เฉินเสียนกล่าวกับเสี่ยวเฮอว่า “จระเข้นี้เหมาะที่จะอยู่สถานที่ที่อบอุ่นและชื้น หากโอกาสหนาวมาบ้าง พวกมันยังต้องจำศีล ตอนนี้หิมะตกหนักทอดยาวเหยียดสุดลูกหูลูกตา แม่น้ำหยางชุนที่อยู่ด้านนอกพระราชวังมีน้ำแข็งเป็นชั้นบางเบา พวกมันยังดูมีชีวิตชีวา”

เสี่ยวเฮอกล่าวว่า “จระเข้ต้องจำศีลหรือไม่บ่าวไม่รู้เพคะ บ่าวรู้เพียงว่าน้ำทะเลสาบอบอุ่นอยู่ ถึงช่วงเหมันตฤดูหนาวแค่ไหนก็ไม่มีทางแข็งตัวเป็นน้ำแข็ง”

“เหตุใดเล่า?”

เสี่ยวเฮอกล่าวว่า “บ่าวได้ยินมาว่าเพื่อที่จะเลี้ยงจระเข้มุทะลุดุดันและโหดร้ายเหล่านี้ องค์จักรพรรดิรับสั่งช่างนำบ่อน้ำร้อนมาไว้ในทะเลสาบแล้วเพคะ ดังนั้นน้ำทะเลสาบนี้เลยอบอุ่นกว่าสถานที่อื่น ตรงใต้พื้นมีบ่อน้ำร้อนไหลย้อย นำจระเข้ที่พักพิงอยู่บริเวณรอบๆอุ่นจนอบอุ่นเลยเพคะ”

เสี่ยวเฮอยังกล่าวว่า “อีกทั้งในพระราชวังยังมีผู้มาให้อาหารดูแลฝึกสอนโดยเฉพาะ จระเข้เหล่านี้มุทะลุดุดันและโหดร้าย แต่พอผู้ที่เลี้ยงดูให้อาหารมาที่นั่น ก็เปลี่ยนเป็นเชื่องทั้งว่านอนสอนง่าย”

“ยังมีเช่นนี้ด้วยหรือ?”เฉินเสียนเห็นเจ้าน่องน้อยฟังอย่างตั้งใจ ก็หัวเราะกล่าวขึ้นว่า “เจ้ารู้เยอะมาก”

เสี่ยวเฮอกล่าวว่า “ห่างไม่กี่วันผู้เลี้ยงจะมาป้อนอาหารหนึ่งครั้ง บ่าวยังได้ยินอีกว่า มีเพียงผู้เลี้ยงที่เข้าใจความหมายของพวกมัน เป็นเหตุผลเดียวกันกับที่เลี้ยงหมาดูแลเรือนเพคะ”

เสี่ยวเฮอนับว่าเป็นนางกำนัลที่ค่อนข้างกล้าหาญของพระตำหนักไท่เหอ คนอื่นล้วนหลบเลี่ยงและห่างไกลไว้ แต่ทว่านางยังสืบถามเรื่องเหล่านี้

เสี่ยวเฮอกับอวี้เยี่ยนอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! อาจจะอยากรู้อยากเห็นประหลาดใจ บางเวลาเห็นคนฝั่งตรงข้ามมีคนมาป้อนอาหาร เสี่ยวเฮอก็เดินไปติดต่อพูดไม่กี่ประโยค รู้เรื่องราวมากมายก็สามารถเล่าให้เจ้าน่องน้อยฟัง

เฉินเสียนไตร่ตรอง เด็กสาวนี่ฉลาดหลักแหลม ก็เลยกล่าวถามว่า “เจ้ายังรู้สิ่งใด?”

เสี่ยวเฮอคิดแล้วคิดอีก กล่าวอย่างลับลมคมในว่า “ไม่กี่วันมานี้พระตำหนักไท่เหอประสบเคราะห์ร้ายพบนักฆ่า นักฆ่าเหล่านั้นอยากจับท่านชายน้อยไป องค์หญิงน่าจะไม่รู้ เหมือนกับว่ากลุ่มจระเข้นั้นพบเจอ จระเข้ไม่มั่นคงกระสับกระส่าย พอคนป้อนอาหารมาดูก็บอกว่ามีคนถลันเข้ามา ทหารอารักขารีบเข้ามาที่พระตำหนักไท่เหอ สรุปแล้วพบว่ามีนักฆ่าจริงๆ”

เป็นผลให้เสี่ยวเฮอกลัวจระเข้ในทะเลสาบนั้นแต่ก็ไม่ได้เกลียดชัง ภายในความคิดเห็น ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! ล้วนไม่สามารถรักษาได้แล้ว

ก่อนหน้าเฉินเสียนไม่ใช่ว่าไม่มีความงงงวย วิชาตัวเบาซูเจ๋อดีมาก เขาล้วนสามารถเข้ามาในพระราชวังอย่างราบรื่น เหตุใดตอนที่เคลื่อนไหวถึงได้ถูกทหารอารักขาพบเจอได้

เสี่ยวเฮอคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วกล่าวขึ้นว่า “ไม่เพคะ”

พอเดินตรงสะพานไม้เสร็จ ไปที่ฝั่งตรงข้าม ก็มีทหารอารักขามาขวางทางไว้

เฉินเสียนกล่าวว่า “เด็กน้อยอยากไปเล่นหิมะ ข้าอยากพาเขาไปเที่ยวชมเล่นในสวนดอกไม้”

“ไม่มีรับสั่งขององค์จักรพรรดิ กระหม่อมไม่สามารถเปิดทางได้พ่ะย่ะค่ะ”

“องค์จักรพรรดิให้ข้าพักที่พระราชวังยาวเลยนะ แต่ทว่าที่แท้คือต้องการที่จะกักบริเวณข้าหรือ?”เฉินเสียนขมวดคิ้ว “ขนาดออกมาเดินเล่นกับลูกยังไม่ได้เลยหรือ?”

องค์จักรพรรดิไม่ได้กล่าวอย่างชัดเจนว่ากักบริเวณ แต่รับสั่งให้องค์หญิงสองแม่ลูกอาศัยอยู่ที่นี่ รับสั่งเหล่านี้ทหารอารักขาเลยหมุนเวียนสับเปลี่ยนกันเฝ้าที่ฝั่งตรงข้าม ไม่มีคำพูดอย่างชัดเจนว่าไม่อนุญาตให้สองแม่ลูกคู่นี้ออกนอกพระตำหนักไท่เหอ

แต่ความหมายของทหารอารักขาเข้าใจว่า ไม่อนุญาตให้เฉินเสียนกับเจ้าน่องน้อยออกไปแม้แต่ครึ่งก้าว

เฉินเสียนเห็นทหารอารักขาไม่ถอย จึงกล่าวอีกว่า “พวกเจ้าสามารถไปกราบทูลองค์จักรพรรดิ ถามดูสิว่าอนุญาตข้าพาลูกไปเล่นหิมะในสวนดอกไม้หรือไม่”

วันนี้เฉินเสียนพาเจ้าน่องน้อยออกมาหาเรื่องเป็นพิเศษ ไม่อย่างนั้นหากถูกขังอยู่ในพระตำหนักไท่เหอ จักต้องเป็นบ้าให้ได้แน่

พระราชวังใหญ่เช่นนี้ ออกมาจากพระตำหนักไท่เหอก่อน และยังสามารถคุ้นเคยกับสถานที่อื่นได้ด้วย

ดังนั้นสิ่งที่สองแม่ลูกมีคือความอดทน แต่ทหารอารักขาไม่เปิดทางให้ สองแม่ลูกก็อยู่ที่นี่ถ่วง พวกเขายืนอย่างไม่เหนื่อย ก็ไม่รู้ว่าทหารอารักขายกมือรั้งขวางทางไว้อย่างนี้ เมื่อยมือบ้างหรือไม่

เป็นเช่นนั้นจริง หลังถ่วงฝีมืออยู่สามสิบนาที ทหารอารักขาเลยประนีประนอมก่อน แล้วกล่าวว่า “องค์หญิงโปรดรอสักครู่พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะไปกราบทูลองค์จักรพรรดิ หากองค์จักรพรรดิไม่ยินยอม กระหม่อมก็ไร้วิธีการ ขอความกรุณาองค์หญิงไม่ทำให้กระหม่อมลำบากใจด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

เฉินเสียนหรี่ตามองแล้วพยักหน้า กล่าวขึ้นว่า “รีบไปเถิด”

ดังนั้นจึงมีทหารอารักขาคนหนึ่งหันกลับแล้ววิ่งไปทันที

เฉินเสียนก้มศีรษะสบตากับเจ้าน่องน้อย เจ้าน่องน้อยสีหน้าเรียบเฉย สงบเป็นอย่างมาก