พูดจบ นางก็พาหมอเดินจากไปพร้อมกัน

แม้แต่แม่บ้านจ้าวที่อายุมากกว่าเซียงซั่นมาก ก็ยังอดไม่ได้ที่จะโกรธ

นายใครนายมัน ถึงแม้แต่ก่อนแม่บ้านจ้าวจะไม่ใช่คนรอบตัวเฉินเสียน แต่ทั้งหมดนี้ก็เพื่อลูกในท้องของเฉินเสียนทั้งนั้น

ท่านแม่ทัพไม่อยากได้เด็กคนนี้ ไม่ว่าอย่างไรนางก็ต้องรักษาเด็กคนนี้ไว้ให้ได้

หลังจากที่เซียงซั่นพาท่านหมอกลับไปแล้วนั้น เฉินเสียนก็หลับตาลงรับแดดต่อ แสงอันนุ่มนวลส่องไปยังร่างกายของเธอ ทำให้ทั้งตัวเธอเต็มไปด้วยแสงสีทองอร่าม

สายลมพัดผ่านปอยผมข้างหูเธอ สีผมของเธอกลายเป็นสีทอง ใบหน้าอันขาวใสของเธอ หากไม่ใช่เพราะรอยแผลเป็นอันน่ากลัวนั้น เธอก็ถือเป็นสาวงามคนหนึ่งเลยทีเดียว

แม่บ้านจ้าวคิดว่า หากองค์หญิงไม่เสียโฉม ด้วยนิสัยเช่นนี้ของนาง คงจะได้รับความรักจากท่านแม่ทัพมากกว่าแน่นอน

หากต้องโทษก็ต้องโทษแต่ก่อนที่องค์หญิงโง่เขลาไปหน่อย และยังยึดติดกับท่านแม่ทัพมากเกินไปด้วย

เฮ้อ เรื่องในอดีตไม่พูดถึงดีกว่า

เฉินเสียนได้ยินเสียงถอนหายใจของแม่บ้านจ้าว เลยยกมุมปากขึ้นพร้อมกับกล่าวว่า: “ในเมื่อเป็นของของข้า ถึงแม้จะให้สุนัขคาบไปก็ตาม แล้วใครสั่งให้นางอ้าปากมารับเมื่อไหร่กัน?”

อยากจะแก้แค้นนาง ยังต้องกลัวไม่มีวิธีอีกงั้นรึ?

หลิ่วเหมยอู่กินเข้าไปอย่างไร เฉินเสียนก็จะให้นางคายออกมาอย่างนั้น

จวนแม่ทัพใหญ่โตจนเฉินเสียนไม่พบเห็นฉินหรูเหลียงเลยแทบทั้งวัน

ในตอนที่ฉินหรูเหลียงอยู่ ก็ใช้เวลาส่วนใหญ่กับหลิ่วเหมยอู่ทั้งนั้น

เฉินเสียนมิได้เข้าไปรบกวนเวลาพรอดรักของทั้งสอง ฉินหรูเหลียงก็ต้องปล่อยให้นางเดินเล่นในจวนได้อย่างอิสระ

เฉินเสียนก็จำเป็นต้องออกจากเรือนไปสูดอากาศบ้างเช่นกัน

อากาศเริ่มอบอุ่นขึ้นมาบ้างแล้ว ในฤดูใบไม้ผลิที่หลังสวนดอกไม้เต็มไปด้วยดอกไม้และพุ่มหญ้า

สีของฤดูใบไม้ผลิในสวน แทบจะปิดไม่อยู่

วันนี้ เฉินเสียนตัดสินใจจะไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้

เธอสวมเสื้อคลุมยาวสีครีม ปักด้วยลายกิ่งไม้พันกันตรงปลายเสื้อ ปกคอตั้งสูง และติดกระดุมสองเม็ดอันสวยงามบนคอเธอ เผยให้เห็นถึงเรือนร่างอันสูงเพรียว

เรือนร่างของเฉินเสียนดูผอมบาง ในตอนนี้ท้องของเธอยังไม่ปรากฏให้เห็นชัดนัก

เสื้อตัวนี้ทั้งๆที่เป็นเสื้อตัวเก่า แต่เมื่อสวมอยู่บนตัวนางก็มีกลิ่นอายของความโบราณและความอบอุ่นออกมา มีความสวยงามแบบธรรมชาติแผ่ออกมาจากตัวนางด้วย

หากไม่ใช่ว่านางเสียโฉมล่ะก็

แผลบนใบหน้าเธอหายหมดแล้ว เหลือเพียงรอยแผลเป็นสีชมพูจากผิวที่ประสานกันใหม่ ซึ่งเห็นได้อย่างชัดเจน

ในช่วงที่ตั้งครรภ์อยู่นั้น เฉินเสียนรู้ดีว่าไม่ควรใช้แป้ง และเธอเองก็ไม่ได้ชอบเรื่องพวกนี้เช่นกัน

เข้าออกในจวนแม่ทัพ หากสามารถใช้ใบหน้าใบนี้ต่อกรกับฉินหรูเหลียงและหลิ่วเหมยอู่ได้ ก็มิใช่เรื่องเสียหาย

ตอนนี้ สองคนนั้นพยายามไม่เจอหน้าเธอ แม้แต่ตอนรับอาหารก็เป็นคนละเวลา

ก่อนออกไป เธอได้เปิดกล่องเครื่องสำอาง แต่ในกล่องมิใช่แป้งสีชาดที่สวยงามหรือเครื่องประดับใดๆ แต่เป็นผงหูจี้ที่บดไว้เมื่อไม่นานมานี้

แม่บ้านจ้าวเห็นนางนั่งลงอยู่ข้างๆโต๊ะเครื่องแป้งอย่างเกียจคร้าน และใช้เล็บนิ้วก้อยควักเอาผงแป้งออกมาเล็กน้อย

ได้ยินว่าหลิ่วเหมยอู่ชอบดีดกู่เจิงและเพลิดเพลินกับฤดูใบไม้ผลิที่ข้างสระน้ำ

ช่วงที่เฉินเสียนไปนั้นยังเช้าอยู่ ยังไม่เห็นหลิ่วเหมยอู่มา

เธอนั่งลงในศาลา ฝั่งบริเวณสระน้ำเป็นสวนดอกซิ่งผืนหนึ่ง ในช่วงนี้ดอกซิ่งกำลังเบ่งบานอย่างอุดมสมบูรณ์และขาวสะอาด

เป็นพุ่มๆเหมือนดั่งหิมะที่ตกลงมา

บรรยากาศที่นี่ดีจริงๆ เพียงแค่ได้นั่งในศาลาและรับลมฤดูใบไม้ผลิ พร้อมกับชมดอกซิ่งที่กำลังโปรยปรายเหมือนดั่งสายฝน ก็เป็นสิ่งที่น่ายินดีเช่นกัน

เฉินเสียนไม่ได้นั่งนานนัก ก็เห็นเรือนร่างที่สง่างามกำลังเดินออกมาจากสวนดอกซิ่ง

ซึ่งเป็นหลิ่วเหมยอู่นั่นเอง