เฉินเสียนกุมมือของเขาไว้แน่นและแนบไว้บนใบหน้าของตนเอง เมื่ออยู่ต่อหน้าซูเจ๋อ เธอขดตัวเล็กน้อยและสะอื้นไห้ด้วยความทุกข์ใจ

เธอเข้มแข็งและเด็ดเดี่ยวมากยามที่ยังไม่เจอซูเจ๋อ แต่ตอนนี้เมื่อเจอเขาแล้ว แนวป้องกันทั้งหมดที่มีกลับพังทลายลง

ฉินหรูเหลียงไม่อยากจะเห็นภาพตอนที่เฉินเสียนกับซูเจ๋อได้พบกันอีกครั้ง ดังนั้นเขาจึงพยายามไม่มองและพยายามไม่สนใจ เขานั่งหันหลังให้พวกเขาอยู่คนเดียวที่โต๊ะ ทำเสมือนว่าตนเองเป็นมนุษย์ล่องหน

เฉินเสียนใช้ชีวิตอย่างไรในช่วงหลายวันมานี้ ฉินหรูเหลียงได้เห็นด้วยตาของตัวเอง นอกจากนี้เขายังคอยอยู่เป็นเพื่อนเธอเสมอ

เธอปิดกั้นตัวเองกับเขาด้วยเปลือกนอกที่แข็งแกร่งจนแทบไม่มีทางทำลาย เธอวิเคราะห์สถานการณ์ด้วยความสุขุมเยือกเย็นและจัดการกับสถานการณ์ต่างๆ ได้อย่างดี ทั้งหมดก็เพื่อช่วยซูเจ๋อ

ตั้งแต่ซูเจ๋อถูกจองจำจนถึงก่อนหน้านี้ เฉินเสียนไม่เคยหลั่งน้ำตาเลยแม้แต่หยดเดียว

แต่ตอนนี้เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้อย่างอัดอั้นตันใจของเธอ ได้ยินเธอร้องไห้เหมือนกับเด็กเล็กๆ ต่อหน้าซูเจ๋อ ฉินหรูเหลียงก็รู้สึกเจ็บปวดในหัวใจขึ้นมา มือทั้งสองข้างที่วางอยู่บนโต๊ะค่อยๆ กำเข้าหากันแน่น

ผู้หญิงคนนี้จะเปิดเผยด้านที่อ่อนโยนที่สุดของเธอเมื่ออยู่ต่อหน้าซูเจ๋อเท่านั้น

และมีเพียงซูเจ๋อเท่านั้นที่ทำให้เธอวิ่งวุ่นไปทั่วทุกหนทุกแห่งได้โดยไม่ยอมหยุดพัก ทำให้เธอร้องไห้ได้ไม่หยุดเหมือนอย่างเช่นตอนนี้

ความอ่อนโยนดั่งสายน้ำของเธอล้วนมีไว้ให้ผู้ชายที่ชื่อซูเจ๋อแต่เพียงผู้เดียว

ฉินหรูเหลียงรู้สึกขมขื่น หัวใจเหมือนถูกบีบรัดอย่างแรง ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน!

ยังมีอะไรที่เจ็บปวดไปกว่านี้อีก?

มือที่กำหมัดแน่นค่อยๆ คลายออก เขาคิดว่าเป็นสิ่งที่คุ้มค่ายิ่งนักที่ทำให้เฉินเสียนได้ร้องไห้อย่างปลดปล่อยในอ้อมกอดของชายผู้หนึ่ง

ซูเจ๋อประทับริมฝีปากเย็นๆ ลงบนใบหน้าของเฉินเสียน ซึมซับน้ำตาบนใบหน้าของเธอ แล้วจุมพิตที่ดวงตาคู่นั้นก่อนที่น้ำตาจะมีโอกาสพรั่งพรูลงมาอีกครั้ง

เมื่อฟังเสียงหัวใจของเขา น้ำตาของเฉินเสียนก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

เฉินเสียนซุกหน้าอยู่ในอ้อมอกของเขา น้ำตาอุ่นๆ ค่อยๆ ไหลซึมลงไปในชุดและแผ่ซ่านไปจนถึงแผงอกกว้าง

ความร้อนรุ่มนั้นแผดเผาเข้าไปในหัวใจของซูเจ๋อและทรมานจิตใจของเขา

“ถ้ารู้แต่แรกว่าท่านบาดเจ็บข้าจะพกยามาด้วย”

“ต่อให้ไม่ใช้ยา ไม่ช้าก็เร็วแผลก็จะหายดี แต่แค่ต้องใช้เวลานานขึ้นอีกนิดหน่อย”

เฉินเสียนกอดเขาแต่ไม่กล้าออกแรงมากเกินไป เมื่อระงับความอยากไม่ไหวร่างกายของเธอจึงเกร็งขึ้นเล็กน้อยอย่างลังเล

ซูเจ๋อไม่กังวลเลยสักนิดเมื่อเทียบกับเฉินเสียน เขาจับไหล่ของเธอไว้และแทบทนไม่ไหวที่จะบดขยี้เธอให้หลอมรวมเข้ามาในร่างกายของเขา

แม้ว่าเขาจะอ่อนแรง แต่ถ้าเป็นเรื่องการโอบกอดเฉินเสียนแล้ว เขาจะไม่ออมแรงเด็ดขาด

ซูเจ๋อกล่าวว่า “อาเสียน ท่านกล้าหาญมิใช่น้อย ถึงขนาดกล้าปลอมตัวเข้ามาในศาลยุติธรรมต้าหลี่เลยทีเดียว”

เฉินเสียนกล่าวว่า “ไม่ใช่แค่ความกล้าหาญ ตั้งแต่ท่านถูกจับมาจนถึงตอนนี้ ข้าไม่ได้คิดเลยว่าท้ายที่สุดแล้วจะยังมีชีวิตรอดหรือไม่ แน่นอนว่าข้าต้องทำใจกล้า ไม่เช่นนั้นข้ากลัวว่ามันจะสายเกินไป”

ซูเจ๋อประคองศีรษะของเฉินเสียนไว้ สอดปลายนิ้วที่ทั้งอุ่นและเย็นไว้ในเรือนผมของเธอ หายใจรดต้นคอที่ขาวเนียนราวกับสัมผัสได้ถึงความสิ้นหวังของเธอ เอ่ยอย่างแผ่วเบาว่า “ลำบากไหม”

เฉินเสียนส่ายศีรษะและบอกว่า “ข้าลืมไปแล้วว่าความยากลำบากเป็นเช่นไร ข้าแค่คิดว่าความหมดหนทางที่ข้าประสบมา ท่านต้องเคยผ่านมันมาแล้ว เพื่อช่วยเหลือข้า แม้ไม่มีหนทาง ท่านก็จะใช้สองมือของตัวเองกรุยทางให้ข้าจนเลือดไหลนอง”

เธอบอกว่า “เป็นเช่นนี้ก็ดี พระเจ้ากำหนดเอาไว้แบบนี้ ข้ารู้ดีว่าท่านต้องพบเจอกับยากลำบากมามากแค่ไหน แต่บางทีสิ่งที่ข้าทำอาจจะไม่มีวันเทียบได้เลยกับสิ่งที่ท่านทำ”

เฉินเสียนนึกถึงธุระที่มาที่นี่ขึ้นมาได้และตั้งใจจะผละออกจากอ้อมกอดของซูเจ๋อ แต่ทำอย่างไรซูเจ๋อก็ไม่ยอมปล่อย เขาขยับมาแนบหูของเธอและกล่าวว่า “มีอะไรก็พูดทั้งแบบนี้แหละ ข้าได้ยิน”

เฉินเสียนกลับมาอิงแอบแนบกายเขาอีกครั้งและเอ่ยอย่างรักใคร่ว่า “ข้าไม่รู้ว่าควรช่วยท่านอย่างไร บางทีวิธีที่ข้าคิดไว้อาจจะไม่ได้เรื่อง ตอนนี้ในที่สุดก็ได้พบท่านแล้ว เลยอยากจะถามท่านว่าท่านมีวิธีอื่นที่ดีกว่านี้หรือไม่”

ซูเจ๋อดูเหมือนอาจารย์ผู้รอบคอบและมีความอดทนซึ่งค่อยๆ ตะล่อมสอนให้เธอได้เรียนรู้ เขาเอ่ยอย่างอ่อนโยนว่า “เช่นนั้นช่วยเล่าให้ข้าฟังทีว่าท่านคิดไว้ว่าจะทำอย่างไร”