เฉินเสียนรีบชี้ พร้อมพูดกับอวี้เยี่ยนว่า : “ไปเร็ว รีบไปแอบดูตามช่องประตู ว่าหลิ่วเหมยอู่กำลังทำอะไรอยู่”

เพราะว่าประตูของสวนดอกพุดตานปิดลงแล้ว ที่ตรงนี้ก็ไม่น่าจะมีใครคนอื่นแล้ว

อวี้เยี่ยนตามเฉินเสียนมานานพอควร นับวันความกล้าก็ทวีคูณยิ่งขึ้น ลุกขึ้นสีหน้าไม่เปลี่ยน รีบย่องเข้าไปแถวๆ สวนดอกพุดตานทันที

ถึงแม้ว่าประตูเรือนปิดอยู่ แต่อวี้เยี่ยนก็ยังสามารถมองเห็นด้านในผ่านช่องประตู

ผ่านไปครู่หนึ่ง อวี้เยี่ยนก็หมุนตัววิ่งออกมาอย่างรวดเร็ว นางตรงดิ่งไปนั่งใต้ร่มไม้ข้างๆ เฉินเสียน มองดูหมอแบกกล่องยาเดินออกมาจากสวนดอกพุดตาน

เฉินเสียนที่กำลังพัดวี หัวเราะพร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ไม่เลวนี่ อวี้เยี่ยน นับวันยิ่งมีศักยภาพของโจรเข้าทุกวัน หน้านิ่งไม่ลนลานแม้แต่นิดเดียว”

อวี้เยี่ยนกลอกตามองบน พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “องค์หญิงหยุดเย้าหม่อมฉันได้แล้วเพคะ พระองค์ลองทายดูสิว่าหม่อมฉันเห็นอะไร?”

เฉินเสียนเลิกคิ้ว ส่งสัญญาณให้นางพูดต่อ

“หม่อมฉันเห็นหมอกำลังยกกะละมังเลือดออกมาจากห้องของเซียงหลิง เซียงหลิงเองก็ได้ยกกะละมังเลือดตามออกมาด้วย แล้วนำไปเททิ้งที่แปลงดอกไม้กลางเรือน”

เฉินเสียนพูดขึ้นอย่างประหลาดใจ : “เจ้าแน่ใจรึว่าไม่ได้ดูผิด หมอผู้นั้นเดินออกจากห้องของเซียงหลิงไม่ผิดแน่นะ? และกะละมังที่เซียงหลิงยกออกมานั้นเป็นน้ำเลือดจริงๆ?”

อวี้เยี่ยนพยักหน้าพร้อมกับพูดขึ้นว่า : “หม่อมฉันเห็นมันชัดเจนมาก สีเลือดนั้นแดงสด ไม่ใช่ปุ๋ยที่ใช้บำรุงดอกไม้หรอกมั้งเพคะ”

พูดจบ อวี้เยี่ยนจู่ๆ ก็เริ่มลังเลขึ้นมา แล้วจึงพูดขึ้นว่า : “องค์หญิง นางหลิ่วคงไม่ได้เป็นอีสุกอีใสหรอกมั้งเพคะ โรคอีสุกอีใสเลือดคงจะไม่ไหลเยอะขนาดนี้ หม่อมฉันจำได้ว่าองค์หญิงก็เคยเป็นโรคนี้มาก่อน ขอเพียงแค่ไม่ทำให้ตุ่มน้ำแตก มันก็จะค่อยๆ ดีขึ้น”

เฉินเสียนลูบคางอยู่ครู่หนึ่ง ไม่ได้ตอบกลับว่าใช่หรือไม่

หมอไปดูไข้ให้หลิ่วเหมยอู่ แต่กลับเดินออกมาจากห้องเซียงหลิง เซียงหลิงได้ไปที่ห้องครัวเอาอาหารมาปริมาณมาก และยังมีเลือด……

แต่ในระหว่างที่ยังไม่กระจ่าง ก็ห้ามมองข้ามบทสรุปไป

ยาหม้อที่หลิ่วเหมยอู่ต้องใช้ ถูกต้มตรงตามเวลาทุกวัน เซียงหลิงเพียงแค่ต้องไปยกยาจากห้องครัวไปที่สวนดอกพุดตาน

เพียงแต่วันนี้ ในขณะที่เซียงหลิงกำลังมาเอายานั้น ก็บังเอิญเจอเฉินเสียนและอวี้เยี่ยนในห้องครัวเข้าพอดี ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือไม่ ขวางทางออกของห้องครัวเข้าพอดี

เซียงหลิงเงยหน้าขึ้นมาเจอเฉินเสียน สีหน้าก็ขาวซีดทันที

จู่ๆ องค์หญิงมาที่ห้องครัวทำไมกัน?

หลิ่วเหมยอู่กำชับไว้เป็นอย่างดี เรื่องนี้ต้องเก็บเป็นความลับเท่านั้น นอกจากท่านแม่ทัพแล้ว ก็ยังมีเฉินเสียนอีกคนที่ห้ามให้รู้เรื่องนี้เด็ดขาด

เซียงหลิงก้มหน้าย่อตัวทำความเคารพ : “หม่อมฉันถวายบังคมองค์หญิงเพคะ”

เฉินเสียนจ้องมองมือของนางที่ถือถาดแน่นจนเล็บขาวซีด จึงยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า : “นี่เป็นยาที่จะส่งไปให้หลิ่วเหมยอู่หรือ?”

“เพคะ”

“อีสุกอีใสที่เหมยอู่เป็นยังไม่หายอีกรึ? เป็นเพราะหมอคนนั้นไม่เก่งหรือเปล่า ข้าว่าคงจะต้องเปลี่ยนหมอคนใหม่ที่เก่งกว่านี้ให้นางแล้วล่ะ”

พอเซียงหลิงได้ยิน ร่างกายก็สะดุ้งเล็กน้อย แล้วจึงรีบพูดขึ้นว่า : “ทูลองค์หญิง อีสุกอีใสที่นายหญิงเป็นดีขึ้นมากแล้ว หมอบอกว่ายาพวกนี้ห้ามหยุดเด็ดขาด ต้องดื่มอีกหลายวันเพื่อความแน่นอนเพคะ”

เฉินเสียนฉีกยิ้มที่มุมปาก พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง งั้นเจ้าก็รีบไปส่งยาเถอะ ให้เหมยอู่รักษาร่างกายให้หายเร็ววัน เมื่อหายแล้วจะได้รีบกลับไปครองรักเคียงคู่ท่านแม่ทัพ”

“หม่อมฉันเข้าใจแล้วเพคะ”

เฉินเสียนและอวี้เยี่ยนเอี้ยวตัวหลีกทางให้เซียงหลิง

เซียงหลิงก้มหน้าโค้งตัว ยกถาดเดินออกไปจากทางด้านข้าง

เฉินเสียนเอียงคอจ้องมองแผ่นหลังของนาง เธอหรี่ตาลง ยิ้มพร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ดูแล้วคนที่ป่วยไม่ใช่เหมยอู่สินะ”

แล้วสรุปเป็นใครล่ะ?

อวี้เยี่ยนรู้สึกอึ้งมาก รีบพูดขึ้นด้วยเสียงเบา : “องค์หญิง หรือว่าที่สวนดอกพุดตานจะซ่อนคนอื่นไว้จริงๆ?”

สัญญาณทั้งหมดถูกชี้ไปที่ความเป็นไปได้จุดนี้จุดเดียวเท่านั้น

เซียงหลิงไปเอาอาหารกลางดึกให้หลิ่วเหมยอู่ หมอเข้าออกที่สวนดอกพุดตานตลอด แต่คนที่ป่วยกลับไม่ใช่หลิ่วเหมยอู่ อีกอย่างตอนที่กำลังคุยกับเซียงหลิงนั้น เธอเองได้ดมกลิ่นยาต้มของหลิ่วเหมยอู่ด้วย จึงรู้ว่านั่นไม่ใช่ยารักษาโรคอีสุกอีใส แต่เป็นยาที่ใช้รักษาบาดแผลภายนอกต่างหาก

เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว เป็นไปได้มากว่ามีคนอื่นอยู่ในสวนดอกพุดตานด้วย และคนคนนี้ยังบาดเจ็บอีกด้วย และหลิ่วเหมยอู่ก็กำลังช่วยรักษาบาดแผลของเขา

เฉินเสียนเลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างมีแผนร้าย การอนุมานนี้มีความหมายและน่าสนใจจริงๆ เธอพูดขึ้นว่า : “นี่เป็นข่าวใหญ่เชียวล่ะ”

แผนต่อไปคืออะไร เฉินเสียนไม่ได้แจงรายละเอียด

ในเมื่อมาถึงห้องครัวแล้ว เธอจึงให้อวี้เยี่ยนนำของหวานกลับไปที่สวนสระวสันตฤดูด้วย

เซียงหลิงรู้สึกแปลกใจมาก เฉินเสียนถามนางเพียงไม่กี่คำก็ปล่อยนางไปแล้ว นางจึงรีบตรงดิ่งไปที่สวนดอกพุดตาน ลึกๆ ในใจรู้สึกไม่ค่อยชอบมาพากลเท่าไหร่

เซียงหลิงระวังตัวเป็นอย่างมาก และไม่ลืมที่จะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องครัวให้หลิ่วเหมยอู่ฟัง

หลิ่วเหมยอู่สีหน้าเปลี่ยนไปทันที นางพูดขึ้นว่า : “นางจะต้องสังเกตเห็นอะไรเข้าแน่ๆ”

เวลานี้กำลังเข้าสู่ช่วงพลบค่ำยามโพล้เพล้

หลายวันมานี้หลิ่วเหมยอู่อกสั่นขวัญแขวนอยู่ทุกวัน แต่กลับไม่เห็นมีอะไรเคลื่อนไหวเลยแม่แต่น้อย

เฉินเสียนบอกว่าจะเปลี่ยนหมอให้นาง แต่หากเปลี่ยนหมอแล้ว นางยังอยู่ดีไม่ได้เป็นอะไร แผนก็แตกน่ะสิ เซียงหลิงเองก็จำเป็นต้องตอบว่าอาการของนางดีขึ้นมากแล้ว

ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว งั้นก็แสดงว่าหลิ่วเหมยอู่หายดีแล้ว และเวลานี้หากมีใครเข้ามาที่สวนดอกพุดตาน เรื่องคงจะแดงแน่

และหากคนคนนั้นเป็นฉินหรูเหลียงล่ะก็ จะต้องรู้ได้ทันทีอย่างแน่นอน