ก๊อกๆๆ

มีเสียงคนเคาะหน้าประตูเรือนของหมอที่อยู่กลางซอย

หมอถือตะเกียงยืนอยู่ในเรือน ไม่รีบเปิดประตู และกล่าวถามก่อนว่า“ผู้ใดกัน?”

เสียงด้านนอกประตูที่ตอบกลับมาเป็นเสียงผู้ชาย เสียงอ่อนโยนไพเราะเป็นอย่างมาก “ได้ยินมาว่าท่านเป็นผู้เชี่ยวชาญรักษาโรคที่ซับซ้อน เพียงแค่มีเงิน ก็ไม่ปฏิเสธผู้ที่มา”

หมอคิดว่าเป็นคนที่จะตรวจโรค ก็กล่าวขึ้นว่า“ท้องฟ้ามืดแล้ว มีโรคอันใดพรุ่งนี้ค่อยไปหาข้าที่ร้านยาสมุนไพรเถิด！”

เสียงบุคคลที่อยู่ด้านนอกไม่รีบร้อน กล่าวอีกอย่างช้าๆว่า“ได้ยินมาว่าท่านเพิ่งจะช่วยนายหญิงรองของจวนแม่ทัพถอนพิษสั่วเชียนโหว”

หมอมีสีหน้าหวาดกลัว กล่าวถามโดยที่ประตูกั้นอยู่ว่า“ท่านคือผู้ใด?”

ฝ่ายตรงข้ามลำพองใจกล่าวขึ้นว่า“พอดีกับที่ข้าปรุงยาถอนพิษสั่วเชียวโหวออกมา เลยอยากจะมาเรียนรู้กับท่านสักหน่อย”

หมอกล่าวขึ้นว่า“ เป็นหมอก็ช่วยชีวิตผู้คนนั่นเป็นหน้าที่ของหมอ ตะเกียกตะกายพูดโป้ปดว่าชำนาญทางการแพทย์เป็นสิ่งต้องห้าม เพราะฉะนั้นท่านอยากจะเรียนรู้ก็ไปหาผู้อื่นเถอะ！”

“เช่นนั้นข้าจำใจต้องไปหาแม่ทัพฉินเพื่อเรียนรู้อย่างละเอียดแล้วล่ะ”

พอหมอได้ยิน ตื่นตกใจรีบกล่าวขึ้นว่า“ช้าก่อน！”

เขาไม่รู้ว่าแท้ที่จริงแล้วด้านนอกคือผู้ใดกัน และมีจุดมุ่งหมายอะไร เรื่องนี้มีไม่กี่คนที่รู้ ถ้าหากไปเปิดโปงต่อหน้าแม่ทัพฉินจริงๆ ในกรณีที่เรื่องตกต่ำย่ำแย่ เช่นนั้นเขาก็พบพานกับความหายนะแล้ว

ด้วยเหตุนี้หมอเลยไม่ได้คิดอะไรมาก วางตะเกียงลงทันที แล้วเดินไปข้างหน้าเพื่อเปิดประตู

แสงตะเกียงเบาบางที่มีก็เหมือนไม่มีสะท้อนใส่ร่างชายหนุ่มที่อยู่ด้านนอกประตู สวมชุดสีดำ โฉมหน้าหล่อเหลา เงียบนิ่งราวกับน้ำผสมรวมกับแสงสีในยามราตรี

หมอชะงักงัน เห็นลักษณะท่าทางนิ่งสงบ ไม่มีสีหน้าแปลกใจเลยสักนิดหนึ่ง และก็ไม่ได้หมุนตัวออกไป คล้ายกับคาดเดาได้ว่าหมอจะร้อนรนใจจนเปิดประตู

หมอได้สติกลับมา เห็นได้ชัดว่าชายที่อยู่ตรงหน้านี้โฉมหน้ากิริยาท่าทางดีมาก มองดูราวกับเป็นคนที่ไม่แก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกับใคร แต่ทว่าทำไมทำให้เขารู้สึกหวั่นใจ

ส่วนใหญ่เป็นเพราะว่าฟ้ามืดครึ้มที่อยู่ด้านหลังของเขา เป็นปัจจัยที่ทำให้ไม่สามารถรู้สิ่งที่อยู่บนตัวเขามากมายโดยปริยาย

หมอรู้สึกเสียใจภายหลังทันที จิตใต้สำนึกอยากจะปิดประตู

แต่ไม่รอเขาปิดประตู ซูเจ๋อก็ยกมือขึ้น ตวัดแขนเสื้อสีดำ ฝ่ามือขาวสวยงามราวกับแกะสลักค้างไว้ที่ประตู

มองราวกับผ่อนคลายเป็นอย่างมาก เพียงแค่ขวางเล็กน้อย แต่ทว่าหมอก็ตกใจเป็นอย่างมาก เพราะว่าเขาใช้วิธีการทั้งหมดแล้ว ก็ปิดประตูไม่สำเร็จ

ซูเจ๋อผลักประตูเข้าไปด้านใน หมอก้าวโซเซถอยหลังไม่กี่ก้าว ไม่ระมัดระวังปัดตะเกียงบนพื้นล้ม

ขวางประตูเรือนไว้ไม่ได้ ก็ค่อยๆเปิดทั้งสองข้างออก ส่งเสียงคล้ายกับเชื้อเชิญ ราวกับยินดีให้ซูเจ๋อเข้าไปอย่างนั้นแหละ

ซูเจ๋อยกเท้า เดินเข้ามาเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น มีมารยาทมากอีกทั้งนุ่มนวลยื่นมือปิดประตู

หมอกล่าวถามอย่างร้อนรนว่า“ท่านคือใครกัน?สรุปแล้วคิดจะทำสิ่งใด！”

ซูเจ๋อหลุบตาลงเล็กน้อย มองเขาด้วยสายตาเรียบเฉย ในดวงตานำแสงมืดมิดในยามราตรีติดมาด้วย หลังจากนั้นเดินผ่านเขา มุ่งตรงไปทางห้องที่มีแสงไฟสลัวๆเปิดอยู่ กล่าวขึ้นว่า“ข้าอยากจะคุยกับท่านเรื่องพิษของสั่วเชียนโหว”

หมอไม่รู้ว่าผู้ที่มาคือใคร และไม่รู้ว่าแท้ที่จริงแล้วเขารู้สิ่งใดมา

หันกลับไปมองประตูที่ปิดแน่นสนิทแวบหนึ่ง ช่วงเวลานั้นคิดว่าอยากวิ่งหนี แต่เขาเพียงลำพัง ไม่ได้นำเงินทองเครื่องประดับเสื้อผ้าไปด้วย ทรัพย์สินเงินทองทั้งหมดอยู่ในเรือน วิ่งหนีไปเช่นนี้แล้วเขาจะยินยอมได้อย่างไรกันเล่า

ด้านนอกฟ้ามืดอีก เขาวิ่งออกไปลำพัง จะไปพักแรมที่ใดกัน

หมอคิดอีก ที่นี่เป็นเรือนของเขา ต่อให้คนผู้นี้รู้สิ่งใด ก็จำเป็นต้องคิดวิธีให้เขาหุบปาก

มิเช่นนั้นถ้าเปิดโปงไปถึงแม่ทัพจริงๆ ชีวิตก็น่าเป็นห่วงแล้ว

ด้วยเหตุนี้หมอถึงได้ใช้กำลังอย่างสุดความสามารถให้สงบลง หมุนตัวเดินกลับไปยังห้องที่มีแสงไฟสลัวๆทีละก้าว

ซูเจ๋ออยู่ตรงข้ามเขา ภาพด้านหลังสูงชะลูดเป็นพิเศษอยู่ใต้แสงไฟ ราวกับภาพวาดถนอมสายตา

หมอกล่าว“ท่านแวะมาเยี่ยมเยือน เพียงแค่เพื่อที่เรียนรู้การถอนพิษสั่วเชียนโหวหรือ?”

ซูเจ๋อน้ำเสียงละมุนละม่อนกล่าวว่า“ท่านถอนพิษให้นายหญิงรองของจวนแม่ทัพ ใช้ยาชนิดใดถอนพิษหรือ?”

“ท่านโปรดให้อภัยด้วย ให้อภัยที่ข้าบอกไม่ได้ การเป็นหมอหลีกเลี่ยงที่จะทำ ถ้าหากว่าปรุงยาอันใดรักษาโรคอันใดแล้วบอกต่อบุคคลอื่น เช่นนั้นทุกคนก็สามารถจะเป็นหมอแล้วไม่ใช่หรือ”

ซุเจ๋อไม่ปริปากกล่าวว่าใช่หรือไม่ใช่ น้ำเสียงแผ่วเบากล่าวว่า“ได้ยินมาว่าท่านใช้รกมนุษย์ ผู้ใดสอนท่านใช้รกมนุษย์”

หมอรู้สึกคอแห้งปากแห้งทันที แล้วกล่าวขึ้นว่า “ การเป็นหมอช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ หมอแต่ละคนมีวิธีใช้แตกต่างกัน แต่ขอแค่ได้ผลการรักษาที่ดี…….พิษของนายหญิงรองถูกข้าถอนได้ทันท่วงทีเลยรอดชีวิต ก็ได้แล้วไม่ใช่หรือ?ไม่ว่าท่านเป็นใคร ตอนนี้ขอเชิญให้ท่านรีบออกไป ถ้าไม่เช่นนั้น อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ！”

ซูเจ๋อมองเขาแวบหนึ่ง กล่าวขึ้นว่า “ท่านไม่ยอมพูด เช่นนั้นสามารถที่จะเขียนตำรับให้ข้าดูได้หรือไม่?”

หมอกล่าวปฏิเสธ“ข้าพูดแล้วว่านี่คือเป็นสิ่งต้องห้ามของหมอ ！ ท่านมาหาข้าที่นี่ไม่ได้ตำรับอันใดหรอก แทนที่จะมาใช้ทางลัดเหล่านี้ ถ้าหากว่าท่านต้องการที่จะเรียนหมอจริงๆ ท่านก็พยายามทุ่มเทศึกษาค้นคว้าอย่างแท้จริงไม่ดีกว่าหรือ！ท่านไปเถอะ ที่นี่ไม่ต้อนรับท่าน！ ”

ซูเจ๋อเดินเข้ามาทีละก้าว ยืนอยู่ตรงหน้าหมอ

เขาหรี่ตามอง กล่าวขึ้นว่า“ข้าจะถามอีกครั้ง ใครสอนท่านใช้รกมนุษย์?”

หมอเหงื่อเย็นทั้งตัว บีบบังคับให้ตัวเองสงบกล่าวขึ้นว่า“ใช้รกมนุษย์ไม่ผิด ถึงแม้จะไม่ใช่รสยาที่ใช้บ่อย แต่ก็มีผลในการบำรุงอย่างมาก ข้าก็ใช้รักษานายหญิงรองหายแล้ว…….”

กล่าวยังไม่ทันจบ ซูเจ๋อยื่นมือบีบใต้คางของหมอทันที กล้ามเนื้อบนใบหน้าของหมอสั่นอย่างเด่นชัดเย็นชื้นอยู่ที่มือของเขา

เขาเหมือนไม่ได้ออกแรง ความจริงไม่ว่าหมอจะต่อสู้ดิ้นรนเช่นไร ก็ดิ้นไม่หลุด

ซูเจ๋อบีบที่จุดมิ่งเหมินของเขาเบาเหมือนลมพัดผ่าน เพียงแค่อีกแรงอีก ก็สามารถที่จะหักคอของเขาตายคาที่

หมอเบิกตากว้าง ในแววตาค่อยๆมีความหวาดกลัวคืบคลานขึ้นมา