ทันทีที่เท้าของเธอเหยียบบนพื้นของพระตำหนักไท่เหอ เฉินเสียนเงยหน้าขึ้นไปและเห็นเจ้าตัวน้อยที่เดินเตร่ออกมาเล่นอยู่กับนางกำนัลในวัง

นัยน์ตาเรียวเล็กคู่นั้น ขาวดำแยกออกจากกันอย่างชัดเจน สะอาดและสุขสงบ เมื่อเผชิญหน้ากับผู้คนและสิ่งต่าง ๆ รอบตัวเขา เขามีความปรารถนาดีโดยกำเนิดและความบริสุทธิ์ที่ไร้เดียงสา

ใบหน้าของเจ้าน่องน้อยนั้นเหมือนกับไข่ที่เพิ่งปอกเปลือก ทั้งสวยงามและอบอุ่น ร่างกายก็ถูกห่อหุ้มด้วยเสื้อขนเป็ดขนาดเล็ก เล็กสั้นและละเอียดอ่อน

เขามองไปที่เฉินเสียนและอ้าปากค้าง แต่กลับไม่ส่งเสียงใด ๆ ออกมา เขาปล่อยมือออกจากนางกำนัลที่จูงมือเขาอยู่ มือเล็ก ๆ นั้นกุมเข้าบีบที่มุมเสื้อขนเป็ด

ดวงตาที่เปียกชื้นจำเฉินเสียนได้อย่างชัดเจน เป็นเพราะว่าเขาเงียบ และเติบโตมาด้วยความเย็นชา ไม่เหมือนกับเด็กคนอื่น ๆ ที่เพื่อไม่ได้พบเจอแม่แท้ ๆ เป็นเวลานานก็จะวิ่งเข้าไปโผกอด

เมื่อเฉินเสียนเห็นเขา ไม่ว่าจิตใจที่แข็งกระด้างและรู้จักยับยั้งมากเพียงใด ก็สามารถเปลี่ยนไปยุ่งเหยิงและทรุดตัวลงอย่างสมบูรณ์

เขาเป็นคนเงียบ ๆ ไม่มีเสียงดัง ไม่ร้องไห้และไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังมีความสุขหรือเศร้า ด้วยเหตุผลนี้เองที่เฉินเสียนควรให้ความรักความสำคัญกับเขามากขึ้น

ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! ๆ ที่สามารถรักเขาปลอบเขา แต่พวกเขาไม่ใช่แม่ลูกธรรมดาเหมือนคนอื่น ๆ เงื่อนไขนี้จึงไม่สามารถปฏิบัติได้

เหมือนกับวันนี้ มีโอกาสเข้ามาในวังเพื่อมาเจอหน้าเขา ก็มีข้อจำกัด

เฉินเสียนกระชับกระโปรงของเธอและค่อยๆ ย่อตัวลง ดวงตาของเธอก็เปียกเล็กน้อย ทำให้รูม่านตาของเธอนั้นชัดเจนขึ้น เธอกางแขนออกและยิ้มอย่างอบอุ่นพร้อมกับกล่าว “เจ้าน่องน้อย มาหาแม่ทางนี้มา”

ในตอนแรกเจ้าน่องน้อยไม่ยอมเคลื่อนไหว ไม่รู้ว่าเขากลัวที่จะเดินคนเดียวหรือขี้ขลาด เฉินเสียนจึงรอเขาอย่างอดทนด้วยรอยยิ้ม

ต่อมาเจ้าน่องน้อยเริ่มขยับก้าวเล็ก ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! สองข้าง มือเล็ก ๆ ที่จ้ำม่ำเสมือนกับหมั่นโถวสองลูก เดินเซไปพร้อม ๆ กับแกว่งมือไปมา

เมื่อเดินไปได้ครึ่งทาง ดูเหมือนว่าเขาจะควบคุมการทรงตัวต่อไม่ได้แล้ว เท้าที่ก้าวไปเริ่มจะเซมากกว่าเดิมและเริ่มเดินเร็วขึ้น เมื่อมองออกไปก็เกือบใกล้จะถึึงอ้อมแขนของเฉินเสียนแล้ว แต่จู่ ๆ ก็สะดุดล้มลงกับพื้น

เฉินเสียนไม่พูดอะไร และไม่มีทีท่าลุกขึ้นเพื่อไปอุ้มเจ้าน่องน้อย เธอยังคงนั่งรออยู่ที่เดิม

เฉินเสียนกล่าว “เจ้าน่องน้อย หากเจ้ายังไม่เรียกแม่ งั้นแม่ต้องไปแล้วนะ ถ้าแม่ไปแล้วเจ้าอยากจะเรียก แม่ก็ไม่ได้ยินแล้วนะ”

มือน้อย ๆ ของเจ้าน่องน้อยจับไปที่กระโปรงของเฉินเสียน

คนในวังที่งานเลี้ยงเฉลิมฉลองมาเชิญแล้วถึงสองครั้ง เฉินเสียนข่มใจลุกขึ้นและออกมาจากพระตำหนักไท่เหอพร้อมกับฉินหรูเหลียง

ตอนที่เธอเดินจากมา นางกำนัลจับมือเจ้าน่องน้อยไว้ แต่เขาสะบัดมือนางกำนัลออก และวิ่งตามหลังไปราวกับลูกวัวตัวน้อย

เมื่อเดินมาถึงสะพานไม้ เจ้าน่องน้อยก็หยุดมองไปที่เฉินเสียน ทันใดนั้นก็เรียกขึ้นมา “แม่”

เท้าของเฉินเสียนก็หยุดนิ่งลง

เธอหลับตาลง ดวงตาของเธอเปียกโชกไปด้วยน้ำตา แต่ริมฝีปากของเธอก็ยิ้ม และเธอตอบว่า “อืม ใช่แล้ว”

คราวก่อน “อือ อา” สองครั้ง ฟังดูเหมือนกำลังเรียกแม่ แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน เฉินเสียนได้ยินชัดเต็มสองหูว่าเขาเรียกแม่

เมื่อก่อนที่ยังอยู่ที่จวนแม่ทัพเขายังอายุได้ครึ่งขวบกว่า ๆ เฉินเสียนก็ตั้งตารอคอย และในที่สุดเด็กคนนี้ก็ทำได้

เธอหันกลับไปมองเจ้าน่องน้อย และกล่าวว่า “เจ้าน่องน้อยเป็นเด็กดีนะ วันหลังแม่จะมาหาใหม่”

เจ้าน่องน้อยดูอยากจะก้าวเท้าขึ้นไปบนสะพานไม้ แต่ก็ถูกนางกำนัลดึงไว้

เฉินเสียนกัดฟันและจากมาพร้อมกับฉินหรูเหลียง

ฉินหรูเหลียงปลอบเธอระหว่างทางและกล่าวว่า “เด็กคนนี้ฉลาด หากโง่เขลาหน่อยกว่าจะเริ่มพูดก็อายุเกือบจะสองขวบแล้ว แต่วันนี้ท่านพูดต่อหน้าเขาซ้ำ ๆ ไม่กี่ครั้ง ก็ทำให้เขาก็เรียกแม่ได้”

ช่างมีไหวพริบเหมือนพ่อของเขาไม่มีผิด

เฉินเสียนฟังแล้วรู้สึกสบายใจขึ้นมาและกล่าวว่า “นั่นคือลูกชายของข้า ถ้าเขาไม่ฉลาดแล้วใครจะฉลาด” หลังจากนั้นก็หยุดชะงักและนึกถึงสิ่งที่ซูเจ๋อพูดก่อนหน้านี้และกล่าวว่า “ไม่ โง่เขลาหน่อยจะดีกว่า” โง่เขลาจะได้มีชีวิตที่ยืนยาวขึ้น