ทันใดนั้นเย่ซวิ่นได้โยนหนังสือภาพวาดลามกอนาจารทิ้ง ไม่ไหวแล้ว！โธ่เอ๊ย เขาไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองแล้ว！

เย่ซวิ่นไม่ถอดใจ ได้เรียกนางกำนัลที่หน้าอกโตเอวเล็กมาหาเขา ทำตามคำสั่งของเขา และถอดชุดออกทีละชิ้น สุดท้ายพาร่างที่เย้ายวนใจมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเขา

ครู่ใหญ่ๆ เย่ซวิ่นได้ยกมือปิดหน้า ทอดถอนหายใจออกมายาวเหยียด กล่าวคล้ายดั่งยอมรับชะตาชีวิตว่า “ออกไป”

เย่ซวิ่นจิตใจย่ำแย่มาก และได้เรียกให้หมอหลวงในสำนักหมอหลวงมาตรวจดูให้แก่เขา

ผลสรุปหลังจากที่หมอหลวงตรวจดูอย่างละเอียด หมอหลวงกล่าวว่า “กราบทูลองค์ชาย สุขภาพของพระองค์แข็งแรงดี ไม่มีโรคภัยไข้เจ็บพ่ะย่ะค่ะ”

เย่ซวิ่นกล่าวว่า “ข้าไม่เชื่อ ตรวจอีก！”

หมอหลวงตรวจอยู่หลายหน ล้วนได้ข้อวินิจฉัยดังเดิม

หมอหลวงกล่าวว่า “องค์ชายมีตรงไหนไม่สบายหรือพ่ะย่ะค่ะ?หากว่าไม่สบายสามารถบอกกระหม่อม กระหม่อมจะตรวจเฉพาะจุดพ่ะย่ะค่ะ”

“.……..”

เย่ซวิ่นสามารถบอกหมอหลวง ว่าเขาไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองหรือ?  ก็ขายหน้าหนักเลย！

นึกถึงเขาที่เป็นองค์ชายหกของเย่เหลียง เข้ามาที่วังหลังของต้าฉู่ ไม่เพียงแต่ไม่สามารถดูค่ำคืนที่สวยงามของวสันตฤดูกับองค์จักรพรรดิแห่งต้าฉู่ได้ กลับทำตนเองจนชูตั้งไม่ขึ้นแล้ว ใครได้ยินก็จะหัวเราะจนต้องเอามือมากุมที่ท้อง

เขาขายหน้าคนนั้นไม่ได้

สุดท้ายเย่ซวิ่นตอบอย่างท้อแท้หมดอาลัยตายอยากว่า “ช่างเถิด ตอนนี้ข้ารู้สึกได้…..ว่าสบายมากจริงๆ”

สุดท้ายเย่ซวิ่นเลยเก็บความโชคดีโดยไม่คาดคิดนี้ไว้ในใจ เขาปฏิบัติต่อหนังสือลามกอนาจารนี้ ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองต่อนางกำนัล คาดว่าสิ่งเหล่านั้นไม่ใช่สิ่งที่เขาสนใจ เขาสนใจคิดถึงที่สุดก็ยังเป็นเฉินเสียนหญิงผู้นั้น

จบแล้ว เวลานี้เขาป่วยจริงๆแล้ว แม้แต่เผชิญหน้ากับเฉินเสียนยังไม่มีความรู้สึก

เย่ซวิ่นตกตะลึงพรึงเพริดหมุนตัวแล้วเดินไป เหลือไว้เพียงเฉินเสียนที่ยังไม่ทันได้โมโห เธอถามอยู่ด้านหลังด้วยท่าทางที่หงุดหงิดว่า “เย่ซวิ่น เจ้ากินยาผิดหรือ?”

“ข้ากินยาผิด ฝ่าบาทกัดข้า！”

นางกำนัลที่ปรนนิบัติอยู่ข้างกายเย่ซวิ่นเห็นว่าเขาไม่มีชีวิตชีวาจริงๆ อารมณ์ตกต่ำห่อเหี่ยว เป็นอย่างนี้ต่อไปไม่มีโรค ก็เกรงว่าต้องกลัดกลุ้มจนมีโรคมาแล้ว

ครั้นแล้วนางกำนัลกล่าวเสนอว่า“เช่นนั้นองค์ชายค่อยให้หมอหลวงมาดูอีกครั้งไหมเพคะ?”

เย่ซวิ่นพลิกตัว กล่าวอย่างไร้เรี่ยวแรงว่า “ในสำนักหมอหลวงล้วนเป็นกลุ่มที่ไม่มีประโยชน์ มีอะไรที่ต้องดู ”เขาเป็นโรคที่ไม่อาจเปิดเผยได้ ไม่สามารถพูดกับหมอหลวงได้ หมอหลวงมาตรวจอาการเจ็บไข้ตรวจไม่เจอก็ไม่มีประโยชน์

นางกำนัลกล่าวว่า “แต่บ่าวเพิ่งจะรู้ว่าในสำนักหมอหลวงมีหมอหลวงหญิงความชำนาญทางการรักษาไม่เลว แต่ก่อนนางไม่ใช่ว่ามาเรียนรู้วิชาตำราทางการแพทย์กับองค์จักรพรรดิอยู่บ่อยๆหรือเพคะ”

เรื่องนี้เย่ซวิ่นก็เคยได้ยิน ครู่ใหญ่ได้ทำเสียงจิ๊ปาก กล่าวว่า “ก็คือคนที่ชื่อฝูหลิงใช่หรือไม่?”ที่เจอกันบ่อยๆในพระราชวัง เมื่อก่อนเคยเห็นไกลๆหนสองหน

แต่เพราะว่าห่างกันไกล เห็นเพียงหมอหลวงหญิงผู้นั้นสวมใส่ชุดเครื่องแบบหมอหลวง เทียบกับหมอหลวงคนอื่นขึ้นมา ตัวเตี้ยๆเล็กๆ บวกกับสวมหมวก โดยภาพรวมเบื้องต้นแล้วดูไม่ออกว่ามีลักษณะหน้าตาอย่างไร

เย่ซวิ่นคิดวนไปมา โรคที่ไม่สามารถเปิดเผยของตนนี้ไม่สามารถพูดกับคนนอก แต่หมอหลวงนั่นเป็นผู้หญิง ถ้าหากว่าให้นางมาดูด้วยตนเอง คล้ายกับว่านางก็ไม่มีหน้าที่จะไปประกาศคนนอกรับรู้

เย่ซวิ่นยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าได้แหละ เขาลุกขึ้นจากเตียงไม้ แล้วกล่าวกับนางกำนัลว่า “ไป ไปเรียกหมอหลวงหญิงนั่นมาให้ข้า”

ปกติฝูหลิงเข้าเวรอยู่ที่สำนักหมอหลวง นางจากที่ทุกเดือนจะลงเวลาไว้มาตรวจวินิจฉัยให้เหล่าขุนนางชั้นผู้ใหญ่ในราชสำนักแล้ว เวลาอื่นก็ไม่ได้มีอะไรที่ยุ่ง เวลาส่วนใหญ่ก็อยู่ที่สำนักหมอหลวงเพื่อครุ่นคิดอ่านตำราวิชาทางการแพทย์

ได้ยินว่าองค์ชายหกต้องการเรียกนางไปตรวจวินิจฉัยโรค ความสัมพันธ์กับเหล่าหมอหลวงในสำนักหมอหลวงก็ไม่เลว ด้วยเหตุนี้หมอร่วมอาชีพเดียวกันมีเจตนาดีกล่าวเตือนนางว่า“องค์ชายหกนั้นอารมณ์ร้ายมาก เจ้าระมัดระวังอย่ากวนโมโหพระองค์ล่ะ”

ฝูหลิงนำเข็มเงินเก็บเข้าไปในกล่องยา กล่าวว่า “พระองค์อารมณ์ร้าย ข้าปักเข็มลงไปไม่กี่เข็ม รับรองว่าพระองค์ประพฤติดีละ”

เข็มเงินของฝูหลิงนั้นทำให้ไม่มีอะไรจะพูดเลย หมอร่วมอาชีพเพียงแค่หัวเราะ

ไม่นาน ฝูหลิงได้แบกกล่องยาไปที่พระตำหนักฉีเล่อ