“ถ้าข้าไม่ปล่อยล่ะ”

ไม่รู้ว่าหลิ่วเหมยอู่เอาความกล้ามาจากไหน นางฉวยโอกาสตอนที่เฉินเสียนกำลังพูดใช้ขาออกแรงเต็มกำลังเพื่อดิ้นรนให้หลุดจากพันธนาการ

เฉินเสียนคว้าผมยาวๆ ของนางไว้และกระชากนางกลับมา ทำให้ใบหน้าของหลิ่วเหมยอู่ยับย่นและซีดเผือดเพราะความเจ็บปวด

“ท่านแม่ทัพ ช่วยข้า… ท่านแม่ทัพ…”

ดวงตาของหลิ่วเหมยอู่เบิกกว้าง

เฉินเสียนเอื้อมมือไปดึงปิ่นปักผมของหลิ่วเหมยอู่ออกมาและกดมันลงบนใบหน้าของนางอย่างเฉยชา

เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นว่า “ถ้ากล้าขยับอีกละก็ อย่าหาว่าข้าลงมือหนักไปละ ถ้าใบหน้าเล็กๆ นี้เสียโฉมขึ้นมา ไม่รู้ว่าท่านแม่ทัพจะเจ็บปวดใจขนาดไหน”

“ท่านหยุดนะ เฉินเสียน!”

เฉินเสียนชำเลืองมองฉินหรูเหลียงและกล่าวว่า “ท่านไม่รู้หรอกว่าตอนที่นางทำลายใบหน้าของข้าจนเสียโฉม มันไม่ได้น้อยไปกว่าที่ข้าทำเลย ข้าควรจะเอาคืนนางเป็นสองเท่าเสียด้วยซ้ำ”

“ข้าเปล่า… ข้าไม่ได้ทำ…”

เฉินเสียนกล่าวว่า “ตอนนี้พวกท่านกำลังจะคร่าชีวิตลูกของข้า ถึงอย่างไรข้าก็ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว ฉินหรูเหลียง ท่านไม่ต้องการเด็กคนนี้ แต่ข้าต้องการให้กำเนิดเขา ในเมื่อพวกท่านปรารถนาจะให้ข้าตายๆ ไปซะ ข้าก็ต้องลากใครสักคนไปตายกับข้าอย่างช่วยไม่ได้ ถ้าท่านยอมปล่อยข้าไปวันนี้ ข้าก็จะปล่อยนางไป ถ้าวันหน้าท่านยังกล้าคิดจะกำจัดลูกของข้าอีก ข้าจะทำให้ท้องของนางสูญพันธุ์ตามไปด้วย และจะทำให้ท่านไร้ทายาทสืบสกุล!”

ฉินหรูเหลียงหรี่ตา “นี่ท่านกำลังต่อรองกับข้าอยู่หรือ”

เฉินเสียนยิ้มอย่างไร้หัวจิตหัวใจ “งั้นมาลองดูกันว่าผู้หญิงที่อยู่ในมือของข้าตอนนี้พอจะใช้เป็นข้อต่อรองได้ไหม ข้าไม่ขออะไรมาก ตั้งแต่นี้ไปพวกท่านจะแสดงความรักต่อกันยังไงก็ได้ ข้าจะไม่เข้าไปยุ่ง ท่านกับข้าจะไม่ก้าวก่ายซึ่งกันและกัน แบบนี้เป็นอย่างไร”

หลิ่วเหมยอู่เหมือนดอกสาลี่ที่ต้องหยาดฝน ใครเห็นเป็นต้องรักและสงสาร หลังจากคุมเชิงกันมานาน ในที่สุดฉินหรูเหลียงก็กัดฟันพูดออกไปว่า “ท่านปล่อยนางก่อน”

“ท่านสัญญากับข้าก่อน” เฉินเสียนไม่ยอมถอยแม้แต่ก้าวเดียว

ฉินหรูเหลียงโกรธเป็นอย่างยิ่ง “ตกลง! ข้าสัญญา! ยังไม่ปล่อยอีก!”

หลิ่วเหมยอู่ร้องห่มร้องไห้ เฉินเสียนยิ้มอย่างไม่ใส่ใจและโยนปิ่นปักผมลงพื้นก่อนจะพูดว่า “ครั้งนี้ข้าเชื่อท่าน คำสัญญาของท่านแม่ทัพใหญ่นั้นหนักแน่น ท่านคงจะไม่คืนคำ แต่ในวันข้างหน้าหากท่านผิดคำสัญญา ข้าไม่สัญญาว่าข้าจะทำอะไรอีกหรือเปล่า บางทีข้าอาจจะตอบแทนความเกลียดชังที่ฝังรากลึกคืนให้นางเป็นร้อยเท่าพันทวี ท่านจำไว้ให้ดีก็แล้วกัน”

เฉินเสียนเอ่ยทิ้งท้ายและผลักหลิ่วเหมยอู่ไปหาเขา เท่านี้ก็เรียบร้อย

หลิ่วเหมยอู่อ่อนแอจนทนไม่ไหว ยังไม่ทันที่ฉินหรูเหลียงจะประคองนางเอาไว้ นางก็ล้มลงไปนั่งกองอยู่กับพื้นและร้องไห้อย่างเศร้าโศก

ฉินหรูเหลียงหัวใจแตกสลาย เขารีบเข้าไปคว้านางเข้ามาไว้ในอ้อมกอดและหันไปมองเฉินเสียนอีกครั้งด้วยแววตาที่ดูราวกับสัตว์ร้ายที่หลุดมาจากกรง

ฉินหรูเหลียงฟาดมือลงบนโต๊ะ

ทันใดนั้นเศษไม้ก็ลอยขึ้น โต๊ะตัวนั้นถูกพังลงต่อหน้าต่อตาของเฉินเสียน

ทว่าเฉินเสียนกลับไม่กะพริบตาเลยแม้แต่นิดเดียว

เธอยืดหลังตรงโดยมีเส้นผมสีดำยาวระอยู่บนบ่า ท่าทีดูหยิ่งยโส เธอเกิดมาพร้อมกับความสูงส่งในฐานะขององค์หญิงและยังดูสูงส่งเสมอ แม้ว่าใบหน้าจะเสียโฉมหรืออยู่ในคราบของสามัญชนก็ตาม

ฉินหรูเหลียงกุมมือหลิ่วเหมยอู่ไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ในขณะที่ฝ่ามือใหญ่อีกข้างคว้าเสื้อคลุมของเฉินเสียนไว้ราวกับกำลังกำลูกไก่ไว้ในมือ ถ้าจะลากนางลงมาเขาก็ทำได้อย่างง่ายดาย

เฉินเสียนสบตาฉินหรูเหลียงด้วยกิริยาที่ไม่ได้ด้อยไปกว่าเขาเลยแม้แต่น้อย

ลมหายใจที่เย็นเยียบของเขาปะทะเข้ากับใบหน้าของเธอ เขามองเธอด้วยสายตาที่อึมครึมอยู่ชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า “จำเอาไว้นะ เฉินเสียน”

เฉินเสียนยิ้มน้อยๆ “ท่านแม่ทัพ ความจำของข้าดีมาก ข้ายินดีให้ท่านกลับมาชำระบัญชีเก่าได้ทุกเมื่อ”