ซูเซี่ยนนิ่งไปทั้งตัว เขาถาม “ใช่จดหมายของท่านปู่หรือไม่?” ที่เกี่ยวกับเป่ยเซี่ย สิ่งเดียวที่เขาประทับใจคือท่านปู่ที่เล่าเรื่องนิทานให้เขาฟังท่านนั้น

“ใช่” เฉินเสียนพยักหน้า “เขาเอง”

“แล้วท่านจะไปเป่ยเซี่ยไหม”

“อืม”

ซูเซี่ยนจับใบหน้าเฉินเสียนเงยขึ้น และเช็ดน้ำตาจากหางตาของนาง ในความรู้สึกเป็นเวลานานแล้วที่ไม่เห็นนางร้องไห้ มีเพียงพ่อของเขาเท่านั้นที่ทำให้นางร้องไห้ได้แบบนี้

ซูเซี่ยนกล่าวว่า “ไปเถอะพ่ะย่ะค่ะ ไปพาท่านพ่อของลูกกลับมา พวกท่านทั้งหมดจะกลับมาใช่ไหม?”

เฉินเสียนพยักหน้า “ใช่ แม่จะกลับมาพร้อมกับพ่อเจ้า”

ซูเซี่ยนยิ้มและกล่าวว่า “ท่านไปที่เป่ยเซี่ยช่วยลูกดูว่าทิวทัศน์ที่นั่นดีอย่างที่ท่านปู่ได้พูดหรือไม่ ลูกจะอยู่ที่นี่ดีๆ ”

นางจับซูเซี่ยนไว้ในอ้อมแขนของนาง และจูบหน้าผากเขาอย่างแรง และพึมพำ “อาเซี่ยนเด็กดี”

เมื่อคืนนั้น เฉินเสียนบอกแม่นมซุยระมัดระวังให้มาก จากนั้นจึงเข้านอนกับซูเซี่ยน

วันรุ่งขึ้นยังไม่สว่าง นางก็ลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าและเปลี่ยนเป็นเสื้อคลุมตัวยาวของผู้ชายเอว ซึ่งสะดวกสำหรับการทำงานข้างนอก ผมยาวของนางรวบสูง มีจิตวิญญาณที่เข้มแข็งและความกล้าหาญ เมื่อคิดได้ นางจึงหยิบหยกสีขาวและขลุ่ยไม้ไผ่ที่วางไว้ใต้หมอนนำติดตัวไปด้วย แล้วจึงนำกลุ่มทหารองครักษ์ของตัวเองออกไปนอกเมือง

ฉินหรูเหลียงเฝ้าอยู่ที่ประตูเมือง เหมือนกับว่าคาดเดาได้ว่านางจะออกจากเมืองในเวลานี้ ดังนั้นจึงมาดักรอนางล่วงหน้า

เฉินเสียนขมวดคิ้ว ควบม้าแล้วพูดว่า “ท่านแม่ทัพมาทำอะไรอยู่ที่นี่?”

“คอยท่านอยู่”

“ข้าได้มอบงานให้ท่านแล้ว ท่านรับความรับผิดชอบป้องกันพื้นที่ใกล้เมืองหลวง หันหลังให้ข้าปุ๊บคำพูดข้าก็ทำเป็นหูทวนลมรึ”

“ฝ่าบาทอย่ากังวลไปเลย เรื่องที่ฝ่าบาทให้ไปป้องกัน กระหม่อมได้จัดเตรียมไว้อย่างเหมาะสมแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

แสงอรุโณทัยทะลวงขอบฟ้าอย่างรำไร

ฉินหรูเหลียงมองนางอย่างอ่อนโยนและพูดว่า “เฉินเสียน ให้ข้าพาท่านปกป้องท่านครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายเถอะ”

เฉินเสียนชำเลืองมองเขาอย่างนิ่งๆ แล้วฟาดแส้ม้า ควบม้าผ่านเขาและพูดเบาๆ ว่า “ตามใจท่าน”

เสียงเกือกม้าที่ดังสับสนปนเปกันไป และฝุ่นฟุ้งกระจายไปทั่วถนนหลวง

ในวังที่ท้องพระโรง หลังจากรอให้เหล่าขุนนางหลายร้อยคนมารวมตัวกันที่ท้องพระโรงจนครบ แต่ก็ยังไม่เห็นจักรพรรดินีมาปรากฏตัว เมื่อเฮ่อโยวได้เปิดอ่านพระราชโองการ ได้ทำให้เหล่าขุนนางอยู่ในความโกลาหล

เหล่าขุนนางกล่าวว่า “องค์รัชทายาทก็คือเป็นองค์รัชทายาทของอาณาจักรฉู่ จะเปลี่ยนอาณาจักรโดยตามใจชอบได้อย่างไร! ฝ่าบาทตอนนี้อยู่ที่ไหน กระหม่อมกำลังรอคำแนะนำอยู่พ่ะย่ะค่ะ!”

เฮ่อโยวกล่าวว่า “ทุกท่านใจเย็นไว้ ข้าคิดว่าเรื่องนี้ไม่สมควร แต่องค์จักรพรรดิตรัสว่า หากมีข้อโต้แย้งรอองค์จักรพรรดิกลับราชสำนักค่อยว่ากัน”

“อะไรนะ? จักรพรรดิออกไปนอกวังอีกแล้วหรือ?”

เฮ่อโยวเกาหมวกขุนนางและกล่าวว่า “อ้า ได้ยินมาว่าเกิดเหตุฉุกเฉินที่ชายแดน จักรพรรดิจึงรีบไปที่ชายแดนเมื่อคืน”

เหล่าขุนนางช่วยอะไรไม่ได้มาก “ฝ่าบาททรงรักราษฎรมากเช่นนี้ช่างเป็นความโชคดีของต้าฉู่ยิ่งนัก แต่ก็ไม่ใช่ที่จะเร่งรีบออกไปเช่นนี้ พระองค์ทรงควรดูแลคงความเป็นกษัตริย์ด้วย”

ท่านอ๋องมู่เดินทางมาถึงพรมแดนเป่ยเซี่ยแล้ว เขารู้ว่าจดหมายที่ส่งถึงเฉินเสียนจะล่าช้าไปสองสามวัน ดังนั้นเฉินเสียนจึงออกเดินทางช้ากว่าเขา เช่นนี้เขาจึงไม่ค่อยกังวลเกี่ยวกับแผนการเดินทางมากนัก

ใช้เวลาเพียงสามถึงห้าวันกว่าจะมาถึงชายแดน และได้ยินมาว่าเฉินเสียนก็ได้มาถึงชายแดนต้าฉู่แล้ว

เป็นไปได้ว่านางคงจะวิตกกังวลไปพร้อมกัน

เฉินเสียนเดินท่ามกลางกองทหารกองทัพเหนือซึ่งประจำการอยู่ที่ชายแดน ตามรายงานของกองทัพ พรมแดนของเป่ยเซี่ยเป็นปกติ พรมแดนของทั้งสองอาณาจักร เปิดกว้างและแลกเปลี่ยนการค้าร่วมกันซึ่งค่อนข้างกลมกลืนกัน

เฉินเสียนควบม้าไปยืนอยู่นอกเมืองชายแดน มองดูผืนดินลูกคลื่นขนาดใหญ่ที่อยู่ห่างไกลออกไป ฉินหรูเหลียงกล่าวว่า “เดินไปข้างหน้าอีก มันก็เป็นอาณาเขตของเป่ยเซี่ยแล้ว จะต้องระมัดระวังทุกอย่าง”

ส่วนทางด้านท่านอ๋องมู่เพื่อแสดงความจริงใจ จึงส่งคนสนิทไปรับเฉินเสียนเข้าเมือง

เฉินเสียนเดินข้ามพรมแดนระหว่างสองอาณาจักร เข้าสู่พื้นที่ชายแดนของเป่ยเซี่ย โดยแต่งกายด้วยเสื้อผ้าธรรมดา

นางได้พบกับท่านอ๋องมู่อย่างที่นางได้ปรารถนา

เนื่องจากเฉินเสียนเดินทางไปโดยการส่วนตัว ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องบ้านเมือง จึงไม่การแสดงตัวตน เมื่อทั้งสองฝ่ายเห็นต่างก็คารวะทำความเคารพ และเฉินเสียนกล่าวว่า “ท่านอ๋องเรียกชื่อข้าได้”

ท่านอ๋องมู่พยักหน้าและกล่าวว่า “ในที่สุดข้าก็รอให้ท่านมาจนได้ วันนี้พักก่อนสักหน่อย และพรุ่งนี้ข้าจะพาเดินทางเข้าเมืองหลวง”

เฉินเสียนขยับคิ้ว และเงยหน้าขึ้นมองอ๋องมู่ ด้วยดวงตาที่เยือกเย็น ตามแบบของกษัตริย์ แต่ได้ซ่อนร่องรอยของความอ่อนแออยู่ข้างใน และกล่าวว่า “สิ่งที่ระบุไว้ในจดหมายของท่านอ๋องมู่เป็นเรื่องจริง? ตอนนี้เขา……..อยู่เป่ยเซี่ยในเมืองหลวง?”

อ๋องมู่กล่าวว่า “ดูจากลักษณะของท่าน เกรงว่าอยู่บนถนนม้าคงไม่ได้หยุดพักเพราะเร่งเวลา ท่านไปล้างหน้าพักผ่อนสักครู่ก่อนเถอะ ข้าได้เตรียมอาหารไว้แล้ว จากนั้นค่อยไว้พูดคุยกันตอนกินข้าว”

เฉินเสียนยังคงถือแส้ม้าอยู่ในมือของนางและพูดอย่างเย็นชา “ไม่เป็นไร ข้าอยากฟังตอนนี้”

อ๋องมู่ไม่มีทางเลือก จึงต้องเชิญเฉินเสียนเข้ามานั่งข้างในเท่านั้น เฉินเสียนยื่นแส้ให้คนข้างๆ และปล่อยให้พวกเขาทั้งหมดลงไปพักผ่อนก่อน

เพิ่งนั่งลง อ๋องมู่กล่าวว่า “ในช่วงสองปีแรก องค์จักรพรรดิของข้าตามหาองค์ชายที่สาบสูญไปนาน แต่งตั้งองค์ชายรุ่ย เรื่องนี้ท่านก็รู้?”

นั่นเป็นเรื่องของเป่ยเซี่ย เฉินเสียนรู้ดี แต่ไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ นางไม่เคยคิดว่าประสบการณ์ชีวิตของซูเจ๋อจะเกี่ยวข้องกับเป่ยเซี่ย

แต่ตอนนี้เมื่อฟังอ๋องมู่พูดถึงอะไรบางอย่าง นางก็เข้าใจขึ้นมาในทันที

ในช่วงสองปีแรก เวลาจะเท่ากับเวลาที่ซูเจ๋อเสียชีวิตในสนามรบ

นางถือถ้วยชาไว้ในมือแน่น ส่วนข้อนิ้วของนางก็ขาวขึ้น และนางถามเสียงเบาๆ “ต่อจากนั้นล่ะ?”

อ๋องมู่กล่าวอย่างใจหาย “ในตอนนั้น ข้าส่งคนไปงมเขาในแม่ย้ำฉวีเจียง อาการของเขาหนักมากแล้ว อธิบายได้ว่ามีโอกาสรอดชีวิตน้อยมาก”

ดวงตาของเฉินเสียนเป็นสีแดงและก็นิ่งเงียบไป ไม่น่าแปลกใจ หลังจากที่นางได้งมหาตั้งนาน นางได้ค้นหาไปทั่วทั้งแม่น้ำฉวีเจียง แต่ก็ไม่พบซูเจ๋อ

นางไม่พบกระดูกของซูเจ๋อ และไม่เชื่อว่าเขาจะตาย แม้ว่าในภายหลังนางจะรู้ว่าเขาป่วยหนัก แต่นางก็จนปัญญาไม่รู้จะทำอย่างไรดี ยังมีของความโชคดีอยู่ โชคดีที่สุดท้ายนางก็ไม่ได้พบกระดูกของซูเจ๋อ

ในช่วงสองปีที่ผ่านมา นางพยายามให้มีชีวิตอยู่ พยายามปกป้องสิ่งที่ซูเจ๋อต้องการจะปกป้อง นางทำได้เพียงเก็บความเจ็บปวดไว้ที่มุมหัวใจของนางเท่านั้น

ตอนนี้ความเขลาก็คลายออกแล้ว ทำให้อารมณ์เหล่านั้นพุ่งออกมา และกลืนนางเข้าไปในทันที

เฉินเสียนเงยหน้าขึ้นดื่มชาในแก้วนั้น แล้วถามด้วยน้ำเสียงที่เบาๆ “เกิดอะไรขึ้นในภายหลัง? ชีวิตของเขาในเป่ยเซี่ยสบายดีหรือไม่?”

อ๋องมู่ส่ายหน้าและกล่าวว่า “ความเจ็บป่วยเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าในช่วงสองปีที่ผ่านมา และไม่เคยหยุดกินยาเลยแม้แต่หนึ่งวัน ล่าสุดเขานอนไม่ตื่น ฟังที่หมอพูด จะค่อยๆ อ่อนแอลงหรือไม่ก็ค่อยๆ ดีขึ้น ทุกอย่างขึ้นอยู่กับประสงค์ของพระเจ้า

แม้ว่าเขาจะมีชีวิตอยู่ แต่เขาก็มีชีวิตที่ไม่ดีเลย หัวใจของเฉินเสียนแน่นราวกับถูกหมัดแล้วตีเข้าอย่างแรง และเหมือนถูกล้อทับอย่างโหดเหี้ยม

“ทำไมเพิ่งบอกข้าตอนนี้?” นางถามอย่างงงๆ “ทำไมถึงไม่บอกข้าให้นานกว่านี้?”

อ๋องมู่ถอนหายใจและกล่าวว่า “ตอนแรกข้าคิดว่า จะรอให้ตัวเขาเองอาการดีขึ้นค่อยตัดสินใจเอง ใครจะรู้ได้อย่างไรว่าการถ่วงก็ทำให้นานมากเช่นนี้ องค์จักรพรรดิของข้ากังวลและอยากตามหาพระชายาที่จะมาขจัดเสนียดจัญไร และต้องการจัดงานมงคลเพื่อขจัดความเจ็บป่วยของเขา ถ้าจัดงานมงคลมาขจัดเสนียดจัญไรเรื่องนี้เสร็จแล้ว นั้นก็คงน่าเชื่อถือจริงๆ บนโลกนี้ยังมีคนตายจากความเจ็บป่วยมากมาย ข้าไม่รู้ว่าจิตใจของเขาตอนนี้เป็นเช่นไร ถ้าเขาแต่งงานกับพระชายา เขาตื่นขึ้นมาและอาจจะเสียใจภายหลัง ก็จะทำร้ายคนอื่นและตัวเขาเอง เหตุผลที่ข้าตัดสินใจบอกท่านและหวังว่าท่านจะสามารถปลุกเขาได้”