เหลียนชิงโจวพูดขึ้นว่า : “ตอนนี้ดึกมากแล้ว กระหม่อมไม่วางใจให้พระองค์เดินทางกลับไปคนเดียว คืนนี้พักที่เรือนกระหม่อมดีกว่าหรือไม่ องค์หญิงเห็นสมควรอย่างไร?”

“ตรงใจข้ามาก ข้าเองก็ไม่ชอบเดินทางยามค่ำคืน” เฉินเสียนทานอิ่มแล้ว ก็หลับตาพริ้มด้วยความพึงพอใจ

อวี้เยี่ยนพูดขึ้นว่า : “องค์หญิง แบบนี้ไม่เหมาะหรือเปล่าเพคะ?”

เหลียนชิงโจวยิ้มพร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ทั้งนี้ก็เพื่อความปลอดภัยขององค์หญิงทั้งนั้น แต่หากองค์หญิงยืนกรานต้องการจะกลับ กระหม่อมก็เพียงแค่ให้คนของกระหม่อมส่งองค์หญิงกลับไปก็เท่านั้น”

เฉินเสียนอิงหัวกับมือ พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเกียจคร้าน : “ตอนออกมาข้าได้บอกสุนัขฉินแล้วว่าวันนี้จะไม่กลับไป ถ้าหากกลับไปตอนนี้ไม่เสียหน้าแย่หรอกหรือ? องค์หญิงจะขอค้างที่นี่นี่แหละ”

อวี้เยี่ยนใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง จริงสิ ถ้าเกิดท่านแม่ทัพไม่ยอมจบเรื่องจบราว กลับไปแล้วท่านแม่ทัพยังมาหาเรื่ององค์หญิงล่ะ แล้วจะทำยังไงดี?

ดูแล้วค้างที่นี่หนึ่งคืนน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

เหลียนชิงโจวกำลังเตรียมห้องรับรองแขกในเรือนส่วนตัว ที่กลางเรือนมีกุหลาบหอมกรุ่น ลมเย็นพัดเบาๆ พลอยทำให้จิตใจเบิกบานผ่อนคลาย

ในห้องถูกจัดเตรียมอย่างเหมาะสม เพียงแค่เปิดหน้าต่างก็เห็นดอกกุหลาบที่เลื้อยเต็มรั้วบานสะพรั่งไปทั่ว

อวี้เยี่ยนเด็ดกลีบดอกไม้มาจำนวนหนึ่ง กะว่าจะนำมาให้องค์หญิงใช้ตอนอาบน้ำ

อวี้เยี่ยนสำรวจไปทั่วห้องอย่างละเอียด แล้วพูดขึ้นอย่างไม่ตั้งใจนัก : “องค์หญิง หม่อมฉันรู้สึกว่า คุณชายเหลียนจะใส่ใจองค์หญิงมากเป็นพิเศษ แม้แต่ชุดที่ใช้สวมใส่นอนก็ยังเตรียมไว้ให้”

นั่นคือชุดผ้าไหมสีขาว ที่ค่อนข้างเรียบ

ไม่นานคนรับใช้ก็ยกน้ำร้อนมา เติมอ่างอาบน้ำจนเต็ม อวี้เยี่ยนโรยกลีบดอกไม้ลงบนผิวน้ำ เวลานี้มีเพียงกลิ่นหอมกรุ่นของดอกไม้ที่ฟุ้งกระจายไปทั่ว

กลางวันอากาศค่อนข้างร้อน หลีกเลี่ยงเหงื่อที่เปียกชุ่มทั้งตัวไม่ได้ ตกกลางคืนมาหากไม่ได้อาบน้ำ เฉินเสียนคงจะนอนไม่หลับ

เฉินเสียนแช่ตัวลงไปในอ่างอาบน้ำ หลับตาสงบจิตใจ พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาเป็นคนละเอียดอ่อนและค่อนข้างเอาใจใส่มากทีเดียว”

“หม่อมฉันแอบสงสัยจังว่า……คุณชายเหลียนจะชอบองค์หญิง?”

“หา?” เฉินเสียนหัวเราะพร้อมกับพูดขึ้นว่า : “เขามีอะไรให้เจ้าสงสัยล่ะ?”

อวี้เยี่ยนหน้าแดงขึ้นมา : “หม่อมฉันก็เพียงแค่พูดไปอย่างงั้นเพคะ”

“อวี้เยี่ยน เจ้ากำลังเป็นสาวสะพรั่งที่กำลังต้องการชายใช่หรือไม่?” เฉินเสียนหยิกแก้มของนาง พร้อมกับหัวเราะขึ้นมา

อวี้เยี่ยนกุมใบหน้าของนางพร้อมกับอธิบายว่า : “องค์หญิงอย่าทรงล้อหม่อมฉันเล่นเลยเพคะ หม่อมฉันเปล่าเสียหน่อย”

“ยังจะบอกว่าเปล่า ดูแก้มของเจ้าสิ แดงเป็นผลแอปเปิลเชียว”

“หม่อมฉัน หม่อมฉันเพียงแค่คิดถึงความสุขในบั้นปลายชีวิตแทนองค์หญิงเพคะ”

และแล้ว ความสงสัยของอวี้เยี่ยนก็ถูกทำลายลง เห็นเฉินเสียนค่อนข้างเหนื่อยล้าและอ่อนเพลีย เมื่ออาบน้ำแล้วก็สวมชุดคลุม อวี้เยี่ยนก็ช่วยประคองเธอไปนอนที่เตียง

อวี้เยี่ยนคอยไล่ยุงอยู่ข้างกายไม่ห่าง นางเกาะอยู่ที่ข้างเตียงคอยใช้พัดช่วยพัดวีให้เฉินเสียน พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “องค์หญิงนอนอย่างสบายใจเถอะเพคะ หม่อมฉันจะอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน”

เฉินเสียนมองเด็กน้อยที่ดวงตาประกายแวววาว แล้วจึงพูดขึ้นว่า : “ในเรือนนี้เย็นสบาย เจ้าไม่ต้องพัดวีให้ข้า เจ้าเองก็ไปนอนเถอะ กลางดึกหากมีอะไรข้าจะเรียกเจ้าเอง”

ในสวนสระวสันตฤดูเฉินเสียนเองก็ไม่ชินที่จะให้อวี้เยี่ยนนอนเฝ้า กลางคืนนอนอิ่มแล้วกลางวันจะได้สดชื่นมีชีวิตชีวา

ห้องข้างๆ ก็ถูกตกแต่งพอควร อวี้เยี่ยนไปอาบน้ำที่ห้องข้างๆ แล้วก็จะเข้านอนเลย

อวี้เยี่ยนที่ยังเป็นห่วงไม่วางใจ เฉินเสียนยิ้มพร้อมกับพูดขึ้นว่า : “เจ้าไม่กลัวว่ากลางดึกข้าจะพลิกตัวแล้วหันกลับมา พอลืมตาขึ้นก็เห็นมีคนมาเกาะอยู่ข้างเตียง แล้วข้าจะตกใจจนคลอดก่อนกำหนดหรอกหรือ?

อวี้เยี่ยนถลึงตา : “องค์หญิงพูดไปเรื่อย อย่าพูดจาไม่เป็นมงคลสิเพคะ?”

ห้องทั้งสองถูกแบ่งกั้นเพียงกำแพง หากมีเรื่องอะไรเฉินเสียนเพียงแค่เคาะกำแพงก็สิ้นเรื่อง อวี้เยี่ยนจึงค่อยยอมไปนอนห้องข้างๆ

ข้างห้องเปิดหน้าต่างทิ้งไว้ กลางดึกมีลมเย็นพัดเข้ามาเบาๆ พัดเอาความร้อนของทั้งวันออกไป

เฉินเสียนที่วุ่นวายอยู่ในห้องครัวทั้งวันจนเหลือจะทน เพียงแค่หลับตาลงไม่นานก็หลับไปอย่างง่ายดาย

เมื่อจัดแจงให้เฉินเสียนพักผ่อนแล้ว อาหารที่เหลืออยู่บนโต๊ะ ส่วนใหญ่แทบจะไม่ได้แตะเลย เหลียนชิงโจวยังนั่งอยู่ในห้องอาหารอย่างนั้น ราวกับว่ากำลังรอใครบางคนอยู่

จนเด็กของพ่อบ้านวิ่งมาบอกว่า : “คุณชาย ใต้เท้าซูมาแล้ว”

เหลียนชิงโจวลุกขึ้นไปทักทาย เพิ่งจะเดินพ้นประตูห้องอาหาร ก็เห็นชายผู้หนึ่งใต้แสงจันทร์และดวงดาว สวมชุดดำทั้งชุด เดินออกมาจากความมืดมิด

หน้าห้องอาหารมีทางเท้าที่เต็มไปด้วยดอกไม้ทั้งสองข้างทาง และเขาก็เดินอยู่บนทางดอกไม้นั้น ลมยามค่ำคืนพัดชายเสื้อของเขา และผมที่ดำสนิทบนบ่านั้น ทำให้ใบหน้านั้นดูสงบและลุ่มลึก สง่างามไร้เทียมทาน

จอนผมของเขาพลิ้วไสว ดวงตาที่เรียวยาว ในขณะที่กำลังเงยหน้าขึ้นมา ราวกับว่ากำลังมองดวงดาราบนท้องฟ้า ไร้คลื่น ไร้ขอบเขต

เดินตรงเข้ามาที่ขั้นบันไดห้องอาหารทีละก้าว แสงตะเกียงเหลืองอร่ามกระทบลงบนร่างของเขา ภายใต้แสงตะเกียงนั่น เขาดูราวกับรูปปั้นแกะสลักจากหยกเหลือง เนื้อสัมผัสสะอาดบริสุทธิ์ สมบูรณ์แบบไร้ที่ติ

เหลียนชิงโจวยกมือทักทาย : “อาจารย์”

ใครก็คงจะคิดไม่ถึง ว่าอาจารย์ที่เขาเคารพนับถือที่สุด จะเป็นชายอายุที่อายุน้อยขนาดนี้ ดูแล้วอายุคงจะมากกว่าเหลียนชิงโจวเพียงไม่กี่ปี เขายกมือขึ้นด้วยท่วงท่าที่สงบสูงส่งและสุขุมสง่างาม

ซูเจ๋อยืนอยู่ข้างประตู กวาดตามองไปที่ห้องอาหาร แล้วพูดขึ้นว่า : “คืนนี้ข้ามีสังสรรค์ จึงมาดึกหน่อย แล้วคนล่ะ?”

เหลียนชิงโจวพูดขึ้นว่า : “องค์หญิงพักผ่อนอยู่ในเรือน คิดว่าคงจะหลับไปแล้ว”

ซูเจ๋อมองไปยังเค้กที่มีลูกเชอร์รี่วางอยู่ด้านบน เหลียนชิงโจวรีบพูดขึ้นอย่างทำตัวไม่ถูก : “นี่เป็นเค้กที่องค์หญิงทำเองกับมือ บอกว่าเป็นเค้กวันเกิดของศิษย์”

“นางดีต่อเจ้าไม่น้อย”

เหลียนชิงโจวรีบตอบกลับอย่างจริงจัง : “องค์หญิงมองว่าศิษย์เป็นเพียงสหายคนหนึ่งเท่านั้น”

ซูเจ๋อยืนอยู่ข้างโต๊ะ หรี่ตามองอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงหยิบเค้กขึ้นมาชิมนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้บอกว่าอร่อยหรือไม่

เหลียนชิงโจวพูดต่อไปว่า : “องค์หญิงพักอยู่ในเรือนกุหลาบญี่ปุ่น อาจารย์จะไปดูหน่อยหรือไม่?”