เวลาเดียวกันเฉินเสียนก็ยังไม่ได้กินอาหารมื้อเย็น ซูเซี่ยนเลยสั่งให้คนไปเตรียมอาหารเย็นใหม่อีกครั้งหนึ่ง

ซูเซี่ยนยืนอยู่ด้านหลังเฉินเสียน กล่าวอย่างอ่อนโยนว่า “ท่านแม่ ปู่น้อยบอกว่าท่านพ่อก็อยู่บนฝั่ง เดินทางมาตั้งไกล ท่านไม่ไปพบท่านพ่อหรือ?”

ผ่านไปสักพักหนึ่ง เฉินเสียนคลายความโกรธแล้ว ถึงได้กล่าวว่า“ไม่ไป รู้ว่าเขาสบายดีก็พอแล้ว”

“แต่ปู่น้อยบอกว่า ท่านพ่อคิดถึงท่านแม่ทุกวันเลยนะ”

เฉินเสียนหันกลับมา เลิกคิ้วแล้วหัวเราะ กล่าวขึ้นว่า “เขาจำพวกเราไม่ได้แล้ว จะคิดถึงได้อย่างไร?”

ซูเซี่ยนเอื้อมมือไปลูบสัมผัสที่หน้าของเฉินเสียนแล้วกล่าวว่า “ท่านแม่ ท่านกลัวท่านพ่อไม่ไปกับท่านหรือ? ได้ยินปู่น้อยเล่าว่าครั้งก่อนท่านพ่อต้องการไปกับท่านแม่ แต่น่าเสียดายที่ต่อมาได้ล้มป่วย”

เฉินเสียนโอบเขาเข้ามาในอ้อมกอด กล่าวอย่างอบอุ่นว่า “ก็เป็นเพราะว่าเขาป่วย ทำให้แม่เข้าใจหลักเหตุผลหนึ่ง ไม่มีอะไรที่สำคัญกว่าการที่ท่านพ่อของเจ้ามีชีวิตอยู่ ต่อให้นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไปพวกเราจะแยกจากกันคนละฟากฟ้า ทั้งสองคนสามารถมีชีวิตอยู่ร่วมกันทั้งชาติ ไม่จากกันชั่วชีวิต เป็นเรื่องที่น่าชื่นชมยินดีแค่ไหน แต่หากว่าไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้ก็ไม่ต้องดึงดัน แม่เพียงขอให้เขาอยู่เย็นเป็นสุขก็พอแล้ว”

ซูเซี่ยนฟังจนเข้าใจ กล่าวว่า “ชาตินี้ของเขา ทุ่มเทเพื่อพวกเรามากมายแล้ว วันนี้ลืมเลือนเรื่องราวที่ผ่านมาก็ไม่เป็นเรื่องเลวร้ายอย่างแน่นอน อย่างน้อยที่สุดก็ยังสามารถใช้ชีวิตอย่างมีความสุขสงบได้โดยไม่ต้องกังวล พวกเราต้องรักสงสารเขาสักหน่อย ดีไหมลูก?”

ซูเซี่ยนกล่าวว่า “หากว่าสุดท้ายท่านพ่อนึกได้แล้วล่ะ ดันทุรังต้องการกลับต้าฉู่ ขาอยู่บนตัวของท่านพ่อ หากว่าท่านพ่อดันทุรังต้องการกลับมา พวกเราก็ไม่สามารถที่จะขัดขวางใช่หรือไม่ท่านแม่”

ถือโอกาสตอนที่เฉินเสียนเงียบ ซูเซี่ยนได้กล่าวอย่างมีความหวังอีกว่า “ข้ายังอยากไปพบท่านพ่อ ครั้งนี้ท่านแม่ไปเป็นเพื่อนข้านะ ผู้ใดก็ไม่สามารถกลั่นแกล้งท่านได้ ได้ไหมท่านแม่?”

เฉินเสียนกล่าวอย่างขำขันว่า หากพระองค์ใช้กลอุบาย นำพวกเราสองแม่ลูกโจมตีสังหารอยู่ที่เป่ยเซี่ย เช่นนั้นไม่ใช่ว่าน่าเวทนาย่อยยับป่นปี้หรือ”

แม้ว่าสติปัญญาจะบอกเฉินเสียน ดึงดันอีกอาจจะไม่ดี แต่เธอก็ไร้วิธีที่จะขัดขวางการสั่นไหวในหัวใจที่สงบของตัวเองได้

เพราะว่าตั้งแต่ต้นจนจบซูเจ๋อเป็นคนที่ชาตินี้เธอกลัวจะสูญเสียไปที่สุดและก็เป็นคนที่อยากได้มาครอบครองมากที่สุดด้วย

ซูเซี่ยนพยักหน้า กล่าวว่า “ครั้งนี้ท่านแม่ฟังข้านะ”

ถูกเวลา ตอนที่เรือทั้งสองลำกลับหัวเรียบร้อยแล้ว ท่านอ๋องมู่ก็เดินทางมาอย่างเร่งรีบ เขานำคำพูดขององค์จักรพรรดิเป่ยเซี่ยมาบอกกล่าว กู่ร้องด้วยความดีใจแล้วกล่าวว่า “โชคดีที่มาทัน องค์จักรพรรดิของข้าบอกว่าสัตย์ปฏิญาณเมื่อปีที่แล้วถือว่าเป็นโมฆะ ขอให้องค์จักรพรรดิแห่งต้าฉู่อย่าได้ถือสา แล้วก็องค์จักรพรรดิของข้าได้สั่งให้อาณาประชาราษฎร์ในเมืองมาต้อนรับองค์จักรพรรดิแห่งต้าฉู่ด้วย เช่นนี้องค์จักรพรรดิแห่งต้าฉู่ก็น่าจะไม่เป็นห่วงเป็นกังวลแล้วนะ”

ทำให้เหล่าอาณาประชาราษฎร์ในเมืองรับรู้ เท่ากับว่าองค์จักรพรรดิแห่งต้าฉู่ได้มาถึงเป่ยเซี่ยอย่างสง่าผ่าเผย เป็นการหลีกเลี่ยงว่าในนั้นอาจจะมีแผนการร้ายอยู่

เฉินเสียนหน้าเบี้ยวเบะไปครู่หนึ่ง กล่าวกับซูเซี่ยนว่า “แม่ก็ไม่ต้องการพยายามเอาท่านพ่อเจ้ากลับต้าฉู่นะ เป็นเจ้าที่บอกอยากเจอเขาอีกครั้ง แม่เพียงแค่ทำหน้าที่เป็นคนพาเจ้าไปพบท่านพ่อครั้งหนึ่ง”

เธอไม่รู้ว่าคำพูดที่สูงสง่าน่าเกรงขามอย่างนี้เป็นการพูดให้ซูเซี่ยนฟังหรือว่าเป็นการพูดโน้มน้าวปลอบประโลมใจตนเอง

สิ่งที่ซ่อนเร้นในความรู้สึกคือก็ดีที่เธอได้พบซูเจ๋ออีกครั้ง เดิมคิดว่าชาตินี้จะไม่มีทางได้พบเจอโอกาสอย่างนั้นแล้ว แต่ตอนนี้เขาอยู่บนฝั่ง ห่างจากตนเองใกล้ขนาดนี้ แม้เพียงได้มองเห็นเขาไกลๆก็พอใจในสิ่งที่ได้รับแล้ว

ท่านอ๋องมู่ทอดถอนหายใจออกมาอย่างอย่างโล่งอก ฟังเฉินเสียนกล่าวอีกว่า “องค์ชายหกของเย่เหลียงก็มาที่เป่ยเซี่ย องค์จักรพรรดิของเป่ยเซี่ยต้องการต้อนรับหรือไม่ ”

ท่านอ๋องมู่กล่าวว่า “ผู้ที่มาเยือนเป็นแขก องค์จักรพรรดิของข้าน่าจะยินดีต้อนรับอย่างแน่นอน”

สุดท้ายเรือทั้งสองลำกลับหัวอีกครั้ง และเตรียมตัวหันทิศทางมุ่งตรงไปที่ชายฝั่งทะเล

ทันทีหลังจากนั้นซูเซี่ยนได้ไปจัดเตรียมคนบนเรือเพื่อขึ้นฝั่ง เฉินเสียนถึงได้รู้ว่า ที่แท้บนเรือลำนี้ไม่ใช่มีแค่บุคคลที่คุ้นหน้าคุ้นตากัน แต่ยังมีคนแปลกหน้าเหล่านี้ที่เธอไม่เคยพบร่วมเดินทางมากับซูเซี่ยนด้วย

ตอนที่เห็นชายหนุ่มรูปงามเหล่านั้นยืนต่อแถวเรียงรายอยู่ตรงหน้าเธอ ริมฝีปากของเฉินเสียนกระตุกขึ้น กล่าวถามซูเซี่ยนว่า “พวกเขาคือใครกัน?”