อวี้เยี่ยนที่ไม่ได้นอนทั้งคืน พูดขึ้นว่า“เรื่องเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อก่อน ข้าพูดกับองค์หญิงไปหมดแล้ว องค์หญิงไม่สามารถเลอะเลือนในการเลือกใช้ชีวิตกับคนคนหนึ่งได้”

แม่นมซุยถอนหายใจแล้วพูดว่า“อวี้เยี่ยน เรื่องของใต้เท้าเป็นเรื่องที่เขาจะมาจัดการด้วยตัวเอง เจ้าปากมากไปแล้วนะ！”

อวี้เยี่ยนพูด “มันก็ผ่านไปตั้งนานแล้ว ไม่เห็นเขาจะเข้ามาพูดกับองค์หญิงตรงๆเลย ถ้าข้าไม่พูดข้าเกรงก็ว่าเขาคงจะปิดบังไปตลอดชีวิตเลยสินะ”

เฉินเสียนถามอีกครั้งว่า“เอ้อร์เหนียง ทั้งหมดมันเป็นความจริงหรือไม่？”

แม่นมซุยนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าของเฉินเสียน

เฉินเสียนพูดอย่างเฉยชาว่า “อีกประเดี๋ยวเจ้าน่องน้อยก็จะตื่นแล้ว อวี้เยี่ยน ไปตามเสี่ยวเฮอมาเปลี่ยนชุดให้เจ้าน่องน้อย พาไปกินข้าวเช้า แล้วพาเขาออกไปเล่นที่ห้องตำราก่อนไป”

“เพคะ”

เจ้าน่องน้อยตื่นขึ้นมานั่งอยู่บนเตียง แล้วนำมือขึ้นมาขยี้ดวงตา เฉินเสียนนั่งอยู่อีกที่หนึ่ง ร่างกายของเธอเย็นยะเยือก จึงไม่อยากจะไปทำให้เขารู้สึกอึดอัด เสี่ยวเฮอเปลี่ยนชุดให้เขาเสร็จ เฉินเสียนก็ยังไม่เข้าไปในห้อง

ตอนที่เสี่ยวเฮอจูงมือเจ้าน่องน้อยเดินออกไป เฉินเสียนจึงพูดว่า “เจ้าน่องน้อยเป็นเด็กนะ ไปกินข้าวเช้ากับเสี่ยวเฮอก่อน แม่มีเรื่องที่จะคุยกับพวกเธอก่อน”

เจ้าน่องน้อยเดินออกไปกับเสี่ยวเฮออย่างว่าง่าย ไปที่ https://th.readeraz.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! แม่นมซุยจึงพูดว่า “แม้ว่าบ่าวจะไม่รู้ว่าจริงๆแล้วอวี้เยี่ยนนั้นพูดอะไรกับพระองค์ไปบ้าง แต่บ่าวเรื่องทุกอย่างเป็นไปตามความคิดโดยพลการของบ่าวเอง ไม่ได้เกี่ยวข้องกับใต้เท้าเลยนะเพคะ”

“ไม่เกี่ยวข้องกับเขา”เฉินเสียนเดินตรงไปที่ด้านหน้าของนาง แล้วพูดชัดๆทีละคำ “ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขาจริงๆ แล้วใครกันที่ทำให้เจ้าช่างกล้าทำเช่นนี้？เจ้าควรรู้ไว้ ว่าที่สถานการณ์ของพวกข้าสองแม่ลูกเป็นอยู่ในทุกวันนี้ มันก็เป็นผลมาจากการกระทำที่เจ้าคิดในเวลานั้น”

อวี้เยี่ยนถามรายละเอียดจึงรู้ว่า ที่แท้เมื่อคืนพระสนมฉีใช้ช่วงเวลาที่องค์จักรพรรดิไม่อยู่จึงแอบไปที่ห้องตำราหลวง ผลสุดท้ายก็มีอีกหนึ่งคนที่เข้าไปในห้องตำราหลวง

คนคนนั้นก็คือคนที่เพิ่งออกมาจากคุก แต่ก่อนเป็นขุนนางทรงโปรดข้างกายขององค์จักรพรรดิ ใครจะไปคิดว่าทั้งสองคนใช้ช่วงเวลาที่องค์จักรพรรดิไม่อยู่ ร่วมรักอย่างดุเดือดกันในห้องตำราหลวง

เสียงนั้นดังรบกวนออกไปถึงด้านนอกทำให้องครักษ์เฝ้ายามได้ยินเสียง จึงไปรายงานให้กับองค์จักรพรรดิ สุดท้ายองค์จักรพรรดินำคนมาที่ห้องตำราหลวง และจับได้คาหนังคาเขา

เสี่ยวเฮอพูดกับอวี้เยี่ยนอย่างเบาๆว่า “พระสนมฉีเป็นที่โปรดปรานมาก ถ้านางไม่ละเมิดขอบเขตขององค์จักรพรรดิ ก็คงไม่มีจุดจบชีวิตเช่นนี้”

อวี้เยี่ยนก็เห็นด้วยจึงพูดว่า“ห้องตำราหลวงเป็นสถานที่อะไร ทั้งสองคนทำเช่นนั้นให้ห้องตำราหลวง สงสัยคงไม่อยากมีชีวิตต่อไปแล้วสินะ”

เสี่ยวเฮอชำเลืองมองไปรอบๆ เมื่อไม่เห็นใคร จึงกระซิบพูดว่า“ทั้งสองไม่เพียงแต่ทำให้ห้องตำราหลวงยุ่งเหยิง แต่ทั้งคู่ยังขึ้นไปบนบัลลังก์มังกรอีกด้วย ได้ยินว่าตอนที่องค์จักรพรรดิเสด็จไปถึง เห็นทั้งสองคนกำลังนั่งซ้อนทับกันอย่างเร้าร้อนอยู่บนบัลลังก์มังกร องค์จักรพรรดิทรงกริ้วมาก จึงชักดาบขององครักษ์ออกมา แล้วใช้ดาบเล่มเดียวแทงเข้าไปทั้งคู่ ทั้งสองคนเสียชีวิตลงตรงนั้น องค์จักรพรรดิยังมีรับสั่งให้นำร่างทั้งสองคนไปสับให้ละเอียดแล้วไปโยนให้หมาป่ากิน”

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ห้ามพูดในพระราชวังโดยเด็ดขาด แต่ถึงอย่างไรก็เล็ดลอดออกมาได้อยู่ดี ไม่ใช่เพียงแต่คนในพระราชวังที่รู้ แม้แต่เหล่าขุนนางและเหล่าคณะทูตที่มาร่วมงานเลี้ยงพระราชวังเมื่อคืนต่างก็รู้กันหมด

เฉินเสียนพาเจ้าน่องน้อยไปเดินเล่นกลับมา มายืนอยู่ด้านหลังโดยที่พวกนางทั้งสองไม่รู้ตัว แล้วจึงพูดว่า“มานั่งนินทาอะไรกันอยู่ตรงนี้ ไม่กลัวถูกตัดลิ้นหรืออย่างไร？”

อวี้เยี่ยนตกใจ รู้ว่าเฉินเสียนนั้นอารมณ์ไม่ค่อยดีอยู่ จึงรีบลุกขึ้นแล้วไปลากเฉินเสียนเพื่อจะกระซิบว่า“องค์หญิง ท่านรู้ไม่เพคะ……”

การนินทาของผู้หญิงมักจะทำให้อารมณ์นั้นดีขึ้นมาได้ เพียงแต่อวี้เยี่ยนยังพูดไม่ทันจบ เฉินเสียนก็พูดขึ้นว่า “พูดเสียงดังขนาดนี้ ไม่ต้องกังวลว่าทั้งพระตำหนักไท่เหอจะไม่ได้ยินหรอก”

เฉินเสียนเก็บความรู้สึกนึกคิดทั้งหมดไว้ในใจ สีหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ควรจะต้องทำอย่างไรต่อไปดี

หลังจากที่องค์จักรพรรดิรับสั่งให้องครักษ์นำร่างพระสนมฉีและเฮ่อฟั่งไปโยนให้หมาป่ากินแล้วนั้น ก็หมดเรี่ยวแรงใจและความคิดต้องนอนพักอยู่ในห้องบรรทมอยู่ถึงสองวัน

หลังจากที่องค์จักรพรรดิโกรธแค้นจนอาเจียนออกมาเป็นเลือด เห็นได้ชัดว่าเขายังอยู่ในช่วงวัยหนุ่มแน่นแข็งแรง แต่เมื่อมองแล้วเขาดูแก่ตัวลงไปไม่สอดคล้องกับอายุของเขาเลย