“ท่าน!”

ฉินหรูเหลียงคว้ากระโปรงของเธอ และใครจะคิดว่าในเวลานี้เธอจะกรีดร้อง “อ่า! นี่ท่านคุกคามหรือ! ข้าที่กำลังตั้งครรภ์หกเจ็ดเดือนช่างน่าสงสาร โดดเดี่ยวและไร้ที่พึ่ง!”

คำพูดของคนน่ะน่ากลัว ฉินหรูเหลียงจ้องไปที่เฉินเสียนแต่เขาไม่สามารถทำอะไรกับเธอได้

ถ้าเขาดึงดูดผู้คนที่ผ่านไปมาใกล้ ๆ มาดูเรื่องนี้จริง ๆ นั่นมันจะขายหน้ามากจริงๆแล้ว

พ่อานมีเหงื่อออกท่วมตัว เกลี้ยกล่อม “่ท่านแม่ทัพใจเย็นขอรับ บ่าวเชื่อว่าองค์หญิงแค่ออกไปหาเพื่อน…อย่างไรก็ตาม ท้องขององค์หญิงก็โตมากแล้วขอรับ”

แบกท้องใหญ่ๆ จะไปเล่นชู่ได้อย่างไร? นอกจากนี้ ผู้ชายคนไหนจะได้ไปเล่นชู้กับผู้หญิงท้อง!

ท่านแม่ทัพกำลังสับสน

ฉินหรูเหลียงจำใจต้องปล่อยมือ

เฉินเสียนจัดเสื้อผ้าของเธอเมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรเสียหาย ยกมุมปากแล้วกล่าวว่า “ข้าใช้ชีวิตอย่างมีความสุขของข้า ท่านไปดูสาวงามของท่านเถอะ เช่นนี้ไม่ดีกว่าหรือ ท่าคิดสิไม่ต้องฉีกหน้ากันด้วย”

“เฉินเสียนอย่าหาว่าข้าที่ไม่ได้เตือนท่าน ท่านควรอยู่ให้ห่างจากเหลียนชิงโจวซะ”

เฉินเสียนเหลือบมองเขาและกล่าวว่า “เหอะ ข้าคิดว่าท่านควรจัดการเรื่องตัวเองให้ดีก่อนเถอะ”

ขณะที่เธอพูด เธอหันหลังเดินออกไป “ลักกินขโมยกิน ยังคิดว่าตัวเองเป็นคนดีอีกหรือ?”

เธอเข้าไปในเกี้ยวนุ่ม ๆ ยกม่านขึ้นและหรี่ตายิ้มมองไปที่ฉินหรูเหลียงที่ประตู “เหมยอู่ยังคงรอให้ท่านไปง้อและยังมีเซียงซั่นอีกด้วย ท่านทำให้คนอื่นผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า จะกลืนคำพูดตัวเองหรือ? ถ้ายังอยากรักษาหน้าตัวเองไว้บ้าง เช่นไรถึงไม่กล้ารับผิดชอบล่ะ?”

“เฉิน เสียน!”

การพูดแบบปากไม่มีหูรูดของเธอนั้น ทำเอาฉินหรูเหลียงโกรธจัด

เฉินเสียนอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ลดม่านตาลงแล้วพูดว่า “ข้าก็เป็นผู้หญิงเช่นกัน ถ้าท่านไม่ใส่ใจ ข้าจะไม่ช่วยท่านแต่งตั้งตำแหน่งให้เซียงซั่น”

เธอเป็นคนที่กลัวว่าโลกจะไม่วุ่นวาย ถ้าเธอแต่งตั้งตำแหน่งเซียงซั่นจริงๆ ก็คงดูดีเชียว

ฉินหรูเหลียงสีหน้าเคร่งขรึมและมองดูเกี้ยวนุ่ม ๆ ถูกยกออกจากจวนแม่ทัพ

เมื่อมาถึงเรือนของเหลียนชิงโจว เหลียนชิงโจวก็สั่งคนของเขาเตรียมอาหารกลางวันไว้แล้ว

อาหารกลางวันนั้นมีคุณค่าทางโภชนาการมากมาย และทำให้ความอยากอาหารเพิ่มขึ้นอย่างมาก เห็นได้ชัดว่าใช้ทั้งความคิดและทั้งใจ

อวี้เยี่ยนจัดสำรับอาหารให้เฉินเสียนอย่างคล่องแคล่วอยู่ข้างๆ

ได้ยินเหลียนชิงโจวกล่าวว่า “ครั้งที่แล้วข้าได้ยินองค์หญิงบอกว่าอยากลงทุนธุรกิจใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

เฉินเสียนยิ้มตาหยีทันที “ท่านมีลู่ทางชี้แนะหรือไม่?”

“เร็ว ๆ นี้ข้าวางแผนที่จะตั้งเรือสินค้าสองลำเพื่อขนส่งสินค้าไปกลับจากเมืองหลวง ท่านต้องการร่วมด้วยหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

เฉินเสียนกล่าว “ท่านพูดแล้ว ไม่มีเหตุผลที่ข้าจะไม่ควรเข้าร่วม เรือสินค้าลำนี้ แม้ว่าจะไม่ต้องขนสินค้าด้วยตัวเอง แต่ข้าสามารถเรียกค่านายหน้าได้ใช่หรือไหม?

เส้นทางน้ำต้าฉู่สามารถตรงถึงแม่น้ำในเมืองหลวง นอกจากการขนส่งสินค้า ยังสามารถบรรทุกคนได้และการขายตั๋วยังสามารถนำมาเป็นผลประโยชน์ระยะยาวได้อีกด้วย ”

เหลียนชิงโจวยิ้มและเอ่ยว่า “ดูเหมือนว่าองค์หญิงจะได้รับประโยชน์มากมาย เพียงว่าถ้าใช้เพื่อขายตั๋วให้กับผู้คนก็จะใช้เวลานานในการเก็บทุนคืน นี่เป็นการลงทุนระยะยาว และองค์หญิงอาจจะไม่มีรายรับในช่วงเวลาที่นานพอสมควรพ่ะย่ะค่ะ”

เฉินเสียนพูดอย่างไม่ใส่ใจ “เช่นนั้นข้าลงทุน มีเรือหนึ่งลำ บางทีมันอาจจะสามารถเตรียมพร้อมสำหรับเหตุฉุกเฉินได้ เรือหนึ่งลำราคาเท่าไหร่หรือ?”

“ไม่ต้องรีบร้อนไปพ่ะย่ะค่ะ กว่าที่เรือจะมาถึงเมืองหลวงยังมีเวลาอีกสองสามเดือน ในช่วงสองสามเดือนหากหนังสือคนทรามขององค์หญิงขายเงินได้มากขึ้น ก็ประสบความสำเร็จแล้วล่ะพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อได้ยินเหลียนชิงโจวว่า หนังสือคนทรามที่เฉินเสียนนวาดในร้านขายตำรานั้นได้ขายนอกเมืองหลวง

ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า เฉินเสียนก็จะได้รับเงิน

ระหว่างทางกลับเธอก็ครุ่นคิดว่าจะเพิ่มเงินสองพันตำลึงในมือของเธอได้อย่างไร

เมื่อกลับไปที่จวนแม่ทัพในตอนบ่าย หลังเรือนก็เต็มไปด้วยความวุ่นวาย

ได้ยินมาว่าในที่สุดฉินหรูเหลียงก็จะส่งเซียงซั่นออกไป แต่แทนที่จะให้สถานะกับนาง เขาวางแผนที่จะส่งนางออกไป

ถ้านางตกลง ฉินหรูเหลียงจะให้เงินนาง แล้วส่งนางไปที่อื่น และนางก็สามารถมีชีวิตที่ดีได้

อย่างน้อยก็ยังดีกว่าตอนนี้ที่นางเป็นสาวใช้

แต่สิ่งสำคัญคือต้องดูว่าเซียงซั่นเต็มใจไปหรือไม่

นางใช้แรงไปมากมายสำหรับสิ่งนี้ ฉินหรูเหลียงยอมส่งเธอออกไปเพื่อเอาใจหลิ่วเหมยอู่ได้อย่างไรกัน

เมื่อเฉินเสียนไปที่นั่น เธอเห็นเซียงซั่นร้องไห้น้ำตาไหลเปื้อนเต็มหน้า

เธออดไม่ได้ที่จะคัดค้าน แต่สาวใช้ทั้งสองได้นำกระเป๋าของนางออกไปแล้ว

เซียงซั่นงอขาและคุกเข่าต่อหน้าเฉินเสียน ดึงกระโปรงของเฉินเสียนแล้วขอร้อง “องค์หญิง ท่านไปบอกท่านแม่ทัพว่าอย่าขับไล่บ่าวออกไปเลยได้หรือไม่เพคะ? บ่าวอยากที่จะอยู่ในจวนแม่ทัพแห่งนี้ไม่ไปไหนทั้งสิ้นเพคะ!”

เฉินเสียนหลับตาลงอย่างเฉยเมยและมองดูนางร้องไห้อยู่ครู่หนึ่ง เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเซียงซั่น ลูบความเปียกชื้น เลิกคิ้วเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “เจ้าร้องไห้กับข้าแล้วได้อะไร?”

เซียงซั่นไม่มีทางเลือกจริงๆ และกล่าวว่า “บ่าวควรทำอย่างไร?”

“ไม่ไปใช่หรือไม่ ตายก็ตายในจวนแม่ทัพสินะ?” เฉินเสียนกล่าวหยอกล้อ

เซียงซั่นตกตะลึง ก็เข้าใจความหมายของเฉินเสียนทันที

ทันใดนั้นที่สาวใช้ถือกระเป๋าเดินทางออกมา เซียงซั่นกัดฟันของเธอ ลุกขึ้นและวิ่งไปชนเสาข้างๆ!

“ตายจริง!” ผู้หญิงคนนั้นห้ามอย่างไม่ร้อนใจเท่าไหร่ เรียกเซียงซั่นที่กำลังทุบหัวตัวเอง

เฉินเสียนสั่งอย่างไม่เร่งรีบ “ยังไม่ไปเรียกหมอมาดูนางอีก ถ้าท่านแม่ทัพบีบบังคับให้สาวใช้ตัวน้อยคนนี้ตายเพื่อเหมยอู่ ในอนาคตต่อให้ท่านแม่ทัพรักกับเหมยอู่ก็เกรงว่าจะยากที่จะทำใจให้สงบได้”