หลังจากใช้ชีวิตไปครึ่งชีวิตอย่างไรประโยชน์ จนกระทั่งในที่สุดก็สูญเสียไป นอกจากเหลืออาเซี่ยนไว้ให้นาง นางก็ไม่มีอะไรเลย พวกเขายังต้องการอะไรอีกล่ะ?

เฉินเสียนได้ตัดสินใจออกจากพระราชวังเป่ยเซี่ย ได้พาเย่ซวิ่นและกลุ่มชายรูปงามที่ไม่รู้จักกลุ่มหนึ่งออกไปจากพระราชวัง

วันนี้เย่ซวิ่นมีเสน่ห์มากเป็นพิเศษ มองดูเฉินเสียน หรี่ตาลงด้วยรอยยิ้ม ราวกับเป็นจิ้งจอกที่ขี้เกียจและยังสูงส่ง

ดูเหมือนว่า เฉินเสียนและซูเจ๋อคงจะไม่มีโชคชะตาต่อกันแล้ว คราวนี้ที่มาที่นี่ นางคงจะรู้สึกยอมแพ้แล้ว

คนหนึ่งมีพระชายา และอีกคนมีชายรูปงามเต็มวังหลัง นี้เป็นผลลัพธ์ที่ไม่เลว

เฉินเสียนเดินผ่านเขาแล้วเหลือบมองอย่างเย็นชาและกล่าวว่า “ถ้าเจ้ายังยิ้มดีอกดีใจที่คนอื่นมีปัญหาเช่นนี้ ข้าจะเคาะฟันหน้าของเจ้าให้หลุด”

เย่ซวิ่นติดตามเฉินเสียน และกล่าวปลอบโยน “เป่ยเซี่ยไม่รู้ว่าอะไรถูกหรืออะไรผิดก็ช่างเถอะ เย่เหลียงของข้ายินดีที่จะรวมกับต้าฉู่ทั้งสองอาณาจักรมีสัมพันธไมตรีที่ดีต่อกันตลอดไป”

เมื่อถึงชายหาด เรือสองลำนั้นได้ทอดสมอจอดอยู่ที่นั่น พร้อมที่จะแล่นได้ทุกเมื่อ

เฉินเสียนหรี่ตา มองดูทหารองครักษ์ที่เดินไปเดินมาตรวจตราทุกที่ทั้งบนเรือและด้านล่างของเรือ และจัดให้ชายรูปงามทั้งสามสิบสองคนขึ้นเรือทีละคน

เฮ่อโยวดึงซูเซี่ยนออกมาอีกด้านและถามอย่างเงียบๆ “เรื่องที่เสด็จพ่อของท่านไม่ได้แต่งงานกับพระชายารุ่ยคนนั้น ท่านไม่ได้บอกเสด็จแม่อย่างแน่นอน ไม่เช่นนั้นจะรีบกลับไปเช่นนี้?”  “เรื่องนี้ปล่อยให้เสด็จแม่ไปจัดการให้ชัดเจนเองเถอะ” เขาพาแม่เขามาเพื่อไปกระตุ้นพ่อเขา สุดท้ายกลับเป็นแม่เขาเองที่ถูกพ่อเขากระตุ้นให้แล้ว ซึ่งซูเซี่ยนเองก็ไม่เคยคิดมาก่อน

แต่ว่าถ้าพ่อของเขาไม่สนใจ เหตุใดจึงใช้พระชายารุ่ยที่ถูกจัดสรรปั้นเท็จขึ้นที่อยู่ในราชวังนั้นมากระตุ้นแม่ของเขา และสันนิษฐานว่าในเวลานั้นพ่อของเขาถูกทำให้โมโหจนสับสนแล้ว

เฮ่อโยวกล่าวว่า “นี่เรือก็กำลังจะแล่นจากไปแล้วจะให้ฝ่าบาทไปจัดการให้ชัดเจนด้วยตัวเอง มันไม่สายเกินไปหรือ”

เฉินเสียนกล่าวว่า “ต่อไปภูเขาสูงหนทางที่ยาวไกล เกรงว่าต่อไปคงจะไม่ได้พบกันอีก”

“จริงหรือ”

ขณะนี้ เหลียนชิงโจวได้เดินลงมาจากบนเรือน และตรงไปข้างหน้าเฉินเสียน สีหน้าจริงจังกล่าวว่า “ฝ่าบาท คนในกองทหารเรือไม่ทราบว่าเป็นอะไร บอกว่าตั้งแต่กลางดึกเมื่อคืนจนถึงรุ่งเช้า ได้อาเจียนท้องเสียจนถึงตอนนี้ยังไม่หยุดเลยพ่ะย่ะค่ะ วันนี้เกรงว่าคงจะไม่สามารถออกเดินทางได้”

เฉินเสียนขมดคิ้ว ถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

กองทหารเรือคือผู้คุมหางเรือ ผู้บังคับทิศทาง ผู้มองทิศทางลม ต่างมีประสบการณ์มากที่สุด หากไม่มีพวกเขา เรือก็ไม่สามารถออกสู่ทะเลได้

ซูเจ๋อที่อยู่ข้างๆ กล่าวอย่างประหลาดใจว่า “ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแล้ว งั้นตามหมอมาตรวจอาการ ดูว่าเป็นเพราะไม่ชินกับดินฟ้าอากาศหรือไม่”

ด้วยเหตุนี้ ซูเจ๋อจึงขอให้ผู้ติดตามของเขากลับไปที่วัง เพื่อเชิญหมอมาดูอาการ

ทันทีที่ซูเจ๋อพูด คิ้วของเฉินเสียนก็เลิกขึ้นโดยไม่รู้ตัว และมองไปที่ซูเจ๋อด้วยความรู้สึกเห็นท่าไม่ดี

ซูเจ๋อยิ้มให้นาง และถามว่า “วันนี้ยังจะเดินทางหรือไม่ ข้าคิดว่าคงจะเดินทางต่อไม่ได้”

เฉินเสียนโกรธจนพูดไม่ออก คิดในใจว่าต้องเป็นฝีมือของเขา ต้องใช่แน่ๆ!

เฮ่อโยวเหลือบมองซูเซี่ยนเงียบๆ แววตาที่แสดงออกมา —— ดูเหมือนว่าท่านจะรู้จักเสด็จพ่อของท่านจริงๆ

สายตาของซูเซี่ยนตอบเขา —— ท้ายที่สุดแล้วนั่นคือเสด็จพ่อของข้า ข้ารู้ดีกว่าท่าน

หลังจากนั้นไม่นาน หมอหลวงก็มาถึง และทำการตรวจและวินิจฉัยให้กับกองทหารเรือน และสรุปว่าไม่ชินกับดินฟ้าอากาศจริงๆ

หมอหลวงสั่งจ่ายยา ต้องกินยาตามใบสั่งยา และต้องพักผ่อนอย่างระมัดระวังเป็นเวลาสามถึงห้าวันเพื่อดูว่าอาการจะดีขึ้นหรือไม่ หมอหลวงยังสั่งว่า ในช่วงเวลาไม่แนะนำให้ขึ้นเรือ เพราะบนเรือแตกต่างจากพื้นดิน ไม่เช่นนั้นอาการจะรุนแรงขึ้น และผลที่ตามมาจะคาดเดาไม่ได้

ซูเจ๋อพยักหน้าและกล่าวว่า “ดูเหมือนว่าจักรพรรดินีต้าฉู่จะไม่สามารถออกเรือได้อีกจนกว่าพวกเขาจะหายดี” เขาเหลือบมองไปที่ดวงอาทิตย์ที่ขึ้นเหนือระดับน้ำทะเล และกระซิบเบาๆ “สภาพอากาศวันนี้ไม่เลว ข้าจะพาท่านไปเดินเล่น?”