เหมยอู่เปิดเผยว่าเฉินเสียนมีลูกดอกที่คล้ายคลึงกันอยู่กับนาง เฉินเสียนเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตนเอง จึงต้องบอกที่มาของลูกดอกนั้น

แต่เช่นนี้ เกี่ยวกับเขาเสียที่ไหน?

เขาไม่เพียงแค่จับตัวมือสังหารที่ลอบโจมตีตนเองก่อนหน้านี้ไม่ได้ เวลานี้ยังปล่อยมือสังหารลอยนวลไปอีก ศักดิ์ศรีและหน้าตาของการเป็นแม่ทัพทั้งหมดพลันอันตรธานหายไป สูญสิ้นทุกอย่าง

คำกล่าวหาของเฉินเสียนไม่ใช่พูดให้หลิ่วเหมยอู่ฟัง แต่กล่าวให้ฉินหรูเหลียงได้ยิน

หากเขากลับผิดเป็นถูกพูดเพื่อเข้าข้างหลิ่วเหมยอู่ มีพยานมากมายตามท้องถนนในวันนั้น เจ้าของแผงลอยตั้งแผงลอยอยู่ที่ตรงนั้นมาช้านาน หากเขายืนกระต่ายขาเดียวปฏิเสธ เจ้าของแผงลอยและผู้ที่พบเห็นเหตุการณ์บนถนนก็มาเป็นพยานได้

ฉินหรูเหลียงรักหลิ่วเหมยอู่มากยิ่งนัก ตอนนี้เขาอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

เมื่อเห็นฉินหรูเหลียงเอาแต่เงียบ องค์จักรพรรดิทรงตรัสอย่างไม่พอพระทัย “แม่ทัพฉิน พูดมา!”

ฉินหรูเหลียงกล่าวอย่างเคร่งขรึม “เป็นเรื่องจริงพ่ะย่ะค่ะ”

หลิ่วเหมยอู่เงยหน้ามองฉินหรูเหลียงอย่างเศร้าสร้อย

จักรพรรดิตรัสอีกครา “แต่องค์หญิงจิ้งเสียนกล่าวว่า ลูกดอกนั้นถูกนักฆ่าลอบโจมตีตอนที่เจ้าพานางไปเดินซื้อของ ใช่หรือไม่? ”

ฉินหรูเหลียงมองไปที่หลิ่วเหมยอู่ด้วยสายตาหดหู่ มีความผิดหวังอยู่ในแววตาของเขาลึกๆ

เขารู้ว่าหลิ่วเหมยอู่ไม่ชอบเฉินเสียน แต่ไม่คาดคิดว่านางจะเปิดโปงเฉินเสียนต่อหน้าธารกำนัล เหมยอู่อ่อนโยนและขี้ขลาดมาตลอด เหตุใดวันนี้กลับมีความกล้าเช่นนี้

เช่นนี้ไม่ใช่เพียงแค่ต้องการใส่ความ แต่ยังอยากฆ่าเฉินเสียนให้ตาย

คำวิงวอนฉายอยู่ในสายตาของหลิ่วเหมยอู่ นางกำลังอ้อนวอนสิ่งใด อ้อนวอนขอให้ช่วยพูดปดเพื่อนาง ให้ใส่ความเฉินเสียนงั้นหรือ?

แม้ว่าฉินหรูเหลียงจะเกลียดเฉินเสียนมากเพียงใด ก็ไม่อาจใช้วิธีการนี้เพื่อฆ่านางได้

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ความประทับใจที่เฉินเสียนมอบให้เขาไม่ใช่สิ่งที่เขาเคยรังเกียจอีกต่อไป

เขาจำได้เสมอว่า นางกำลังนอนเอนกายสงบจิตใจอยู่บนเก้าอี้ภายในสวนสระวสันตฤดู นางเต้นระบำอยู่ใต้ร่มไม้ด้วยท่าทางมั่นใจ แม้จะโอหังอวดดีไปบ้าง แต่เหตุการณ์ในอดีตยังคงเด่นชัดในความทรงจำ

เขาไม่อาจใส่ความเฉินเสียนได้ แต่เหมยอู่เล่า เขาจะทำเช่นไร?

แววตาของฉินหรูเหลียงดูสับสน ทำให้หัวใจของหลิ่วเหมยอู่ค่อยๆ จมลงดิ่งเหวไปทีละน้อย

ท้ายที่สุดฉินหรูเหลียงสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเอ่ยขึ้นว่า “กราบทูลฝ่าบาท เป็นอย่างที่องค์หญิงได้กล่าวไป กระหม่อมล้มเหลวในการจับมือสังหารในครานั้น กระหม่อมสมควรตายพ่ะย่ะค่ะ!”

หลิ่วเหมยอู่ทรุดตัวลงกับพื้นทันที ตัวสั่นเทาน้ำตาไหลรินไม่ขาดสาย

ฉินหรูเหลียงช่วยพูดให้เฉินเสียนและเพิกเฉยต่อนาง

จักรพรรดิทรงกริ้ว “เจ้ารู้แต่ไม่รายงาน เจ้าสมควรตาย!”

ฉินหรูเหลียงรีบคุกเข่าแล้วก้มศีรษะลง รอการลงโทษจากองค์จักรพรรดิ

จักรพรรดิสะบัดชายฉลองพระองค์และลุกขึ้นยืน ทอดพระเนตรไปที่ฉินหรูเหลียง แล้วตรัสว่า “ข้ามีรับสั่งให้เจ้าตามหาตัวมือสังหารให้ได้ภายในสามวัน มิเช่นนั้น แม้เป็นแม่ทัพใหญ่เจ้าก็อย่าหวัง!”

สายตาทอดพระเนตรไปที่หลิ่วเหมยอู่อย่างเย็นชา “เจ้าคิดว่าประตูวังของข้าเป็นตลาดผักหรืออย่างไร อนุนางใดจึงสามารถไปมาได้ตามอำเภอใจ! ตั้งแต่บัดนี้ไป ไม่ว่าผู้ใด ห้ามพานางอนุในเรือนเข้ามาภายในพระราชวังเป็นอันขาด!”

ขุนนางและเหล่าภรรยาในเรือนต่างไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยเสียงดัง

องค์จักรพรรดิทรงพระพิโรธ ทั้งหมดเป็นเพราะนางอนุในเรือนของจวนแม่ทัพ ยิ่งทำให้พวกเขาหวาดกลัว

หลิ่วเหมยอู่ตัวสั่นเทา จากนั้นเสียงขององค์จักรพรรดิก็ดังขึ้นอีกครา “นางอนุผู้นี้กล้าใส่ความองค์หญิง ลากมันออกไปเฆี่ยนให้ตายก็หาว่าทารุณเกินไปไม่”

แม้คุกเข่าหลิ่วเหมยอู่ก็ไม่อาจทรงตัวอยู่ได้ นางทรุดตัวลงกับพื้นอย่างแรง

ฉินหรูเหลียงยกมือขึ้นถวายบังคม ขอร้องอ้อนวอน “ขอฝ่าบาททรงโปรดเมตตา กรรมที่นางก่อ กระหม่อมยินดีรับโทษแทนพ่ะย่ะค่ะ”

องค์จักรพรรดิทรงขมวดคิ้ว “เจ้ากำลังอ้อนวอนแทนนางงั้นรึ?”

ฉินหรูเหลียงก้มลงหน้าผากจรดพื้น คุกเข่าลงบนพื้นในท่าที่ต่ำต้อยที่สุด รอรับบทลงโทษจากองค์จักรพรรดิ

แต่เฉินเสียนมองพิจารณาเขาในแง่มุมที่ต่างออกไป เขาทำเพื่อหลิ่วเหมยอู่ได้เช่นนี้ คงไม่ต้องสงสัยถึงความจริงใจที่เขามีให้นาง

หากเฉินเสียนผู้โง่เขลาไม่ได้แต่งงานกับเขาตั้งแต่แรก บางทีชีวิตพวกเขาทั้งหมดคงดีกว่าในขณะนี้ ฉินหรูเหลียงตกหลุมรักสตรีเช่นนั้นได้อย่างไร เฉินเสียนกลับหาได้สนใจไม่

แต่น่าเสียดาย ที่สตรีผู้นั้นไม่ได้ช่วยพยุงเขาขึ้น กลับยิ่งฉุดเขาให้ตกต่ำลงมาแทน

องค์จักรพรรดิทรงทราบดี ระหว่างข้าราชบริพารทั้งหลาย จักยิ่งวุ่นวายและไม่เป็นที่พอใจไปกันใหญ่ หากจักรพรรดิประหารหลิ่วเหมยอู่จริงๆ เกรงว่าฉินหรูเหลียงคงไม่พอใจเป็นแน่ แต่หากปล่อยนางไป ฉินหรูเหลียงคงซาบซึ้งในพระคุณ

จักรพรรดิทรงถามขึ้นอย่างไม่เป็นทางการ “จิ้งเสียน เจ้าคิดว่าอย่างไร? ”

เฉินเสียนก้มศีรษะลง แล้วจ้องมองไปที่ฉินหรูเหลียง “กราบทูลฝ่าบาท หม่อมฉันคิดว่าท่านแม่ทัพฉินเป็นเสาหลักของเมืองต้าฉู่อยู่แล้ว หาได้ยากยิ่ง และท่านแม่ทัพยังเป็นพระสวามีของหม่อมฉัน หม่อมฉันจึงขอความเมตตาแทนท่านแม่ทัพ ขอฝ่าบาททรงพระกรุณาด้วยเพคะ”

เมื่อกล่าวเช่นนั้นเฉินเสียนก็คุกเข่าลง จักรพรรดิยกพระหัตถ์ขึ้นเป็นสัญญาณให้คนรับใช้ที่อยู่ข้างกายขวางนางเอาไว้

ฉินหรูเหลียงตกตะลึง เวลานั้นเขาอ้อนวอนแทนหลิ่วเหมยอู่ ส่วนเฉินเสียนกลับกล่าวอยู่ตลอดเวลาว่าเขาเป็นสามีและวอนขอความเมตตาแทนเขา

บางทีนางอาจเพียงแค่มีโอกาสได้เล่นสนุกบ้างเป็นบางคราว แต่อย่างไร ก็ยังมีความคละคนแปลกใจอยู่ภายในใจเขา

หลิ่วเหมยอู่กำลังรนหาที่ตาย และเฉินเสียนไม่ได้ขัดขวาง แต่เวลานี้จักรพรรดิได้ถามคำถามนี้กับเฉินเสียน หมายความว่าองค์จักรพรรดิได้ทรงตัดสินพระทัยแล้ว เพียงแค่ต้องการผ่านนางให้เป็นขั้นเป็นตอนเพียงเท่านั้น

แน่นอนว่าเฉินเสียนย่อมพายเรือตามน้ำไป