ก่อนหน้านี้เฉินเสียนสะบัดแขนเสื้อลงและเดินออกจากท้องพระโรง ตอนนี้เธอกลับเดินกลับเข้ามา ราวกับว่าการทะเลาะวิวาทไม่เคยเกิดขึ้นในท้องพระโรง

ที่เธอกลับมานั้น เป็นเพราะเธอไม่ต้องการให้โอกาสเหล่าขุนนางแก่ชั้นผู้ใหญ่เหล่านี้สุมหัวกันคิดหาวิธีแยกเธอออกจากซูเจ๋อ ส่วนคำพูดที่พูดกับใต้เท้าซวีนั้นมีความหมายแฝงเพราะไม่ต้องการให้เขามาร่วมเข้าเฝ้ายามเช้าในวันพรุ่งนี้

เพียงแต่การได้มาเจอองค์ชายหกนั้น เฉินเสียนไม่ได้คาดหวังว่าจะได้พบเขาที่นั่น

เฉินเสียนเพ่งมองไปที่องค์ชายหกอีกครั้งและกล่าวว่า “ท่านยังอยู่ที่นี่ทำไมอีก?”

องค์ชายหกกล่าวอย่างเกียจคร้าน “ฝ่าบาทจะไม่เมตตาหน่อยเลยหรือ ข้ายังทำแผลไม่เสร็จเลย”

เฉินเสียนกล่าว “หมอหลวงล่ะ ให้หมอหลวงมาทำแผลทำองค์ชายหก”

ในระหว่างกระบวนการทั้งหมด เฉินเสียนรออย่างอดทนและจะไม่ยอมให้องค์ชายหกที่ในหัวมีแต่แผนชั่วร้ายได้พูดคุยเป็นการส่วนตัวกับใต้เท้าซวี

เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นมาจนถึงตอนนี้ สาเหตุใหญ่สาเหตุหนึ่งมาจากองค์ชายหก หากไม่ใช่เป็นเพราะเขาคอยปั่นป่วนยั่วยุอยู่ตรงกลาง เหล่าขุนนางทั้งหลายคงไม่ทำให้เรื่องทั้งหมดเป็นเช่นนี้

เฉินเสียนต้องการขจัดความหน้าซื่อใจคดของเขาและดูว่าหัวใจและปอดสีดำข้างในเป็นอย่างไร

หลังจากที่หมอหลวงพันผ้าพันแผลให้องค์ชายหกเสร็จ เฉินเสียนก็พาเขาออกจากสำนักหมอหลวง

องค์ชายหกเดินตามหลังเธอไป จ้องมองไปที่หลังของเธอแล้วกล่าวว่า “ท่านเกลียดข้าขนาดนั้นเลยหรือ? ทำไมถึงไม่ยอมพูดกับข้าแม้แต่คำเดียว?”

เฉินเสียนกล่าว “ท่านพูดมาสิ นาทีไหนที่ข้าไม่รังเกียจท่าน”

องค์ชายหกยิ้มและตรัสว่า “ก็ถูกของท่าน เพราะตอนนี้ข้ายืนอยู่ฝั่งเหล่าขุนนางที่ดื้อรั้นเหล่านั้น จะแยกคู่รักให้ออกจากกัน”

“ท่านมีความสุขของท่านไปเถอะ แต่ท่านจะมีความสุขได้อีกไม่นาน” เฉินเสียนกล่าวด้วยเสียงเรียบ “ทางที่ดีอย่าทำให้ข้ารู้ว่าท่านแอบมีแผนชั่วร้าย มิเช่นนั้นข้าจะลงโทษเจ้าไปขังอยู่พระตำหนักเย็นตลอดชีวิตและไม่ต้องได้เห็นเดือนเห็นตะวัน”

องค์ชายหกถอนหายใจและกล่าวว่า “อันที่จริงจะมาโทษข้าไม่ได้ หากจะโทษต้องโทษตัวท่านเอง ท่านเป็นองค์จักรพรรดิ จะต้องนึกถึงความสงบสุขและความสามัคคีของวังหลัง ก็ต้องเข้าใจที่จะแบ่งความรักให้ทั่วถึงทุกคน ท่านลองดูสิ ตั้งแต่ที่ข้ามาอยู่ที่วังหลังนี้ ท่านยังไม่เคยแม้แต่จะมองมาที่ข้า ในใจคิดถึงแต่ซูเจ๋อ” ใบหน้ามืดมนเขาด้วยน้ำเสียงที่ไร้เดียงสาและไม่พอใจเล็กน้อย แต่ยิ้มออกมาและกล่าวว่า “แน่นอนว่าข้าคาดหวังว่าเขาจะออกไปจากชีวิตของท่านตลอดไป”

เฉินเสียนหยุดการก้าวเท้าของเธอทันที

องค์ชายหกพูดอย่างผ่อนคลาย “อ้อใช่ ข้าชื่อเย่ซวิ่น ต่อไปท่านไม่ต้องเรียกข้าว่าองค์ชายหกแล้ว”

เฉินเสียนยังคงไม่หันกลับมามองเขา แต่กล่าวว่า “หากท่านกล้าทำอะไรเขา ข้าจะต้องทำให้ท่านเสียใจอย่างแน่นอน”

“ตอนนี้ไม่ต้องเป็นข้าหรอก เพียงแค่ขุนนางเหล่านั้นก็เพียงพอให้ท่านลำบากใจมากพอแล้ว”

เฉินเสียนไม่ได้พูดอะไรต่อ

ทางนี้ หลังจากที่เฮ่อโยวออกมาจากท้องพระโรงและเดินออกมาจากในวัง เขาได้ไปเยี่ยมซูเจ๋อที่บ้านพักของเขา

ห้องตำรานั้นอยู่ใกล้กับป่าไม้ไผ่ ม่านไม้ไผ่กฤษณาภายในห้อง ทำให้บรรยากาศเย็นกว่าข้างนอกเล็กน้อย ตอนนี้ซูเจ๋อกำลังพักฟื้นที่บ้าน ว่างและไม่มีอะไรทำพอ ๆ กับท่านพ่อของเฮ่อโยว ไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องในราชสำนักและไม่สนใจข้อพิพาทต่าง ๆ

เพียงแต่ร่างกายของเขาไม่ดีเหมือนเมื่อก่อน เขาสวมเสื้อคลุมยาว มีถ้วยชาอุ่น ๆ อยู่ในมือ และมีเตาเผาเครื่องหอมที่หน้าหน้าต่าง

เฮ่อโยวมองดูใบหน้าซีดเล็กน้อยของซูเจ๋อ และกล่าวว่า “บัณฑิตยังป่วยอยู่ นอนลงบนเตียงพักผ่อนดีกว่าไหม?”

ซูเจ๋อชำเลืองมองเขา ยื่นชาให้เฮ่อโยวและกล่าวว่า “ร่างกายนี้ไม่สามารถรักษาให้หายขึ้นได้ภายในหนึ่งหรือสองวัน นอนบนเตียงนาน ๆ กลับรู้สึกเบื่อ”

เฮ่อโยวจิบชาแล้วกล่าวอีกว่า “องค์จักรพรรดิยืนยันที่จะให้บัณฑิตเข้าไปในวัง ท่านรู้ไหม?”

ซูเจ๋อยังคงนิ่ง และเขากล่าวอีกว่า “องค์ชายหกจะนำเรื่องทั้งหมดของพวกท่านตอนที่อยู่เย่เหลียงออกมาพูดให้หมด ตอนนี้บรรดาเหล่าขุนนางนับร้อยในราชสำนักต่างก็รู้เรื่องของพวกท่านกันหมดแล้ว การเข้าเฝ้าเมื่อช่วงเช้าองค์จักรพรรดิและเหล่าขุนนางในที่อยู่ในท้องพระโรงมีปากเสียงทะเลาะกันเสียงดังมาก ไม่เหมือนกับการทะเลาะกันครั้งอื่น ๆ ครั้งนี้ใต้เท้าหัวหน้าผู้ตรวจการแผ่นดินบีบบังคับและข่มขู่ด้วยการตายของเขา”

ซูเจ๋อมองลงไปที่พื้น “ตอนนี้ใต้เท้าผู้ตรวจการแผ่นดินเป็นอย่างไรบ้าง?”

เฮ่อโยวกล่าว “โชคดีที่ข้าดึงเขาออกมาได้ทัน จึงได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย ไม่มีเป็นอะไรมาก”

หลังจากผ่านไปนาน ซูเจ๋อกล่าวว่า “ข้าทำให้เธอลำบากใจจริง ๆ”

เฮ่อโยวกล่าว “ทั้งองค์จักรพรรดิและเหล่าขุนนางต่างก็ไม่ยอม เมื่อราชสำนักเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้น ก็ทำให้องค์ชายหกแห่งเย่เหลียงได้ใจและเห็นเป็นเรื่องสนุก”

“องค์ชายหก” ซูเจ๋อใช้นิ้วแตะถ้วยชา ปลายนิ้วของเขาซีดเซียวและไร้เลือดฝาด เขาพูดเบา ๆ ว่า “องค์จักรพรรดิเย่เหลียงคงไม่มีองค์ชายที่อายุเหมาะสมและยังโสดที่จะส่งมา ก็เลยส่งเขามา ต้าฉู่ไม่ใช่เย่เหลียง ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เขาจะทำสำเร็จตามที่เขามุ่งหมาย”

เฮ่อโยวดื่มชาที่หลงเหลืออยู่เพียงครึ่งถ้วยในมือ อดไม่ได้ที่จะยิ้ม และกล่าวว่า “ไม่ใช่ข้ากลัวว่าบัณฑิตจะจัดการไม่ได้ แต่ข้ากลัวว่าบัณฑิตจะไม่จัดการอะไรเลย”

ซูเจ๋อเอนหลังพิงเก้าอี้อย่างเหนื่อยล้าเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “เย่เหลียงคิดว่าพวกเขากุมความลับของข้าไว้ รอให้เขาใช้แผนการทั้งหมดที่มีออกมาใช้หมด เขาก็ไม่มีแผนการอื่นอีก รอให้ถึงตอนนั้นค่อยจัดการเขาก็ยังไม่สาย”

เฮ่อโยวเข้าใจดีว่าสถานการณ์ปัจจุบันไม่ดีสำหรับซูเจ๋อในเวลานี้ เป็นการดีที่สุดสำหรับเขาที่จะไม่ติดต่อเกี่ยวข้องกับเรื่องในราชสำนัก ไม่รับรู้เรื่องราวจากทั้งสองฝั่ง อย่างไรก็ตามบัณฑิตยังสามารถพักฟื้นร่างกายในช่วงเวลานี้ได้ รอให้สถานการณ์ไม่เอื้ออำนวยต่อเขาเมื่อไหร่ ก็คงไม่มีใครจะยื้อเขาได้อีกต่อไป

เป็นธรรมชาติของมนุษย์ที่จะแสวงหาข้อดีและหลีกเลี่ยงข้อเสีย ไม่ต้องพูดถึงซูเจ๋อที่สามารถทำให้เรื่องในราชสำนักบานปลายได้แม้แทบไม่ขยับตัว ในช่วงเวลานี้เขาไม่สามารถออกหน้าได้เอง ดังนั้นแรงกดดันมากมายจึงตกไปอยู่บนไหล่ของเฉินเสียน

เฮ่อโยวออกมาจากบ้านของซูเจ๋อและมองขึ้นไปบนท้องฟ้าสีครามเหนือบ้านพักของเขา ถ้าซูเจ๋อเข้าไปอาศัยอยู่ในวังหลังโดยไม่ฟังคำพูดของเหล่าขุนนาง ก็เท่ากับใช้คนเก่งไม่สมกับความสามารถไปหน่อย

อินทรี น่าจะได้ทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้าถึงจะถูก

องค์ชายหกเย่ซวิ่นได้ยินว่าองค์ชายคนโตน่าจะเป็นลูกนอกกฎหมายขององค์จักรพรรดินีและราชครู เขาไม่เคยเห็นมาก่อน และไม่รู้ว่าทั้งสองมีลูกด้วยกัน เขาแปลกใจอยู่พักหนึ่ง

เย่ซวิ่นโกรธเล็กน้อยอีกครั้ง เขาไม่รู้ว่าทั้งสองแอบมีอะไรเกินเลยกันถึงขั้นนี้ ถึงขั้นที่ลูกอายุจะสามขวบแล้ว

เขาโทษคนอื่นไม่ได้สำหรับเรื่องนี้ เขาทำได้แค่โทษตัวเองที่ไม่สอบสวนเรื่องนี้ล่วงหน้า ไม่เพียงแต่เขาที่โง่เท่านั้น แต่บรรดาเหล่าขุนนางทั้งหลายก็โง่เขลาด้วย

เย่ซวิ่นสามารถเข้าออกได้อย่างอิสระในวังหลัง ดังนั้นเขาจึงตั้งใจเดินอ้อมเพื่อไปที่พระตำหนักไท่เหอ เพื่อตั้งใจจะไปดูเด็กคนนั้น

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เขาจะต้องเห็นหน้าเด็กคนนี้ให้ได้

อันที่จริง ท่านพ่อของซูเซี่ยนเจ็บป่วย ท่านแม่ของเขาก็ไม่มีความสุข พวกเขาไม่ค่อยได้พบหน้ากันบ่อยนัก ซึ่งทำให้ซูเซี่ยนรู้สึกหดหู่มาก ได้ยินมาว่าทั้งหมดนี้เกิดจากองค์ชายหกที่เข้ามาใหม่

แต่อารมณ์ของเขานิ่งมาก เขาจะไม่เขียนคำว่า “หดหู่” บนใบหน้าของเขา และไม่มีใครสังเกตเห็นว่าเขาไม่มีความสุข

แม่นมซุยและอวี้เยี่ยนที่ดูแลเขาเพียงรู้สึกว่าหลังจากที่เขากลับจากบ้านของใต้เท้าซู เขาก็พูดน้อยลงไปมาก

ทั้งวันทั้งคืนในขณะที่เฉินเสียนไม่ได้อยู่ในพระตำหนักไท่เหอ เขาตั้งใจไปที่พระตำหนักไท่เหอเพื่อจะดู และยังไม่ทันคิดจะข้ามสะพาน เขาก็เห็นซูเซี่ยนนั่งอยู่บนฝั่งข้างสะพาน และในมือถือแท่งไม้ไผ่แกว่งไปมาอยู่ในน้ำ

แม่นมซุยและอวี้เยี่ยนตั้งใจยืนห่างจากเขาเพียงไม่กี่ก้าวในขณะนี้ ปล่อยให้เขาเล่นโดยไม่รบกวนเขา

เมื่อมองจากระยะไกลร่างเล็กของซูเซี่ยนดูเหมือนกับบ๊ะจ่างที่ห่อรัดด้วยใบไผ่

เย่ซวิ่นเดินเข้าไปด้วยความสงสัยและถามว่า “กำลังทำอะไรหรือ?”

ซูเซี่ยนเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียง มองไปที่เย่ซวิ่นและก้มศีรษะลงอีกครั้ง

เพียงแวบเดียวทำให้หัวใจของเย่ซวิ่นสั่นเล็กน้อย เด็กคนนี้ดูเหมือนซูเจ๋อจริง ๆ เขาสามารถบอกได้ทันทีว่าปากเล็กของซูเซี่ยนนั้นดูเหมือนเฉินเสียน และจมูกและตาของเขานั้นดูเหมือนซูเจ๋อมาก

แล้วนี่จะยังมีข้อสงสัยอะไรอีก?

เย่ซวิ่นมีหรือจะยอมง่าย ๆ เดินขึ้นไปหาเขาและกล่าวว่า “มีสมบัติอยู่ใต้น้ำหรือ ทำไมถึงมาขุดที่นี่”