หลิ่วเหมยอู่กึ่งนั่งกึ่งนอนและเอนกายอย่างเกียจคร้านอยู่บนเตียง นางมองดูแผ่นหลังของฉินหรูเหลียงที่เดินจากไป แล้วหว่างคิ้วก็ปรากฏแววแห่งความหงอยเหงาขึ้นมา

ในความคิดของนาง วันนี้ฉินหรูเหลียงควรละทิ้งงานราชการและใช้เวลาอยู่กับนางที่นี่ทั้งวัน

เพียงแต่นางพูดออกไปไม่ได้เพราะกลัวว่าตัวเองจะเรียกร้องมากเกินไปจนทำให้ฉินหรูเหลียงลำบากใจ

วันนี้ในห้องครัวเตรียมอาหารอย่างพิถีพิถันเป็นพิเศษ อีกทั้งพ่อบ้านยังปฏิบัติตามคำสั่งของฉินหรูเหลียงด้วยการเชิญคนจากร้านเครื่องประดับที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวงมาที่จวน พร้อมกันนั้นก็นำเครื่องประดับอันวิจิตรงดงามมาจัดแสดงเพื่อให้หลิ่วเหมยอู่ได้เลือกด้วยตัวเอง

มีผู้หญิงคนไหนบ้างที่ไม่ชอบเครื่องประดับ เมื่อเห็นเครื่องเงินเครื่องทองและหยกที่อยู่ตรงหน้า สีหน้าของหลิ่วเหมยอู่จึงค่อยสดใสขึ้น หลังจากเลือกเครื่องประดับได้สองสามชุดนางก็ยิ้มออกมาได้ในที่สุด

หลิ่วเหมยอู่นั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งเมื่อถึงเวลาบ่ายคล้อยและสั่งให้เซียงหลิงช่วยแต่งหน้าแต่งตัวให้

วันนี้นางจะแต่งกายด้วยเครื่องประดับเหล่านี้ รอจนฉินหรูเหลียงกลับมาและทำให้เขาตกตะลึงเมื่อได้เห็น

เพียงแค่นึกถึงแววตาที่กระหายเยี่ยงเสือเยี่ยงหมาป่าของฉินหรูเหลียงยามมองมาที่ตนเอง แววตาของหลิ่วเหมยอู่ก็เปี่ยมล้นไปด้วยเสน่ห์อันน่าดึงดูด

นางเอื้อมมือเรียวยาวที่ทั้งขาวและอ่อนนุ่มไปหยิบปิ่นปักผมที่สวยงามขึ้นมาทาบบริเวณขมับและกล่าวว่า “เซียงหลิง อีกเดี๋ยวเจ้าไปเลือกเสื้อผ้าสบายๆ ที่เหมาะกับปิ่นนี่ให้ข้า ข้าจะรอท่านแม่ทัพกลับมากินอาหารเย็นด้วยกัน”

นางคิดว่าในเมื่อฉินหรูเหลียงรู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของนาง ไม่ว่าอย่างไรเขาจะต้องรีบกลับมาแน่ๆ

เพียงแต่ว่าสิ่งที่ต้องเตรียมการคราวนี้คืองานเฉลิมพระชนมพรรษาครบหกสิบพรรษาของสมเด็จพระราชชนนี จักรพรรดิจึงดำริด้วยพระองค์เองว่าให้จัดงานอย่างยิ่งใหญ่ ฉินหรูเหลียงไม่กล้าทำงานหละหลวมเนื่องด้วยเกรงว่าจะมีคนร้ายแฝงตัวเข้ามากระทำการลอบสังหารในพระราชวัง

ดังนั้นเมื่อถึงตอนเย็น หลิ่วเหมยอู่รอจนอาหารทั้งหมดเย็นชืด ฉินหรูเหลียงก็ยังไม่กลับมา

รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความรักอันหวานซึ้งของหลิ่วเหมยอู่ค่อยๆ จางหายไป

เซียงหลิงที่อยู่ข้างๆ ปลอบว่า “นายหญิงกินก่อนดีกว่านะเจ้าคะ อย่ารอท่านแม่ทัพเลย หากท่านแม่ทัพกลับมาแล้วเห็นว่านายหญิงทนหิวอยู่เช่นนี้ ท่านจะลำบากใจนะเจ้าคะ”

หลิ่วเหมยอู่ตอบว่า “ถึงอย่างไรวันนี้ข้าก็จะต้องรอจนเขากลับมา”

คืนนี้พระจันทร์งามเด่นจนแทบไม่เห็นดาว

เฉินเสียนนั่งอยู่ในห้องโดยมีอวี้เยี่ยนช่วยดึงปิ่นปักผมที่ประดับอยู่บนศีรษะออกให้ เมื่อเส้นผมสีดำสลวยตกลงมาปรกบ่า นางจึงมัดรวบเส้นผมเหล่านั้นไว้ด้านหลังด้วยผ้าผูกผม

อวี้เยี่ยนไปเลือกชุดกระโปรงบานยาวแขนทรงกระบอกจากตู้เสื้อผ้ามาให้ จากนั้นเฉินเสียนจึงลุกไปแต่งตัวออกมาอย่างเรียบร้อยและว่องไว

อวี้เยี่ยนรู้ว่าคืนนี้เฉินเสียนจะออกไปข้างนอก จึงได้แต่บอกว่า “องค์หญิง อีกเดี๋ยวงานใดที่ต้องใช้แรงทรงปล่อยให้บ่าวทำนะเพคะ พระองค์แค่คอยชมอยู่ข้างๆ ก็พอ”

เฉินเสียนไม่แสดงความเห็นใดๆ เธอไปยืนที่ข้างผนังและเปิดหน้าต่าง จากนั้นจึงกล่าวว่า “คืนนี้แสงจันทร์ช่างงดงามจริงๆ”

เมื่อฉินหรูเหลียงกลับมาถึง พระจันทร์ก็ลอยเด่นอยู่กลางฟากฟ้าแล้ว

ทันทีที่เข้ามาเขาก็เดินตรงไปที่สวนดอกพุดตานด้วยความเหน็ดเหนื่อย

ทว่าฉินหรูเหลียงหยุดฝีเท้าลงเมื่อเดินอ้อมมาถึงสวนแอพริคอตและผ่านศาลาริมทะเลสาบที่เขากับหลิ่วเหมยอู่ชอบมานั่งเล่น

ในศาลาริมทะเลสาบนั้นไม่รู้ว่ามีผ้าขาวโปร่งบางรายล้อมอยู่รอบๆ ตั้งแต่เมื่อใด

ภายใต้ผ้าขาวที่มองเห็นได้อย่างเลือนรางมีเรือนร่างที่อ่อนช้อยงดงามของหญิงสาวผู้หนึ่งอยู่ในนั้น นางสวมชุดกระโปรงรัดรูปสีแดงดั่งเปลวเพลิงซึ่งเปิดเผยให้เห็นช่วงเอวและเรียวแขน ขาเรียวยาวที่ขยับเต้นรำอยู่ใต้กระโปรงรัดรูปคู่นั้นเห็นแล้วชวนให้เขาเคลิบเคลิ้ม

แววตาของฉินหรูเหลียงเป็นประกายเพราะสีแดงดั่งไฟที่ลุกโชนซึ่งอยู่ตรงหน้า

ผู้หญิงคนนั้นหันหลังให้เขา เส้นผมสีดำปล่อยสยายลงมาดั่งน้ำตก ภาพที่เห็นด้านหลังช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน เอวและสะโพกก็ช่างเย้ายวนและน่าหลงใหลยิ่งนัก

รูปร่างของหญิงสาวผู้นั้นแทบจะเหมือนกับหลิ่วเหมยอู่ ดังนั้นฉินหรูเหลียงจึงเข้าใจว่าผู้หญิงที่เต้นรำอยู่ในศาลาคนนั้นคือนาง

ดวงตาของเขาหรี่แสงลง เขาก้าวขึ้นไปที่ศาลาทีละขั้นๆ

สายลมยามค่ำพัดผ้าโปร่งบางสีขาวปลิวไสว และพัดพากลิ่นหอมจางๆ ให้ลอยเข้ามาเตะจมูก

หญิงสาวเอวเรียวผู้นั้นยังคงเต้นรำอย่างอ่อนช้อยราวกับงูน้ำ เมื่อฉินหรูเหลียงยืนอยู่ข้างหลังนาง กลิ่นหอมก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้นจนเขาเริ่มรู้สึกมัวเมา

ทันใดนั้นฉินหรูเหลียงก็โน้มตัวลงไปและใช้แขนโอบเอวของนาง จากนั้นจึงดึงเข้ามาแนบชิดไว้ในอ้อมอก

หญิงสาวอุทานออกมาอย่างนุ่มนวล

หลังของนางแนบชิดอยู่กับแผงอกกว้างอันอบอุ่นของฉินหรูเหลียง เขาโน้มศีรษะลงมาสูดดมกลิ่นหอมที่ซอกคอของนาง มือใหญ่เอื้อมมาลูบไล้สะดือเม็ดเล็กๆ ที่หน้าท้อง ลูกกระเดือกของเขาขยับเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า “เหมยอู่ เจ้ากำลังทำให้ข้าประหลาดใจรึ ไปเรียนเต้นรำมาจากไหนกัน ช่างปลุกเร้าหัวใจของข้าเหลือเกิน”

ทว่าคนที่ฉินหรูเหลียงกอดอยู่ตอนนี้ไม่ใช่หลิ่วเหมยอู่ แต่เป็นเซียงซั่นที่เตรียมการล่วงหน้ามาอย่างดี

ฉินหรูเหลียงไม่เคยพูดกับนางด้วยท่าทีที่อ่อนโยนและมีเสน่ห์เช่นนี้มาก่อน ลมหายใจอุ่นๆ ระอยู่บริเวณต้นคอและใบหู จนนางแทบจะอ่อนระทวยอยู่ในอ้อมแขนของฉินหรูเหลียง

เซียงซั่นถามว่า “ท่านแม่ทัพชอบหรือไม่เจ้าคะ”

ฉินหรูเหลียงขบติ่งหูของนางและพูดว่า “ข้าชอบเหลือเกิน”

เซียงซั่นเอื้อมมือไปด้านหลังและดันหน้าอกของฉินหรูเหลียงให้ออกห่าง นางยังคงหันหลังให้เขาและยิ้มอย่างมีความสุข “งั้นข้าจะเต้นรำให้ท่านแม่ทัพชมอีกครั้ง”

นางไม่เคยมองย้อนกลับไป

ยิ่งทำเช่นนี้มากขึ้นเท่าไหร่นางก็ยิ่งดึงความสนใจของฉินหรูเหลียงได้มากขึ้นเท่านั้น เมื่อใดที่ความรู้สึกจมลึก เมื่อนั้นเขาก็จะกลายเป็นปลาในอวนของนาง

นี่เป็นโอกาสเดียวของเซียงซั่นและนางจะล้มเหลวไม่ได้ ต้องทำให้สำเร็จเท่านั้น ไม่อย่างนั้นคราวหน้าฉินหรูเหลียงจะระวังตัวยิ่งขึ้น และเป็นเรื่องยากที่นางจะได้ใกล้ชิดกับเขาอีกครั้ง

เฉินเสียนบอกว่านางต้องยอมเสี่ยง ต้องปล่อยวางและชื่นชมตัวเองให้ได้เสียก่อน

นางต้องแสดงด้านที่สวยงามที่สุดของร่างกายต่อหน้าฉินหรูเหลียงเพื่อทำให้เขาถอนตัวไม่ขึ้น

ดังนั้นการเต้นรำคราวนี้นางจึงหลงลืมตัวตนไปโดยสิ้นเชิง ประหนึ่งว่านางคือพระจันทร์กลางสายน้ำ คือสายลมใต้แสงจันทร์