ฉินหรูเหลียงเดินมาถึงในเรือน แม่บ้านจ้าวดีใจที่เขามาเยี่ยมเฉินเสียน กล่าวออกไปว่า “องค์หญิงกำลังอยู่ในห้องเจ้าค่ะ ท่านแม่ทัพจะเข้าไปนั่งพักสักครู่ไหมเจ้าคะ?”

ฉินหรูเหลียงมองไปที่ประตูห้อง กล่าวว่า “แม่บ้านจ้าว ออกไปก่อน ข้ามีเรื่องอยากจะคุยกับนางสักเล็กน้อย”

แม่บ้านจ้าวฟังอย่างยินดี กล่าวว่า “พอดีเลยเจ้าค่ะ บ่าวกำลังจะไปครัว ท่านแม่ทัพไปคุยกับองค์หญิงเถอะเจ้าค่ะ”

เมื่อก่อนถึงแม้ว่าจะมีเรื่องไม่น่ายินดีเกิดขึ้น แต่แม่บ้านจ้าวก็รู้สึกว่าในสักวันท่านแม่ทัพจะเปลี่ยนได้ นางดูออกว่าท่านแม่ทัพเริ่มห่วงใยและใส่ใจองค์หญิงขึ้นมาแล้วบ้าง เรื่องเหมือนก่อนไม่น่าจะเกิดขึ้นได้อีก

แม่บ้านจ้าวกล่าว “อีกแค่หนึ่งเดือนกว่าๆ องค์หญิงก็จะให้กำเนิดบุตรแล้ว เวลานี้ก็เดินเหินไม่สะดวกนัก ขอความกรุณาท่านแม่ทัพมาดูแลสักหน่อย องค์หญิงตั้งครรภ์แปดเก้าเดือน ไม่ง่ายเลยจริงๆ เจ้าค่ะ”

“ข้ารู้แล้วล่ะ”

แม่บ้านจ้าวยังกล่าวกำชับอีกว่า “ถ้ามีเรื่องอะไร ก็หวังว่าถ้าแม่ทัพจะพูดกับองค์หญิงดีๆ นะเจ้าคะ อย่าให้เหมือนครั้งที่แล้ว…”

ฉินหรูเหลียงกล่าว “แม่บ้านจ้าววางใจเถอะ ข้าจะไม่ลงมือกับนางอย่างไม่มีเหตุผลเหมือนครั้งนั้นอีกแล้วล่ะ”

เมื่อได้รับคำรับรองจากฉินหรูเหลียง แม่บ้านจ้าวถึงจะวางใจได้ ออกจากสวนสระวสันตฤดูไปห้องครัวทำอาหารให้เฉินเสียน

อาหารและเครื่องดื่มของเฉินเสียนนั้นแม่บ้าวจ้าวจะใส่ใจเป็นพิเศษ คนท้องควรกินอะไร นางจะต้องไปถามให้ละเอียด แล้วทำให้เฉินเสียนกิน

อวี้เยี่ยนไม่อยู่ สวนสระวสันตฤบ่าวที่อยู่ในเรือนก่อนหน้านี้ก็ถูกเฉินเสียนไล่ออกไปแล้ว เรือนไม่ใหญ่ คนปรนนิบัติเยอะก็กลับทำให้อึดอัดเปล่าๆ

แม่บ้านจ้าวที่กำลังยุ่งอยู่ เมื่อฉินหรูเหลียงมาแล้ว มีฉินหรูเหลียงคอยอยู่เป็นเพื่อนแล้ว แม่บ้านจ้าวก็วางใจที่จะออกไป

นางยังจะต้องเปิดทางอย่างสุดความสามารถ ให้ท่านแม่ทัพและองค์หญิงประสานรอยร้าว

วันนี้ท้องฟ้ามืดครึ้ม ไม่เห็นแสงอาทิตย์ อึมครึมจนรู้สึกไม่ดีเล็กน้อย

เฉินเสียนอยู่ในห้องรู้สึกหายไม่ออก ใจสั่นตุบๆ

นางได้ยินเสียงพูดคุยกันอยู่ในเรือน ย้ายตัวไปข้างประตูแล้วเปิดออกดู เห็นแม่บ้านจ้าวออกจากเรือนไปแล้ว กลับเห็นฉินหรูเหลียงกำลังเตรียมตัวขึ้นบันไดมาห้องของนาง

ฉินหรูเหลียงคิดไม่ถึงว่าจู่ๆ นางจะเปิดประตูออกมา เงยหน้าขึ้นมอง สายตาของคนทั้งคู่สบเข้ากันพอดี

เฉินเสียนพิจารณาตัวเขา เสื้อมีรอยยับ วันนี้ยังไม่ได้เปลี่ยนชุด ใบหน้าซีดเซียว หนังตามีรอยคล้ำอยู่จางๆ ที่คางยังมีตอหนวดขึ้นมาบางตา

คิดว่าเมื่อเขาจะต้องทุ่มแรงกายแรงใจเพื่อหายาอะไรนั่นแน่ๆ

เฉินเสียนไม่อยากให้เขาเข้าในห้องของตน จึงทำได้เพียงแค่ออกนอกห้องมา พยุงเอวและท้องเดินลงขั้นบันไดทีละก้าวอย่างระมัดระวัง หรี่ตามองดูฟ้า กล่าวว่า “ท่านมาได้อย่างไร?”

เดาว่าวันนี้มีพายุแน่ๆ

ไม่แปลกที่ตอนเช้าจะมืดครึ้มเช่นนี้ บนหัวเต็มไปด้วยเมฆที่หนาแน่น ราวกับเจ้าก้อนสีเทานี้จะค่อยๆ ปกคลุมไปทั่ว

เฉินเสียนคิดในใจ ฝนตกหนักก็ดี อากาศร้อนยากที่จะขวางกั้น รอหลังจากฝนมาสักพัก ลมจะเย็นสดชื่น แม้กระทั่งความร้อนสุดท้ายของฤดูร้อนก็จะถูกพัดออกไป

ฉินหรูเหลียงเอ่ย “ข้ามาดูท่าน”

เฉินเสียนกล่าว “สองวันก่อนท่านยังระเบิดเหมือนพายุอยู่เลย สงบเช่นนี้ มันทำให้ข้ารู้สึกไม่อยากจะเชื่อ”

ฉินหรูเหลียงที่อยู่ตรงหน้านั้นสงบนิ่งมาก รอบตัวมีรังสีอำมหิต สีหน้าและการกระทำของเขาพูดไม่ถูกว่ามีความสุขหรือเศร้า แต่กลับทำให้คนรู้สึกอึดอัดอย่างอธิบายไม่ถูก

เฉินเสียนไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก เพราะเธอเคยเห็นฉินหรูเหลียงเมื่อก่อนที่น่ากลัวกว่าตอนนี้

เฉินเสียนพูดอีกครั้ง “แม่บ้านจ้าวไม่อยู่หรือ?”

“นางไปที่ครัวด้านหลัง ให้ข้าอยู่เป็นเพื่อนท่านที่นี่”

“ท่านไม่ควรมีเวลาอยู่เป็นเพื่อนข้าหรอกนะ และข้าก็ไม่ต้องการมัน เมื่อคืนท่านไม่ได้กลับมาหรือ?”เฉินเสียนพูดอย่างใจเย็นกับเขา

“อืม”

“แล้วทำไมท่านถึงมีเวลามาหาข้า? ท่านพบยาแก้พิษของเหมยอู่แล้วหรือยัง ข้าได้ยินมาว่ามีใบสั่งยา ขาดยาไปตัวหนึ่ง”

“ใช่ มันขาดแค่ยาตัวสุดท้าย” ฉินหรูเหลียงมองที่ท้องของเธอและพูดว่า “ข้าไปทุกเรือน และเห็นได้ชัดว่าอยู่ข้างหน้า แต่ข้ากลับไม่สามารถเอามันมาได้”

เฉินเสียนกล่าวว่า “นั่นเป็นยาประเภทใด เนื่องจากทุกครัวเรือนมี จึงไม่ควรเป็นยาที่หายาก ทำไมท่านถึงกลับมามือเปล่า?”

เมื่อเห็นว่าฉินหรูเหลียงเงียบ นางตามสายตาของฉินหรูเหลียงมองไปที่ท้องของนาง คิ้วของเธอก็เลิกขึ้นทันที

ฉินหรูเหลียงเปลี่ยนเรื่องและเอ่ยถามว่า “ข้าได้ยินมาว่า เด็กจะเกิดในหนึ่งหรือสองเดือน?”

ในใจเฉินเสียนก็มีความรู้สึกอธิบายไม่ถูกและกล่าวว่า “ท่านกำลังหายาอะไรอยู่กันแน่?”

ฉินหรูเหลียงเงียบไปครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า “รกมนุษย์”

ในเวลาเดียวกัน ฟ้าร้องดังลั่นเหนือศีรษะของเขา แต่ไม่สามารถกลบเสียงของเขาได้

ใบหน้าของเฉินเสียนเปลี่ยนไป ในหัวก็ค้นหาเข้าใจความหมายของคำนี้

ในสมัยโบราณเรียกว่ารกมนุษย์ หรือที่เรียกว่ารกของทารกในครรภ์หลังคลอด ในสมัยนี้เรียกว่ารก

ฉินหรูเหลียงกำลังหารก!

และรกนี้ก็ยังเป็นยาขับพิษให้หลิ่วเหมยอู่!

ความคิดทั้งหมดของเฉินเสียนในเวลานี้จู่ๆก็รวมกันเป็นหนึ่งเดียว

เธอไม่เคยเข้าใจสิ่งที่หลิ่วเหมยอู่ต้องการทำ แต่ในขณะนี้เธอเข้าใจแล้ว เพราะตอนนี้ฉินหรูเหลียงกำลังยืนอยู่ที่เรือนต่อหน้าเธอ

สีหน้าของเฉินเสียนไม่ดีนักถอยหลังไปสองก้าว ยิ้มเย็นแล้วกล่าว “ที่แท้ก็ต้องการนี่เป็นยา ไม่น่าแปลกใจเลยที่ก่อนหน้านี้ถึงสืบเรื่องราวอะไรไม่ได้เลย”