อวี้เยี่ยนหมุนตัวจะไปเรียกแม่บ้านจ้าว

แต่แล้วก็ถูกเฉินเสียนหิ้วคอเสื้อจากด้านหลัง เฉินเสียนจับท้ายทอยของอวี้เยี่ยนไว้ ถอนลมหายใจพร้อมกับพูดขึ้นว่า : “หากเจ้ากล้าเรียกแม่นมจ้าว แล้วทำให้ข้าออกจากจวนไม่ได้ล่ะก็ ข้าก็จะลงโทษให้เจ้าอดอาหารแทน”

อวี้เยี่ยนจวนจะร้องไห้แล้ว : “แต่องค์หญิงเพคะ องค์หญิงยังทรงพระครรภ์อยู่นะเพคะ……”

“มีครรภ์แล้วออกไปเที่ยวข้างนอกไม่ได้เลยหรือ เก็บตัวอยู่แต่ในเรือนจะทำให้จิตตกเอาได้”

“หากเบื่อสวนสระวสันตฤดูแล้ว หม่อมฉันจะพาไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้นะเพคะ”

“ในสวนดอกไม้มีอะไรให้น่าดู ตรงนั้นปลูกต้นไม้ไว้กี่ต้นข้ารู้หมดแล้ว น่าเบื่อ ไม่น่าสนใจเลยสักนิด! พูดให้มันน้อยๆ หน่อย ในระหว่างที่แม่นมจ้าวยังไม่ทันได้สังเกต ก็รีบไปเอาหนังสือมาซะ แล้วเราก็รีบออกไปกัน”

บรรยากาศหลังฝนตก อากาศสดชื่นที่สุด

ทั้งนายทั้งบ่าวพากันแอบออกจากสวนสระวสันตฤดู ไปจนถึงหน้าเรือน เฉินเสียนสั่งให้พ่อบ้านเตรียมเกี้ยว

พ่อบ้านที่กำลังใจลำบากใจ : “องค์หญิงต้องการจะออกจากจวน ให้กระหม่อมไปเรียนท่านแม่ทัพก่อนดีหรือไม่ขอรับ……”

เฉินเสียนพูดขึ้นว่า : “ข้าจะไปไหนยังต้องรายงานกับเขาด้วยหรือ? เจ้าแค่ไปเตรียมเกี้ยวมาก็เท่านั้น”

พ่อบ้านก็ยังไม่วางใจ ไม่ใช่แค่ผู้ใหญ่คนเดียว ไหนจะเด็กในท้องนั่นอีก ระหว่างที่กำลังเรียกคนไปเตรียมเกี้ยวนั้น ก็สั่งให้บ่าวคนอื่นไปรายงานเรื่องนี้กับฉินหรูเหลียง

ฉินหรูเหลียงไม่ได้สนใจอะไรกับเรื่องนี้ เพียงแค่พูดขึ้นว่า : “นางอยากไปไหนก็ให้นางไปเถอะ ไม่ต้องห้ามนาง”

ผู้หญิงที่ไม่รู้จักความเป็นความตาย นางอยากจะแบกท้องโตๆ ออกไปเที่ยวเตร็ดเตร่อยู่ข้างนอก หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา ก็โทษเขาไม่ได้นะ

เกี่ยวอะไรกับเขา? เฉินเสียนไม่อยู่ในจวน เขายังจะรู้สึกสงบสุขมากกว่า

เจ้านายพูดมาแบบนี้แล้ว พ่อบ้านจะรั้งต่อไปได้ยังไง ทำได้เพียงแค่พยายามบุที่นั่งเกี้ยวให้นุ่มขึ้น จากนั้นก็เรียกคนฝีมือดีหน่อยมาสองสามคนคอยตามไปอารักขา

เมื่อแม่บ้านตามมาถึง เฉินเสียนก็ได้นั่งเกี้ยวออกจากจวนไปไกลแล้ว

เมื่อถึงถนนใหญ่ ก็ได้ยินเสียงวุ่นวายตามท้องถนน เฉินเสียนเปิดม่านหน้าต่างดูข้างนอก ก็เห็นกับฉากที่คึกคักและดูมีชีวิตชีวา รู้สึกอารมณ์ก็ดีขึ้นมาทันตาเห็น

อวี้เยี่ยนที่กำลังวิตกกังวลมากในตอนแรก แต่เมื่อเห็นถนนที่กว้างขวาง ขายของเต็มสองข้างทาง ออกมาเดินเล่นเปิดหูเปิดตาเสียหน่อยก็ไม่เลวเหมือนกัน

เหลียนชิงโจวคาดไม่ถึงว่า เฉินเสียนจะมาหาเขาถึงบ้านด้วยตัวนางเอง

เฉินเสียนลงจากเกี้ยวแล้วก็ยิ้มพร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ข้ามาทั้งกลางวันแสกๆ รบกวนเจ้าแล้ว?”

เหลียนชิงโจวรีบหันมายิ้ม : “องค์หญิงล้อเล่นแล้ว องค์หญิงมาถึงที่นี่ด้วยพระองค์เอง กระหม่อมรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งแล้ว เพียงแต่ว่าองค์หญิงไปไหนมาไหนไม่ค่อยสะดวก หากมีเรื่องด่วน สั่งคนมาแจ้งให้กระหม่อมทราบ แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว”

เขาไม่กล้าชะล่าใจเลยแม้แต่น้อย ตั้งแต่เธอเดินเข้าประตูมา เขาก็คอยระวังนู่นระวังนี่ให้เธอตลอด

เฉินเสียนหรี่ตาลงพร้อมกับพูดขึ้นว่า : “จิ้งจอกเหลียน เจ้าระวังเด็กน้อยในท้องข้าขนาดนี้ หากเทียบกับฉินหรูเหลียงแล้ว เจ้าเหมือนพ่อแท้ๆ ของเขามากกว่า”

เหลียนชิงโจวอึ้งไปชั่วครู่ เขากระแอมพร้อมกับพูดขึ้นว่า : “องค์หญิงเย้าข้าเล่นอีกแล้ว กระหม่อมมิบังอาจ กระหม่อมเพียงแค่เป็นห่วงองค์หญิงอย่างบริสุทธิ์ใจก็เท่านั้น”

“บริสุทธิ์ใจไม่โอ้อวด” เฉินเสียนหัวเราะพร้อมกับพูดขึ้นว่า : “เจ้าว่าเป็นไปได้หรือไม่ ว่าเด็กคนนี้อาจจะไม่ใช่ลูกของฉินหรูเหลียง?”

เหลียนชิงโจวตอบกลับอย่างจริงจัง : “เรื่องนี้……หากแม้แต่องค์หญิงเองก็ไม่รู้ งั้นกระหม่อมก็ยิ่งไม่รู้เข้าไปใหญ่ คำพูดเมื่อครู่นี้ที่พูดกับกระหม่อม หากผู้อื่นได้ยินเข้าจะเป็นภัยแก่เด็กในท้องได้”

เฉินเสียนหัวเราะพร้อมกับกะพริบตาให้เขา : “อย่าตื่นตูมไป ข้าเพียงแค่หยอกเจ้าเท่านั้น”

เหลียนชิงโจวยิ้มเจื่อน แอบถอนหายใจเบาๆ

เมื่อเข้าไปนั่งในสวนแล้ว อวี้เยี่ยนก็ยืนหนังสือให้กับเหลียนชิงโจว เหลียนชิงโจวก็ให้พ่อบ้านส่งมอบหีบใบเล็กที่มีกลอนล็อกอยู่ให้กับเฉินเสียน

เฉินเสียนเปิดออกมาดู ข้างในเป็นตั๋วเงิน

“นี่คือรายได้จากการขายหนังสือคนทรามขององค์หญิง จำนวนการขายยังเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง วันข้างหน้ากระหม่อมจะทำบัญชีให้องค์หญิงทุกๆ เดือน เดือนละหนึ่งครั้ง”

“นี่มันเท่าไหร่กัน?”

“ตั๋วเงินหนึ่งพันสองร้อยตำลึง”

เฉินเสียนหันไปมองอวี้เยี่ยน เพราะเธอไม่รู้ค่าราคาสกุลเงินเลย

อวี้เยี่ยนดวงตาประกายแวววาว พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “สามารถซื้อจวนขนาดเท่ากับที่ท่านแม่ทัพพักอยู่ได้เพคะ”

หนึ่งพันสองร้อยตำลึงสามารถซื้อคฤหาสน์ได้ ดูๆ แล้วใช้ชีวิตในสมัยโบราณง่ายกว่าตั้งเยอะ ราคาบ้านถูก และราคาปรับขึ้นไม่ถึงไหน

เฉินเสียนหันไปมองเหลียนชิงโจว พร้อมกับถามขึ้นว่า : “เจ้าหักค่าลงทุนและผลกำไรของเจ้าเองแล้วหรือยัง?”

เหลียนชิงโจวยิ้มพร้อมกับพยักหน้าเบาๆ : “หักแล้วเป็นแน่แท้ กระหม่อมเป็นพ่อค้า ผลกำไรย่อมต้องมาเป็นอันดับแรก”

“นี่ถึงจะเรียกว่าคนจริง หากเข้ามาช่วยข้าอย่างไม่มีเงื่อนไข ข้าจะสงสัยเจ้าได้ ว่าเจ้ามีจุดประสงค์อื่นแอบแฝง”

เหลียนชิงโจวขยับแขนเสื้อ พร้อมกับพูดขึ้นปนหัวหัวเราะ : “มันเป็นลูกไม้ที่ขาดมิได้ หนังสือคนทรามที่องค์หญิงเขียนขึ้น เป็นกระแสที่นิยมอย่างมากในตอนนี้ สาวใช้น้อยใหญ่ต่างพากันแย่งกันซื้อ ว่ากันว่าเป็นหนังสือที่ขาดไม่ได้สำหรับการต่อสู้ในครอบครัวเลยเชียว”

“แบบนี้ ครั้งหน้าหากมีโอกาสทางธุรกิจใดๆ เจ้าต้องบอกข้าด้วย ลงทุนในส่วนของข้าหนึ่งส่วน” แววตาเฉินเสียนเต็มไปด้วยความกรุ้มกริ่ม ราวกับว่าตรงหน้าของเธอมีเงินทองกองใหญ่สูงเท่าภูเขายังไงอย่างงั้น

เหลียนชิงโจวเมียงมองไปยังเฉินเสียน : “ดูเหมือนองค์หญิงจะชอบเงินเป็นชีวิตจิตใจ”