เฉินเสียนกล่าว “จริงๆ เราวางตัวเป็นศัตรูกันมานานแล้ว เจ้าต้องทำสิ่งที่ข้าเกลียด ส่วนข้าก็ต้องมองเจ้าเป็นศัตรู วันเวลาผ่านไปนาน เมื่อต้องหันหน้าเข้าหากัน ข้าไม่รู้เลยว่าควรจะเริ่มพูดอย่างไรดี”

เฉินเสียนยิ้มและกล่าวด้วยสีหน้าที่จริงจังต่อไปว่า “เฮ่อโยว เมื่อพูดถึงเรื่องเกลียดเจ้า ความจริงข้าควรจะขอบใจเจ้ามากกว่า ขอบใจที่ช่วยชีวิตข้า ขอบใจที่ช่วยชีวิตลูกของข้า บุญคุณของเจ้าครั้งนี้ข้าจะไม่มีวันลืมเลยตลอดชีวิต และในอนาคตข้าจะต้องตอบแทนเจ้าอย่างแน่นอน”

เฮ่อโยวกล่าวว่า “ท่านไม่จำเป็นต้องตอบแทน ข้ายินดีทำสิ่งเหล่านั้นเพื่อตอบแทนบุญคุณของท่าน ในตอนแรกท่านกับข้าเป็นแค่คนที่ชอบสุราและเนื้อ ในตอนที่ข้าตกอับที่สุดอยู่บนท้องถนน มีเพียงท่านที่ยื่นมือมาช่วยเหลือ ตอนนั้นท่านยังเอาตัวเองแทบไม่รอด แต่ยังยอมเสี่ยงอันตรายพาข้าข้ามแม่น้ำไปด้วย ทำให้ข้าได้เจอกับท่านย่าเป็นครั้งสุดท้าย บุญคุณครั้งนั้นข้าจารึกไว้ในใจตลอดมา และคิดมาตลอดว่าหากมีโอกาส ข้าจะต้องตอบแทนให้ได้”

เฉินเสียนฉีกยิ้มและกล่าวว่า “ในตอนนั้นเจ้าดูน่าเวทนาจริงๆ นี่”

เฮ่อโยวเริ่มยิ้มตามและพูดว่า “เท่าที่ข้ารู้ องค์หญิงจิ้งเสียนไม่ใช่คนที่มีเมตตาขนาดนั้น”

บรรยากาศผ่อนคลายขึ้นทันตา ต่างฝ่ายต่างปล่อยวางสิ่งที่หนักอึ้ง

“บางทีข้าอาจจะแค่บังเอิญเมตตาเจ้ามาก” เฉินเสียนหรี่ตา “แต่… เจ้าเหมือนตายแล้วเกิดใหม่จริงๆ ไปที่ https://th.readeraz.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! ไม่ว่าใครก็คิดไม่ถึงว่าคนที่เคยหนีหัวซุกหัวซุน ไร้เดียงสาและตรงไปตรงมา วันนี้จะปรับตัวให้เข้ากับวงการขุนนางได้

การเป็นขุนนางจำเป็นต้องมีความสามารถ เฮ่อโยวพยายามชดเชยข้อบกพร่องในเรื่องนี้มาตลอด แต่สิ่งที่สำคัญกว่านั้นคือต้องดูว่าเหมาะสมหรือไม่

เฮ่อโยวลูบจมูกและกล่าวว่า “ข้าไม่กล้ารับความดีความชอบหรอก ทั้งหมดเป็นเพราะคำสอนของท่านบัณฑิต เขาเป็นคนที่เจ้าเล่ห์ที่สุด”

เฉินเสียนหัวเราะเยาะ

เฮ่อโยวเหลือบมองเธอและกล่าวอีกว่า “ดูเหมือนเมื่อคืน ท่านกับท่านบัณฑิตจะเข้ากันได้ดีเป็นอย่างมาก เป็นอันว่าห่างกันไปไม่นาน กลับมาเจอกันยิ่งรักกันมากขึ้นไปอีก”

การได้วางกับดักซูเจ๋อกับเฉินเสียนในคืนวันวิวาห์เช่นนี้ถือเป็นความสำเร็จสูงสุด

เช้าวันนั้นในเรือนจึงเกิดเสียงอึกทึกจนหมาไก่หนีกระเจิดกระเจิง ส่วนทหารอารักขาที่เฝ้าเรือนอยู่ต่างก็พากันคิดว่าองค์หญิงจิ้งเสียนคงจะเป็นบ้าขึ้นมาอีก

เมื่อถึงเวลาอาหารกลางวัน อาหารก็ถูกจัดเตรียมไว้ในห้องเรียบร้อย เมื่อไม่มีคนนอกอยู่แล้ว เฉินเสียนจึงดึงหูเฮ่อโยวและสั่งสอนเกี่ยวกับความถูกต้องให้เขา “เรื่องดีๆ ไม่เรียนรู้ จำต้องเรียนรู้เรื่องความเจ้าเล่ห์จากซูเจ๋อด้วยหรืออย่างไร”

เฮ่อโยวทอดถอนใจอย่างเจ็บปวด “ไม่ใช่ว่าข้าทำเพื่อพวกท่านหรอกรึ”

เฉินเสียนกล่าวว่า “ถ้าข้าบอกเขาเรื่องที่เจ้าวางยาเขา คอยดูเถิดว่าเขาจะจัดการกับเจ้าอย่างไร”

เฮ่อโยวเอ่ยอย่างยอกย้อน “ท่านบัณฑิตจะต้องชมว่าดีมากแน่ๆ เพราะคนที่ได้รับประโยชน์ก็ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นตัวเขาเอง… อ้ะ เจ็บๆๆ”

หลังจากกินอาหารกลางวัน เฮ่อโยวจึงเลิกล้อเล่นและกล่าวว่า “แม่ทัพโฮ้วจากทางใต้เริ่มทำศึกเมื่อครึ่งเดือนก่อน เชื่อว่าอีกไม่นานข่าวก็คงจะมาถึงเมืองหลวง”

เฉินเสียนไม่แปลกใจเลยแม้แต่น้อย ในจดหมายฉบับที่แล้วเธอพูดถึงการออกศึกเมื่อเริ่มเข้าสู่วสันตฤดูของปีถัดมา เมื่อทุกอย่างถูกจัดวางไว้เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่สุกงอมพร้อมเก็บเกี่ยว

ก่อนกลับเมืองหลวง ซูเจ๋อพาเฉินเสียนเดินทางไปเตรียมการไว้ พวกเขาติดต่อกับข้าราชบริพารเก่าแห่งราชวงศ์ก่อนไว้บ้างแล้ว เชื่อว่ากว่าเมืองหลวงจะได้รับข่าว กองทัพใหญ่ทางใต้คงกวาดล้างต้าฉู่ทางตอนใต้ไปได้กว่าครึ่ง

เมื่อถึงเดือนสามในช่วงวสันตฤดู ปีแห่งการตกอยู่ในความรกร้างและความวุ่นวายของต้าฉู่จะเริ่มเปิดฉากขึ้น

ประชาชนในหลายพื้นที่ไม่ได้มีการเตรียมดินก่อนการเพาะปลูกในช่วงวสันตฤดู ไม่มีเมล็ดพันธุ์พืช ซึ่งหมายความว่าในช่วงคิมหันตฤดูและสารทฤดูจะไม่มีพืชผลทางการเกษตรให้เก็บเกี่ยว และสถานการณ์ข้าวยากหมากแพงจะดำเนินไปตลอดทั้งปี

การจลาจลจะทยอยเกิดขึ้นตามพื้นที่ต่างๆ แม้ว่าจะมีการปราบปรามอย่างรุนแรงจากราชสำนัก และเมื่อมีการก่อกบฏของกองกำลังทหารขนาดใหญ่จากทางใต้ จึงกลายเป็นว่าหนึ่งคนเรียกหา ร้อยคนขานรับ

เฮ่อโยวกล่าวอีกว่า “รออีกสองวัน ข้าจะจัดการให้เร็วที่สุด เมื่อถึงตอนนั้นใต้เท้าบัณฑิตจะพาท่านออกไปจากเมืองหลวง ไปสมทบกับกองทัพใหญ่”

เฉินเสียนถาม “แล้วเจ้าล่ะ”