เฉินเสียนเงยหน้าจ้องไปที่ดวงตาของเขา สำลักลมหายใจอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเธอจึงยิ้มพร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ไม่ว่าฉินหรูเหลียงจะทำอะไรลงไป เขายอมใช้แขนข้างหนึ่งของเขามาแลกเปลี่ยน แขนของท่านแม่ทัพใหญ่ ก็คงจะสำคัญไม่ใช่น้อย เพราะฉะนั้นข้าไม่ถือว่าเสียเปรียบอะไร”

“งั้นภรรยาที่โปรดปรานของเขาล่ะ?”

เฉินเสียนพูดขึ้นว่า : “หนี้ที่นางติดไว้ วันข้างหน้าข้าจะให้ฉินหรูเหลียงชดใช้ ซูเจ๋อ เรื่องนี้เป็นเรื่องของข้า ข้าจะจัดการของข้าเอง”

เงียบอยู่ครู่ใหญ่ ซูเจ๋อจึงพูดขึ้นว่า : “ได้ งั้นก็ถือเสียว่าข้าไม่ได้ถามก็แล้วกัน”

เขาได้มอบขวดกระเบื้องขนาดเล็กวางลงบนมือของเฉินเสียน

เฉินเสียนถามขึ้นว่า : “นี่คืออะไร?”

“หลายวันก่อนเจ้าไม่ได้ให้ข้าปรุงยาถอนพิษสั่วเชียนโหวหรอกหรือ”

เฉินเสียนนิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วจึงยิ้มขึ้นพร้อมกับพูดว่า : “ท่านนี่เก่งจริงๆ” เพียงแต่ว่าตอนนั้นที่เธอต้องการจะรีบใช้ยาตัวนี้ พอซูเจ๋อปรุงมาให้ แต่กลับไม่ได้ใช้มันแล้ว

ถึงแม้จะรู้ว่าหลิ่วเหมยอู่แกล้ง แต่เฉินเสียนเองก็เคยคิดจะใช้ยาถอนพิษไปช่วยชีวิตของหลิ่วเหมยอู่

เพียงแต่ว่าฉินหรูเหลียงไม่ยอมเชื่อใจเธอเลยแม้แต่นิดเดียว วันนี้เขาก็ยินดีจะชดใช้ด้วยแขนข้างหนึ่งของเขา และเขาเองก็ไม่ได้รู้สึกเสียใจแม้แต่นิดเดียว

“ยังมีของอีกสิ่งหนึ่ง” ซูเจ๋อยกมือขึ้นมา ที่ปลายนิ้วมีสิ่งของสิ่งหนึ่งห้อยอยู่

เมื่อเฉินเสียนจ้องมองดูดีๆ มันคือลูกดอกสีดำที่ครั้งก่อนซูเจ๋อใช้มันเพื่อหลอกล่อเวรยาม

แววตาของเธอเต็มไปด้วยความดีใจขึ้นมาทันที เพราะตั้งแต่ลูกดอกนี้หายไป เธอก็หาอะไรที่ถนัดมือกว่านี้ไม่ได้อีกเลย

พอจะยื่นมือไปหยิบ ซูเจ๋อกลับยกมันขึ้นสูง

เฉินเสียนวางเจ้าน่องน้อยลงบนเตียง แล้วจึงลงมือแย่ง แต่ไม่ว่าจะแย่งยังไงก็แย่งกับซูเจ๋อไม่ไหว จึงเลิกแย่งพร้อมกับพูดขึ้นด้วยความฉุน : “นี่ มีใครเขาคืนของให้กับเจ้าของเดิมแบบนี้กัน?”

ซูเจ๋อพูดขึ้นว่า : “ของสิ่งนี้ก็ไม่ได้เป็นของท่านตั้งแต่แรกเสียหน่อย ข้าอุตส่าห์มีน้ำใจช่วยท่านหามันกลับมา จะฟังคำขอบคุณจากท่านสักคำ มันมากเกินไปหรือ?”

เฉินเสียนจึงพูดขึ้นว่า : “วันนี้ท่านตั้งใจจะมาโมโหใส่ข้าใช่หรือไม่ ในตอนแรกท่านเป็นคนปาลูกดอกนี่ พอเป็นคนไปเก็บกลับมา แต่ดันมาน้อยใจอย่างงั้นหรือ?”

เมื่อครู่นี้ใครใช้ให้นางยั่วโมโหเขา ตัดสินใจตั้งชื่อเล่นของลูกชายเองคนเดียว

ซูเจ๋อรีบทำตัวดีพร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ในตอนแรกข้าตั้งใจจะใช้ปิ่นปักผมของท่านปาออกไป เมื่อกลับไปเก็บมาแล้วก็ไม่จำเป็นต้องคืนท่าน แล้วข้ายังสามารถเก็บเอาไว้เอง แบบนี้ ไม่เท่ากับว่าข้ากำลังสูญเสียครั้งใหญ่เลยหรือ?”

เฉินเสียนสูดลมหายใจเข้า : “ปิ่นปักผมของผู้หญิงท่านจะเก็บไว้ทำไม? หรือท่านจะฝึกเกล้าผมเหมือนผู้หญิง?”

“เก็บไว้เป็นที่ระลึก”

เฉินเสียนแทบจะสำลัก : “ท่านจะเก็บไประลึกอะไร?”

ซูเจ๋อหรี่ตาลง พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “คนบางคนเคยพูดไว้เมื่อไม่นานมานี้ ว่าจะตั้งใจเก็บเงินเพื่อเลี้ยงข้าเป็นนายบำเรอ ข้ากลัวว่านางพูดแล้วจะลืม เพราะฉะนั้นจึงต้องมีของแทนใจ”

“น่าขันสิ้นดี ข้าไปทำข้อตกลงผูกใจกับท่านเสียตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ก็แค่การล้อเล่นขำๆ ท่านจริงจังหรือ?” เฉินเสียนจ้องเขาตาไม่กะพริบ

เขายิ้มขึ้นที่มุมปาก : “ข้าจริงจังสิ ก็ในเมื่อที่ผ่านมานี้ไม่เคยมีคนมาสารภาพรักกับข้าแบบนี้มาก่อน”

“……”

เฉินเสียนอึ้งไปชั่วครู่ พยายามทวนความจำทั้งก่อนและหลังรู้จักซูเจ๋อ สาบานได้เลยว่าเธอไม่เคยสารภาพรักอะไรกับคนคนนี้มาก่อน

เฉินเสียนไม่อยากจะยืดเยื้อให้เสียเวลา จึงพูดขึ้นว่า : “ข้าขอบคุณท่านมาก! ตอนนี้จะคืนของให้ข้าได้แล้วหรือยัง?”

ซูเจ๋อนำลูกดอกมาวางไว้บนมือของเธอ พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ของสิ่งนี้คมมาก อย่าทำตัวเองบาดเจ็บล่ะ”

“เชอะ ข้าไม่ใช่เด็กสามขวบเสียหน่อย”

เมื่อได้ลูกดอกกลับมาแล้ว บรรยากาศในห้องจู่ๆ ก็เงียบสนิทขึ้นมาฉับพลัน

เฉินเสียนจึงพูดขึ้นว่า : “ถ้าหากข้าไม่ออกปากไล่ท่านกลับ ท่านจะยังคงนั่งอยู่ตรงนี้จนถึงเช้าใช่หรือไม่?”

“หากว่าท่านไม่ถือสา จะแบ่งเตียงสักครึ่งหนึ่งของท่านให้ข้านอน ข้าเองก็ยินดีจะนอน”

เฉินเสียนพูดขึ้นว่า : “แต่ข้าถือ เพราะฉะนั้นตอนนี้ก็ดึกแล้ว ท่านรีบไปเถอะ ข้ากับเจ้าน่องน้อยจะเข้านอนแล้ว”

ซูเจ๋อลุกขึ้น เดินไปที่หน้าต่าง จากนั้นก็ปิดหน้าต่างลง พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “เข้าสู่สารทฤดูแล้ว กลางดึกน้ำค้างหนาแน่น อย่าเปิดหน้าต่างให้กว้างเกินไป”

เฉินเสียนมองแผ่นหลังที่โดดเดี่ยวของเขา จู่ๆ ในใจก็รู้สึกหวั่นไหวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

ซูเจ๋อหมุนตัวกลับมา พูดต่อว่า : “ถ้าเกิดรู้สึกเบื่อหน่ายที่ต้องอยู่แต่ในห้อง ก็ออกไปเดินเล่นที่สวนได้ จำไว้ว่าอยากไปตอนที่ลมกำลังมา”

“ข้ารู้แล้ว” เฉินเสียนเหมือนกำลังฟังหมอที่คอยกำชับแนะนำข้อห้ามต่างๆ

ซูเจ๋อกระตุกยิ้มที่มุมปาก ภายใต้แสงไฟเขาที่ดูเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ใช่ยิ้ม แล้วจึงพูดขึ้นว่า : “งั้นข้าไปก่อน”

เฉินเสียนห่มผ้าให้เจ้าน่องน้อย พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ต่อไปหากไม่มีเรื่องอะไร กลางคืนแบบนี้ก็ไม่จำเป็นต้องมา ข้าคิดว่ากลางค่ำกลางคืนท่านไม่นอนแต่กลับมาที่นี่ มันจะลำบากเกินไป”

“ข้าจะถือเสียว่าท่านห่วงใยข้า”

เฉินเสียนเม้มปาก แล้วจึงพูดขึ้นว่า : “ที่ข้ากลัวคือท่านจะมาสร้างความเดือดร้อนให้ข้า ท่านขาดแคลนความรักความอบอุ่นขนาดนี้เชียวหรือ?”

ซูเจ๋อยิ้มบางเบา แล้วพูดขึ้นว่า: “ปกติแล้วข้าไร้คนข้างกาย จึงขาดความรักความอบอุ่นเป็นธรรมดา”

“งั้นท่านก็รีบไปหาคนข้างกายสิ”

“ไม่ล่ะ ความตั้งใจของข้าคือการเป็นนายบำเรอขององค์หญิง”

เฉินเสียนเหงื่อซึมทันที

ตอนที่ยังไม่รู้ฐานะของซูเจ๋อ เธอยังคิดว่านี่เป็นแค่เรื่องล้อเล่น ที่แค่พูดเอาตลกขบขัน

แต่ตอนนี้รู้แล้วว่าซูเจ๋อเป็นบัณฑิตของราชวงศ์ปัจจุบัน เป็นราชครูของบรรดาองค์หญิงและองค์ชายในวัง เธอจะกล้าเอาเขามาเป็นนายบำเรอได้ยังไงกันล่ะ

ยิ่งไปกว่านั้น ด้วยฐานะแบบนี้ ทั้งรูปร่างหน้าตาและพรสวรรค์ คงจะแพงน่าดู

ไม่รู้ว่าจะต้องหาเงินขนาดไหนถึงจะซื้อเขากลับมาได้

หากว่าเธอรับเขามาเป็นนายบำเรอจริงๆ ละก็ คงไม่โดนผู้คนรุมด่าจนไม่เป็นผู้ไม่เป็นคนหรอกหรือ

ไม่ว่าจะคิดยังไงก็รู้สึกไม่คุ้ม เพราะฉะนั้นก็ช่างมันเถอะ

ซูเจ๋อเพิ่งออกไปไม่นาน แม่นมซุยก็เข้ามาให้นมเด็กน้อย

เจ้าน่องน้อยตั้งหน้าตั้งตากินนม จู่ๆ ซูเจ๋อก็ย้อนกลับมา เคาะประตูเบาๆ