เฉินเสียนปรายตามองอวี้เยี่ยน“ถ้าจะสับก็ไม่ได้สับมือเจ้าหรอกนะ”

อวี้เยี่ยนเอ่ยอย่างเคร่งเครียดจริงจังว่า“บ่าวก็เพียงแค่ห่วงใยองค์หญิงเพคะ”

“เหอะ หากเขาทำให้ข้ามือพิการ ข้าก็จะตอนให้เขาเป็นขันทีเลยเชียว”

ในตอนที่เข้ามาในจวนแม่ทัพ พ่อบ้านเห็นเฉินเสียนกลับมาที่จวนอย่างปลอดภัย ได้ทอดถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แต่ต่อมาเห็นของที่เธอหอบหิ้วมานั้น ก็ได้เอ่ยถาม

“องค์หญิง นี่คือ…….”

“ของซื้อมาใหม่”

“แต่บ่าวจำได้ว่าฝ่ายบัญชียังไม่ได้จ่ายเงินนะพ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่ต้องรีบ พรุ่งนี้พวกเขาถึงจะมาคิดเงิน”

พ่อบ้านโซเซไปมาด้วยความหวาดหวั่น

วันนี้อากาศร้อนขึ้น ผลของลูกเอพริคอตสีเขียวที่อยู่ริมทะเลสาบเปลี่ยนเป็นสีเหลืองทีละน้อย

ตั้งแต่เช้ายันเย็นอวี้เยี่ยนโบกพัดให้กับเธอตลอดทั้งวันอย่างเลี่ยงไม่ได้

ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ ชุดจีนโบราณที่ปิดมิดชิดของเธอนั้นก็ปิดมิดจนทำให้เธอเป็นผื่นคันขึ้นมา

แม่บ้านจ้าวเอ่ยพูดโน้มน้าว“องค์หญิง อากาศร้อนแล้ว ทารกก็จะรู้สึกร้อนด้วยนะเพคะ เปลี่ยนเป็นกระโปรงที่ทำให้สบายตัวจะไม่ดีกว่านี้หรือเพคะ…….พระองค์ดูนายหญิงน้อยสิเพคะ ผ้าโปร่งบางกระโปรงบาง เผยให้เห็นถึงกระดูกไหปลาร้ากับหน้าอกเป็นที่น่าภาคภูมิอย่างยิ่ง แน่นอนว่าท่านแม่ทัพชอบ ท่าทางที่สวยงาม การก้าวเดินราวกับผีเสื้อบินฉวัดเฉวียนนั่น”

ชุดต้าฉู่มีค่อนข้างหลากหลาย ไม่เพียงรูปแบบเหมือนหลิ่วเหมยอู่นั่นที่เปิดเผยหน้าอก

เฉินเสียนจึงได้เปลี่ยนเป็นชุดจีนโบราณแขนสั้น

วันนี้เธอนึกขึ้นได้ อยู่ในสวนสระวสันตฤดูก็ไม่ต้องเลี่ยงหลบสิ่งใด เลยถือโอกาสหาชุดที่เปิดเผยหน้าท้องนอนแผ่อยู่บนเก้าอี้ใต้เงาต้นไม้

อวี้เยี่ยนเพียงแค่ไปยกน้ำร้อนแล้วกลับมา มองเห็นหน้าท้องขาวผ่องของเฉินเสียน แล้วสะดุดเท้าล้มลง

อวี้เยี่ยนรีบลุกขึ้นเอ่ย“องค์หญิง รีบวางเสื้อลงเถิดเพคะ กลางวันแสกๆทำอะไรกันเพคะ！”

เฉินเสียนเอ่ยอย่างเหนื่อยหน่ายและเกียจคร้าน“แม่นมจ้าวบอกไม่ใช่หรือว่า ทารกจะร้อน ถ้าหากว่าร้อนจนเซ่อจะทำอย่างไรกัน ข้าให้ลูกของข้าได้รับความเย็นอยู่นะ”

“ทำเช่นนี้จะเป็นหวัดนะเพคะ!”

เฉินเสียนลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วนั่งเอียงศีรษะมองอวี้เยี่ยน ขมวดคิ้วเอ่ย“ข้ามีความสุข อวี้เยี่ยนเจ้าเข้าไปหยิบเครื่องเขียนกับหมึกมา วันนี้ข้าจะสอนเจ้าว่าอะไรคือแฟชั่นสมัยนิยม”

อวี้เยี่ยนไม่เห็นด้วยที่เฉินเสียนเปิดเผยหน้าท้อง แต่จนปัญญามองราศีที่อยู่บนหน้าเธอ ราวกับว่าบนตัวของเธอมีสิ่งที่ตัวเองสามารถเรียนรู้ได้ไม่จบสิ้น

องค์หญิงมั่นใจในตัวเองมาก มั่นใจในตัวเองถึงขั้นเธอพูดอะไรอวี้เยี่ยนก็อดไม่ได้ที่จะเชื่อ

อวี้เยี่ยนเข้าไปหยิบเครื่องเขียนและหมึก และเคลื่อนย้ายกระจกทองแดงออกมาตามคำสั่งของเฉินเสียน

เฉินเสียนเทียบตัวเองกับกระจกทองแดง หยิบพู่กันจุ่มลงในหมึกแล้วก็วาดบนท้องของตัวเอง

ท้องนี้กลมอิ่มเอิบแล้ว อวี้เยี่ยนยังไม่ทันได้ห้าม ก็เห็นเฉินเสียนวาดดวงตาสองคู่บนหน้าท้องแล้ว

หลังจากนั้นเธอก็วาดใบหน้าที่มีรอยยิ้มอีก

อวี้เยี่ยนเบิกตากว้าง “น่ารักมากเลยเพคะ ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าทำไมสมองถึงปรากฏคำนี้ออกมา แต่ก็รู้สึกว่าน่ารักมากเพคะ………”

เฉินเสียนวางพู่กันลง รอจนลมพัดแห้งแล้วจึงลุกขึ้น เอ่ยอย่างสำราญใจว่า“มาเต้นระบำหน้าท้องก่อน เวลานี้ควรที่จะมีเสียงปรบมือนะ”

อวี้เยี่ยนเอาคำว่าจารีตขนบธรรมเนียมประเพณีไว้เบื้องหลัง ดวงตาทั้งสองข้างเปล่งประกาย ปรบมือไม่หยุด

ฉินหรูเหลียงได้ฟังพ่อบ้านพูดว่า ช่วงนี้เฉินเสียนล้างผลาญทรัพย์สินของครอบครัวมาก

ครั้งก่อนเหล่าเถ้าแก่มาคิดเงิน จ่ายเงินไปไม่น้อยเลย เขารู้สึกว่าจำเป็นต้องคุยกับเฉินเสียนบ้างแล้ว

เฉินเสียนตัวคนเดียวมีความสุข แต่ฉินหรูเหลียงมีผู้คนจำนวนมากที่ต้องดูแล ทนไม่ได้ที่เธอจะล้างผลาญเช่นนี้

ฉินหรูเหลียงคิดแล้วโมโห ผู้หญิงคนนี้เมื่อไหร่จะพักบ้างนะ！

เดิมนึกว่าปล่อยเธอออกไปนอกจวนแม่ทัพ ยิ่งจะทำให้เธอไม่มีเวลาไปหาเรื่องรบกวนเหมยอู่ คาดไม่ถึงว่าเพิ่งจะจัดการเรื่องเก่าได้ ปัญหาใหม่ก็ทยอยมาไม่ขาดสาย

ฉินหรูเหลียงหน้าดำคร่ำเครียด ใบหน้าหล่อเหลาอึมครึม ร่างใหญ่บึกบึนเดินอยู่ใต้แสงแดดจ้า

อารมณ์โทสะภายในใจร้อนดั่งอากาศในฤดูร้อน ที่ค่อยๆเพิ่มระดับขึ้น

เดินมาถึงด้านนอกสวนสระวสันตฤดูอย่างคาดไม่ถึง กั้นไว้ด้วยกำแพงเรือน ทันใดนั้นก็มีเสียงทำนองสูงต่ำดังลอดเข้ามาในโสตประสาทของเขา

นั่นเป็นเฉินเสียนที่กำลังครวญเพลงแว่วเบา

เสียงของเธอสดใสละเอียดอ่อน ขับร้องได้ดีไร้ที่ติ เสียงใสดั่งแก้ว ไพเราะราวกับพระอาทิตย์ส่องระยิบระยับผ่านหยดน้ำพุ แทรกซึมเข้าถึงหัวใจ

ฉินหรูเหลียงชะงักฝีเท้า เดินมาถึงข้างประตูเรือน มองเข้าไปด้านใน แล้วชะงักงัน

ด้านในเรือนเป็นผู้หญิงที่หน้าท้องกลมอิ่มเอิบ บนหน้าท้องวาดรูปใบหน้ายิ้มตลกชวนขบขัน พร้อมกับเฉินเสียนที่กำลังเต้นด้วยท่าทางที่หลากหลาย สดใสมาก

เส้นผมดำขลับที่ม้วนขึ้นหลวมๆ บางส่วนระอยู่บนไหล่ของเธอ เธอเป็นตัวของตัวเองและมีกลิ่นอายของความสุขสบายใจคละคลุ้งอยู่โดยรอบ

ฉินหรูเหลียงยืนอยู่ข้างประตู มองอยู่พักหนึ่งกำลังจะยกเท้าก้าวเข้าไป

มองเห็นเฉินเสียนที่มีรอยยิ้มหัวเราะจนหางคิ้วยกขึ้นด้านบน ริมฝีปากบางยกขึ้น และรอยแผลเป็นบนใบหน้าของเธอกลับถูกแววตาสุกใสเป็นประกายทำให้จืดจางลง

เฉินเสียนคล้ายกับสัมผัสได้ว่าตรงประตูเรือนมีเงาของคน จึงเหลือบมอง

ฉินหรูเหลียงหลบไปด้านข้างอย่างว่องไว ไม่สามารถที่จะทำให้เฉินเสียนเห็นเขาได้

แต่ตัวเขาเองได้สติกลับรู้สึกเสียใจ สุดท้ายก็ไม่ได้เข้าไปในสวนสระวสันตฤดู และหมุนตัวเดินกลับไป

เฉินเสียนเล่นกับหน้าท้องของตัวเองเช่นนี้ เป็นหญิงตั้งครรภ์คนแรกของต้าฉู่ที่ทำอย่างแน่นอน

หญิงคนอื่นช่วงที่ตั้งครรภ์อยู่ต้องระมัดระวังเพิ่มมากขึ้น แค่เธอที่ว่างไม่ได้ ไม่กลัวที่จะเอวเคล็ดหรืออย่างไรกัน!

ผู้หญิงคนนี้！กลางวันแสกๆเผยให้เห็นหน้าท้อง เสื่อมเสียต่อขนบธรรมเนียมประเพณีเสียจริงเลย！