มีบางเวลาที่เฉินเสียนพามันออกไปเดินเล่นนอกเรือน ฉินหรูเหลียงมองดูอยู่ไกลๆ และเป็นธรรมดาที่เขาก็รู้จักมันเช่นกัน

และก็มีบางเวลา ที่แมวออกมาเล่นข้างนอกสวนสระวสันตฤดูเพียงลำพัง แต่พอถึงเวลาก็กลับเข้าไป

มีครั้งหนึ่งที่ฉินหรูเหลียงบังเอิญเจอมัน เขาไม่ชอบเจ้าแมวน้อยตัวนี้ เป็นธรรมดาที่เจ้าแมวน้อยตัวนี้ก็ไม่ชอบเขาเช่นกัน

เจ้าแมวน้อยกับคนทะเลาะกันไม่ยอมแยก

หลังจากนั้นเจอกันบ่อยครั้งขึ้น ฉินหรูเหลียงมีการเตรียมตัวนำปลามาด้วย ทิ้งจากด้านบนลงต่อหน้าเจ้าแมวน้อย

เจ้าแมวน้อยเข้าไปดมใกล้ๆ หลังจากนั้นก็เตรียมจะเดินออกไปด้วยความเฉยชา

ฉินหรูเหลียงหรี่ตามอง เอ่ยว่า“ที่แท้เจ้าของเป็นเช่นไรก็มีสัตว์เลี้ยงที่ไม่เห็นคนในสายตาเช่นนั้น แม้แต่ปลาที่ข้าให้เจ้ากิน เจ้าก็กล้าที่จะไม่กินมัน? หยุดเดี๋ยวนี้！”

เวลาที่หลิ่วเหมยอู่รู้สึกร้อน นอกจากไปนั่งริมทะเลสาบแล้ว ส่วนใหญ่ก็อยู่ในเรือนดอกพุดตาน

นางได้ยินสาวใช้เซียงหลิงพูดว่าช่วงนี้ฉินหรูเหลียงมักจะชอบไปที่สวนดอกไม้

หลิ่วเหมยอู่ก็ได้เอ่ยถาม“ท่านแม่ทัพไปทำอันใดที่สวนดอกไม้?”

เซียงหลิงเอ่ยว่า“เหมือนกับว่าไปเล่นกับแมวตัวนั้นนะเจ้าคะนายหญิง”

“แมวมาจากที่ใดกันเล่า?”

เซียงหลิงเงียบแล้วเอ่ย “องค์หญิงเลี้ยงเจ้าค่ะ ”

หลิ่วเหมยอู่สีหน้าอึมครึมลง

นางนึกว่านางกับเฉินเสียนจะสามารถอยู่ด้วยกันอย่างสงบไม่ทะเลาะเบาะแว้งซึ่งกันและกันต่อไป คาดไม่ถึงว่าเฉินเสียนไม่ปรากฏตัว แมวของเฉินเสียนก็มาปรากฎตัว！

นี่หมายความว่าอย่างไร? วางแผนใช้แมวตัวนั้นมาดึงดูดเรียกร้องความสนใจจากท่านแม่ทัพหรือ?

ท่านแม่ทัพไม่มีทางที่จะถูกหญิงชั่วนั่นล่อลวงไป！

หลิ่วเหมยอู่ส่ายพัดไปมา ลุกขึ้นอย่างอ้อยอิ่ง และเอ่ยว่า“ไป ไปที่สวนดอกไม้กันเถอะ”

วันนี้แมวมีความผิดปกติ ออกไปเล่นแล้วเป็นเวลานาน ถึงเวลาก็ยังไม่กลับมา

ตามปกติแล้วเวลานี้มันควรจะกลับมาตั้งนานแล้ว

ไม่ได้แล้ว เฉินเสียนกับอวี้เยี่ยนจำใจต้องออกไปตามหาที่สวนดอกไม้

แต่หารอบสวนดอกไม้แล้ว ก็ไม่พบเห็นร่องรอยของมัน

ต่อมาจึงไปตามหาที่สวนแอพริคอต ได้ยินเสียงหัวเราะอย่างอบอุ่นดังมาอย่างไม่ชัดเจน เฉินเสียนพาอวี้เยี่ยนเดินไปตามเสียงนั้น

เห็นหลิ่วเหมยอู่กำลังนั่งรับความเย็นอยู่ในศาลา วันนี้นางสวมใส่กระโปรงยาวสีแดง ผิวขาวผ่อง หน้าตาอิ่มเอิบ รอยยิ้มแฝงไปด้วยความสุขปนเศร้าดึงดูดจิตใจคนได้

เซียงหลิงเฝ้ารอเกาะติดอยู่ด้านนอกศาลา

คนที่อยู่เป็นเพื่อนหลิ่วเหมยอู่ในศาลาก็คือฉินหรูเหลียง

เฉินเสียนหรี่ตามอง ชั่วประเดี๋ยวเดียวก็มองเห็นก้อนขนสีครีมอันหนึ่งหมอบอยู่บนขาของหลิ่วเหมยอู่

นั่นไม่ใช่เจ้าแมวน้อยที่เธอตามหาอย่างยากลำบากหรอกหรือ ยังคิดว่าหายไปแล้วเสียอีก คิดไม่ถึงเลยว่าจะอยู่ที่นี่

ไม่รู้ว่าฉินหรูเหลียงเอาอะไรป้อนเข้าไปในปากของเจ้าแมวน้อย ได้ยินเพียงเสียงแมวร้องเหมียวๆ หยอกล้อจนหลิ่วเหมยอู่หัวเราะออกมาเบาๆ

หลิ่วเหมยอู่เอ่ย“ท่านแม่ทัพ มันน่ารักจริงๆเลยเจ้าค่ะ”

บนใบหน้าของฉินหรูเหลียงมีรอยยิ้มที่อบอุ่น

แต่เสียงร้องของแมวนั้น พอดังเข้ามาในหูของเฉินเสียนกับอวี้เยี่ยน ทว่าเป็นเสียงกล้ำกลืนฝืนทนอย่างไม่สามารถมีอะไรมาเทียบได้

มันตัวเล็กๆหมอบอยู่ที่ขาของหลิ่วเหมยอู่สั่นระริกอยู่ตลอด

อวี้เยี่ยนเอ่ยด้วยท่าทีโกรธเกรี้ยว“ทั้งสองท่านต้องบีบบังคับเจ้าแมวน้อยอย่างแน่นอนเพคะ บ่าวได้ยินเสียงร้องของเจ้าแมวน้อยไม่มีความสุขเลย องค์หญิง ทำอย่างไรดีเพคะ……”

คำพูดเพิ่งจะเอื้อนเอ่ยออกมา อวี้เยี่ยนก็เห็นเฉินเสียนเดินบุ่มบ่ามไปทางฉินหรูเหลียงแล้ว นางจะรั้งไว้ก็รั้งไม่ได้

เฉินเสียนนิ่งสงบมาก ไม่มีท่าทีความโกรธหรือดีใจ ลมริมทะเลสาบพัดโชยผมไม่กี่เส้นข้างหูของเธอ แต่ทว่าไม่สามารถพัดความรู้สึกที่ไม่อาจคาดเดาบนใบหน้าของเธอได้

หลิ่วเหมยอู่เหลือบตาขึ้นมองเห็นเฉินเสียน เอ่ยทักทายด้วยความไมตรีและสุภาพนุ่มนวล“องค์หญิงมาแล้ว หม่อมฉันกับท่านแม่ทัพกำลังนั่งพักรับความเย็นอยู่เพคะ องค์หญิงรีบเข้ามานั่งเถิดเพคะ”

คำพูดบ่งบอกได้ถึงฐานะของนาง ว่านางเป็นหลักใหญ่อย่างมาก

เฉินเสียนก็ไม่ได้ใส่ใจ เลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นเล็กน้อย เดินเข้าไปในศาลาสะบัดชุดแล้วนั่งลง มองแมวที่อยู่ในอ้อมกอดของหลิ่วเหมยอู่ เอ่ยว่า“ข้าตามหามันทุกแห่งหน คาดไม่ถึงว่าจะอยู่กับเจ้าที่นี่”

สายตาของเจ้าแมวน้อยแทรกซึมไปด้วยน้ำระรื่นมองมาที่เฉินเสียน

เฉินเสียนยื่นมือไปทางมัน เอ่ย“มานี่สิ”

เจ้าแมวน้อยราวกับฟังเข้าใจ อยากจะกระโจนไปทางด้านของเฉินเสียน แต่ทว่าถูกมือทั้งสองข้างหลิ่วเหมยอู่กดไว้ ทำให้มันไปไม่ได้

เฉินเสียนหรี่ตามองไม่สั่นไหว น้ำเสียงนุ่มลึกราวกับน้ำเอ่ย“เหม่ยอู่ เจ้าแมวน้อยยังตัวเล็กมาก เจ้าออกแรงเช่นนี้จะทำให้มันเจ็บแย่นะ”

หลิ่วเหมยอู่รีบวางเจ้าแมวน้อยลงเบาๆ เอ่ยอย่างคนไม่มีความผิดและรู้สึกเสียใจ“ขอประทานอภัยเพคะ หม่อมฉันไม่ได้มีเจตนา หม่อมฉันเห็นว่ามันน่ารักมาก และชื่นชอบเป็นอย่างมากเพคะ”

เฉินเสียนกระตุกริมฝีปากขึ้น

หลิ่วเหมยอู่มองฉินหรูเหลียงที่อยู่ด้านข้าง ตั้งแต่เฉินเสียนเข้ามาเขาก็มีสีหน้าที่เย็นชาไร้ความรู้สึก แล้วเอ่ยเสียงนุ่มนวลว่า“องค์หญิง อาจจะเป็นพรหมลิขิตของหม่อมฉันกับมัน พอพบเจอก็อดไม่ได้ที่อยากจะดูแลมันทะนุถนอมมันเพคะ หม่อมฉันอยากจะขอองค์หญิงเอามันมาเลี้ยงดูเพคะ ไม่รู้ว่าองค์หญิงตัดใจแบ่งให้ได้หรือไม่เพคะ?”

เฉินเสียนมองไปทางหลิ่วเหมยอู่ เอ่ย“เจ้าว่าอย่างไรนะ?”

หลิ่วเหมยอู่ยิ้มแล้วยิ้มอีก เอ่ย“เมื่อครู่นี้หม่อมฉันกับท่านแม่ทัพกำลังหารือกันว่าต่อไปจะดูแลมันอย่างไรเพคะ ถ้าหากองค์หญิงมอบมันให้กับเหมยอู่ เช่นนั้นเหมยอู่ก็ซาบซึ้งใจยิ่งนักเพคะ”

เฉินเสียนหัวเราะเยาะเย้ยออกมา เอ่ย“เหมยอู่ ข้ารู้ว่าเจ้าจิตใจดี แต่ตัวเจ้าเองยังต้องมีคนดูแล เจ้าจะดูแลมันได้อย่างไรล่ะ?”

“แต่หม่อมฉันชอบมันจริงๆนะเพคะ……..”

เวลานี้ฉินหรูเหลียงที่เงียบไม่เอ่ยพูดมาโดยตลอด ก็เอ่ยพูดออกมาว่า“มันเป็นเพียงแค่สัตว์เลี้ยงเท่านั้นเอง ในเมื่อเหมยอู่ชอบ ท่านก็ให้นางไปไม่เห็นเป็นไร ควรจะใจกว้างบ้าง”

เฉินเสียนยิ้มมุมปากไม่ลดละ แต่ทว่าสายตามีความเย็นชาแฝงอยู่“ข้าไม่เข้าใจ จะใช่หรือไม่ใช่องค์หญิง เกี่ยวอะไรกับความใจกว้างหรือไม่ใจกว้างไร้สาระนี้กัน”