ทว่าไม่ใช่ออกไปด้วยวิธีการตอนนี้ ออกไปอย่างนี้เขาก็ไม่อาจเห็นฟากฟ้าที่กว้างใหญ่ไพศาล และไม่ได้สัมผัสแสงตะวันที่เฉิดฉายกับสูดดมอากาศบริสุทธิ์ที่แสนจะสดชื่นอย่างอิสระ……

เฉินเสียนก้มหน้ามองเจ้าน่องน้อยด้วยความรักและสงสาร ผ่านไปเนิ่นนานกว่าจะเอ่ยว่า “แต่พวกเขาจะเผาเขา”

แม่นมซุยกล่าว “ไม่หรอกเพคะ ขอเพียงองค์หญิงลุกขึ้นมาสู้ พวกเขาก็ไม่กล้าเผาศพแล้วเพคะ” ฉวยโอกาสตอนที่ประคองเฉินเสียน แม่นมซุยพลันกระซิบข้างหูเธอ “องค์หญิงต้องเชื่อมั่นในตัวเองและต้องเชื่อมั่นในตัวใต้เท้าด้วยเพคะ”

เฉินเสียนชะงักค้าง

ต้องเชื่อมั่นในตัวเองและเชื่อมั่นในตัวซูเจ๋อ……

เฉินเสียนนึกถึงคำพูดที่ซูเจ๋อเคยบอกเธอในคืนเทศกาลหยวนเซียวครึ่งเดือนก่อน

เขาถามเธอว่าอนาคตไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอจะยินดีเชื่อใจเขาไหม?

ยามนั้นเธอตอบไปว่าเธอเชื่อใจ การฉงนใจต่อเขาเป็นเรื่องที่เหน็ดเหนื่อยเหลือหลาย

เฉินเสียนมองเจ้าน่องน้อยอย่างไขว่เขว น้ำตาอุ่นๆพลันหยดใส่ใบหน้าเล็กอันเย็นเยียบ เฉินเสียนรีบเอื้อมมือเช็ดให้เขา

เธอขบฟันเพื่อควบคุมความเจ็บปวดรวดร้าวในหัวใจ กล่าวด้วยความอดกลั้น “เชื่อ……แม้จะเห็นสภาพเจ้าน่องน้อยกับตา ในเมื่อข้ารับปากไว้แล้ว ข้าก็จะเชื่อ……”

เธอกลัวก็แต่เชื่อแล้วสุดท้ายก็ยังคงแก้ไขอะไรไม่ได้

เธอรู้ว่าเวลานี้เธอควรมอบเจ้าน่องน้อยให้กับฉินหรูเหลียง ไปที่ https://th.readeraz.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน!

เฉินเสียนหอมหน้าผากของเจ้าน่องน้อย พึมพำว่า “เจ้าน่องน้อยเอ่ย แม่ส่งลูกออกจากวังนะ ไปหาท่านพ่อของเจ้า ให้เขาพาเจ้าไปมองท้องฟ้าที่สูงใหญ่ สูดอากาศที่อิสระเสรี ไปสัมผัสแสงพระอาทิตย์ที่เจิดจ้า เจ้าน่องน้อย ย่างเข้าสู่วสันตฤดูแล้ว ดอกไม้นาๆพันธุ์แข่งกันบานสะพรั่ง สวยงามยิ่งนัก”

ต่อมาเฉินเสียนยินยอมให้ฉินหรูเหลียงพาเจ้าน่องน้อยออกไป แต่เธอมีเงื่อนไขว่า——ห้ามผู้ใดเผาศพเจ้าน่องน้อยเด็ดขาด ต้องให้เขาสู่สุคติด้วยร่างกายที่สมบูรณ์ มิฉะนั้นใครหน้าไหนก็อย่าคิดพาตัวเจ้าน่องน้อยไป

เฉินเสียนเปลี่ยนเสื้อใหม่ให้เจ้าน่องน้อย โดยมีเสื้อคลุมหนาๆใส่เป็นชั้นนอก แล้วยังให้เขาพันผ้าพันคออันเล็กไว้ ด้วยเกรงว่าเขาจะหนาวเย็น

มือเล็กคู่นี้เย็นมาก ถึงแม้เฉินเสียนจะเป่าให้ความอุ่นเพียงใด แต่ก็ไม่มีทางอุ่นได้เลย

เฉินเสียนอดกลั้นเสียงร้องไห้ไว้ เธอไม่รู้ว่าเป็นความเชื่อใจแบบไหนที่ประคองเธอ จนถึงปานนี้เธอยังไม่ได้สติแตกถึงขีดสุด

เธอใช้คำพูดของซูเจ๋อปลอบประโลมตัวเองไม่หยุดหย่อน เธอบังคับให้ตัวเองเชื่อมั่นในตัวซูเจ๋อ

เธอต้องพาเจ้าน่องน้อยออกจากพระราชวัง

เฉินเสียนอุ้มเจ้าน่องน้อยไปยังอุทยานอวี้ฮัว ซึ่งเวลานี้ฉินหรูเหลียงรออยู่ที่นี่แล้ว เห็นเฉินเสียนห่อเหี่ยวใจพลันรู้สึกสงสารจับใจ

เพียงแต่เธอเป็นคนมีนิสัยช่างระวัง จึงไม่อนุญาตให้ใครเข้าใกล้บุตรชายของตน

จักรพรรดิสั่งให้กงกงมาดูอาการเจ้าน่องน้อยให้มั่นใจ

เฉินเสียนกล่าวด้วยอารมณ์พลุ่งพล่าน “อย่าเข้ามา！ห้ามใครเข้ามาทั้งนั้น！คิดอยากแยกพวกเราแม่ลูกจากกัน ไม่มีทาง！”

กงกงมองด้วยใบหน้าโศกเศร้าและสงสาร กล่าวว่า “องค์หญิงจิ้งเสียนพ่ะย่ะค่ะ โปรดทำใจยอมรับด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

เฉินเสียนตะคอกเสียงดุ “เจ้าน่องน้อยของข้ายังไม่ตาย！ทำใจอะไร！ยอมรับสิ่งใด！”

กงกงกล่าว “องค์หญิงพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาทประทานอนุญาตให้บิดาของเด็กรับไปทำพิธีฝังศพแล้ว หากองค์หญิงขืนเป็นเยี่ยงนี้ จะมอบถึงมือบิดาได้อย่างไร องค์หญิงไม่ยอมปล่อยมือ หรือจะให้เด็กไม่อาจสงบสุขอยู่บนสวรรค์หรือไร?”

แม่นมซุยด้านข้างเกลี้ยกล่อมด้วยน้ำตา “องค์หญิงเพคะ พระองค์มีสติหน่อยเพคะ บิดาของเด็กมาแล้ว องค์หญิงมอบลูกให้เขาเถอะเพคะ……”

เฉินเสียนกล่าวด้วยเสียงสั่นเทิ้ม “ไม่ ข้าให้พวกเจ้าแตะต้องเขาไม่ได้……นอกจากบิดาของลูก คนอื่นอย่าได้คิดจะพาเขาไปเด็ดขาด……”

เธอใช้ใบหน้าตัวเองบังเจ้าน่องน้อยไว้ ซึ่งหางตามีหยาดน้ำตา เธออยากส่งเสียงร้องไห้แต่ก็ไม่ยอมให้ตัวเองร้อง ดูเธอแล้วเหมือนยังไม่ยอมรับว่าเจ้าน่องน้อยตายจริงๆแล้ว เธอกล่าวด้วยเสียงสั่นเทา “เจ้าน่องน้อยของแม่……เจ้าน่องน้อยรักแม่ที่สุด ไม่อยากจากแม่ไปไหนหรอก……”