อวี้เยี่ยนก็เข้าไปในห้องนำมาให้เธอ

ในขณะนี้ลมก็พัด ลมสดชื่นมาก พัดใบไม้ในสวนอย่างรวดเร็ว ไม่รู้ว่าเหตุใด จู่ๆ เฉินเสียนก็หันศีรษะไปมองที่ประตูทางเข้าสวนสระวสันตฤดู

คราวนี้ฉินหรูเหลียงหลบเลี่ยงไม่ทัน ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างชัดเจน เฉินเสียนมองไปทางเขา เขาก็มองเฉินเสียน

เธอเหมือนเห็นเขานานแล้ว

แต่เฉินเสียนไม่มีการตอบสนองใดๆ ภายในดวงตาไม่สื่ออารมณ์ใดๆ ราวกับมองดูคนคนหนึ่งที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเธอ

แววตาขาวดำชัดเจนของเธอ ผสมผสานไปกับเงาของต้นไม้และลมเบาๆ

ฉินหรูเหลียงไม่อยู่ในสายตาเธอเลยสักนิด

ฉินหรูเหลียงกระชับสองมือในแขนเสื้อเล็กน้อย ภายในใจระคายเคืองอย่างบอกไม่ถูก หญิงผู้นี้ครั้งหนึ่งเคยปฏิบัติกับเขาราวกับพระเจ้า ในขณะนี้เห็นเขาบางเบายิ่งเสียกว่าอากาศ

เขาไม่สนใจเธอ ไม่ใส่ใจเธอได้ แต่เขาพบว่าเธอยิ่งไม่สนใจเขา ไม่ใส่ใจเขามากขึ้น

ฉินหรูเหลียงมักรู้สึกว่าตนตกอยู่ข้างหลัง อาจจะเพราะความรู้สึกห่างเหินนี้ ทำให้เขาอึดอัดอย่างยิ่ง

แม่บ้านจ้าวกลับมาจากข้างนอกพอดี เห็นฉินหรูเหลียงยืนที่ประตูทางเข้า ก็ตกตะลึงก่อน จากนั้นก็จงใจกล่าวขึ้นเสียงดัง “ท่านแม่ทัพมาได้อย่างไรเจ้าคะ มาแล้วไม่เข้าไปนั่งหรือเจ้าคะ? หากองค์หญิงรู้ว่าท่านแม่ทัพมาหาพระองค์ ต้องดีพระทัยมากแน่นอน”

แม่บ้านจ้าวจงใจพูดให้เฉินเสียนได้ยิน ให้เฉินเสียนรู้ว่าฉินหรูเหลียงมาหาเธอ

คาดไม่ถึงว่าในตอนนั้นเฉินเสียนก็นั่งใต้ชายคา รู้ก่อนแม่บ้านจ้าวอีกว่าฉินหรูเหลียงมา

อวี้เยี่ยนได้ยินเสียงก็หยิบลูกพลัมออกมาดู พบว่าฉินหรูเหลียงยืนอยู่ประตูทางเข้าจริงๆ

ความเฉยเมยและเย็นยะเยือกของฉินหรูเหลียง อวี้เยี่ยนเห็นอยู่ในสายตาทั้งหมด ในเมื่อองค์หญิงไม่สนใจ นางจะสนใจไปทำไม

เมื่อเป็นเช่นนั้นอวี้เยี่ยนจึงไม่แสดงออกอะไร เห็นฉินหรูเหลียงเป็นอากาศ ก้มศีรษะพูดกับเฉินเสียน “องค์หญิง บ่าวนำลูกพลัมมาให้แล้วเพคะ”

เฉินเสียนละสายตากลับมา นำน้ำตาลกรวดลูกพลัมเข้าปากหนึ่งลูก หรี่ตาเอ่ยชื่นชม “เจ้ายังมีฝีมือดีเหมือนเดิม”

อวี้เยี่ยนก็กล่าวขึ้น “องค์หญิง บ่าวพยุงท่านกลับห้องพักผ่อนดีกว่าเพคะ”

“ไม่ต้อง ที่นี่เย็นสบาย”

อวี้เยี่ยนกลัวเธอเห็นฉินหรูเหลียงแล้วจะอารมณ์เสีย แต่เห็นได้ชัด ไม่ว่าฉินหรูเหลียงจะอยู่ที่ใด ก็ไม่มีผลกระทบใดๆ กับเธอ

เจ้านายและบ่าวรับใช้สองคนเพิกเฉยฉินหรูเหลียง ฉินหรูเหลียงหันตัวจะเดินไป ก็พูดเสียงเย็นชา “ไม่ใช่ว่าข้ามาแล้วนางจะมีความสุขเสมอไป!”

แม่บ้านจ้าวต้องเบี่ยงตัวให้ทาง และกล่าวด้วยความเสียใจ “ท่านแม่ทัพ ท่านไม่เข้าไปนั่งหน่อยหรือเจ้าคะ? ”

“ไม่จำเป็น” ฉินหรูเหลียงก้าวจากไปโดยไม่หันศีรษะกลับมา

แม่บ้านจ้าวเข้าสวนมา มองเฉินเสียนและอวี้เยี่ยน ก็ถอนหายใจกล่าวขึ้น “องค์หญิง ทำไมพระองค์ไม่เชิญท่านแม่ทัพเข้ามานั่งล่ะเพคะ? ”

เฉินเสียนหรี่ตาทานลูกพลัม ไม่กล่าวอะไร

อวี้เยี่ยนกล่าวขึ้น “องค์หญิงทำถูกแล้ว เชิญเขาเข้ามาทำอะไร ต้องการให้องค์หญิงทำร้ายลูกในครรภ์หรือ? ”

แม่บ้านจ้าวกล่าว “อย่างไรแล้วท่านแม่ทัพก็เป็นเจ้าบ้าน หากองค์หญิงรู้จักนุ่มนวลอ่อนโยนได้เหมือนนายหญิงหลิ่วบ้าง ท่านแม่ทัพก็คงไม่ใจแข็ง ต้องสงสารองค์หญิงแน่นอน ไม่เช่นนั้นท่านแม่ทัพคงไม่มาสวนสระวสันตฤดูคนเดียวหรอก เดิมทีตั้งใจจะมาเยี่ยมองค์หญิง สุดท้ายองค์หญิงไม่เชิญเขาเข้ามา ก็เลยจากไป”

“มาเยี่ยมองค์หญิงหรือ? ” อวี้เยี่ยนกล่าว “มาดูว่าองค์หญิงตอนนี้อนาถเพียงใดหรือ? หากเขาใส่ใจองค์หญิงจริงๆ ก็ควรถามว่าองค์หญิงตกใจล้มเพราะเหตุใดสิ”

“อวี้เยี่ยน” แม่บ้านจ้าวกล่าวอย่างไม่ค่อยเห็นด้วย “เจ้าพูดแบบนี้ได้อย่างไร”

อวี้เยี่ยนกล่าว “แม่บ้านจ้าว ขออภัย ข้าพูดตรงไปตรงมาเสมอ ท่านว่าหากองค์หญิงอ่อนโยนลง ท่านแม่ทัพจะสงสารหรือ ไม่ใช่ว่าในอดีตองค์หญิงไม่เคยอ่อนโยนนี่เจ้าคะ สุดท้ายล่ะ ก็ถูกแม่นางหลิ่วไล่ออกจากบ้านมิใช่หรือ”

“ยังมีเซียงซั่นนั่นอีก ตาโตสุกใส ร้องไห้น่าสงสารต่อหน้าท่านแม่ทัพ หลังจากมีค่ำคืนที่ดีกับท่านแม่ทัพแล้ว ท่านแม่ทัพจะสนใจนางอีกไหม? ไม่ถามด้วยซ้ำว่าทำไมนางเสียโฉม”

แม่บ้านจ้าวอ้าปาก ไม่สามารถพูดอะไรโต้แย้งได้

อวี้เยี่ยนกล่าว “เห็นได้ชัดว่าท่านแม่ทัพชอบแค่แม่นางหลิ่ว องค์หญิงห้ามอ่อนโยนเพื่อปกป้องตัวเอง มิเช่นนั้นหากเป็นแบบเมื่อก่อนจะถูกแม่นางหลิ่วกลั่นแกล้งได้!”

เด็กสาวกล่าวอย่างมีเหตุผลเช่นนี้ แม่บ้านจ้าวก็ควบคุมสีหน้าไม่ไหว แต่ก็ไม่พูดอะไรมาก

เฉินเสียนกล่าว “แม่นมจ้าว ข้ารู้ว่าเจ้าหวังดีกับข้าและบุตร แต่บางเรื่องก็ต้องรับรู้ตั้งแต่เนิ่นๆ หากเจ้าอยากให้ข้ากับแม่ทัพฉินเข้ากันได้ดี ไม่จำเป็นหรอก เพราะข้าไม่เคยชอบเขา ในอดีตเฉินเสียนผู้โง่เขลาชอบเขาก็เพราะนางโง่เขลา”

“แต่อย่างไรแล้วตอนนี้องค์หญิงก็เป็นนายหญิงของท่านแม่ทัพนะเพคะ……”

“ตอนนี้ใช่ แต่ในอนาคตแน่นอนได้หรือ? ”

เธอยังไม่ได้คิดหาทางออกที่เหมาะสมเลย

เรื่องในอดีตเฉินเสียนจำได้คลุมเครือ แต่เธอก็ไม่รู้ จักรพรรดิคือผู้นองเลือดในวัง ล้มล้างอำนาจการปกครองของบิดาเธอ ชีวิตเสด็จพ่อเสด็จแม่อยู่ในมือเขา หากไม่มีการเตรียมการที่สมบูรณ์แบบ เธอยังไม่สามารถแยกกับฉินหรูเหลียงกลับมาที่พระราชวังได้

เฉินเสียนไม่สนใจพระราชวังแห่งนั้นเลยสักนิด เทียบกับพระราชวัง การเข้าออกอิสระในจวนแม่ทัพ สอดคล้องกับความตั้งใจเธอมากกว่า

หากวันหนึ่ง เธอสามารถบินได้ จะไม่มีทางอยู่แม้แต่ประเดี๋ยวเดียว

เฉินเสียนมองไปทางแม่บ้านจ้าวแล้วกล่าวขึ้น “แม่นมจ้าวห่วงใยแม่ทัพฉินอย่างสุดซึ้ง แม่ทัพฉินมีคนเช่นเจ้า ก็เป็นโชคดีของเขา แต่เขามีความโชคดีกลับไม่รู้ซึ้ง หากแม่นมจ้าวยังเป็นห่วงแม่ทัพฉิน ก็สามารถไปรับใช้เคียงข้างเขาได้ ข้ายังมีอวี้เยี่ยน สามารถทุ่มเทได้ทุกเรื่อง”