แม่บ้านจ้าวตอบว่า “โธ่ ตอนนี้ไม่ใช่แค่บ่าวที่รู้เพคะ ผู้คนทั้งเมืองหลวงต่างก็รู้กันหมด! ครั้งนี้องค์หญิงไม่เพียงแต่ทำลายงานมงคลของท่านแม่ทัพ แต่ยังทำให้จวนของท่านแม่ทัพกลายเป็นที่หัวเราะเยาะสนุกปากของคนทั้งเมือง นี่มันเป็นหายนะครั้งใหญ่จริงๆ!”

เฉินเสียนจำได้ว่าเธอไม่เคยพูดถึงเรื่องตั้งครรภ์เลย เรื่องนี้จะต้องออกมาจากปากเปราะๆ ของเหลียนชิงโจวแน่ๆ!

หมอนั่นกลัวว่าเธอจะแอบประหัตถ์ประหารเด็กคนนี้อย่างลับๆ ขนาดนั้นเลยหรือ

หลังจากช่วงเวลาสามวันที่ครึกครื้นผ่านพ้นไป จวนแม่ทัพก็เงียบเหงาขึ้นมาถนัดตา

ก่อนที่ทุกคนจะได้ผ่อนคลายจิตใจจากละครตลกเรื่องนี้ ในเช้าวันที่สี่ ความเงียบสงบภายในลานเล็กๆ ที่ซ่อมซ่อของเฉินเสียนก็พังทลายลง

ในตอนนั้นเฉินเสียนยังคงนอนหลับสนิท

แม้ว่าลานเล็กๆ แห่งนี้จะคร่ำครึ แต่เฉินเสียนเป็นคนที่ค่อนข้างปรับตัวเก่งเพราะมีประสบการณ์มาก่อน ก่อนหน้านี้ตอนที่ถ่ายภาพยนตร์แล้วต้องนอนในเรือนกระจกสภาพยังแย่กว่านี้ตั้งเยอะ

เธอคือคนที่ทำงานหนักและมีความอดทนมากที่สุด ขอเพียงแค่ได้พักผ่อนจิตใจอย่างเต็มที่เธอก็จะมีแรงลุกขึ้นมาทำสิ่งต่างๆ ในวันรุ่งขึ้น

สาวใช้คนหนึ่งบุ่มบามเปิดประตูเข้ามาจนทำให้เฉินเสียนตกใจตื่น เธอดีดตัวลุกขึ้นนั่งและถามอย่างงัวเงียว่า “จะถ่ายต่อแล้วเหรอ นี่เพิ่งจะกี่โมงเอง ฉันรู้สึกเหมือนเพิ่งจะหลับไปไม่ถึงสอง…” เธอลืมตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือและเห็นชายร่างสูงใหญ่กำยำเดินเข้ามาพอดีเมื่อพูดมาถึงตรงนี้ แล้วคำพูดสองพยางค์สุดท้ายที่ติดอยู่ที่ปากก็หลุดออกมา “ชั่วโมง”

ระดับความโกรธหลังตื่นนอนนั้นแตกต่างกันไปขึ้นอยู่กับแต่ละบุคคล

ตัวอย่างเช่นเมื่อเห็นฉินหรูเหลียงเดินเข้ามา ระดับความโกรธของเฉินเสียนก็ค่อยๆ เพิ่มขึ้นทันที

กำลังถ่ายทำอยู่อะไรกันล่ะ

ไม่ใช่ว่าไม่กี่วันก่อนเธอเพิ่งข้ามเวลามาหรอกหรือ

เสื้อคลุมของฉินหรูเหลียงดูสะอาดเรียบร้อย รูปร่างที่สูงโปร่งและผึ่งผายก้าวข้ามธรณีประตูเข้ามา

สมแล้วที่เป็นแม่ทัพผู้ควบม้าอยู่ในสนามรบ ช่างองอาจและสง่างามในทุกท่วงท่า เด็ดขาดและหาญกล้า

เพียงแต่สีหน้าของเขาเย็นชาราวกับน้ำแข็ง ความโกรธและความรังเกียจที่สุมอยู่ในดวงตาของเขาเหมือนน้ำป่าที่ทะลักออกมาจนไม่อาจต้านทาน

เขายืนเอามือไพล่หลังและกล่าวอย่างเย็นชาว่า “เข้ามาได้”

ทันใดนั้นหมอคนหนึ่งซึ่งสะพายกล่องยาไว้ก็เดินเข้ามาอย่างระมัดระวัง

ดูเหมือนจะมีอีกหลายคนยืนอยู่ด้านนอก ไม่บ่อยนักที่ลานเล็กๆ อันซอมซ่อจะคึกคักเช่นนี้

เฉินเสียนอารมณ์เสียถึงขีดสุด “จะทำอะไร ไม่พอใจอะไรข้าหรือไง ไม่ใช่ว่าท่านเพิ่งจะแต่งงานไปได้แค่สองสามวันรึ ทำหน้าอย่างกับเพิ่งไปงานศพ”

“เฉินเสียน!”

“ไม่ต้องเรียกเสียงดังก็ได้ ข้าได้ยิน ไม่ได้หูหนวก” เฉินเสียนทำท่าแคะหูและเอ่ยเบาๆ อย่างเกียจคร้าน

ฉินหรูเหลียงเกลียดนางขนาดไหนกันเชียว เพียงแค่ยืนอยู่ที่หน้าห้องของนางเขาก็หมดความอดทนเสียแล้ว แต่ไม่ว่าจะโกรธแค่ไหนเขาก็ไม่ก้าวเท้าเข้ามาใกล้เตียงแม้แต่ก้าวเดียว

ฉินหรูเหลียงเยาะเย้ยอย่างโกรธจัด “ปีกกล้าขาแข็งดีนี่ ที่ข้างนอกผู้คนพูดถึงเรื่องที่ท่านตั้งครรภ์กันมากมาย และสุดท้ายข้ากลับต้องรับรู้จากปากของผู้อื่น!”

เฉินเสียนจึงถามกลับไปว่า “มันแปลกมากหรือ ข้าเองก็รู้มาจากปากของผู้อื่นเช่นกัน”

ฉินหรูเหลียงสั่งหมอ “เข้าไปตรวจนาง”

หมอนั่งลงที่ข้างเตียงของเฉินเสียนก่อนจะวางกล่องยาลงและเอ่ยอย่างสุภาพว่า “นายหญิงโปรดยื่นมือออกมาขอรับ”

เฉินเสียนให้ความร่วมมือและยื่นข้อมือออกไป

หมอวินิจฉัยอย่างละเอียดถี่ถ้วนและรายงานว่า “ท่านแม่ทัพ นายหญิง… ท้องจริงๆ ขอรับ”

ความจริงนี่เป็นเรื่องที่น่ายินดี แต่อยู่ๆ ฉินหรูเหลียงก็ฉุนเฉียวขึ้นมา เขากัดฟันกรอดและสั่งว่า “ตรวจใหม่อีกครั้ง!”

หัวใจของเฉินเสียนจมดิ่ง ทันใดนั้นเธอก็เข้าใจทันทีว่าฉินหรูเหลียงเกลียดชังเธอมากขนาดไหน สิ่งต่างๆ จะเปลี่ยนไปเพียงเพราะว่าเธอมีลูกได้อย่างไร แม้ว่าในยุคโบราณแบบนี้การมีทายาทจะสำคัญเพียงใดแต่เธอก็ไม่ใช่คนที่ฉินหรูเหลียงอยากจะมีลูกด้วยอยู่ดี!