ประตูหานอู่ตั้งสูงตระหง่านไม่ไหวติง เฉินเสียนเงยหน้าหรี่ตาจ้องมองแสงจันทร์สลัวดวงนั้น ร่างสูงใหญ่และเคร่งขรึมของฉินหรูเหลียงคุกเข่าลงอย่างช้าๆ เสื้อผ้าคว้านกว้างลึกลงเผยให้เห็นกายท่อนบนที่แข็งแรง

อวี้เยี่ยนเฝ้าดูเฉินเสียนอยู่พักหนึ่งจึงเอ่ยอย่างไม่มั่นใจว่า: “คนที่ถูกลงโทษด้านนั้น……คือท่านแม่ทัพหรือเพคะ? ”

“ใช่”

เฉินเสียนค่อยๆ ก้าวเข้าไปหาเขาทีละก้าว

เสียงไม้พลองฟาดบนตัวเขาส่งเสียงดังอื้ออึงออกมา ราวกับการเต้นของหัวใจมนุษย์ ทีละครั้งทีละครั้ง มันเชื่องช้าและเป็นจังหวะ

จนกระทั่งเฉินเสียนยืนอยู่ข้างเขา หลุบตามองเหตุการณ์ที่เขาถูกลงโทษ

ผมสลวยดั่งเส้นไหมลู่ลงบนไหล่ของเขา เขาเม้มริมฝีปากหอบหายใจแรงโดยไม่เปล่งเสียงออกมาสักนิด มีรอยปริแตกของผิวหนังไปทั่วทั้งกาย กระนั้นแล้วไม้พลองยังฟาดลงบนกายเขาและยังทิ้งรอยแดงไว้อย่างเห็นได้ชัด

เขาไม่ได้แข็งแกร่ง แต่กระดูกเขาก็ยังแข็งแกร่งกว่าไม้พลองนี้

องครักษ์ทำการลงโทษอย่างเที่ยงธรรมโดยไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น นี้เป็นพระราชโองการของจักรพรรดิ พวกเขาไม่กล้าอ่อนข้อให้

เฉินเสียนมองอยู่สักพัก ทันใดนั้นก็รู้สึกว่ารอยแผลเป็นภายใต้แสงจันทร์ของฉินหรูเหลียงนั้น พลันมีส่วนคล้ายความเศร้าอึมครึมและหนาวเย็นในยามค่ำคืน

ยังไม่ถึงหกสิบไม้พลอง ฉินหรูเหลียงก็ไม่แกร่งได้เหมือนตอนแรกเริ่มแล้ว

ฉินเสียนตาวาวเมื่อเห็นทั้งแผ่นหลังของเขามันมีรอยเลือดสีแดงก่ำซึมออกมา

รอจนโบยครบหกสิบไม้พลองก็ยังเหลืออีกห้าสิบโบยถึงจะครบบทลงโทษที่เขาจะได้รับ

ขณะนั้นมีร่างหนึ่งวิ่งโซซัดโซเซอยู่ที่สนามจัตุรัส กระโปรงบางพลิ้วไหวไปตามสายลมราวกับผีเสื้อที่กำลังกางปีก

นางทั้งวิ่งทั้งร้องไห้

เฉินเสียนหันไปมอง คนที่วิ่งมาในตอนที่สายแล้วคือหลิ่วเหมยอู่

ก่อนหน้านั้นนางคุกเข่าอยู่ที่ท้องพระโรงจนหมดสติ ฉินหรูเหลียงไม่ได้เข้าไปช่วยเหลือนาง เขามุ่งตรงมารับการลงโทษเลย ตอนนี้นางมาได้ถูกเวลาพอดี ทันพอที่จะได้เห็นสถานการณ์ที่เวทนาที่สุดของฉินหรูเหลียง

เฉินเสียนเอ่ยเบาๆ กับฉินหรูเหลียงว่า: “แม่ทัพฉิน เหมยอู่คนดีของท่านมาหาท่านแล้ว”

ร่างของฉินหรูเหลียงสั่นไหว เขากำหมัดแน่นราวกับกำลังอดทนอยู่

หลิ่วเหมยอู่ตัวอ่อนล้มลงกับลานจัตุรัสเป็นครั้งที่สองและยังลุกขึ้นมาแล้ววิ่งต่ออีก เธอร้องไห้อยู่กับพื้นอยากจะเข้าไปใกล้ฉินหรูเหลียงก็ถูกองครักษ์ด้านข้างดึงออกไปอย่างไร้ความปรานี

หลิ่วเหมยอู่ร้องไห้อย่างกับดอกไม้จะไม่บานอีก ใบหน้ายุ่งเหยิงไปหมด ทั้งดิ้นรนทั้งมองดูร่างของฉินหรูเหลียงถูกโบยอย่างทุกข์ทรมานและได้เอ่ยวิงวอนขอร้องว่า: “หยุดโบยเถอะ……ข้าขอร้อง พวกท่านอย่างโบยเลย…..”

หากแต่ไม่มีใครฟังนางพูดสักคำ

สายตาฉินหรูเหลียงมองตรงไปยังประตูหานอู่ ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ต่อเสียงร้องไห้ของนาง

เสียงร้องไห้ของหลิ่วเหมยอู่ฟังแล้วเหมือนเสียงร้องไห้โหยหวนของผีและหมาป่าที่อยู่ท่ามกลางสนามจตุรัส

เฉินเสียนเอ่ยเบาๆ : “เจ้าต้องให้ทุกคนบนโลกรู้ว่าสามีของเจ้ากำลังถูกลงโทษใช่หรือไม่? ทั้งไม่ใช่การลงโทษที่โหดร้ายอย่างกับขูดรีดเนื้ออะไร แค่เป็นไม้พลองกับแส้ ถ้าแค่นี้เขาทนไม่ไหวจะดูเป็นผู้ชายแบบไหนกัน? ”

หลิ่วเหมยอู่ชะงักไปแล้วเงยหน้าขึ้นมองเฉินเสียน ทั้งใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตาและสายตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

สายลมผัดผ่านมา สายตาเธอนั้นทำให้กระดูกสันหลังของคนอื่นเสียววูบ

แต่เฉินเสียนไม่กลัวสักนิด เผชิญกับสายตาของหลิ่วเหมยอู่โดยไม่เปลี่ยนสีหน้าและเอ่ยว่า: “เจ้าเอาแต่ร้องไห้อย่างเอาแต่ใจตัวเอง ไม่คำนึงถึงว่าชีวิตคนอื่นจะตายอย่างไร มันก่อกวนความเงียบสงบของพระราชวัง หรือไม่พอใจที่เขาได้รับโทษเบาเกินไป? ”

หลิ่วเหมยอู่ถึงกับจุกอยู่ในลำคอ น้ำตาที่ไหลอย่างกับสายฝนและไม่นานเธอก็ไม่รู้ว่าไปเอาแรงมาจากไหน ฉวยโอกาสให้หลุดพ้นจากองครักษ์ที่กำลังเผลออยู่ กระโจนตรงไปที่เฉินเสียนแล้วโถมตัวเข้าใส่เฉินเสียนจากข้างหลัง

อวี้เยี่ยนอุทานอย่างตกใจและยังดึงไว้ทันพอดี ถึงอย่างนั้นก็ยังเดินเซไปสองสามก้าวกว่าจะตั้งหลักได้

หลิ่วเหมยอู่ถูกองครักษ์จับกุมไว้ทันทีและไม่อาจกระโจนเข้าใส่ได้อีก เธอทำได้เพียงชี้นิ้วใส่เฉินเสียนและกร่นด่า: “เพราะเจ้า! ทั้งหมดนี้มันเป็นเพราะเจ้า! ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า ท่านแม่ทัพก็คงไม่กลายเป็นเช่นนี้ เจ้าเป็นหญิงที่มีจิตใจร้ายกาจอย่างกับงูพิษ เจ้าอยากฆ่าพวกเราให้ตายทั้งหมด! ข้าขอสาปแช่งเจ้า สาปเจ้าและเด็กในท้องเจ้า……”

ฉินหรูเหลียงที่เงียบอยู่ตลอด กำหมัดแน่นจนเส้นเลือกที่แขนกระตุก ทันใดนั้นก็เอ่ยขัดหลิ่วเหมยอู่ทั้งที่เลือกยังเต็มปากอยู่: “เหมยอู่ หุบปาก”

หลิ่วเหมยอู่ตกตะลึง เมื่อได้สติก็ได้มองฉินหรูเหลียงอย่างเจ็บปวด

อวี้เยี่ยนเอ่ยด้วยความห่วงใย: “องค์หญิงเพคะ พระองค์เป็นอย่างไรบ้างเพคะ เป็นอะไรตรงไหนหรือเปล่า? ”

เฉินเสียนออกคำสั่งกับองครักษ์โดยตรงว่า: “นางอนุคนนี้พูดจาสามหาวกับองค์หญิง ตบปากให้ข้าซะ”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

หากในยามปกติ ฉินหรูเหลียงจะรีบยืนขึ้นมาขัดขวางเป็นอย่างแรกแน่นอน แต่ตอนนี้เข้าไม่แม้แต่จะดูแลตัวเองได้

คำพูดของหลิ่วเหมยอู่ทุกคำนั้นมันเลวร้ายและเขาได้ยินมันชัดเจน

ที่นี่คือพระราชวังไม่ใช่ที่เรือน เธอจะพูดตามอำเภอใจเช่นนี้ได้อย่างไร

ฉินหรูเหลียงไม่ได้ขัดขว้าง

โดยธรรมชาติแล้วองครักษ์จะเชื่อฟังทำตามคำสั่งขององค์หญิงและตบปากหญิงสาวได้อย่างง่ายดาย

องครักษ์มัดมือหลิ่วเหมยอู่ไว้ทันทีและตบปากทั้งซ้ายและขวา

ในตอนแรกหลิ่วเหมยอู่ยังก่นด่าได้หมดจนแยกคำไม่ออกไปอีกสองประโยค แต่หลังจากนั้นเธอก็มีเลือดที่มุมปากและแม้แต่พูดสักคำก็พูดไม่ออก

มวยผมของเธอยุ่งเหยิงและไม่มีแรงต่อต้านราวกับหญิงบ้าที่กำลังร้องไห้คร่ำครวญ

ฉินหรูเหลียงถูกโบยจนครบหกสิบที องครักษ์ที่ลงโทษเปลี่ยนมาเป็นแส้ พอดึงแส้ออกมายิ่งทำให้เขาส่งเสียงฮึดฮัดอยู่ในลำคอ คราบเลือดสีเข้มบนแผ่นหลังเขา

กายของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อและหอบหายใจแรงมากขึ้น

แต่เมื่อหลิ่วเหมยอู่ถูกตบปากจนนิ่งไปเขายังเอ่ยเสียงทุ้มต่ำว่า: “องค์หญิงจิ้งเสียน ข้าขอร้องเจ้าล่ะ อภัยให้นางในครั้งนี้ด้วยเถอะ”