หลังจากที่พูดจบ เฉินเสียนก็ไม่ได้สนใจหันกลับไปมอง หันหลังกลับไปโดยที่อวี้เยี่ยนใช้มือประคองเดินออกจากประตูวังไปทีละก้าว

ฉินหรูเหลียงเงยหน้าขึ้นกับเลือดที่ไหลโทรมกาย เส้นผมที่หน้าผากเปียกโชกเต็มไปด้วยเหงื่อ มองเห็นด้านหลังของเฉินเสียนเป็นรางๆ ที่เต็มไปด้วยความสูงศักดิ์และเย่อหยิ่ง

หลังจากที่เฉินเสียนจากไป ฉินหรูเหลียงก็ไม่ได้พูดอะไรสักคำ

ปล่อยหลิ่วเหมยอู่ให้นั่งร้องไห้อยู่ข้างๆ สะท้านไปทั้งแผ่นดิน

เซียงหลิงถูกปล่อยเข้าไปในพระราชวัง เมื่อมาถึงหน้าประตูหานอู่เพื่อรับหลิ่วเหมยอู่ ก็อ้าปากค้างด้วยความตกใจกับสถานการณ์นี้ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

แส้เฆี่ยนห้าสิบทีก็ได้หยุดลง ด้านหลังของฉินหรูเหลียงก็เต็มไปด้วยเลือด ช่างน่าเวทนาจนไม่อาจจะมองดูได้

เขาคุกเข่าอยู่ที่พื้นโดยไม่ได้รีบร้อนที่จะลุกขึ้นมา ลมกลางคืนพัดเอาความรู้สึกร้อนในเลือดของเขาออกไป และความเจ็บปวดก็ค่อยๆ จางหายไป

ฉินหรูเหลียงสงบสติอารมณ์อีกครั้ง และใบหน้าที่ซีดขาว

องครักษ์ปล่อยหลิ่วเหมยอู่ หลิ่วเหมยอู่รีบคลานไปข้างๆฉินหรูเหลียง อยากจะจับงตัวเขาแต่ไม่รู้ควรจะจับลงที่ใดก่อน นางได้ร้องไห้จนเสียงแหบแห้ง “ท่านแม่ทัพ……ท่านเป็นเยี่ยงไรบ้าง?”

ฉินหรูเหลียงไม่ได้มองนางและพยุงตัวลุกขึ้น จากนั้นก็สวมใส่ผ้าทีล่ะตัวๆ แล้วกลับไปเป็นท่านแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่เยี่ยงเดิม

เขาหันกลับไปสั่ง “เซียงหลิง พานายหญิงกลับไป”

หลิ่วเหมยอู่มองดูฉินหรูเหลียงเดินไปด้านในพระราชวัง เอ่ยถาม “ท่านแม่ทัพ ท่านจะไปที่ใด? ท่านไม่กลับไปพร้อมเหมยอู่หรือ?”

ฉินหรูเหลียงไม่ได้ตอบกลับนาง เดินออกไปอย่างมั่นคง ไม่นานนักภาพเงาด้านหลังก็ได้หายเข้าในความมืด

เรื่องในพระราชวังยังต้องการให้เขาไปจัดการและแก้ไขปัญหาที่ยังตกค้างในภายหลังให้เรียบร้อย มือสังหารยังค้นหาไม่เจอ เขาจำเป็นต้องเริ่มจากราชสำนักไปทั่วทั้งเมืองหลวง สืบค้นไปทีละแห่งๆ มีเวลาเพียงสามวัน จะให้เขาพักผ่อนและฟื้นตัวได้อย่างไร

หลิ่วเหมยอู่คิดว่าฉินหรูเหลียงครั้งนี้คงผิดหวังในตัวนางมาก

ถ้าหากรู้ว่าผลที่ตามมาจะเป็นอย่างนี้ เธอคงจะไม่เปิดโปงเฉินเสียนอย่างประมาทเลินเล่ออย่างนั้น ตอนนี้นางก็เสียใจมากเช่นกัน แต่น่าเสียดายมันสายเกินไปเสียแล้ว

ตอนนี้ฉินหรูเหลียงไม่ยอมพูดกับเธอเลยแม้แต่ประโยคเดียว

หลิ่วเหมยอู่ได้แต่จ้องมองฉินหรูเหลียงจากไป ทั้งเจ็บปวดทั้งโกรธแค้น แต่ไม่รู้จะทำอย่างไร

เซียงหลิงเป็นคนฉลาดคนหนึ่ง อยู่ที่ประตูวังได้ไปสอบถามแล้วว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แล้วกล่าวปลอบใจว่า “นายหญิง อย่าเศร้าไปเลยเจ้าค่ะ ท่านแม่ทัพได้รับโทษแทนท่าน ก็แสดงว่าในใจท่านแม่ทัพยังคงไม่มีใครที่จะสามารถแทนที่ได้”

หลิ่วเหมยอู่อกสั่นขวัญหายไปหมด “แต่ทำไมเขาไม่ยอมที่จะพูดกับข้าล่ะ?”

“ท่านแม่ทัพต้องรีบไปจับตัวมือสังหาร ถ้าหากว่ายังจับมือสังหารไม่ได้เกรงว่าจะไม่สามารถไปรายงานต่อองค์จักรพรรดิได้ หลังจากเสร็จสิ้นเรื่องนี้แล้วก็คงอารมณ์ดีขึ้นนะเจ้าคะ”

ในเวลานี้ก็คิดได้เพียงแค่นี้เท่านั้น

เวลาก็ดึกมากแล้ว เซียงหลิงจึงพาหลิ่วเหมยอู่เดินออกจากพระราชวัง

ตลอดจนถึงจวนแม่ทัพ หลิวเหมยอู่ยังคงอกสั่นขวัญหาย

เข้าไปในสวนดอกพุดตานแล้ว คาดเดาว่าฉินหรูเหลียงคืนนี้จะไม่กลับมา เซียงหลิงก็ได้คอยปรนนิบัติรับใช้ข้างๆ หลิ่วเหมยอู่เข้าอาบน้ำและไปพักผ่อน

หลังจากจัดการที่พักให้หลิ่วเหมยอู่อย่างเรียบร้อยแล้ว เซียงหลิงถึงได้ออกไปเฝ้าอยู่ด้านนอก

ทั้งๆ ก่อนที่จะนอนเซียงหลิงได้ปิดหน้าต่างไว้อย่างดีแล้ว แต่หลิ่วเหมยอู่เพิ่งจะเอนกายลงไม่นาน ก็รู้สึกว่ามีลมพัดจากหน้าต่างเข้ามาข้างใน ทั้งยังมีกลิ่นของสนิมเหล็กอยู่ด้วย

หลิ่วเหมยอู่ลุกขึ้นกำลังจะเรียกหาเซียงหลิงให้มาปิดหน้าต่าง ทันใดนั้นก็มีเงาแวบผ่านสายตามาและมีคนมาอยู่ด้านหลังของหลิ่วเหมยอู่

หลิ่วเหมยอู่สั่นไปทั้งตัว อยากจะร้องออกมา แต่ถูกมือข้างหนึ่งที่เปื้อนเลือดปิดปากไว้และเอ่ยอยู่ข้างๆ หูเธอว่า “เซียนเสวี่ยอย่าร้อง ข้าเอง”

หลิ่วเหมยอู่ตัวสั่นเทา กัดฟันแน่นถึงหยุดไม่ส่งเสียงได้

เธอหันหน้ากลับไปมอง เห็นเงาคนเสื้อดำที่อยู่ตรงหน้า แค่แสงไฟใต้ทางเดินก็เห็นว่าคนนี้คือหลิ่วเฉียนเฮ้อ

มองดูเขาสภาพไม่ค่อยดีเท่าไหร่ รอบกายมีแต่บาดแผล

ในเวลานี้ยังสามารถตื่นตัวได้ ถือว่าพยายามอย่างหนักแล้ว

กลิ่นคาวเลือดฉุนหนักมาก ทำให้สีหน้าของหลิ่วเหมยอู่ซีดเผือด

เซียงหลิงที่อยู่ด้านนอกก็ได้ยินเสียงพึมพำ ถามอย่างงัวเงียว่า “นายหญิง ต้องการปลดทุกข์หรือเจ้าคะ?”

หลิ่วเหมยอู่บังคับให้ตัวเองสงบลงแล้วเอ่ย “ไม่เป็นไร…….”นางยังบอกให้เซียงหลิงไปนอนที่ห้องข้างๆ เพื่อจะได้ไม่พบหลิ่วเฉียนเฮ้อ แต่คิดดูอีกที บาดแผลที่อยู่บนร่างกายของหลิ่วเฉียนเฮ้อนางคนเดียวจัดการไม่ได้แน่นอน ต้องการหาใครคนหนึ่งมาช่วย

หลิ่วเหมยอู่ครั้นแล้วก็เอ่ยว่า “เซียงหลิง จุดตะเกียง”

หลิ่วเฉียนเฮ้อได้รับบาดเจ็บสาหัสตกอยู่ในสภาพสลบไม่ได้สติ หลิ่วเหมยอู่และเซียงหลิงใช้เวลาทั้งคืนถึงจัดการกับอาการบาดเจ็บของเขาได้ ทั้งยังจัดหาที่พักให้เขาไปอยู่ในห้องข้างๆ เซียงหลิง

หลิ่วเหมยอู่มองดูมือตัวเองที่เต็มไปด้วยเลือด ได้ล้างซ้ำแล้วซ้ำเล่า บนหน้าก็ไม่มีสีเลือดมาตลอด

เซียงหลิงดีกว่าเธอ ถึงแม้จะตื่นตระหนกตกใจกลัว ก็ได้ฟื้นคืนสภาพปกติอย่างรวดเร็ว และได้กล่าวกับหลิ่วเหมยอู่ว่า “นายหญิง คนผู้นั้นเป็นใครหรือเจ้าคะ ต้องแจ้งท่านแม่ทัพหรือไม่?”

หลิ่วเหมยอู่หันหน้ากลับมา สีหน้าหวาดกลัว “จะบอกท่านแม่ทัพไม่ได้ จะบอกใครก็ไม่ได้เช่นกัน ไม่เช่นนั้นเจ้าข้ามีเพียงเส้นทางตายเท่านั้นที่จะไป!”

เซียงหลิงตกใจ กล่าวขึ้น “แต่ทว่าชายผู้นั้นอยู่ในสวนดอกพุดตาน หากว่าถูกท่านแม่ทัพจับได้……..”

ผลที่ตามมาก็แย่เช่นกัน

ยิ่งกว่านั้นชายที่ได้รับบาดเจ็บผู้นี้มาแต่ที่ใดก็หาทราบไม่ ทำไมนายหญิงถึงต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเขาด้วย?