อวี้เยี่ยนคลานออกมาจากช่องว่างระหว่างผนังเกี้ยวด้วยความยากลำบาก

เหตุการณ์เหนือความคาดหมายเมื่อครู่นี้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนนางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนนั้นเกี้ยวล้มคว่ำลงมาอย่างแรง อวี้เยี่ยนตั้งตัวไม่ทันและถูกกระแทกทับจนหมดสติไป

ตอนนี้อวี้เยี่ยนยืนอยู่ในตรอกเล็กๆ เมื่อเหลือบไปเห็นศพของคนแบกเกี้ยวที่ถูกสังหาร ตัวของนางก็สั่นเทิ้มราวกับข้าวเปลือกที่อยู่ในตะแกรงร่อน นางจ้องมองศพที่เริ่มแข็งตัวอยู่บนพื้นด้วยดวงตาและริมฝีปากที่สั่นสะท้าน หลังจากนั้นจึงกรีดร้องด้วยความสยดสยอง

นางหวาดกลัวสุดขีดและอยากจะใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดระบายความหวาดกลัวออกมา

ตอนนี้ท้องฟ้าเกือบจะมืดสนิท เหลียนชิงโจวที่เฝ้ารออยู่ที่เรือนคิดว่าตอนนี้เฉินเสียนควรจะมาถึงแล้ว

แต่ผ่านมานานจนป่านนี้เธอก็ยังไม่มา เขารู้สึกไม่วางใจจึงตัดสินใจออกตามหามาตลอดเส้นทาง

เขาไม่คิดว่าจะได้ยินเสียงกรีดร้องของอวี้เยี่ยนทันทีที่เลี้ยวเข้ามาในตรอกเล็กๆ เหลียนชิงโจวใจหายวูบ เขารีบเร่งฝีเท้าเข้าไปในนั้นทันที

อวี้เยี่ยนไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะทรงตัว ปากก็พึมพำเบาๆ ว่า “องค์หญิง… องค์หญิงอยู่ไหน”

เหลียนชิงโจวรับนางเอาไว้จากทางด้านหลังและถามอย่างดุดัน “องค์หญิงอยู่ไหน เกิดอะไรขึ้น มันเกิดอะไรขึ้น!”

อวี้เยี่ยนส่ายหน้า แววตาของนางว่างเปล่า นางค้นหาหมดแล้วทั้งข้างนอกทั้งใน คลานเข้าไปหาในเกี้ยวจนทั่ว นางเอ่ยด้วยใบหน้าที่ปราศจากสีเลือดว่า “บ่าวไม่รู้… องค์หญิงอยู่ไหน… บ่าวฟื้นขึ้นมาก็เป็นเช่นนี้แล้ว…”

อวี้เยี่ยนทรงตัวไม่อยู่และทรุดลงไป จากนั้นก็ลุกขึ้นมาคว้าเหลียนชิงโจวเอาไว้และเขย่าตัวเขา “องค์หญิงล่ะเจ้าคะ องค์หญิงหายไปแล้ว… บ่าวจะทำยังไงดี ตอนนี้ควรจะทำยังไงดี”

เหลียนชิงโจวส่งตัวอวี้เยี่ยนให้บริวารที่ติดตามมาด้วยและบอกว่า “พานางกลับไปอยู่ในที่ที่ปลอดภัย” พูดจบเขาก็หันหลังให้และรีบออกเดินทางไปยังอีกทิศทางหนึ่งอย่างรวดเร็ว

คนแบกเกี้ยวทั้งสี่ที่เขาส่งมาต่างมีทักษะการต่อสู้ระดับหนึ่ง เขาไม่คิดเลยว่าทุกคนจะถูกฆ่าเช่นนี้

แล้วเฉินเสียนก็หายตัวไปโดยที่ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดียังไง!

แต่ดูจากวิธีการฆ่า พวกมันต้องไม่ใช่พวกที่มีความเมตตาปรานีอย่างแน่นอน!

ตอนนี้เฉินเสียนตกอยู่ในเงื้อมมือของพวกมัน เหลียนชิงโจวไม่กล้าคิดจริงๆ ว่าผลที่ตามมาจะเป็นเช่นไร!

ตอนนี้เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้นและรีบรุดหน้าไปยังอุทยานหลวงตงเฉิง ทันทีที่พ้นประตูเข้ามาเขาก็รีบตรงเข้าไปในเรือน เมื่อเจอซูเจ๋อ ใบหน้าของเขาก็ซีดเผือด เขาขยับลำคอและเอ่ยด้วยเสียงแหบแห้ง “ท่านอาจารย์ องค์หญิงถูกลักพาตัว”

อวี้เยี่ยนออกมาจากที่นั่นพร้อมกับคนของเหลียนชิงโจว ระหว่างทางนางเดินอย่างไม่มั่นคงนักเพราะขาทั้งสองข้างยังคงอ่อนแรง ต่อมานางก็เกาะบริวารผู้นั้นไว้ เอ่ยเสียงสั่นว่า “ข้าทนรออยู่เฉยๆ ไม่ได้ ไม่เอาแล้ว ข้าไม่สนใจอะไรทั้งนั้น… ข้าจะไม่กลับไปกับเจ้า เจ้าต้องพาข้ากลับไปที่จวนแม่ทัพเดี๋ยวนี้!”

บริวารของเหลียนชิงโจวรู้สึกลำบากใจ “แม่นางอวี้เยี่ยนบาดเจ็บขนาดนี้ คุณชายกำชับไว้ว่าให้พาเจ้ากลับไปพัก”

“ไม่ ข้าต้องกลับไปที่จวนแม่ทัพ!” อวี้เยี่ยนเอ่ยอย่างหนักแน่น “องค์หญิงหายตัวไป ข้าจะไปขอให้ท่านแม่ทัพไปช่วยองค์หญิง”

บริวารผู้นั้นรั้งอวี้เยี่ยนไว้ไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงต้องไปที่จวนแม่ทัพกับนาง

เฉินเสียนรู้สึกวิงเวียนศีรษะ เมื่อฟื้นขึ้นมาเธอจึงพบว่าตัวเองถูกมัดไว้ในกระสอบและนอนอยู่บนเกวียนที่สั่นโคลงเคลง สายลมยามเย็นพัดมาปะทะจากทั้งสองข้างและนำพากลิ่นอายของเนินเขาเขียวขจีซึ่งอยู่นอกเมืองมาด้วย

ล้อเกวียนที่กำลังหมุนไปข้างหน้าสั่นสะเทือนจนทำให้เธอเวียนหัว

เฉินเสียนจำเป็นต้องปรับท่าทางของตัวเองใหม่เพื่อหลีกเลี่ยงความไม่สบายกาย

ไม่รู้ว่าผ่านมานานแค่ไหนแล้ว ตอนที่ร่างกายของเฉินเสียนจวนเจียนจะแข็งทื่อไปครึ่งหนึ่ง เสียงของล้อเกวียนก็ค่อยๆ หยุดลง

มีแสงสีเหลืองเข้มส่องผ่านรูเล็กๆ ของกระสอบป่านเข้ามา เฉินเสียนพยายามเพ่งมอง ทว่าทันใดนั้นใครคนหนึ่งก็เปิดกระสอบและดึงเธอออกมาอย่างไร้ความปรานี

เวลานี้ท้องฟ้ามืดสนิท มีเงาคนอยู่มากมายในชายป่ามืดทึบบริเวณเชิงเขา เมื่อแต่ละคนถือคบไฟเอาไว้ สถานที่แห่งนี้ก็สว่างไสวขึ้นมา

ทันใดนั้นผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าก็เอื้อมมือออกมาบีบคางของเฉินเสียนอย่างแรงและบังคับให้เธอเงยหน้าขึ้น

แววตาของชายผู้นั้นเย็นเยียบราวกับคนที่คุ้นชินกับคลื่นลมที่รุนแรง อาศัยเลียเลือดบนคมมีดเพื่อเอาชีวิตรอดไปวันๆ เขามองดูเฉินเสียนอย่างพินิจพิเคราะห์อยู่ครู่ใหญ่

เฉินเสียนสบตากับเขาตรงๆ แววตาของเธอมืดมนและนิ่งสงบ สะท้อนให้เห็นเงารางๆ ของเปลวไฟที่วูบไหว

ชายผู้นั้นยิ้มอย่างเหยียดหยามพลางกล่าวว่า “อัปลักษณ์ยิ่งกว่าอัปลักษณ์ แต่ใจคอช่างเข้มแข็ง อย่างนี้ละถึงจะถูกปากข้า! แต่ไม่รู้ว่าพอถึงเวลาขึ้นเตียงจริงๆ เจ้าจะเก่งสักแค่ไหน!”

พวกที่อยู่ข้างๆ พากันหัวเราะเฮฮาอย่างต่ำช้าและถ่อยสถุล

ในที่สุดเฉินเสียนก็รู้ว่าคนพวกนี้คือโจรภูเขา! พวกมันเผา ปล้น และฆ่าคนได้โดยไม่กะพริบตา

แต่ทำไมอยู่ๆ โจรภูเขาถึงบุกเข้าไปถึงในเมืองเพื่อทำเรื่องชั่วร้ายกันล่ะ? ชัดเจนมากว่าเป้าหมายของพวกมันคือเธอ!

เห็นได้ชัดว่ามีคนซื้อชีวิตของเธอไว้แล้ว

เฉินเสียนถามออกไปว่า “อีกฝ่ายจ่ายให้เจ้าเท่าไร”

ชายผู้นั้นถามกลับ “เจ้ารู้ได้ยังไงสิ่งที่ข้าต้องการคือเงิน”

“ข้ากับเจ้าไม่ได้มีเรื่องแค้นเคืองกัน และเจ้าก็คงไม่ใช่คนที่พอนึกครึ้มก็ลงไปปล้นจี้เรื่อยเปื่อย” เฉินเสียนกล่าว “อีกฝ่ายไม่เพียงแต่จ่ายให้เงินเจ้า แต่ยังจ่ายหนักเสียด้วย เพราะถึงอย่างไรชีวิตของข้าก็ราคาแพงนัก”

ชายผู้นั้นหัวเราะเยาะ “ก็ใช่ จัดการเจ้าแค่หนึ่งคน แต่ได้เท่ากับสอง”

เฉินเสียนถามอย่างตรงไปตรงมา “งั้นข้ากับเจ้ามาทำข้อตกลงกันใหม่ดีไหม อีกฝ่ายหนึ่งให้เท่าไหร่ ข้าเพิ่มให้เป็นสองเท่า แล้วเจ้าก็ปล่อยข้าไปซะ”

เสียงหัวเราะอย่างกำเริบเสิบสานดังขึ้นรอบๆ ตัว

ชายผู้นั้นตบหน้าเฉินเสียน ทันใดนั้นกลิ่นหอมหวานของคาวเลือดก็กระทบเข้ากับต่อมรับรสของเขา

เธอหายใจหอบ เส้นผมยุ่งเหยิงเล็กน้อย

ชายผู้นั้นเอ่ยว่า “ข้าต้องเสียแรงไปเท่าไหร่กว่าจะได้เจ้ามา จะบอกให้ปล่อยไปง่ายๆ น่ะรึ? จริงอยู่ข้าต้องการเงิน แต่คนข้าก็ต้องการเหมือนกัน! พวกเจ้า มาพานางผู้ขึ้นไปบนภูเขา คืนนี้จะให้นางปรนนิบัติให้ทีละคนๆ อย่างสมใจ!”