แต่ยาสองตัวนี้มันกลับมีคุณสมบัติทำให้ขับเลือดน่ะสิ หูจี้ก็มีฤทธิ์ร้อน อย่าว่าแค่หนึ่งเดือนเลย แค่เพียงใช้ยาตัวนี้ไปครึ่งเดือน ก็สามารถเสี่ยงต่อการแท้งได้แล้ว

แม่บ้านจ้าวเห็นปฏิกิริยาของเฉินเสียน ก็รู้ทันทีว่าหูจี้และถ่อยิ้งไม่ดีต่อร่างกายนางแน่

แม่บ้านจ้าวนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า: “คราวหน้าถ้าไปเตรียมยา บ่าวจะไม่เตรียมยาสองตัวนี้ให้แล้วเพคะ”

เฉินเสียนกล่าวอย่างใจเย็น: “มิจำเป็นหรอก ยาน่ะเจ้าก็เตรียมตามสูตรเลย เพื่อไม่ให้คนอื่นสงสัย ตั้งแต่พรุ่งนี้เจ้าไปย้ายหม้อต้มยามาไว้เรือนข้า รอให้ข้าแยกยาสองตัวนั้นออกก่อน เจ้าค่อยต้มยา

“เพคะ”

วันต่อมานางจ้าวก็ส่งยาไปมาท่ามกลางอากาศหนาวเย็น ยาก็เย็นไปบ้างแล้ว นางย้ายหม้อต้มยามาและต้มยาใกล้ๆเรือน

เฉินเสียนแยกหูจี้และถ่อยิ้งไว้ก่อนแล้ว หากทิ้งก็เสียดาย เลยบดแล้วเก็บไว้ ไม่แน่ว่าอาจได้ใช้งานในอนาคต

แต่แค่คิดไม่ถึงว่าอนาคตที่ว่านี้ จะมาได้ไวเช่นนี้

ร่างกายเฉินเสียนั้นบอบบาง ไม่นานนักก็มีอาการแพ้ท้องขึ้นมา และกินอะไรไม่ลงเลยทั้งวัน

สถานการณ์ตอนนี้ของเธอ จำเป็นต้องบำรุงจริงๆ

เฉินเสียนนึกถึงส่วนผสมของยาชูกำลังที่เหลียนชิงโจวส่งมาให้ ไม่กินก็ทิ้ง นางเลยให้แม่บ้านจ้าวไปหยิบยานี้มา

แต่แม่บ้านจ้าวกลับมาด้วยมือเปล่าพร้อมกับความโกรธ

เฉินเสียนถามนาง “เป็นอะไรงั้นรึ?”

แม่บ้านจ้าวตอบ: “ของที่คุณชายเหลียนส่งมาให้ ทหารที่เฝ้าคลังเก็บของได้เฝ้าไว้อย่างแน่นหนาเพคะ ไม่ยอมแบ่งให้องค์หญิงแม้แต่น้อย บอกว่าร่างกายองค์หญิงอ่อนแอ ไม่เหมาะที่จะทานยาบำรุงพวกนั้นเพคะ ให้เก็บไว้ให้นายหญิงน้อยใช้ดีกว่าเพคะ”

เฉินเสียนหน้านิ่ง: “เจ้าได้ถามหรือเปล่าว่าเขารู้วิธีเขียนคำว่า‘น่าไม่อาย’ คำนี้หรือไม่?

“บ่าวมิได้ถามเพคะ” แม่บ้านจ้าวไม่ได้ยิ้มและกล่าวต่ออย่างจริงจังว่า: “เมื่อครู่ตอนบ่าวเดินผ่านห้องครัวไป บ่าวเห็นเซียงซั่นกำลังส่งรังนกเลือดที่ทำเสร็จแล้วไปให้นายหญิงน้อยเเพคะ”

เซียงซั่นเป็นสาวใช้ของหลิ่วเหมยอู่ เฉินเสียนจำได้อย่างดี ตอนนั้นก็เป็นนางที่ใช้ปิ่นปักผมกรีดหน้านางมิใช่รึ?

หลังจากนั้นสีหน้าของเฉินเสียนก็ผ่อนคลายลง และนอนรับแดดบนเก้าอี้

พระอาทิตย์ส่องบนตัวเธอ ช่างอบอุ่นเหลือเกิน

เฉินเสียนพักสายตาและกล่าวอย่างเบาๆว่า: “ที่ว่าข้าร่างกายอ่อนแอไม่สามารถบำรุงได้นั้น ใครเป็นคนพูดกัน?”

แม่บ้านจ้าวยืนคิดอยู่ข้างๆ และตอบ: “คนในคลังบอกว่าท่านแม่ทัพเป็นคนพูดเพคะ”

เฉินเสียนยกริมฝีปากขึ้นแล้วถามต่อว่า: “พักนี้ท่านแม่ทัพอยู่ที่เรือนหรือไม่?”

“อยู่เพคะ”

“ถ้าเช่นนั้น เรื่องที่เจ้าไปคลังคงถึงหูแม่ทัพแล้วล่ะ ข้าว่าอีกประเดี๋ยวท่านแม่ทัพคงจะเรียกให้หมอมาตรวจอาการข้า”

จริงด้วย เพิ่งพูดไป ด้านนอกก็มีเสียงฝีเท้าดังออกมา

สิ่งที่เหลียนชิงโจวส่งมานั้นล้ำค่ามาก แม้แต่ในจวนแม่ทัพก็เห็นได้น้อย คาดว่าเหลียนชิงโจวก็คงจะพยายามไม่น้อยเช่นกัน

แต่ที่หลิ่วเหมยอู่ต้องดื่มรังนกเลือดทุกๆสองวันนั้น ช่างเป็นเรื่องฟุ่มเฟือยเสียจริง

เหตุผลที่แม่บ้านจ้าวรู้ว่ารังนกที่หลิ่วเหมยอู่ดื่มป็นรังนกที่ดีที่สุดนั้นก็เพราะตอนที่นายหญิงคนเก่ายังอยู่ ทางพระราชวังมักมอบให้บ่อยๆ เพราะเช่นนี้แม่บ้านจ้าวก็ได้เห็นเป็นบุญตาบ้าง

ได้ยินแม่บ้านจ้าวพูดแล้ว ตั้งแต่ที่หลิ่วเหมยอู่ได้ดื่มยาบำรุงไป สีหน้าก็ดีขึ้น แถมยังดูดีขึ้นอีกด้วย มิน่าฉินหรูเหลียงถึงได้อยากให้ทุกสิ่งที่ดีที่สุดแก่เธอ

ของที่เหลียนชิงโจวส่งมาให้เธอ กลับตกอยู่ในมือของคนอื่น คนอื่นยังจะใช้เหตุผลที่ฟังดูดีมากลั่นแกล้งเธอ นี่มันช่างใจร้ายเหลือเกิน

คนที่มานั้นก็เป็นเซียงซั่นคนของหลิ่วเหมยอู่จริงๆ