หลิ่วเหมยอู่แสดงความใจกว้างออกมาทั้งที่ยังรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ “ท่านแม่ทัพ ในเมื่อองค์หญิงทรงพระครรภ์แล้วก็ช่างเถิด… ถึงอย่างไรแล้วนั่นก็คือลูกของท่านแม่ทัพ”

เฉินเสียนกระตุกยิ้มมุมปาก ยังจะดึงดราม่าได้อีก

ฉินหรูเหลียงอยากจะอธิบายให้หลิ่วเหมยอู่ฟัง เขากำลังจะเอ่ยบางอย่างแต่กลับกลืนมันลงคอไปก่อน และพูดเพียงว่า “เหมยอู่ เจ้าอย่าสนใจเรื่องนี้เลย”

“ไหนบอกว่าเด็กไร้เดียงสา…”

ฉินหรูเหลียงหันไปทางด้านนอกและกล่าวว่า “นำยาเข้ามา”

เฉินเสียนเงยหน้ามองฉินหรูเหลียงทันที ที่แท้เขาก็เตรียมการไว้แล้วนี่เอง

ในไม่ช้าสาวใช้ก็นำถ้วยยาเข้ามา จากนั้นฉินหรูเหลียงจึงเอ่ยอย่างเย็นชาว่า “ให้นางดื่มซะ”

ทันทีที่สาวใช้เดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เฉินเสียนก็ได้กลิ่นแปลกๆ ของยา

เธอจำต้องพิจารณาความคิดของฉินหรูเหลียงใหม่เสียแล้ว

ไม่คิดว่านอกจากจะเป็นพวกเหลือเดนแล้ว เขายังเป็นคนใจดำอำมหิตอีกด้วย

นึกไม่ถึงเลยว่าเขาตั้งใจจะกำจัดลูกของตัวเอง

ขนาดตอนที่เฉินเสียนย้อนอดีตมาและรู้ว่าในท้องของเธอมีเมล็ดพันธุ์น้อยๆ อยู่เธอยังไม่เคยมีความคิดเช่นนี้เลย!

นี่คือท้องของเธอ ฉินหรูเหลียงไม่มีสิทธิ์มายุ่ง!

มีคลื่นลูกใหญ่โหมกระหน่ำอยู่ในใจของเฉินเสียน ทว่าใบหน้าของเธอยังคงสงบ เธอเลิกคิ้วขณะมองดูถ้วยที่บรรจุยาสีดำๆ ไว้ในนั้น

เฉินเสียนถามออกมาทันทีว่า “นี่คือยาบำรุงหรือ”

ฉินหรูเหลียงเม้มริมฝีปากก่อนจะพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า “นี่คือยาบำรุง ท่านจะดื่มเองหรือจะให้ผู้อื่นป้อน”

เฉินเสียนยื่นมือไปรับถ้วยยามาดมก่อนโดยไม่รีบร้อนดื่มเข้าไป จากนั้นจึงหันไปมองหลิ่วเหมยอู่ก่อนจะกล่าวว่า “ขาของเจ้าหายดีแล้วหรือ”

แม้จะโกรธแค้นแค่ไหนแต่หลิ่วเหมยอู่ก็แสดงออกไม่ได้ นางทำได้เพียงแสดงความอ่อนแอและเศร้าสร้อยออกมา กัดริมฝีปากไว้ไม่ยอมตอบ

ทั้งหมดนี้ไม่ใช่ความผิดของเฉินเสียนเสียหน่อย! การเสแสร้งว่าเป็นห่วงนางตอนนี้จะมีประโยชน์อะไร!

เฉินเสียนครุ่นคิดอย่างจริงจังก่อนจะกล่าวขึ้นมาอีกว่า “ถึงอย่างไรวันนั้นก็เป็นวันแต่งงานของพวกเจ้า ข้ามาคิดได้ภายหลังว่าข้าทำเกินไปจริงๆ หลังจากที่เจ้าแต่งเข้ามาก็ถือได้ว่าเราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ถ้าพวกเจ้ารักกันอย่างลึกซึ้ง เจ้าเองก็ต้องให้กำเนิดบุตรชายได้แน่นอน”

สิ่งที่เธอพูดฟังดูแล้วเหมือนเป็นการถ่วงเวลาเท่านั้น

แล้วฉินหรูเหลียงก็เอ่ยขึ้นมาอย่างอดรนทนไม่ไหว “ดื่มยาก่อนแล้วจะพูดก็ค่อยพูด ยาเย็นหมดแล้ว”

ถ้าเธอดื่มยาเสียแล้วจะมีใครฟังคำพูดของเธออีก

เฉินเสียนดึงสติกลับมา ขณะที่กำลังจะดื่มยาอยู่ๆ เธอก็ชะงัก “ข้าอยากเติมน้ำตาลเสียหน่อย เหมยอู่คนดี เจ้าช่วยไปหยิบน้ำตาลให้ข้าสักหน่อยได้หรือไม่”

ขณะที่ฉินหรูเหลียงกำลังจะตอบโต้ หลิ่วเหมยอู่ก็เอ่ยอย่างเข้าอกเข้าใจว่า “ท่านแม่ทัพ แค่เติมน้ำตาลเล็กน้อยไม่ได้ลำบากอะไรนัก เหมยอู่จะไปนำมาให้เอง”

เมื่อเฉินเสียนระบุว่าต้องการให้นางไป นางจึงหันหลังกลับและเดินออกไปอย่างแช่มช้า

เมื่อออกมาอยู่ข้างนอกหลิ่วเหมยอู่ก็เผยธาตุแท้ออกมา ใบหน้าของนางฉายให้เห็นความเกลียดชังอันแรงกล้า

นางจะเกลี้ยกล่อมให้ฉินหรูเหลียงปล่อยไอ้เวรนั่นไว้ได้อย่างไร มีเพียงแต่ต้องทำอย่างนี้เท่านั้น

ตอนนี้เหลือแค่ไปหยิบน้ำตาลเท่านั้น นางอยากจะเห็นเฉินเสียนดื่มยาทำแท้งด้วยตาของตัวเอง ถูกใช้แค่นี้จะเป็นอะไรไป!

คนโง่ก็คือคนโง่วันยังค่ำ ไม่กี่วันที่ผ่านมานางคงทนรับความสะเทือนใจเรื่องงานแต่งของนางกับฉินหรูเหลียงไม่ได้จึงมาก่อเรื่องที่งานแต่ง และตอนนี้ดูเหมือนว่าแม้แต่ยาทำแท้งกับยาบำรุงนางก็ยังแยกไม่ออก สมน้ำหน้าไอ้เวรที่มาผุดมาเกิดอยู่ในท้องนั่น!

หลิ่วเหมยอู่คิดอย่างโหดเหี้ยม เฉินเสียนไม่ควรกลับมา และนางกับไอ้เวรที่อยู่ในท้องนั่นก็ไม่สมควรมีชีวิตอยู่!

ทางที่ดีที่สุดคือนางควรดื่มยาทำแท้งจนตายทั้งกลม แล้วทุกคนก็จะมีความสุข!