ได้ยินเหลียนชิงโจวบอกว่าเด็กคนนี้ยังไม่ร้องไห้เลยตั้งแต่เกิด

ตอนนี้ซูเจ๋อรู้สึกว่าทารกน้อยดูสงบยิ่งกว่าที่เขาคิด

“เป็นเช่นนี้ก็ดี” ซูเจ๋อโน้มตัวลงมาและใช้ปลายนิ้วสัมผัสที่ใบหน้าเล็กๆ ของเด็กน้อย “จะได้ไม่รบกวนตอนแม่ของเจ้าพักผ่อน”

ใบหน้าที่อ่อนนุ่มของเขาเหมือนจะแหลกลงได้ง่ายๆ เพียงแค่การสัมผัส

ผิวของทารกภายใต้นิ้วที่สัมผัสอยู่นั้นอ่อนนุ่มราวกับไขมันแพะ

ทารกที่เดิมทีหลับอยู่มีปฏิกิริยาตอบสนอง อยู่ๆ เขาก็ถีบเท้าและค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา

นัยน์ตาเล็กๆ คู่นั้นให้ความรู้สึกเหมือนจะเรียวยาว

ซูเจ๋อเลิกคิ้วมองเขา

เขาหรุบตาเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ ปิดเปลือกตาลง หลับต่อไปโดยไม่ตอบสนองอะไรอีก

ซูเจ๋อคอยเฝ้าดูเฉินเสียนอยู่นาน

เขามองมือที่ทั้งเรียวสวยและเรียบเนียนซึ่งวางราบอยู่ข้างลำตัว จากนั้นจึงเอื้อมไปประสานนิ้วกับนิ้วของเธอ ค่อยๆ ดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอดอย่างนุ่มนวล

เดิมทีเฉินเสียนรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ แต่ต่อมาทุกอย่างก็สงบลง ดูเหมือนเธอจะตกลงไปในสถานที่ที่อบอุ่นและค้นพบท่านอนที่สบาย

เธอเอียงศีรษะเล็กน้อย มีผ้าที่นุ่มสบายรองแก้มให้เธอหนุน กลิ่นหอมจางๆ ของไม้กฤษณาลอยมากระทบจมูกจนทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย

เพื่อให้เธอนอนหลับสบาย เขาสามารถอยู่ในอิริยาบถนี้ได้ตั้งแต่เที่ยงคืนจวบจนกระทั่งฟ้าสาง

เมื่อซูเจ๋อจากไป เทียนที่อยู่ในเชิงเทียนก็ดับลงและหลงเหลือไว้เพียงน้ำตาเทียนสีขาว

วันต่อมาอวี้เยี่ยนตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ นางรู้สึกมีชีวิตชีวามากหลังจากนอนหลับอย่างเต็มอิ่มตลอดทั้งวัน

ตอนนี้ท้องฟ้ายังไม่สว่างนัก นางไปที่ห้องของเฉินเสียนและเห็นว่าแม่ลูกยังคงหลับอยู่ทั้งคู่ จากนั้นจึงเอื้อมมือไปแตะหน้าผากของเฉินเสียน เมื่อพบว่าอุณหภูมิร่างกายดูเหมือนจะกลับเป็นปกติ นางก็อดดีใจไม่ได้

นางกับแม่นมซุยยุ่งมือเป็นระวิงตลอดทั้งเช้า

เมื่ออวี้เยี่ยนดูแลเฉินเสียน แม่นมซุยก็ให้นมเด็ก

แม่นมซุยพยายามทำให้เด็กร้องอีกครั้ง แต่เขาก็ยังไม่ร้อง

ในตอนบ่ายแม่นมซุยมีเวลาว่าง ดังนั้นนางจึงออกไปนอกสวนสระวสันตฤดูเพื่อทำความคุ้นเคยกับจวนแม่ทัพ พร้อมกันนั้นก็ถือโอกาสหาข่าวไปด้วยว่าช่วงสองสามวันที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้น

แม่นมซุยคุยเก่งมาก ถึงแม้จะไปเจอกับสาวใช้ที่ไม่ใช่คนช่างพูด แต่ใช้เวลาซุบซิบไม่นาน สาวใช้ผู้นั้นก็พรั่งพรูสิ่งที่รู้ออกมาอย่างไม่มีกั๊ก

ตอนกลางวันเฉินเสียนตื่นมาครั้งหนึ่ง ดังนั้นคราวนี้เธอจึงดื่มยาได้จนหมดถ้วย

แต่เธอยังคงรู้สึกไม่ค่อยสบายและยังวิงเวียน เมื่อถึงช่วงหัวค่ำเธอจึงผล็อยหลับไปอีกครั้ง

เป็นเช่นนี้อยู่สองสามวัน จนในที่สุดอาการของเธอก็ดีขึ้นตามลำดับ

อวี้เยี่ยนกับแม่นมซุยแบ่งสันปันส่วนงานกัน อวี้เยี่ยนเป็นคนรับผิดชอบตอนกลางวัน ส่วนแม่นมซุยรับผิดชอบดูแลในยามกลางคืน

ถึงอย่างไรเด็กก็มักจะดื่มนมหลายครั้งในเวลากลางคืน ดังนั้นการที่แม่นมซุยอยู่จึงสะดวกมากกว่า

กลางดึก แสงเทียนในห้องสั่นไหว

เฉินเสียนค่อยๆ ลืมตาขึ้นและพบว่าเธอกำลังแอบอิงอยู่ในอ้อมกอดของชายผู้หนึ่ง

ปฏิกิริยาของเธอเหมือนกับปฏิกิริยาของลูกอย่างไม่ผิดเพี้ยน แล้วเธอก็ค่อยๆ หรุบตาลงอีกครั้ง

เธอไม่ได้พูดอะไรมานาน เสียงของเธอจึงฟังดูแหบแห้งขณะที่ถามอย่างแผ่วเบาว่า “ซูเจ๋อเหรอ”

คางเย็นๆ ของซูเจ๋อสัมผัสที่หน้าผากของเธออย่างแผ่วเบา เสียงที่นุ่มละมุนดังขึ้นเหนือศีรษะของเธอ “ข้าเอง”

เฉินเสียนไม่มีเรี่ยวแรงและเอียงศีรษะอย่างเกียจคร้าน เสื้อผ้าของเขาแนบชิดอยู่กับใบหน้าของเธอ เธอรู้สึกสบายเมื่อได้หนุนอ้อมกอดแทนหมอน ทั้งยังอ่อนเพลียเกินกว่าจะเคลื่อนไหว

บางครั้งขณะที่เธอกำลังหลับใหล เธอรู้สึกได้ว่ามีใครบางคนเข้ามาที่ห้องของเธอทุกคืนและกอดเธอไว้แบบนี้

และทุกๆ คืนเธอยังได้กลิ่นหอมจางๆ ของกลิ่นไม้กฤษณา

กลิ่นไม้กฤษณาผสมผสานกับลมหายใจของเขา นอกจากซูเจ๋อที่มีกลิ่นอายเป็นเอกลักษณ์ไม่เหมือนใคร ยังจะเป็นใครไปได้อีก

“ท่านแอบเข้ามาในห้องข้าทำไม”

“เพราะข้าได้ยินเหลียนชิงโจวบอกว่าท่านไม่สบาย ข้ามาที่นี่เพื่อรักษาท่าน ไม่อย่างนั้นหมอกำมะลอจากข้างนอกจะทำให้ท่านหายเร็วได้อย่างนี้หรือ”

เฉินเสียนฉีกยิ้มมุมปาก เอ่ยอย่างอ่อนแรงว่า “แล้วทำไมท่านต้องกอดข้าด้วย”

“เมื่อครู่ท่านบ่นว่าหนาว ข้าจึงให้ท่านยืมกอดโดยไม่คิดค่าตอบแทนใดๆ”

“ข้าบ่นว่าหนาวทุกคืนรึ”

“ก็ไม่ขนาดนั้น บางครั้งข้าก็รู้สึกหนาว จึงขอยืมกอดของท่านด้วย”

“…”

เฉินเสียนไม่มีแรงจะทะเลาะกับเขา ดังนั้นเธอจึงได้แต่แอบอิงอยู่เงียบๆ และรู้สึกถึงความสงบที่หาได้ยาก

ดูเหมือนเธอจะสัมผัสได้ว่าอากาศยามค่ำคืนที่นอกหน้าต่างนั้นเย็นราวกับสายน้ำ ทั้งยังเหมือนจะรู้สึกถึงเสียงของหยดน้ำค้างแห่งสารทฤดู

นั่นเพราะเวลาเป็นเหตุ

ซูเจ๋อคิดว่าเฉินเสียนหลับไปแล้ว จึงใช้นิ้วที่เรียวยาวและขาวสะอาดเกลี่ยเส้นผมตรงบริเวณจอนของเธอเบาๆ

เขาใช้ปลายนิ้วลูบไล้ที่เส้นผมของเธออย่างแผ่วเบาและเธอก็รู้สึกคันยุบยิบ

เฉินเสียนขยับศีรษะเล็กน้อยและแทรกตัวเข้าไปในอ้อมกอดของเขา พร้อมกับบอกว่า “อยู่ๆ ข้าก็รู้สึกหนาวขึ้นมา”

ซูเจ๋อหยุดนิ้ว จากนั้นจึงกระชับอ้อมแขนและกอดเธอแน่นขึ้นไปอีก

นี่คือความรู้สึกที่พอตื่นขึ้นมาแล้วมีใครสักคนคอยเป็นที่พึ่งพิงให้ได้ทันที

“ซูเจ๋อ ท่านโสดหรือเปล่า”

ซูเจ๋อหรุบตาลงซ่อนประกายแสงเอาไว้และเอ่ยอย่างแผ่วเบาว่า “ไม่เคยแต่งงานสร้างครอบครัว แล้วก็ไม่เคยสัญญากับใครว่าจะรักตราบชั่วนิรันดร์ จนถึงบัดนี้ยังตัวคนเดียว ดังนั้นไม่จำเป็นต้องกังวลว่าข้ากับท่านจะใกล้ชิดกันจนเกินเลยจนทำให้ใครหึงหวงหรืออิจฉาริษยา”

เฉินเสียนหลับตาลง เธอกระตุกยิ้มมุมปากเบาๆ และพูดว่า “งั้นก็ดีสิ เพราะข้าเกรงว่าจะต้องยืมพิงอ้อมกอดของท่านอีกสักพัก ถ้ามีใครบุกมาหาเรื่องที่จวนแม่ทัพมันจะดูไม่ดี”