แต่เธอหยุดมันไม่ได้ ฉินหรูเหลียงค่อยๆ เอื้อมมือมาที่ท้องของเธอ

“ฉินหรูเหลียง อย่าทำให้ข้านึกเสียใจที่คิดผิดช่วยชีวิตของท่านไว้…”

“จิ้งเสียน ข้าขอโทษ”

ทันทีที่ฝ่ามือของเขาเอื้อมมาสัมผัส เฉินเสียนก็ตอบสนองตามสัญชาตญาณ เธอคว้าปิ่นปักผมและแทงลงไปที่มือซึ่งเต็มไปด้วยความชั่วร้ายของฉินหรูเหลียงอย่างสุดแรงเกิด อยากจะแทงเขาให้ทะลุ เจาะเขาให้พรุนเหมือนเม่น ทำให้เขาเลือดไหลเหมือนกับเธอ ให้พรุนไปทั้งตัว!

เธอทำแบบนั้นลงไปจริงๆ แต่ดูเหมือนฉินหรูเหลียงจะไม่รู้จักกับความเจ็บปวด

ปิ่นปักผมแทงเข้าไปทั่วทั้งมือของเขาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง เลือดแดงฉานไหลนองเต็มฝ่ามือ

ทว่าก็ยังขัดขวางความรุนแรงและโหดเหี้ยมของเขาไม่ได้ มือของเขาที่กวาดอยู่บนหน้าท้องที่นูน เขาบีบกดลงไปอย่างแรง

ณ เวลานั้นเฉินเสียนเกือบจะคิดว่าวิญญาณของตัวเองถูกผลักออกจากร่างไปแล้ว

เดิมทีจากที่แค่รู้สึกตกใจและรู้สึกเย็นที่ท้องเล็กน้อย ก็เหมือนมีคลื่นโหมซัดอย่างรุนแรงและก่อตัวเป็นกระแสน้ำวนลึกลงไปเรื่อยๆ

เธอรู้สึกเจ็บปวดอย่างหาที่เปรียบมิได้

เธอคิดมาตลอดว่าตราบใดที่เธอไม่มีสิ่งที่ชอบ ก็จะไม่มีใครช่วงชิงอะไรไปจากเธอได้

แต่เธอคิดผิด

ตอนนี้สมบัติที่มีค่าเพียงอย่างเดียวในท้องของเธอกำลังถูกฉินหรูเหลียงแย่งชิงชีวิตไป!

เฉินเสียนไม่สนใจว่าใครคือพ่อของเด็ก ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอเฝ้าฟูมฟักเด็กคนนี้อยู่ทุกๆ วัน จนเขากลายมาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตที่แยกออกจากกันไม่ได้

เพราะมืออันโหดเหี้ยมไร้ความปรานีของฉินหรูเหลียงที่เข้ามาฉุดลากชีวิต ยืนกรานที่จะพรากเธอแม่ลูกออกจากกัน!

เฉินเสียนรู้สึกว่าความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นนี้โหดร้ายยิ่งกว่าการเชื่อมเอ็นเข้ากับหนัง เชื่อมเลือดเข้ากับเนื้อ!

“ฉินหรูเหลียง ท่านมันไร้จิตสำนึก… โหดร้ายเลือดเย็น…”

เฉินเสียนหายใจไม่เป็นจังหวะ เธอรู้สึกเพียงแค่ว่าตอนนี้เธอเจ็บท้องจนถึงขีดสุด ทันใดนั้นน้ำอุ่นๆ ก็ไหลพรั่งพรูออกมาจากตัวเธอ

เธอเบิกตากว้างและหายใจหอบ จิกเล็บลงไปบนพื้นด้วยความเจ็บปวด นิ้วมือบิดเบี้ยวจนแทบจะผิดรูปผิดร่าง

ฉินหรูเหลียงเห็นเลือดค่อยๆ ไหลซึมออกมาจากกระโปรงอันเปียกโชกของเธอ เขารู้สึกตัวและก้าวถอยหลังไปสองก้าวอย่างไม่มั่นคงนัก

ตัวของเธอค่อยๆ เลื่อนลงมาจากผนังและลงไปนั่งกองอยู่บนพื้น

เธอกรีดร้องอย่างรุนแรงไม่ต่างจากแม่สัตว์ร้าย

และร้องไห้เจียนจะขาดใจ

พายุฝนสะท้อนให้เห็นเค้าหน้าอันน่าเวทนาและไร้ซึ่งสีเลือดของเธอ ดวงตาของฉินหรูเหลียงฉายแววเจ็บปวด เขาหันหลังวิ่งออกไปและพูดว่า “รอก่อน ข้าจะไปตามหมอตำแย”

เธอร้องไห้และเอ่ยขึ้นเมื่อลับหลังเขาไปแล้ว “ทำไมตอนนั้นข้าต้องช่วยท่านด้วย ทำไมข้าถึงไม่ดูท่านตายไปเฉยๆ… ทำไมท่านต้องเอาดวงใจของข้าไปแลกกับดวงใจของท่าน… ข้าไม่ได้ติดหนี้ท่านนะ!”

เฉินเสียนในภาพจำของฉินหรูเหลียงไม่เคยร้องไห้หนักขนาดนี้มาก่อน

เขาคิดว่าเธอจะเข้มแข็ง

เพราะเธอเข้มแข็งอยู่เสมอ

แม้ว่าลูกของเธอจะคลอดก่อนกำหนด เธอก็คงจะอยู่รอดได้อย่างแน่นอน

แต่ระหว่างทางกลับเขาถามหมอว่าจะเป็นอย่างไรถ้าเด็กถูกบังคับให้คลอดออกมาก่อนกำหนด เด็กอาจจะเป็นอันตรายถึงชีวิต อาจจะเกิดมาเป็นเด็กขี้โรค อาจจะคลอดยาก… ยังมีความเป็นไปได้อื่นๆ อีกมากมายที่เขายังไม่รู้

ฉินหรูเหลียงจำไม่ได้ว่าเมื่อครู่นี้เขาลงแรงไปหนักแค่ไหน

เขาเหมือนจะเห็นเลือดของเฉินเสียนไหลออกมาไม่ขาดสาย

เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเฉินเสียนร้องไห้แบบนั้น เขาเห็นความสิ้นหวังในตัวเองของเธอและรู้สึกเหมือนหัวใจของตัวเขาเองถูกควักออกมา

เขาทำพลาดไปแล้ว… ใช่ไหม

ฝนยังคงตกหนักอย่างต่อเนื่องจนถึงเวลาพลบค่ำ

อวี้เยี่ยนเพียงแค่ไปส่งของให้เหลียนชิงโจวและขอให้เขาหาวิธีปรุงยาแก้พิษให้ ไหนเลยจะรู้ว่าฝนจะตกลงมาอย่างหนักก่อนจะได้กลับไปที่จวน ด้วยเหตุนี้นางจึงหยุดรออยู่ที่เรือนของเหลียนชิงโจว

ไม่คิดเลยว่าเมื่อนางกลับมาถึง จะมีการเปลี่ยนแปลงอย่างพลิกฟ้าพลิกแผ่นดินเกิดขึ้นในสวนสระวสันตฤดู

ส่วนแม่บ้านจ้าว เดิมทีนางคิดว่าฉินหรูเหลียงจะเข้ากันได้ดีกับเฉินเสียน ดังนั้นนางจึงพยายามประวิงเวลาให้นานที่สุดก่อนจะกลับมา โดยไม่รู้ว่าตนเองได้พลาดช่วงเวลาที่เฉินเสียนอ่อนแอที่สุดและกำลังต้องการความช่วยเหลือ

เฉินเสียนรู้สึกสับสน เธอไม่รู้ว่าตัวเองจะผ่านเรื่องราวเหล่านี้ไปได้อย่างไร

เธอรู้สึกเหมือนมีเสียงของผู้คนดังก้องอยู่ในหู

เธอลืมตาที่ไร้แววขึ้นมา สายตาจดจ่ออยู่กับอะไรไม่ได้เลย เธอเพียงแต่รู้สึกว่ามีเงาของผู้คนทับซ้อนวูบไหวอยู่ตรงหน้าจนทำให้เธอเวียนหัว

อวี้เยี่ยนคุกเข่าลงบนพื้นและกุมมือของเธอไว้แน่น นางโห่ร้องทั้งน้ำตานองหน้า “องค์หญิง! ฟื้นสิเพคะองค์หญิง!”

หมอตำแยหลายต่อหลายคนทั้งเร่งรีบทั้งวิตกกังวล “องค์หญิง เวลานี้องค์หญิงจะหลับไม่ได้นะเพคะ! พระองค์ต้องออกแรง! ไม่เช่นนั้นเด็กจะออกมาไม่ได้ ทั้งองค์หญิงและลูกจะตกอยู่ในอันตราย!”

“องค์หญิง! พวกบ่าวขอร้อง องค์หญิงทรงออกแรงหน่อยนะเพคะ!”

เฉินเสียนร่างกายเปียกปอน เธอรู้สึกเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว ความรู้สึกล่องลอยออกไป เธอได้ยินเสียงเหล่านั้นดังกระทบโสตประสาท แต่ว่าเธอหยุดความวิงเวียนที่เกิดขึ้นไม่ได้

อวี้เยี่ยนกัดฟัน นางเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของตนเองและตบหน้าเฉินเสียนทันทีหลังจากนั้น

ภายในห้องเงียบสงัด

เฉินเสียนมองอวี้เยี่ยนอย่างเลื่อนลอย แต่แล้วรูปร่างหน้าตาของอวี้เยี่ยนก็ค่อยๆ สะท้อนขึ้นมาในดวงตาที่ว่างเปล่าคู่นั้น

อวี้เยี่ยนตะโกนใส่เฉินเสียนด้วยนัยน์ตาแดงก่ำ “องค์หญิง ถ้าองค์หญิงไม่ออกแรงคลอด เด็กจะตายและพระองค์ก็จะไม่รอดนะเพคะ! องค์หญิงอยากจะสิ้นพระชนม์อยู่ที่นี่โดยที่ยังค้างคาอยู่แบบนี้หรือ! บ่าวขอร้อง ฟื้นขึ้นมานะเพคะองค์หญิง!”