เฉินเสียนตอบด้วยสีหน้าแววตาที่นิ่งและสุขุม : “เค้กวันเกิดที่ทำให้จิ้งจอกเหลียนของเรา หลบหน่อย ข้าจะรีบไปส่งเค้กที่บ้านของเหลียนชิงโจว”

ฉินหรูเหลียงเดือดจัดขึ้นมาทันที : “เพื่อจะทำสิ่งนี้ ถึงขั้นเผาห้องครัว? เรื่องเผาห้องครัวก็อีกเรื่องหนึ่ง แล้วนี่ท่านยังจะไปสังสรรค์วันเกิดของชายผู้อื่นอีกรึ?”

เฉินเสียนตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย : “ก็เพื่อจะสังสรรค์วันเกิดของจิ้งจอกเหลียนนี่แหละ ข้าถึงได้ทำแบบนี้”

ฉินหรูเหลียงรู้สึกเหมือนว่าปอดของตัวเขาจะระเบิดเสียให้ได้ : “รอให้เทียบค่าเสียหายของห้องครัวตามบทลงโทษของกฎหมายในบ้านก่อน จะไปก็ค่อยไป! ข้าจะดูว่าท่านยังจะเหลือขาข้างไหนให้ก้าวออกจากประตูจวนนี้ได้อีก”

เพียงครู่เดียวพ่อบ้านก็มาถึง ฉินหรูเหลียงถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา : “องค์หญิงเผาห้องครัว ตามกฎหมายของบ้านแล้วจะต้องจัดการยังไง?”

เมื่อพ่อบ้านได้ทำความเข้าใจกับเหตุการณ์แล้ว จึงพูดขึ้นด้วยอาการสั่นเล็กน้อย : “เรียนท่านแม่ทัพ บ่าวได้ยินมาว่าองค์หญิงเข้าครัวเองจึงทำให้ห้องครัวไฟไหม้ ขอเพียงแค่องค์หญิงไม่เป็นอะไร……แค่นี้ก็ดีแล้วขอรับ”

ฉินหรูเหลียงส่งสายตาคมกริบดุจใบมีด

พ่อบ้านจึงรีบปาดเหงื่อพร้อมกับพูดต่อว่า : “หากองค์หญิงมีกำลังที่จะสามารถซ่อมแซมห้องครัวได้……ก็ไม่ต้องถูกลงโทษขอรับ”

เฉินเสียนยิ้มขึ้นที่มุมปาก พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “อันนี้ง่ายมาก พ่อบ้าน เดี๋ยวเจ้าไปเบิกเงินที่ห้องฝ่ายบัญชี แล้วก็นำมันไปซ่อมแซมห้องครัว”

ฉินหรูเหลียงแววตาดุดันราวกับว่าจะกินคนเสียให้ได้ : “เฉินเสียน หมายถึงให้ท่านเป็นคนออกเงินส่วนนี้ ไม่ใช่ให้ไปเบิกเงินที่ห้องฝ่ายบัญชี!”

เฉินเสียนรีบตอบกลับไปว่า : “แบบนี้ไม่ได้สิ ข้าคือภรรยาของท่านแม่ทัพ เงินของท่านก็เท่ากับเงินของข้า นี่เป็นสมบัติร่วมระหว่างสามีภรรยา”

ฉินหรูเหลียงพูดอะไรไม่ออก : “……” หมายความว่าผู้หญิงคนนี้เผาห้องครัวแล้ว ไม่เพียงแต่ไม่ต้องถูกลงโทษ แล้วยังจะต้องให้เขาเป็นคนออกเงินซ่อมแซม และนางเองเข้าครัวด้วยตัวเองเพื่อจะทำของกินไปให้กับชายผู้อื่น?

เมื่อเห็นเฉินเสียนดึงแขนของอวี้เยี่ยนพากันเดินออกไป ฉินหรูเหลียงจึงออกคำสั่งว่า : “ตีขาของผู้หญิงคนนี้ให้หัก!”

แต่แล้วก็ไม่มีใครกล้าออกมาตีแม้แต่คนเดียว

พ่อบ้านพูดขึ้นเหงื่อตก : “ท่านแม่ทัพ องค์หญิงกำลังตั้งครรภ์……หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป จะไม่น่าฟังขอรับ……”

เฉินเสียนจู่ๆ ก็ชี้ไปทางด้านหลังของฉินหรูเหลียง พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “นั่นอะไรน่ะ?”

ฉินหรูเหลียงหันหน้าไปดู แต่กลับไม่เห็นอะไร

พอเขาหันหน้ากลับมา เฉินเสียนได้พาอวี้เยี่ยนวิ่งไปไกลแล้ว พวกบ่าวรับใช้ต่างพากันเงียบสนิท ไม่มีใครกล้าส่งเสียง

“เฉินเสียน หยุดอยู่ตรงนั้น!” ฉินหรูเหลียงตะโกนด้วยความโกรธ

“ท่านแม่ทัพ ดับเพลิงสำคัญกว่า ดับเพลิงสำคัญกว่า!”

เฉินเสียนและอวี้เยี่ยนพากันวิ่งทุลักทุเลกลับถึงสวนสระวสันตฤดู เหงื่อท่วมตัวราวกับอาบน้ำมายังไงอย่างงั้น หลังจากนั้นก็เปลี่ยนชุดกระโปรงสะอาดสีลูกท้อ

ได้ยินมาว่าเกี้ยวของเหลียนชิงโจวมาถึงหน้าประตูใหญ่แล้ว เฉินเสียนนำเค้กใส่เข้าไปในกล่อง แล้วพาอวี้เยี่ยนออกจากสวนสระวสันตฤดูด้วย

ฉินหรูเหลียงเวลานี้ได้เข้ามาขวางอยู่ที่ห้องโถงใหญ่

นี่มันก็ค่ำแล้ว ห้องครัวก็ไฟไหม้ และในจวนท่านแม่ทัพก็ยังไม่ทันได้ทำอาหาร

ฉินหรูเหลียงจ้องไปยังกล่องของกินของเฉินเสียน พูดขึ้นด้วยเสียงขรึม : “เอาของที่ท่านทำไว้ที่นี่”

เฉินเสียนหัวเราะ พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “คืนนี้คงไม่ได้กินข้าวสินะ? งั้นก็ขอโทษด้วย ข้าอดได้ แต่เด็กในท้องห้ามอด เพราะฉะนั้นข้าจะรีบไปทานมื้อค่ำที่งานเลี้ยงแล้ว”

“เฉินเสียน หากวันนี้ท่านกล้าออกจากบ้านไปแม้แต่ก้าวเดียว ก็อย่าได้กลับมาที่นี่อีก” ฉินหรูเหลียงพูดขึ้นตามหลัง

เฉินเสียนหยุดเดิน ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย : “งั้นคืนนี้ข้าก็จะไม่กลับมา” เธอหมุนตัวหันกลับไปมองเขาด้วยสีหน้าที่เย็นชา : “ท่านแม่ทัพ ท่านใช้ชีวิตของท่าน ข้าก็จะใช้ชีวิตของข้า อย่ามาก้าวก่ายข้าอีก ไม่อย่างนั้นข้าจะไม่ไว้หน้าท่านแล้วนะ”

เธอเหลือบตามองเขา ยิ้มขึ้นที่มุมปาก ใบหน้าของเธอถูกย้อมไปด้วยแสงสีแดงของพระอาทิตย์อัสดง แล้วจึงหันหน้ากลับไป : “ไม่เช่นนั้น ผู้หญิงทั้งสามจะถูกมัดรวมอยู่ในละครเรื่องเดียว ข้าจะทำให้ท่านสิ้นหวังอย่างสุดซึ้ง”

ฉินหรูเหลียงมองแผ่นหลังของนางที่เดินออกจากประตูใหญ่ไปจนลับตา จึงค่อยๆ ได้สติขึ้นมา

นางเมินใส่เขาเสมอ

ฉินหรูเหลียงรู้สึกว่าตัวเองกินยาผิดรึไงกันนะ ต่างคนต่างอยู่ไม่เกี่ยวข้องกันก็ดีอยู่แล้วนี่ เฉินเสียนจะไปที่ไหน จะไปทำอะไร เขาไม่จำเป็นต้องห่วงเลยแม้แต่นิดเดียว แล้วทำไมตอนนี้ถึงอยากจะไปยุ่งเรื่องของนางนักล่ะ?

เขาคิดว่า อาจจะเป็นเพราะกลัวว่าเฉินเสียนจะไปก่อความวุ่นวายให้เขาอับอายขายหน้าได้

แต่คนที่จะขายหน้าก็ควรจะเป็นเฉินเสียนที่ขาดพื้นฐานจริยธรรมและเป็นผู้ถูกวิพากษ์วิจารณ์สิถึงจะถูก

แต่เมื่อคิดแบบนี้แล้ว ฉินหรูเหลียงก็ยังรู้สึกโกรธไม่หาย

“องค์หญิง รู้สึกว่าท่านแม่ทัพจะใส่ใจเรื่องที่องค์หญิงออกมาหาคุณชายเหลียนมากนะเพคะ”

“เขากลัวว่าข้าจะไปสร้างเรื่องสร้างราวขายหน้าไว้ข้างนอกน่ะสิ” เฉินเสียนพูดขึ้นอย่างโกรธแค้น : “เพียงแต่ตอนนี้ข้าไม่มีเงินเพียงพอที่จะไปทุ่มให้ผู้ชาย ไม่อย่างนั้นข้าจะสวมเขาให้เสียจนนับไม่ถ้วน”

อวี้เยี่ยนกลอกตามองบน : “องค์หญิงยังจะคิดเลี้ยงผู้ชายอีกหรือเพคะ องค์หญิงอย่าสอนเด็กในท้องให้เสียผู้เสียคนเชียวนะเพคะ”

ในตอนแรกเธอคิดว่าที่งานเลี้ยงบ้านเหลียนชิงโจวคงจะเริ่มมีแขกทยอยมาแล้วไม่น้อย นึกไม่ถึงเลยว่าจะไม่มีแม้แต่คนเดียว มันช่างรู้สึกเหงาและเงียบสงัดจริงๆ

ในห้องอาหารมีตะเกียงเปลวไฟสีเหลืองทองสว่างไสว คนรับใช้กำลังจัดเรียงอาหารมื้อค่ำบนโต๊ะ ดูไปแล้วแต่ละอย่างเป็นของโปรดของเฉินเสียนทั้งนั้น

“ทำไมถึงไม่เชิญญาติสนิทมิตรสหายมาด้วย?” เฉินเสียนถามขึ้น

เหลียนชิงโจวตอบกลับด้วยท่วงท่าที่สง่างาม : “กลางเมืองหลวงนี้นอกจากองค์หญิงแล้ว กระหม่อมก็ไม่มีมิตรสหายอื่นอีก”

คนที่คบค้าสมาคมกับเหลียนชิงโจวก็ไม่ใช่จะน้อยๆ เพียงแต่ว่าคืนนี้เขาต้องการเชิญเฉินเสียนเพียงแค่คนเดียว เพื่อนเหล่านั้นไม่จำเป็นต้องมาปรากฏตัวอยู่ในงานค่ำคืนนี้

“บ้านของเจ้ามีลูกเชอร์รี่หรือไม่?”