ระหว่างทางกลับไปที่สวนสระวสันตฤดู เฉินเสียนยังคงคิดเรื่องนี้อยู่ ดูเหมือนเธอจะต้องตรวจสอบจริงๆ เสียแล้วว่าหลิ่วเชียนเสวี่ยเป็นใครกันแน่

ในสวนสระวสันตฤดู แม่นมซุยกับอวี้เยี่ยนกำลังพาเจ้าน่องน้อยเข้านอนอย่างคนมือไม้อ่อน

เมื่อหันไปเห็นว่าเฉินเสียนกลับมาแล้ว อวี้เยี่ยนก็รีบวิ่งไปหาทันทีพลางถามว่า “เมื่อคืนองค์หญิงเสด็จไหนมาเพคะ บ่าวเป็นห่วงแทบเป็นแทบตาย!”

ยังไม่ทันที่เฉินเสียนจะตอบ อวี้เยี่ยนก็ถามขึ้นมาอีกด้วยสีหน้าที่ตึงเครียด “ใต้เท้าซูสร้างปัญหาให้องค์หญิงหรือเปล่าเพคะ เมื่อคืนองค์หญิงทรงไปพักอยู่ที่ไหน ใต้เท้าซูไม่ยอมให้องค์หญิงกลับมาใช่ไหม แล้วองค์หญิงล่ะเพคะ องค์หญิงกับเขาไม่ได้… มีอะไรใช่ไหม”

เฉินเสียนยังตื่นไม่เต็มที่ เธอตบไหล่อวี้เยี่ยนและบอกว่า “จะมีอะไรได้อย่างไร ข้าตั้งใจไว้แล้วว่าเมื่อมีเงินจึงจะค่อยพาเขามาเลี้ยงดู”

อวี้เยี่ยนฟังแล้วแทบจะทรุดลงกับพื้น “ไม่ได้เด็ดขาดเพคะองค์หญิง! เขา เขา… องค์หญิงคุมเขาไม่ได้หรอกเพคะ!”

เฉินเสียนหาวออกมาทีหนึ่งและหันกลับมามองนาง “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าคุมเขาไม่ได้”

อวี้เยี่ยนกลอกตาไปมาอย่างลนลาน นางเอ่ยอย่างกังวลว่า “บ่าวรู้สึกได้ องค์หญิงทรงรักษาระยะห่างกับเขาไว้จะดีกว่าเพคะ… คนใจกว้างอย่างคุณชายเหลียนยังจะเหมาะกับองค์หญิงเสียกว่า”

เฉินเสียนหยอกนางอย่างขบขันว่า “ถ้าข้าเกิดตกหลุมรักคนแบบซูเจ๋อขึ้นมาล่ะ”

อวี้เยี่ยนกำหมัดสีชมพูแน่น เอ่ยอย่างกระวนกระวายใจว่า “บ่าวก็จะหว่านล้อมองค์หญิงไม่ให้คิดเช่นนั้นน่ะสิเพคะ!”

แม่นมซุยออกมาได้ถูกจังหวะและกล่าวว่า “เอาละๆ อวี้เยี่ยน องค์หญิงคงจะเหนื่อยมากแล้ว เจ้ารีบไปเตรียมน้ำร้อนให้องค์หญิงสรงน้ำและเปลี่ยนอาภรณ์จะดีกว่า”

อวี้เยี่ยนสังเกตเห็นใบหน้าที่เหนื่อยล้าของเฉินเสียนเช่นกัน ดังนั้นนางจึงอดทนและไม่พูดอะไรอีก จากนั้นจึงรีบไปเตรียมน้ำร้อนไว้ให้เฉินเสียน

หลังจากนั้นไม่นานเฉินเสียนก็ลงไปแช่ตัวอยู่ในน้ำและถอนหายใจอย่างผ่อนคลาย

เธอถูแขนถูขาของตนเองในขณะที่อวี้เยี่ยนหมอบอยู่ข้างๆ ถังอาบน้ำเพื่อเช็ดตัวให้ แววตาของนางขุ่นเคืองเล็กน้อย

เฉินเสียนเงยหน้าขึ้น เธอถอนหายใจก่อนจะเอ่ยว่า “เมื่อวานซูเจ๋อพาข้าไปบนภูเขา ไม่ได้ไปเดินชมใบไม้ร่วงหรือต้นเมเปิ้ลที่ไหนหรอก แต่พาข้าไปฝึกการต่อสู้ทั้งวันเลยต่างหาก อู๊ย… เมื่อวานยังไม่เป็นไร แต่วันนี้ระบมไปทั้งตัวเลย”

อวี้เยี่ยนได้ยินดังนั้นก็ยิ้มออกมาได้ นางเอ่ยอย่างรักใคร่และกระตือรือร้น “บ่าวนวดให้องค์หญิงเองนะเพคะ องค์หญิงเจ็บปวดขนาดนี้ ใต้เท้าซูคงจะเข้มงวดและรุนแรงกับองค์หญิงมากแน่ๆ”

เฉินเสียนถามว่า “เจ้าเพิ่งเคยเจอซูเจ๋อแค่เมื่อวานไม่ใช่หรือ ทำไมถึงได้อคติกับเขาขนาดนี้”

อวี้เยี่ยนเบ้ปากและตอบว่า “แค่มองแวบเดียวบ่าวก็ดูออกแล้วเพคะว่าเขาไม่ใช่คนดีเหมือนคุณชายเหลียน”

“แต่ความดีของเหลียนชิงโจวก็เป็นเพราะเขาด้วยเหมือนกัน”

เดิมทีอวี้เยี่ยนอยากจะพูดจาโน้มน้าวเธออีกสักคำสองคำ แต่สุดท้ายก็กลืนคำพูดลงคอ

ซูเจ๋อจะไม่ทำร้ายองค์หญิง แต่ถ้าวันใดวันหนึ่งองค์หญิงรู้ตำแหน่งของซูเจ๋อขึ้นมาล่ะ มันจะเป็นอย่างไร

เฉินเสียนถามว่า “เมื่อวานข้าไม่อยู่ เจ้าน่องน้อยเป็นเด็กดีไหม”

ทันทีที่พูดถึงเจ้าตัวน้อย อวี้เยี่ยนก็มีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที นางกล่าวว่า “เมื่อคืนเจ้าน่องน้อยร้องไห้แล้วเพคะ บ่าวเพิ่งเห็นเขาร้องไห้เป็นครั้งแรก!”

เฉินเสียนขมวดคิ้ว “หิวหรือ”

“เขาตื่นมากลางดึกและพบว่าองค์หญิงไม่อยู่ จึงร้องไห้หนักมากเลยเพคะ บ่าวกับเอ้อร์เหนียงช่วยกันกล่อมอย่างไรก็ไม่สำเร็จ จนเมื่อเอ้อร์เหนียงร้องเพลงพื้นบ้านให้ฟังจึงค่อยๆ กล่อมจนหลับไปได้ เมื่อคืนตื่นขึ้นมาหลายรอบ เพิ่งจะสงบลงไปเมื่อตอนรุ่งสางนี้เองเพคะ”

อวี้เยี่ยนกล่าวอีกว่า “ถึงเจ้าน่องน้อยจะตัวเล็กแค่นี้ แต่เขาก็เข้าใจและรู้ความแล้วนะเพคะ”

เฉินเสียนลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอเดินไปที่เตียงและอุ้มเจ้าน่องน้อยขึ้นมากอดไว้ในอ้อมอก จากนั้นจึงนอนลงไปพร้อมกับเขา ดวงตาของเจ้าน่องน้อยปิดสนิท ทว่ากลับถีบแข้งถีบขาอย่างไม่สบายตัว

เฉินเสียนกอดลูกชายไว้และนอนหลับอย่างสงบตลอดช่วงเช้า

ในตอนบ่ายเมื่อกำลังวังชากลับมาเหมือนเดิม เฉินเสียนก็หยอกล้อกับเจ้าน่องน้อยไปพลางพูดกับอวี้เยี่ยนไปด้วย “ไปเชิญเหลียนชิงโจวมาที่จวนหน่อยสิ”

เมื่อเฉินเสียนมีแม่นมซุยคอยดูแลอยู่ข้างกาย อวี้เยี่ยนจึงค่อยหมดห่วง ดังนั้นเธอจึงรีบออกไปเชิญเขาตามคำสั่ง

เหลียนชิงโจวมาคราวนี้เขาหอบข้าวของมามากมายเช่นเดิม มีเสื้อผ้าทารกสองกล่องเต็มๆ สำหรับทารกอายุหนึ่งถึงสองเดือน เตรียมยาวไปจนถึงหนึ่งหรือสองขวบ นอกจากนี้ยังมีของเล่นของเด็กเล็กอีกด้วย ทุกอย่างที่มีวางขายอยู่ในตลาดมีพร้อมอยู่ที่นี่แล้ว

พ่อบ้านเห็นดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลอะไรที่จะขัดขวางเหลียนชิงโจวให้อยู่นอกจวน เขาทำได้เพียงช่วยเหลียนชิงโจวนำของเหล่านี้ไปส่งให้ที่สวนสระวสันตฤดู

เพิ่งจะเดินมาถึงด้านหน้าลาน อวี้เยี่ยนก็รีบตะโกนบอกอย่างดีใจ “องค์หญิง คุณชายเหลียนมาถึงแล้วเพคะ”

ทันทีที่เฉินเสียนออกมาข้างนอกเธอก็เห็นข้าวของถูกขนเข้ามาทีละกล่องๆ

ใบหน้าของเหลียนชิงโจวฉาบฉายไปด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน เขาก้าวเข้ามาในลานราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิ และกล่าวว่า “ถ้าอวี้เยี่ยนไม่มาวันนี้ กระหม่อมก็ตั้งใจว่าจะมาเยี่ยมเยียนพอดี ทั้งหมดนี้เตรียมไว้สำหรับเจ้าน่องน้อยพ่ะย่ะค่ะ องค์หญิงทรงอย่าเกรงใจ”

เฉินเสียนเอ่ยว่า “คุณชายเหลียนช่างมีน้ำใจนัก เอ้อร์เหนียง แม่นมจ้าว นำของไปเก็บที อวี้เยี่ยน ไปจัดชามาด้วย”

พูดจบเธอก็เดินกลับเข้าไปในเรือน จากนั้นจึงพูดกับเหลียนชิงโจวว่า “เข้ามาคุยกันข้างในสิ”

“ไม่รู้ว่าองค์หญิงมีเหตุอันใดจึงเรียกหากระหม่อม”

เฉินเสียนเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม เธอกล่าวว่า “ข้ากับเจ้าไม่ได้เจอกันเลยนับตั้งแต่คืนเทศกาลไหว้พระจันทร์คราวก่อน จิ้งจอกเหลียน เจ้าทำได้ยอดเยี่ยมมาก คืนนั้นเจ้าปรากฏตัวได้ทันเวลา ทั้งยังหายไปได้ทันเวลาพอๆ กัน”

เหลียนชิงโจวกล่าวว่า “องค์หญิงกล่าวอะไรเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ คืนนั้นเมื่อองค์หญิงหายไป กระหม่อมเองก็กังวลมาก โชคดีที่องค์หญิงปลอดภัย ไม่เช่นนั้นกระหม่อมคงไม่มีทางยกโทษให้ตัวเอง”

“แท้จริงแล้วเรื่องราวเป็นอย่างไร เจ้ากับข้าพึงรู้อยู่แก่ใจ” เฉินเสียนกล่าว “ของเหล่านั้น ความจริงแล้วใครเป็นคนส่งมากันแน่”

เหลียนชิงโจวยังคงยิ้ม “ในเมื่อองค์หญิงทรงทราบ เหตุใดจึงยังถามกระหม่อมอีกล่ะพ่ะย่ะค่ะ”

เฉินเสียนเลิกคิ้ว

เธอละเรื่องคราวนี้ไว้ก่อนและเอ่ยว่า “วันนี้เชิญเจ้ามาเพราะอยากจะถามเรื่องของใครคนหนึ่ง”

“ใครหรือพ่ะย่ะค่ะ”

“หลิ่วเชียนเสวี่ย” เฉินเสียนเอ่ยเรียบๆ “จนถึงบัดนี้ข้ายังจำเรื่องในอดีตได้เพียงเลือนราง ข้ารู้สึกคุ้นหูกับชื่อนี้มากจริงๆ แต่ตามหลักแล้ว ถ้าเป็นผู้หญิงที่ฉินหรูเหลียงพากลับมาจากชายแดน ข้าไม่ควรจะรู้สึกคุ้นชื่อของนางมากขนาดนี้”

อวี้เยี่ยนยกชามาให้พอดีในเวลานั้น เฉินเสียนหยิบฝาชาขึ้นมาและค่อยๆ ช้อนฟองออก เธอเอ่ยว่า “แต่เส้นสายของข้ามีจำกัด หากอยากจะสืบหาอดีตของใครสักคนข้าต้องพึ่งพาสหาย เจ้าไปช่วยข้าสืบข่าวได้ไหม หากจำเป็นจะต้องซื้อข่าวก็จงกลับมาใส่ไว้ในบัญชีของข้า”

เหลียนชิงโจวยิ้มตาหยีและกล่าวว่า “เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องไปถามคนนอกหรอกพ่ะย่ะค่ะ แม้กระหม่อมจะไม่รู้ชัด แต่ทรงอย่าลืม ก่อนหน้านี้บิดาของกระหม่อมก็เป็นขุนนางรับราชการอยู่ในเมืองหลวงเช่นกัน”