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยอย่างแผ่วเบาว่า “แล้วข้าก็รู้ว่าคุกที่ศาลยุติธรรมต้าหลี่มีการคุ้มกันอย่างแน่นหนา อีกทั้งในยามกลางคืนยังมีการเปลี่ยนเวร และข้าก็ยังรู้ด้วยผู้คุมจะผลัดเปลี่ยนเวรเมื่อถึงยามโฉ่ว (ช่วงเวลาระหว่าง 01:00 น. – 03:00 น.) ขอเพียงแค่ท่านปลอมตัวไปเป็นผู้คุมเปลี่ยนเวรในคุก เท่านี้ก็แอบเข้าไปตอนกลางดึกได้แล้ว”

ฉินหรูเหลียงถามว่า “ท่านรู้เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไร”

เฉินเสียนกล่าวว่า “ข้านอนไม่หลับ ดังนั้นจึงอ่านกฎระเบียบและกฎข้อบังคับการคุมขังของศาลยุติธรรมต้าหลี่ หนังสือบอกข้า”

ฉินหรูเหลียงเอ่ยอย่างเคร่งขรึมว่า “ท่านเองก็รู้ว่าการที่นั่นมีการคุ้มกันอย่างแน่นหนา ถ้าถูกพบขึ้นมา ท่านได้พิจารณาผลที่จะตามมาหรือไม่”

เฉินเสียนตอบว่า “ข้าปลอมตัวเป็นผู้คุมแล้วไปเข้าเวร จะถูกพบได้อย่างไร? แค่ต้องให้ผู้พิพากษาศาลยุติธรรมต้าหลี่พาข้าเข้าไปในศาลยุติธรรมต้าหลี่ จากนั้นก็สับเปลี่ยนตัวกับผู้คุมที่มีหน้าที่เข้าเวรกลางดึก รอจนกระทั่งฟ้าสางที่ต้องเปลี่ยนเวรอีกครั้งข้าจึงค่อยออกมา เท่านี้ก็ไม่มีปัญหาแล้วไม่ใช่หรือ”

ฉินหรูเหลียงเงียบ

เฉินเสียนกล่าวต่อว่า “ตอนนี้เกิดเรื่องกับเฮ่อฟั่ง จักรพรรดิจะต้องยุ่งจนหัวหมุนอยู่แน่ พระองค์คงยังไม่ได้แต่งตั้งประธานผู้พิพากษาคนใหม่ เป็นช่วงที่กำลังหละหลวม มีเพียงแค่ตอนนี้เท่านั้นที่ข้าจะเข้าไปหาเขาได้ ฉินหรูเหลียง ข้าไม่รู้ว่าผู้พิพากษาศาลยุติธรรมต้าหลี่อาศัยอยู่ที่ไหน ข้าอยากให้ท่านพาข้าไป”

เธอเอ่ยอย่างแผ่วเบาอย่างใคร่ครวญอีกครั้ง “เมื่อได้รับคำชี้แนะจากเฮ่อเซียง ผู้พิพากษาศาลยุติธรรมต้าหลี่ผู้นั้นก็ยื่นเท้าเข้ามาทันที คราวนี้ถ้าข้าบอกว่าข้ามีเรื่องสำคัญจะต้องปรึกษาหารือกับซูเจ๋อ ข้าคิดว่าเขาต้องเต็มใจช่วยข้าแน่”

“มีเรื่องสำคัญจริงๆ หรือ”

“ใช่ ข้าไม่แน่ใจว่าวิธีที่ข้าจะใช้ช่วยเขาจะเป็นไปได้หรือไม่ หากเขามีวิธีที่ดีและง่ายกว่า ข้าก็อยากจะฟังความเห็นของเขา”

ถ้าคืนนี้เฉินเสียนยังไม่ได้ทำในสิ่งที่เธอต้องการ เกรงว่าเธอคงจะตื่นอยู่แบบนี้จนถึงเช้า