ต่อให้เธออยากจะอธิบาย เขาก็อาจไม่สนใจจะฟัง

เขาไม่ใช่ซูเจ๋อคนเดิมในอดีต เขาลืมเรื่องของพวกเขาทั้งหมดแล้ว ดังนั้นเมื่อได้ยินว่าคนเหล่านั้นทั้งหมดเป็นสนมในวังหลังของเธอ คิดว่าเขาก็คงจะเชื่อ

บอกว่าจะเชิญเธอขึ้นฝั่งมาจิบน้ำชา แต่สุดท้ายแม้แต่เงาก็มองไม่เห็น

เธอนึกถึงเรื่องเมื่อปีที่แล้ว ตอนที่เธอออกจากพระราชวังเป่ยเซี่ย และคำเหล่านั้นที่ได้พูดกับซูเจ๋อ บัดนี้ถือว่าสำเร็จแล้ว

ช่างเถอะ

ในขณะนี้ เฉินเสียนไม่มีความรู้สึกและความคิดที่ต้องการจะอธิบายอะไร ถ้าเขาจะไม่กลับมาต้าฉู่อีกเลย ก็ไม่เป็นไรที่จะปล่อยให้เขาเข้าใจผิดแบบนี้ต่อไป บางที เขาไม่จำเป็นต้องคิดถึงเธออีกต่อไปแล้ว และเขาก็สามารถใช้ชีวิตอยู่ได้อย่างสบายใจขึ้นอีกหน่อย

กลุ่มคนเหล่านั้นเข้าไปพักผ่อนที่ราชนิเวศน์เพียงไม่นาน และก็ออกไปที่งานเลี้ยงที่ท้องพระโรง

เฉินเสียนแสดงออกด้วยท่าทีไม่สนใจใด ๆ เพียงแค่รู้สึกแปลก ๆ เมื่อก่อนจักรพรรดิเป่ยเซี่ยต้องการไล่เธอตลอดเวลา แต่วันนี้กลับเป็นฝ่ายจัดงานเลี้ยงรับรองขึ้น

งานเลี้ยงตอนเย็นก็ยังคงไม่เห็นแม้แต่เงาของซูเจ๋อ เฉินเสียนเตรียมใจเอาไว้ก่อนหน้านี้แล้ว และก็ไม่มีอะไรให้ผิดหวังนอกเหนือจากนี้แล้ว

บรรยากาศดูอึมครึม

คือเย่ซวิ่น และเย่ซวิ่นกำลังตักอาหารให้กับซูเซี่ยน ซูเซี่ยนกำลังกินอย่างเอร็ดอร่อย

เฉินเสียนก้มลงมองซูเซี่ยนแล้วกระซิบเบา ๆ “กินเข้าไปเยอะ ไม่กลัวว่าจะไม่ย่อยหรือ?”

แสดงก็ไม่ต้องแสดงให้เกินจริงไป

ซูเซี่ยนมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับเย่ซวิ่นตั้งแต่เมื่อไหร่? อย่าพูดถึงการตักอาหารการป้อนอาหารเลย เมื่อก่อนซูเซี่ยนไม่เคยกินข้าวร่วมโต๊ะเดียวกับเย่ซวิ่นด้วยซ้ำ

เธอหลับตาลงและดื่มชาในคราวเดียว เสียงถ้วยที่วางอยู่บนโต๊ะค่อนข้างคมชัด

บรรยากาศที่น่าเบื่อหน่ายก่อนหน้านี้ ไม่รู้เป็นเพราะอะไร ดูเหมือนจะหยุดนิ่งเมื่อซูเจ๋อมาถึง

เขานั่งเงียบ ๆ ตรงข้ามกับเฉินเสียน มองดูเธออย่างลึกซึ้งและไร้ขอบเขตในดวงตาของเขา

ในสายตาของซูเจ๋อ คงไม่อาจมีใครเข้ามาแทนได้ แต่เมื่อซูเซี่ยนเข้ามาในสายตาของเขา ก็ทำให้เขาตกตะลึงเล็กน้อย

เพราะทั้งเด็กเล็ก ทั้งผู้ใหญ่ หน้าตาช่างคล้ายกันมาก

ดวงตาของซูเซี่ยนเป็นสีแดง และเขายังคงมองไปที่ซูเจ๋อ เฉินเสียนรู้ดีว่าหัวใจดวงน้อยของเขานั้นอ่อนโยนและละเอียดอ่อนอยู่เสมอ ไม่แข็งกร้าวเหมือนที่เขาพูดออกมา

ความแข็งกร้าวของเขาก่อนหน้านี้ ราวกับกรงเล็บแหลมคมที่เขาใช้เป็นอาวุธ แต่ตอนนี้เมื่อเขาเห็นซูเจ๋อ และเห็นพ่อของเขาที่เขาเอาแต่คิดถึงตลอดเวลา เขาก็เก็บกรงเล็บแหลมคมนั้นเข้าไป

แต่ซูเซี่ยนมีความดื้อรั้นเช่นเดียวกับท่านแม่ของเขา ไม่ว่าจะโศกเศร้าและคิดถึงแค่ไหน เขาก็ไม่ร้องไห้ออกมาให้เห็น เขาจึงกะพริบตาและกินอาหารที่เย่ซวิ่นป้อนให้เขาอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยเหลือบมองไปที่ชายรูปงามที่นั่งเรียงกันเป็นแถวและตรัสว่า “คนเหล่านี้ ได้ยินมาว่าเป็นสนมในวังหลังของจักรพรรดินีต้าฉู่?”

ดูเหมือนคำพูดนี้จะตั้งใจพูดให้ซูเจ๋อได้ยิน

เฉินเสียนเลิกคิ้วขึ้นและมองไปที่จักรพรรดิเป่ยเซี่ย ดวงตาของเธอเย็นชาและกล่าวว่า “ใช่แล้วจะทำไมหรือ?”

เย่ซวิ่นพูดด้วยรอยยิ้มขี้เกียจ “พวกเขาต่างก็มีความสามารถ สามารถทำให้จักรพรรดินีมีความสุขได้”

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยถอนหายใจอย่างเย็นชาและตรัสว่า “ข้ากลับไม่รู้สึกสนใจว่าพวกเขาจะปรนนิบัติต่อจักรพรรดินีอย่างไร แต่ต้าฉู่มีความกล้าหาญมาก ในฐานะผู้หญิง ยังพาผู้ชายกลุ่มหนึ่งออกมาอย่างเปิดเผยและไม่กลัวว่าคนอื่นจะคิดอย่างไร? นี่ยังไม่เท่าไหร่ แต่ต้าฉู่ไม่เคารพกฎระเบียบเลยหรือ ทำไถึงปล่อยให้คนในวังหลังบอกว่าตัวเองเป็นพ่อบุญธรรมขององค์รัชทายาท ไม่เข้าท่าเอาเสียจริง?”

เฉินเสียนยิ้มและกล่าวว่า “แต่นี่ยังไงก็เป็นเรื่องภายในอาณาจักรต้าฉู่ จักรพรรดิเป่ยเซี่ยเป็นกังวลใจแทนงั้นหรือ? ไม่งั้นกังวลเรื่องภายในอาณาจักรเป่ยเซี่ยเองดีกว่าไหม”

ซูเซี่ยนจิบชา วางถ้วยชาลงโดยไม่ลังเล แล้วกล่าวว่า “สนมในวังหลังของเสด็จแม่สามสิบคน คงไม่ไปเทียบกับสนมในวังหลังของจักรพรรดิเป่ยเซี่ยที่มีถึงสามพันคน องค์หญิงองค์ชาย ท่านอ๋องรวมกันก็เป็นกลุ่มก้อนใหญ่แล้ว แต่เสด็จแม่ของกระหม่อมมีกระหม่อมแค่เพียงคนเดียว เป็นจักรพรรดิของอาณาจักรเหมือนกัน ทำไมฝ่าบาทไม่กลัวว่าจะถูกคนอื่นพูดถึงล่ะ? เกรงว่าสามพันคนในวังหลัง ก็คงจะเป็นเรื่องธรรมดา”

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยสำลักและตรัสว่า “แต่ท่านแม่ของเจ้าเป็นผู้หญิง!”