แม่นมซุยเป็นคนทำอะไรก็มีระเบียบพิถีพิถันเสมอ ข้อนี้แม่บ้านจ้าวไม่ได้เป็นห่วงว่าแม่นมซุยจะหยิบสลับถ้วย

แม่นมซุยตรวจสอบเพื่อทดลองว่าไม่มีพิษ น้ำชาใสสะอาดหอมสดชื่น ใช้เข็มเงินจุ่มลงไปก็ไม่เกิดปฏิกิริยาเปลี่ยนเป็นสีดำ จึงส่งชาหวานถ้วยนั้นเชิญเฉินเสียนดื่ม

เฉินเสียนพูดขึ้นว่า : “เอ้อเหนียงลำบากมาทั้งคืน เจ้าก็ดื่มเถอะ”

น้ำชารสชาติดีทีเดียว แต่ไม่ได้พิเศษอะไรมากมายนัก

จากนั้นเมื่อไม่มีอะไรทำ เฉินเสียนบ้วนปากเสร็จแล้วจึงเอนตัวนอนลงบนเตียง เพื่อไม่เป็นการรบกวน แม่นมซุยจึงนำถ้วยเปล่าทั้งสองใบเดินออกจากหอนอนไป

เวลาพักผ่อนของเจ้าน่องน้อยค่อนข้างตรงเวลา พอฟ้าเริ่มมืดเขาก็ตื่นมา เฉินเสียนรู้สึกว่าหากแม่นมซุยเฝ้ามาทั้งคืนมันจะเหนื่อยเกินไป จึงให้นางเข้ามาให้นมตามเวลาก็พอแล้ว

แม่นมซุยนั่งอยู่ที่ขั้นบันไดใต้ชายคา ในตอนแรกนางกะว่าจะรอให้อวี้เยี่ยนกลับมาก่อนค่อยไปพักผ่อน

แต่ว่านั่งอยู่หน้าประตูเพียงไม่นาน ก็เริ่มรู้สึกง่วงอย่างหนักหน่วงขึ้นมา และเปลือกตาก็หนักเสียจนลืมตาไม่ขึ้น

แม่นมซุยใช้มือค้ำหน้าผากเอาไว้ ในใจจึงรู้สึกแปลกใจขึ้นมา แต่ไม่ทันการณ์แล้ว นางจึงหลับคาด้วยท่านี้

แม่บ้านจ้าวเดินมาลองเขย่านาง เมื่อเห็นว่านางไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง จึงลากตัวนางไปนอนที่หอนอนของนาง

แม่บ้านจ้าวที่ทำงานจนชิน พอทำเรื่องพวกนี้จึงไม่ค่อยกินแรงเท่าไหร่นัก

แม้แต่แม่นมซุยก็หลับไปเพราะฤทธิ์ยาแล้ว คิดว่าเฉินเสียนเองก็คงจะได้ดื่มชาหวานถ้วยนั้นไปแล้ว

ได้แต่หวังแต่ว่าเวลานี้ ฉินหรูเหลียงจะกลับมาเร็วๆ

ฉินหรูเหลียงออกไปกินเลี้ยงสังสรรค์ข้างนอก โดยปกติแล้วเขาจะกลับเรือนตรงเวลา แม่บ้านจ้าวจึงไปยืนรออยู่ที่สวนดอกไม้ ทางที่เขาจะต้องเดินผ่าน

ฉินหรูเหลียงที่มีกลิ่นสุราทั้งตัว เขาออกจากจวนสกุลเฮ่อเพื่อกลับเรือน ย่างก้าวที่เขาเดินยังถือว่าพอมีสติ เพียงแต่ว่าค่อนข้างเมาเอาเรื่อง

เฮ่อเซียงมอมเหล้าเขาไปไม่ใช่น้อย

ยังไม่ทันที่เขาจะเดินถึงเรือนหลัก ก็ถูกแม่บ้านจ้าวเรียกไว้

ฉินหรูเหลียงพูดขึ้นว่า : “แม่บ้านจ้าว มาทำอะไรอยู่ที่นี่?”

แม่บ้านจ้าวจึงตอบกลับไปว่า : “องค์หญิงเชิญท่านแม่ทัพไปที่สวนสระวสันตฤดูสักครู่”

ฉินหรูเหลียงจู่ๆ หัวใจก็สั่นไหว ในหัวของเขาจู่ๆ ก็นึกถึงเรือนร่างที่อรชรนั้นอย่างไม่รู้ตัว

เขามิอาจปฏิเสธได้ว่า หลังจากที่เฉินเสียนได้ให้กำเนิดบุตรแล้ว ก็กลายเป็นคนที่เรือนร่างอรชรมีเสน่ห์เย้ายวนผู้คน กลิ่นอายที่แผ่ซ่านออกมาจากเรือนร่างของเธอ จากภายในออกสู่ภายนอก พลอยทำให้ผู้คนจมดิ่งมิอาจฝืนต่อเสน่ห์ได้

ในอดีตที่ผ่านมา ฉินหรูเหลียงได้เก็บซ่อนความรู้สึกนึกคิดพวกนี้ไว้ในส่วนลึกของหัวใจ

อาจเป็นเพราะค่ำคืนนี้เขาดื่มสุราไปไม่ใช่น้อย ความรู้สึกนั้นค่อยๆ แผ่ขยายอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เพียงแค่นึกถึง ก็มีแรงกระตุ้นที่มิอาจควบคุมได้

ในที่สุดเฉินเสียนก็ยอมเอ่ยปากเชิญเขาเองแล้วหรือ?

ฉินหรูเหลียงไม่คิดอะไรมาก หมุนตัวเดินมุ่งไปที่สวนสระวสันตฤดูทันที

ย่างก้าวของเขาสงบและสุขุมกว่าเดิม แต่ในใจกลับรู้สึกวุ่นวายสับสนและลนลาน

สวนสระวสันตฤดูจุดไฟสว่างไสว เงียบสงบ

ในเรือนไม่มีใครเลยแม้แต่คนเดียว ฉินหรูเหลียงเดินขึ้นขั้นบันได ในขณะที่เขาเปิดประตูเข้าไปนั้น ก็เห็นว่าในหอนอนไม่มีผู้อื่นเลย

คนที่นอนอยู่บนเตียงนั้นเป็นเฉินเสียน เธอหลับตาพริ้ม ใบหน้าค่อนข้างแดง ช่วงหน้าอกของเธอหายใจกระเพื่อมไม่หยุด มองจากด้านข้าง ส่วนเว้าส่วนโค้งของเรือนร่างนั้นวิจิตรบรรจงมาก

ข้างกายของเธอมีเจ้าน่องน้อยนอนอยู่ แต่ดูเหมือนว่าค่ำคืนนี้เขาจะไม่ค่อยสงบ คอยถีบขาน้อยๆ นั่นไม่ยอมหยุด

เฉินเสียนรู้สึกว่าตัวเองเหมือนกำลังเดินเข้าสู่ห้วงแห่งความฝัน มีเหงื่อซึมทั่วทั้งตัว

เธอรู้สึกค่อนข้างร้อน คลื่นความเร่าร้อนบางอย่างปะทุขึ้นมาจากภายในร่างกายของเธอ ราวกับว่าจะแผดเผาเธอให้หลอมละลายไป

ความรู้สึกวิตกกังวลสับสนกระสับกระส่ายที่ยากจะอธิบายนั่น เธออยากจะได้สติขึ้นมา แต่ก็ไม่สามารถทำได้

เธอได้ยินเสียงประตูเปิดออก พยายามอย่างมากเพื่อลืมตาขึ้น แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้ลืมตาขึ้น ก็สัมผัสถึงลมที่เย็นสบายพัดเข้ามาจากข้างนอก พลอยทำให้เธอรู้สึกสบายไปทั้งตัว

เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ แววตาลุกโชน เปล่งประกายระยิบระยับ

อยู่บนหมอนผ้าไหมสีเขียวนั่น ดึงดูดเย้ายวนใจไม่ไม่ธรรมดา

พยายามมองว่าเป็นใครที่เดินเข้ามาในหอนอนของเธอ กลิ่นอายแบบนั้น ไม่ใช่อวี้เยี่ยน และไม่ใช่แม่นมซุย

เมื่อฉินหรูเหลียงเห็นเฉินเสียนในอิริยาบถท่วงท่าแบบนี้ ในใจของเขาวุ่นวายราวกับพลิกแม่น้ำทลายทะเล

เขาดูเหมือนจะรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่เขากลับไม่ถามอะไร

เฉินเสียนไม่มีสติ และเขาเองก็ไม่อยากจะมีสติ

เรื่องที่กระทำในขณะที่สับสนไร้สติ รอให้ผ่านพ้นค่ำคืนนี้ไป แล้วใครเล่าจะแบ่งแยกถูกผิดได้

ฉินหรูเหลียงกลืนน้ำลายจนลูกกระเดือกขยับ พูดขึ้นด้วยเสียงที่แหบแห้ง : “แม่บ้านจ้าว อุ้มเด็กออกไป”

แม่บ้านจ้าวเดินมาที่ข้างเตียง โค้งตัวเพื่อจะอุ้มเจ้าน่องน้อยขึ้นมา แต่เจ้าน่องน้อยกลับถีบแขนแม่บ้านจ้าวอย่างแรง

เฉินเสียนรู้สึกข้างๆ ว่างเปล่า จึงยื่นมือไปสัมผัส

ทำให้เธอรู้สึกตัวขึ้นมานิดหน่อย

เมื่อเจ้าน่องน้อยเห็นความตั้งใจแน่วแน่ที่จะพาเขาไปของแม่บ้านจ้าวอย่างไม่ยอมได้ลดล่ะ หลังจากที่ถีบไปแล้วหลายครั้งแต่ไม่เป็นผล จึงร้องไห้สะอึกสะอื้นเสียงดังราวกับว่ากำลังหิวนมยังไงอย่างงั้น

เสียงร้องไห้นี้ดังก้องกังวานไปทั่ว และไม่อาจจะห้ามได้

แม่บ้านจ้าวเริ่มลนลาน ฉินหรูเหลียงจึงพูดขึ้นว่า : “อุ้มออกไป”

แต่เสียงร้องไห้นี้ ได้ปลุกเฉินเสียนตื่นขึ้น

ร่างกายของเธออ่อนแรงยวบยาบ ค่อยๆ พยุงตัวขึ้นนั่งลงข้างเตียง เงยหน้าขึ้นมองเงาแผ่นหลังของแม่บ้านจ้าวที่กำลังอุ้มลูกของตัวเองออกไป จึงพูดขึ้นด้วยอาการอ่อนล้า : “คิดจะทำอะไรน่ะ อุ้มลูกของข้ากลับมานะ”

แม่บ้านจ้าวออกจากห้อง ไม่หันกลับไปแม้แต่นิดเดียว แล้วจึงปิดประตูลง

นางคิดในใจ รอให้ผ่านพ้นคืนนี้ไปทุกอย่างก็จะดีขึ้น

สายตาเมื่อครู่นี้ของท่านแม่ทัพแสดงออกชัดเจนว่ามีความรู้สึกต่อองค์หญิง

เมื่อก่อนท่านแม่ทัพรังเกียจองค์หญิงจับใจ เพราะฉะนั้นไม่ว่านางจะพยายามช่วยจับคู่และช่วยหาโอกาสให้สักเท่าไหร่ เหมือนกับเป็นการกระทำที่โง่เขลาของตัวเองที่อวดเก่งก็เท่านั้น

แต่มาวันนี้ ท่านแม่ทัพมีใจแล้ว องค์หญิงเองก็อยู่ในสถานการณ์ที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ แล้วยังมีปัญหาอะไรระหว่างสามีภรรยาที่ไม่สามารถแก้ไขได้ล่ะ?

ในหอนอนเหลือเฉินเสียนและฉินหรูเหลียงเพียงสองคน

แสงไฟกระทบลงบนร่างของทั้งสอง เกิดเป็นเงาพิมพ์ลงบนผนังกำแพง สั่นไหวไม่หยุดนิ่ง