ยังวางใจไม่ได้ ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา

เฉินเสียนเช็ดมุมปากแล้วลุกไปดูว่าในห้องนี้มีที่พอจะให้หลบหนีบ้างไหม ทว่าทันใดนั้นเอง เสียงฝีเท้าของใครคนหนึ่งก็ดังมาจากด้านนอกและกำลังจะเปิดประตูเข้ามา

เฉินเสียนเงยหน้าขึ้น ทันในนั้นก็รู้สึกบีบคั้นในหัวใจขึ้นมาอีกครั้ง

เธอลุกขึ้นและแก้มัดหัวหน้าโจรอย่างรวดเร็วก่อนจะผลักร่างหนักๆ ที่ไร้ชีวิตของเขาเข้าไปใต้เตียง จากนั้นจึงดึงผ้าปูที่นอนจนเละเทะและทำให้มันกระจัดกระจายอยู่ข้างเตียงเพื่อปิดไม่ให้เห็นสภาพใต้นั้น

ครั้นแล้วประตูก็ถูกผลักออกด้วยใครอีกคนหนึ่งที่อยู่ด้านนอก

ผู้ที่ยืนอยู่ตรงประตูคือรองหัวหน้าของกลุ่มโจร

เขาค่อนข้างระมัดระวังตัว เมื่อเห็นว่าภายในห้องไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ มานานแล้วเขาจึงเข้ามาดู หลังจากมองไปรอบๆ จึงพบว่าหัวหน้าโจรไม่ได้อยู่ที่นี่ เหลือเพียงแต่ผู้หญิงที่ชื่อเฉินเสียนเพียงคนเดียวเท่านั้น

เฉินเสียนเอื้อมมือไปแตะบนกระดุมของชุดคลุม แสร้งทำเป็นว่าเธอเพิ่งสวมเสื้อผ้าเสร็จ ยิ่งเมื่อเห็นว่าสภาพบนเตียงเละเทะ เจ้ารองหัวหน้าก็ยิ่งเข้าใจผิดได้ง่ายๆ ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างหัวหน้าโจรภูเขากับเฉินเสียน

เจ้ารองหัวหน้าถามว่า “พี่ใหญ่ของข้าอยู่ไหน”

เฉินเสียนเอ่ยอย่างไร้เดียงสาระคนตกใจ “ดูเหมือนคืนนี้เขาจะกินอะไรผิดสำแดง จึงออกไปถ่ายทุกข์กลางคัน”

ในเมื่อพี่ใหญ่ได้ลิ้มชิมรสผู้หญิงคนนี้แล้ว และเขาก็ไม่อยู่ ดังนั้นตอนนี้ก็ควรถึงทีของเขาบ้าง เมื่อมองไปที่เชือกครึ่งหนึ่งที่ผูกไว้กับหัวเตียง ดวงตาของเขาก็หรี่แสงและดูสงบลง

เมื่อเห็นว่าผู้หญิงคนนี้ท้องโตและไม่มีทางหนีไปไหนได้ เจ้ารองหัวหน้าก็ย่างสามขุมเข้ามาในห้อง

ในขณะนั้นเอง โจรภูเขาที่กำลังดื่มเหล้าอย่างสำราญใจอยู่ด้านนอกก็มองเห็นเงารางๆ ของใครบางคนกำลังเดินขึ้นมาบนภูเขา เขาอาศัยแสงไฟเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ และอยู่ห่างไปไม่ไกลนัก

โจรภูเขาผู้นั้นชี้ไปที่ร่างนั้นและบอกว่า “มีใครบางคนบุกขึ้นมาบนภูเขา!”

โจรภูเขาคนอื่นๆ พากันหัวเราะ “เจ้าเมาจนตาลายแล้วหรือเปล่า ตั้งแต่ชานเขาขึ้นมาถึงบนนี้มีหน่วยเฝ้าระวังอยู่ตั้งหลายจุด คนแค่คนเดียวจะฝ่ามาได้ยังไง”

เมื่อโจรภูเขาอีกคนหนึ่งลองมองดีๆ อีกครั้ง สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป “บัดซบ มีคนกำลังเดินขึ้นมาจริงด้วยเว้ย รีบไปรายงานพี่ใหญ่เร็วเข้า!”

ทันใดนั้นบรรยากาศอันครึกครื้นก็หมดลงไป พวกมันสงบลงและรอให้คนผู้นั้นเดินใกล้เข้ามา

เมื่อเขาก้าวขึ้นมาเหยียบบนยอดเขา ลมภูเขาก็พัดโชยมาจนทำให้ชายเสื้อสีดำของเขาปลิวไสว ใบหน้าที่อยู่ใต้แสงไฟนั้นงามสง่าไร้ที่ติ

บนภูเขาเงียบเชียบจนได้ยินเสียงลมหายใจลอยอยู่ในอากาศ เสียงกบและเสียงหรีดหริ่งเรไรดังระงมอยู่ในหุบเขา

คล้ายกับว่ามันเพิ่งกลับไปสู่ลักษณะทั่วไปที่ทุ่งนาป่าเขาควรจะเป็น

ทันทีที่เจ้ารองหัวหน้าเข้าไปในห้องและปิดประตู ลูกน้องที่อยู่ข้างนอกก็ตะโกนเข้ามา “แย่แล้วพี่ใหญ่ มีใครบางคนบุกขึ้นมาบนภูเขา!”

พี่ใหญ่ไม่อยู่ เจ้ารองหัวหน้าจ้องมองเฉินเสียนและค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้พลางตอบไปอย่างรำคาญว่า “ใครหน้าไหนมันกล้าบ้าบิ่นริอ่านบุกเข้าถ้ำเสือ พวกเจ้ามีกันตั้งหลายคนจะสู้มันคนเดียวไม่ได้เชียวรึ ไม่ว่ามันจะเป็นใคร ไปสับมันมาให้ข้าซะ!”

“ขอรับ!”

โจรภูเขาผู้นั้นวิ่งกลับไปและตะโกนบอกคนอื่นๆ ว่า “พี่ใหญ่สั่งมาว่าไม่ว่ามันจะเป็นใคร ให้รีบสับมันให้เละ!”

ทันใดนั้นแสงไฟข้างนอกก็ลุกโชน ใจของพวกโจรภูเขาท่วมท้นไปด้วยอารมณ์อันฮึกเหิม

เฉินเสียนตกตะลึง เธอไม่รู้ว่าใครที่กล้าบุกเข้ามาที่รังโจรภูเขาตอนกลางค่ำกลางคืนเช่นนี้ เธอรู้จักไหม? เขามาที่นี่เพื่อช่วยเธอหรือเปล่า?

เฉินเสียนไม่กล้าตั้งความหวังมากนัก ในเวลานี้เธอช่วยตัวเองดีกว่าจะรอให้ใครมาช่วย อีกฝ่ายเองก็ตัวคนเดียวเหมือนกัน ดาบไม่มีตา มันอาจจะทำร้ายใครก็ได้ ขอแค่ไม่ถูกบดเป็นชิ้นๆ ก็เป็นพอ!

เฉินเสียนไม่สนใจสิ่งอื่นใด แต่เธอต้องคิดหาโอกาสที่เหมาะสม

ถ้าเธอมีสมาธิจดจ่ออยู่กับเจ้ารองหัวหน้าโจรภูเขาคนนี้ เธอก็ยังฉวยโอกาสจากความโกลาหลหนีลงไปจากภูเขาได้

เฉินเสียนตั้งสติแน่วแน่เมื่อเจ้ารองหัวหน้าเดินเข้ามาใกล้ เธอเป็นฝ่ายก้าวไปข้างหน้าสองก้าว จากนั้นจึงเอื้อมมือข้างหนึ่งวางลงไปบนไหล่ของเขาและเอ่ยเบาๆ ว่า “เทียบกับเจ้าคนก่อนหน้า เจ้าดูมีความสามารถมากกว่าตั้งเยอะ ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะเป็นแค่ที่สองของภูเขาลูกนี้”

เจ้ารองหัวหน้าหรี่ตาลงมองเธอและกล่าวว่า “เจ้าต้องการเสี้ยมให้เกิดความบาดงั้นเรอะ”

เฉินเสียนยกยิ้มมุมปาก แต่ภายในท่าทีที่เห็นนั้น มืออีกข้างหนึ่งก็พร้อมลุย เธอจับลูกดอกไว้แน่น ฉับพลันนั้นก็ออกแรงแทงลงไปที่หน้าอกของเจ้ารองหัวหน้า

ในช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานนั้นเอง ปลายลูกดอกที่เกือบจะสัมผัสเข้ากับหน้าอกกลับถูกเขาเอื้อมมือมาคว้าไว้ทัน

เฉินเสียนหน้าถอดสี มือของเขาแรงเยอะกว่าเธอ ไม่ว่าเธอจะทนกัดฟันกดมันลงไปอย่างไร มันก็ไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย

เจ้ารองหัวหน้าเอ่ยขึ้นมาว่า “เป็นผู้หญิงตัวคนเดียวแต่ช่างกล้าหาญยิ่งนัก นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะกล้าสังหารพี่ใหญ่ของข้า”

ปรากฏว่าเขาดูออกตั้งแต่ตอนที่เข้าประตูมาแล้ว

เฉินเสียนหายใจติดขัดเล็กน้อย เธอกัดฟันถาม “เจ้ารู้ได้ยังไง”

เจ้ารองหัวหน้าตอบ “พี่ใหญ่ของข้าป่าเถื่อนไร้ความปรานี ถ้าเจ้าตกไปอยู่ในมือของเขาจริงๆ เจ้าไม่มีทางอยู่ในสภาพที่ดีเช่นนี้แน่ อีกอย่าง รองเท้าข้างหนึ่งของเขาตกอยู่ใต้ม้านั่ง เจ้าจะบอกว่าเขาไปถ่ายทุกข์ทั้งที่ตีนเปล่าข้างหนึ่งน่ะรึ”

เฉินเสียนเหลือบมองไปที่ม้านั่งเล็กๆ ด้วยหางตา

มีรองเท้าข้างหนึ่งหล่นอยู่ในมุมอับใต้ม้านั่งจริงๆ เจ้าหัวหน้าโจรภูเขานั่นคงจะเตะมันหลุดตอนที่กำลังดิ้นรนอย่างเอาเป็นเอาตาย

เธอประมาทเกินไป ตอนนั้นเธอรีบร้อนจนไม่ทันสังเกต!

ว่าแล้วเจ้ารองหัวหน้าก็ออกแรงมากขึ้น เฉินเสียนรู้สึกเจ็บอย่างรุนแรงที่ข้อมือ ลูกดอกตกลงไปบนพื้นและมือของเธอก็ถูกเจ้ารองหัวหน้าควบคุมเอาไว้

เธอควบคุมร่างกายไม่ได้และทรุดหมอบลงไปข้างเตียงพร้อมกับหายใจหอบ

เจ้ารองหัวหน้าใช้รูปร่างที่ได้เปรียบกดลงมาจากทางด้านหลัง ทันใดนั้นเท้าของเขาก็เตะไปโดนอะไรบางอย่าง เมื่อเตะผ้าปูที่นอนออกและก้มลงมองจึงเห็นว่าเป็นร่างไร้วิญญาณของหัวหน้าโจรภูเขานั่นเอง