“งั้นเพื่อหลีกเลี่ยงความสงสัย ท่านก็ไม่ควรมารับประทานอาหารเช้าที่นี่”

“ข้ามีความสุข”

เหลียนชิงโจวและเฮ่อโยวรับรู้ได้ พวกเขาพากันนิ่งเงียบตลอดเวลา และหวังว่าทั้งสองคนพูดคุยกันโดยไม่คิดว่ามีพวกเขานั่งอยู่และไม่มีตัวตน

และซูเซี่ยนที่นั่งทานอาหารเช้าอยู่อย่างเงียบ ๆ เงยหน้าขึ้นเมื่อเขาได้ยินคำพูดนั้น และทันใดนั้นก็พูดขึ้นว่า “ท่านไม่ได้รักใคร่ปรองดองกับพระชายารุ่ยหรอกหรือ ทำไมถึงไม่พาเขามาด้วย”

ซูเจ๋อคีบติ่มซำหนึ่งชิ้น วางลงบนจานของซูเซี่ยนที่อยู่ข้างหน้าเขาอย่างตั้งใจ และกล่าวว่า “ไม่ได้บอกว่าชายรูปงามเหล่านั้นที่เป็นสนมวังหลังของจักรพรรดิต้าฉู่ ทำให้จักรพรรดิต้าฉู่มีความสุขร้อยเท่าพันเท่าหรอกหรือ ทำไมถึงไม่เห็นพวกเขามาคอยดูแลจักรพรรดิต้าฉู่ในการรับประทานอาหารเช้าล่ะ”

เฉินเสียนอารมณ์เสียอย่างสุดจะบรรยาย และกล่าวว่า “ได้ยินมาว่าเมื่อคืนมีนักฆ่า ทำให้พวกเขาไม่ได้นอนทั้งคืน เมื่อพูดเรื่องนี้ข้าต้องถามท่านอ๋องรุ่ยหน่อยแล้ว สรุปเรื่องมันเป็นมาอย่างไร”

ซูเจ๋อสีหน้าดูอ่อนลง และกล่าวว่า “เรื่องก็เป็นแบบนั้น หากจับนักฆ่าได้ จะรายงานให้จักรพรรดิต้าฉู่รับรู้โดยเร็วที่สุดพ่ะย่ะค่ะ”

จากนั้นความเงียบงันก็ตกมาอยู่ที่โต๊ะอาหาร

เมื่อวางชามและตะเกียบลง ซูเจ๋อหยิบผ้าเช็ดปากที่นางกำนัลส่งให้แล้วเช็ดที่มุมปากของเขาอย่างสง่างาม เขาเหลือบมองไปที่เฮ่อโยวและเหลียนชิงโจวอย่างเย็นชา และกล่าวว่า “พวกท่านเป็นสนมในวังหลังของจักรพรรดิต้าฉู่ด้วยหรือ?” แต่เขาก็ทำใบหน้าเรียบเฉย ไม่แสดงอาการใด ๆ

เฮ่อโยวและเหลียนชิงโจวส่ายหน้าพร้อมกัน “พวกเราไม่ใช่ พวกเราไม่ใช่”

ซูเจ๋อเลิกคิ้วขึ้น “แล้วพวกท่านเป็นอะไรกับพระองค์”

เฮ่อโยว “ข้าเป็นเพียงแค่ขุนนางฝ่ายพลเรือนเล็ก ๆ คนหนึ่ง”

เหลียนชิงโจว “ข้าเป็นเพียงแค่พ่อค้าตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง”

หลังจากที่เฉินเสียนออกไป เหลียนชิงโจวและเฮ่อโยวนั่งอยู่กับซูเซี่ยนที่โต๊ะอาหารต่ออยู่พักหนึ่ง

ซูเซี่ยนถามว่า “พวกท่านคิดว่าอย่างไร?”

เหลียนชิงโจวกล่าว “อาจารย์รู้สึกสงสัยในผู้ชายที่ไม่มักคุ้นที่อยู่รอบกายจักรพรรดิ ถึงแม้ว่าเขาจะลืมเรื่องราวในอดีตไม่ได้ แต่นิสัยเขาไม่เปลี่ยนไปเลย”

เฮ่อโยวกล่าวว่า “เห็นแบบนี้แล้วดูเหมือนว่าคนที่อยู่ในปัญหาจะมองไม่ทะลุ แต่คนที่อยู่นอกปัญหาจะมองได้ทะลุปรุโปร่งกว่า”

ซูเซี่ยนไม่แสดงสีหน้าใด ๆ และกล่าวว่า “แต่เขาบอกว่าเขามีพระชายาอยู่แล้ว”

เฮ่อโยวเงียบและกล่าวว่า “แต่พระองค์ก็พูดไปว่าสามสิบคนเหล่านั้นเป็นสนมในวังหลังของจักรพรรดิ”

เมื่อเฉินเสียนออกมาจากหอพัก เธอก็เปลี่ยนเป็นกระโปรงยาวปกคอกระดุมแถวสูง สีส้มแอปริคอตทำให้ขับผิวขาว รูปร่างผอมเพรียว ลวดลายปักที่แขนเสื้อปกประดับด้วยสีที่สดใส ชั้นนอกของกระโปรงดูหรูหราและสวยงาม

เพียงแต่ว่าระหว่างผมของเธอเบาบางมาก ไม่มีปิ่นปักผมสีทองและเครื่องประดับสีเงิน มีเพียงปิ่นไม้ที่ปักผมไว้

ตั้งแต่กลับมาจากเป่ยเซี่ยเมื่อปีที่แล้ว เฉินเสียนมักใช้ปิ่นปักผมที่ทำจากไม้ตลอดทุกการเดินทาง และไม่เคยใช้ ปิ่นหยกอีกเลย เครื่องประดับที่สวมใส่บนศีรษะที่พระราชวังเตรียมไว้สำหรับเธอนั้นดูดีกว่ามาก แต่ถูกวางไว้บนหิ้งสูง และจะถูกนำมาสวมใส่เมื่อจำเป็นเท่านั้น

เธอจูงมือของซูเซี่ยน พาเฮ่อโยวและเหลียนชิงโจวเตรียมตัวไปในเมืองที่ซูเจ๋อบอกได้

ก่อนที่จะออกจากในเรือน เด็กสาวคนหนึ่งวิ่งเข้ามาจากข้างนอกอย่างมีความสุข เด็กหญิงเกิดมาสวย และเมื่อเห็นเฉินเสียน เธอยิ้มและกล่าวว่า “จักรพรรดิต้าฉู่ หม่อมฉันเองเพคะ ฝ่าบาทยังจำหม่อมฉันได้ไหมเพคะ?”

เฉินเสียนยิ้มและกล่าวว่า “องค์หญิงจาวหยาง เป็นมาอย่างไรบ้าง”

องค์หญิงจาวหยางกล่าว “เมื่อวานที่ฝ่าบาทมาถึง หม่อมฉันไม่มีโอกาสได้เข้ามาพูดคุยด้วยเลยเพคะ” นางหันหน้าไปมาแล้วมองไปที่ซูเซี่ยน และยิ้มออกมาก่อนจะกล่าวว่า “ทำไมท่านหน้าตาดีแบบนี้ ช่างเหมือนกับท่านพ่อของท่านจริง ๆ ข้าเป็นลูกพี่ลูกน้องของท่านพ่อของท่าน เรียกข้าว่าท่านอาสิ ให้ข้าได้ยินหน่อยสิได้ไหม”

องค์หญิงจาวหยางมีความปรารถนาหลงใหลเป็นพิเศษ แต่ซูเซี่ยนกลับไม่หวั่นไหวในสายตาของเขา ดูเหมือนเขาจะไม่ยอมรับว่าคนที่หนีออกไปเช่นนี้เป็นญาติของเขา

องค์หญิงจาวหยางเห็นว่าพระองค์ไม่สนใจ นางขดริมฝีปากและกล่าวว่า “เด็กคนนี้ ไม่สนุกเลย เสียแรงที่เมื่อก่อนข้าเคยแอบพาท่านแม่ของท่านไปพบกับท่านพ่อของท่าน ยิ่งเสียแรงที่ข้าไปเยี่ยมท่านพ่อของท่านบ่อย ๆ ตอนที่เขาป่วยอยู่ในจวน โธ่ ไม่มีอะไรสนุกเลย”