หลิ่วเหมยอู่เข้ามาหาเรื่องเซียงซั่นอย่างโกรธแค้น สุดท้ายก็กลายเป็นเรื่องวุ่นวายที่คนในจวนพูดถึงอีกนาน

กระดาษติดหน้าต่างชิ้นนี้ถูกดึงออกแล้ว ในตอนนี้ฉินหรูเหลียงและหลิ่วเหมยอู่ไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากันอย่างไร

ทั้งสองคนต่างก็เงียบเป็นเวลาหลายวัน

ถ้าคราวที่แล้วบอกว่าเป็นซุปผสมยาปลุกอารมณ์ คราวนี้ฉินหรูเหลียงเองก็ควบคุมตัวเองได้ไม่ดี

แม้ว่าเจ้านายจะยังไม่รู้ว่าจะจัดการกับเซียงซั่นอย่างไรดี แต่สถานะของเซียงซั่นนั้นสูงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ปกติแล้วคนที่ชอบดูแคลนนางก็รีบมาประจบประแจงกันใหญ๋

เซียงซั่นอาศัยอยู่ในเรือนบ่าวรับใช้ แต่ไม่มีใครกล้าให้นางทำงานของคนใช้ ในจวนแม่ทัพนางสามารถเดินไปไหนมาไหนได้อย่างอิสระ

หลังจากที่เซียงซั่นได้รับข้อยกเว้นนี้ นางก็รีบไปที่สวนสระวสันตฤดูเป็นอันดับแรก

เซียงซั่นกล่าวว่า “คราวนี้ขอบพระคุณองค์หญิงที่ช่วยหม่อมฉันทันเวลาเพคะ”

เฉินเสียนนอนลงใต้ร่มไม้ พินิจพิจารณา กะพริบตาฟังคำที่เซียงซั่นกล่าว และกล่าวว่า “แน่นอน เพราะข้าลงเงินกับเจ้าไป”

“มีเรื่องที่บ่าวไม่เข้าใจเพคะ” เซียงซั่นเอ่ยเรียบๆ “ครั้งที่แล้วที่ท่านแม่ทัพปฏิบัติต่อบ่าว…ดุร้ายราวกับหมาป่ากับเสือยังไงยังงั้นเพคะ แต่ปกติบ่าวเข้าใจว่าท่านแม่ทัพเป็นคนควบคุมตนเองได้มาก และบ่าวก็เกรงว่าเรื่องจะเกิดเรื่องเหมือนครั้งที่แล้ว…”

“เจ้ากลัวหรือ?” เฉินเสียนหัวเราะ เหล่มองนางแล้วกล่าวว่า “ข้าไม่คิดว่าเจ้ากลัว แต่กลับเหมือนได้ลิ้มรสความหวาน อยากรู้ไหมว่าข้าใส่อะไรลงในกล่องขี้ผึ้งหอม?”

เซียงซั่นหยุดเดินเป็นวนแล้วกล่าวว่า “เพคะ บ่าวอยากรู้ คราวที่แล้วท่านแม่ทัพบอกว่าบ่าวหอมมาก กลิ่นหอมทำให้ท่านแม่ทัพคลั่งแทบบ้า และคืนนั้นบ่าวก็ทาเพียงแค่ขี้ผึ้งหอมที่องค์หญิงให้เพคะ”

เฉินเสียนใช้นิ้วเคาะที่จับเก้าอี้ กล่าวอย่างครุ่นคิด “สูตรลับ ทำไมข้าต้องบอกเจ้าล่ะ?”

เซียงซั่นตกตะลึง

เฉินเสียนลุกขึ้น ขาของเธอทั้งสองข้างตกลงที่พื้น และกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “กล่องแรกนี้เป็นการลงทุนของข้า ข้าสามารถให้เจ้าได้โดยไม่ต้องเสียเงิน แต่กล่องที่สองและกล่องที่สามไม่สามารถยกให้โดยไม่มีค่าตอบแทนได้”

เซียงซั่นเงยหน้าขึ้นมองเฉินเสียน “องค์หญิงต้องการทำข้อตกลงระยะยาวกับบ่าวใช่หรือไม่เพคะ?”

เฉินเสียนใช้นิ้วช้อนคางของนางและกล่าวอย่างสบาย ๆ ว่า “นั่นก็ขึ้นอยู่กับว่าเจ้ามีทุนหรือไม่ แทนที่จะเสียเวลากับข้า เจ้าควรคิดว่าจะเป็นภรรยาคนที่สามได้อย่างไรดีกว่า เมื่อเจ้าได้กลายมาเป็นภรรยาคนที่สาม จะมีขี้ผึ้งหอมเท่าไหร่ก็ได้มิใช่หรือ?”

แน่นอนว่าเซียงซั่นต้องการเป็นภรรยาคนที่สาม แม้แต่ฝันนางก็ยังคิดเสมอ

แต่ทุกวันนี้ฉินหรูเหลียงได้แสดงออกเรื่อยๆอย่างเชื่องช้า รอต่อไปเช่นนี้ เกรงว่าจะเป็นแค่ฝันกลางวัน

เซียงซั่นกล่าวว่า “ตั้งแต่ครั้งที่แล้ว เป็นเรื่องยากสำหรับบ่าวที่จะได้พบกับท่านแม่ทัพอีกครั้ง องค์หญิงโปรดชี้แนะด้วยเพคะ”

เฉินเสียนกล่าว “เจ้าจะทำอย่างไรนั่นก็เป็นเรื่องของเจ้า ข้าสามารถผลักดันเจ้าได้ในช่วงคับขัน แต่ถ้าเจ้าเอาผลลัพธ์ที่เกินจินตนาการไปใช้กับคนอื่น ต่อไปเจ้าต้องชดใช้หนี้อีกมากเลยทีเดียว”

“บ่าวเข้าใจแล้วเพคะ”

เซียงซั่นออกจากสวนสระวสันตฤดูโดยไม่ได้สิ่งที่นางต้องการ

ขี้ผึ้งหอมกล่องนั้นถูกใช้จนหมด และนางไม่สามารถใช้มันเพื่อยั่วยวนฉินหรูเหลียงได้ และเฉินเสียนก็ไม่ยอมที่จะแนะนำก้าวต่อไปให้นาง

ขอแค่นางได้กลายเป็นภรรยาคนที่สามเท่านั้น นางจะมีโอกาสได้ครอบครองฉินหรูเหลียง

เช่นนี้ นางไม่มีทางเลือกทางอื่นได้นอกจากต้องใช้วิธีการของนางเอง

เฉินเสียนไม่ใช่ศัตรูของนางในตอนนี้ แต่นางไม่เคยคิดอยากเป็นมิตรกับเธอ ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขานั้นแค่มีผลประโยชน์ซึ่งกันและกัน

หากไม่ใช่ทางเลือกสุดท้าย เซียงซั่นก็ไม่อยากจะเพิ่มเฉินเสียนเป็นศัตรูอีกคนหรอกนะ

เซียงซั่นกลับมาคิดอย่างถีถ้วน เมื่อนึกถึงท้องโตๆของเฉินเสียน จึงตัดสินใจปล่อยนางไป

ถ้านางตั้งท้องลูกของท่านแม่ทัพด้วย?

เซียงซั่นคิดถึงบ่าวซื่อสัตย์ที่คอกม้า

ตอนกลางคืนนางนัดบ่าวคนนั้นไปที่ป่ามืดรกทึบในสวนหลังบ้าน ตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่หลังจากกัน บ่าวคนนั้นก็คิดถึงไม่เคยลืมอยู่กับเซียงซั่น

อย่างไรก็ตามเมื่อรู้ว่าเซียงซั่นกลายเป็นคนของท่านแม่ทัพ บ่าวคนนั้นก็หยุดคิดถึงเรื่องนี้

แต่ตอนนี้เซียงซั่นบอกว่านางต้องการมีลูก

บ่าวคนนั้นทั้งตื่นตระหนกทั้งเกรงกลัว เกรงว่าเขาจะสร้างปัญหาได้ แต่กลับถูกเซียงซั่นเชิญชวน

ในที่สุด บ่าวคนนั้นก็ยอมจำนน และทั้งสองก็เข้าไปกอดรัดกันในป่า

บ่าวคนนั้นเมื่อได้หนึ่งครั้งก็อยากจะมีครั้งต่อไป และมาที่นี่เพื่อพบกับเซียงซั่นทุกคืนตามเวลาที่กำหนด ไม่มีใครรู้ทั้งสิ้น

เฉินเสียนไปที่บ้านของเหลียนชิงโจวอยู่ตลอด

การต่อสู้ระหว่างหลิ่วเหมยอู่และเซียงซั่นยังไม่เริ่มต้นอย่างเป็นทางการ ละครบทนี้นั้นยาวเกินไปแล้ว

เฉินเสียนไม่มีความสนุกหรือความตื่นเต้นใด ๆ ทั้งวัน เธออยู่แต่ในสวนสระวสันตฤดูจนกำลังจะเฉา มีเพียงเรือนเหลียนชิงโจวเท่านั้นที่เป็นที่ที่ดี

เหลียนชิงโจวก็ไม่ปฏิเสธ แถมยังส่งเกี้ยวไปรับเฉินเสียนทุกครา

เมื่อฉินหรูเหลียงกลับมา เขายังคิดว่าเขาไม่ค่อยได้เจอเฉินเสียน เมื่อถามออกไป พ่อบ้านกล่าวว่า “องค์หญิง… ไปเรือนของ คุณชายเหลียนอีกแล้วขอรับ”

เรื่องต่างๆในเรือนนี้กำลังจะรุมเร้าฉินหรูเหลียงตาย

เซียงซั่นก็ยังไม่รู้วิธีจัดการ หลิ่วเหมยอู่ในใจอาจเชื่อแล้วว่าเขาเป็นคนผิด และเฉินเสียน ท้องโตเช่นนี้แล้วยังอยากจะวิ่งแจ่นออกไปตลอดทั้งวัน!

หากสิ่งนี้แพร่กระจายออกไป คนนอกคิดว่าเฉินเสียนและเหลียนชิงโจวมีอะไรกันล่ะ นั่นไม่ใช่ว่าตัวเขาฉินหรูเหลียงกำลังถูกสวมเขาอยู่หรือ?

ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห